Autor wpisuje się w nurt pisemnego obalania agresywnego ataku na religię, a bardziej konkretnie - na chrześcijaństwo; a bardziej konkretnie - na katolicyzm. Biorąc na tapetę najbardziej chyba popularnego (wręcz modnego) R. Dawkinsa z jego grafomańską, agresywną retoryką nie mającą wiele wspólnego z nauką (w jakiejkolwiek postaci), obala główne tezy "nowych ateistów". S. Zatwardnicki opanował umiejętność posługiwania się zarazem ironią i językiem dosyć swobodnym traktując na poważne tematy (np. wytykając analfabetyzm filozoficzny głównych proroków "nowego ateizmu"), łącząc to w zaskakujący sposób z poważnym podejściem do tematu, przywołując liczne myśli wybitnych apologetyków i teologów (zwłaszcza papieża Benedykta XVI). Przyznam, że ta uczciwość we wskazywaniu oryginalnych autorów poszczególnych argumentów wzbogacających apologetykę katolicką jest bardzo wartościowa - z łatwością można sięgnąć po dalsze pozycje z prawdziwego zdarzenia. Bo mimo wszystko "Ateizm urojony" ma charakter bardziej publicystyczny z elementami popularnonaukowymi. Z całą pewnością wypełnia swoje zadanie, obnażając słabości, brak logiki i konsekwencji w działaniu i deklaracjach "nowych ateistów" w formie bardzo przystępnej.
W swojej "krucjacie" Autor moim zdaniem trochę się zapędził, tworząc wręcz żenujące określenie "Rychu-Krzychu" (odnośnie dwóch głównych proroków "nowego ateizmu", których krytykuje) w miejsce anglojęzycznego "Ditchkins", które pozostawiłbym w oryginale.

Autor wpisuje się w nurt pisemnego obalania agresywnego ataku na religię, a bardziej konkretnie - na chrześcijaństwo; a bardziej konkretnie - na katolicyzm. Biorąc na tapetę najbardziej chyba popularnego (wręcz modnego) R. Dawkinsa z jego grafomańską, agresywną retoryką nie mającą wiele wspólnego z nauką (w jakiejkolwiek postaci), obala główne tezy "nowych ateistów". S....