W całej masie komiksów przeze mnie czytanych, zaginęło gdzieś nazwisko Granta Morrisona. A to bardzo niedobrze, bo to ścisła czołówka, łeb pełen niesamowitych pomysłów, przekazywanych w specyficzny i intrygujący sposób. Jego run w New X-men to piękna zbieranina wszystkiego, co w tym scenarzyście jest najlepsze.

Okrojona grupa mutantów mierzy się tu z wieloma problemami - jest radzenie sobie z brakiem Profesora Xaviera, jest tajemnicze złe samopoczucie, jest (oczywiście) ludzka nietolerancja, ale największym zagrożeniem i tak jest przepotężny przeciwnik mający pod sobą prawie tak samo potężne kosmiczne imperium. Wszystko zwala im się na głowę w tej samej chwili i zaczyna się dziać.

Nie jestem zbyt wielkim fanem mutantów. Jasne, są w porządku, ale komiksy z ich udziałem bardzo często cierpiały z dwóch powodów. Albo kiepska fabuła, albo przesyt postaci. Morrison redukując jednak główną drużynę do pięciu członków (a może i nawet czterech, bo - zaskok - Wolverine służy tu jednak często jak tło) pozwolił im się bardzo dobrze rozwinąć. A kiedy do tego jeszcze uwalnia swoją fantastyczną wyobraźnię, dodaje odrobinę mroku i niepokoju, uświetnia wyjątkowym poczuciem humoru (nigdy w życiu bym nie pomyślał, że Beast może być najzabawniejszą postacią w tym świecie!) powstaje komiks idealny. Skonstruowany tak, jak skonstruowany powinien być porządny film o X-menach. Intrygujący początek, zarysowanie tła, ewolucja postaci, drobne sceny akcji, wielka tajemnica, a na koniec kozacki, emocjonujący finał pełen pojedynków. Geniusz.

Że niby są ludzie, którzy narzekają na mutantów Morrisona?! Jak tak można!!!

W całej masie komiksów przeze mnie czytanych, zaginęło gdzieś nazwisko Granta Morrisona. A to bardzo niedobrze, bo to ścisła czołówka, łeb pełen niesamowitych pomysłów, przekazywanych w specyficzny i intrygujący sposób. Jego run w New X-men to piękna zbieranina wszystkiego, co w tym scenarzyście jest najlepsze.

Okrojona grupa mutantów mierzy się tu z wieloma problemami -...