Mamy tutaj raczej portrety typów kobiecych i charakterystycznych rysów osobowości kobiety romantycznej, niż portrety konkretnych kobiet z epoki. Szkice oglądamy na ogół oczami samych romantyków, bo też nie wszystkie panie były piśmienne i nie po wszystkich pozostały zapiski pozwalające dostrzec ich najbardziej charakterystyczne z punktu widzenia ducha epoki rysy. Mamy też jednak rozdziały typowo biograficzne, jak na przykład ten poświęcony Klaudynie Potockiej i Emilii Plater. Metoda autora, generalnie, przynosi dobre efekty, bo podejście problemowe bardziej uwypukla najistotniejsze treści, a poza tym jest po prostu ciekawsze i intelektualnie bardziej pobudzające, niż byłoby standardowe opowiedzenie kolei życia kilku najbardziej znanych heroin epoki Romantyzmu. Ponadto, dzięki zastosowanemu podejściu, autor może przywoływać też postacie kobiet mniej znanych, które na oddzielne omówienia biograficzne by nie zasługiwały, warte są jednak wspomnienia z uwagi na fakt, iż określone epizody ich życia lub cechy osobowe ilustrują jakiś rys charakterystyczny kobiety romantycznej. Z drugiej strony, postacie kobiece niekiedy jakby giną, przyćmione opisami uniesień i wzruszeń jakie wywoływały wśród romantyków. Wbrew więc sugestiom zawartym w notce redakcyjnej wydania z 2013 roku a zgodnie z tytułem dziełka, tematem w równym co najmniej stopniu jak kobieta romantyczna, jest tu miłość czasów Romantyzmu. Jak zawsze też w przypadku tego autora, mocną stroną pracy jest stylizacja wywodu na język epoki, co nadaje utworowi samoistną wartość literacką.

Mamy tutaj raczej portrety typów kobiecych i charakterystycznych rysów osobowości kobiety romantycznej, niż portrety konkretnych kobiet z epoki. Szkice oglądamy na ogół oczami samych romantyków, bo też nie wszystkie panie były piśmienne i nie po wszystkich pozostały zapiski pozwalające dostrzec ich najbardziej charakterystyczne z punktu widzenia ducha epoki rysy. Mamy też...