Historia dwudziestodwuletniego Satou jest bliska mojemu sercu nie tylko dlatego, że stanowi temat mojej pracy licencjackiej - raczej na odwrót, piszę o niej, bo tak bardzo mnie porusza. Trafnie opisuje rzeczywistość, mówiąc głośno o problemach współczesnej Japonii, o bólu, izolacji i poszukiwaniu swojego miejsca w społeczeństwie, które niekoniecznie chce przyjąć do siebie wyrzutków, którzy pragną powrócić, ale nie wiedzą jak. To opowieść o relacji pary ludzi, tak samo skrzywdzonych przez życie. O przyjaźni, która stanowić może sens istnienia. O bólu, niesamowitym bólu, ciężkim do przetrwania.
Wiarygodności całej historii dodaje fakt, że sam autor - tak jak jego bohater - żyje w wycofaniu ze społeczeństwa. Sprawa hikikomori stanowi w Japonii coraz poważniejszy problem, o którym - całe szczęście - zaczyna się mówić.
Historia momentami bawi, ale głównie porusza. I boli, szczególnie, jeżeli ktoś odnajduje w Satou chociaż część siebie.

Historia dwudziestodwuletniego Satou jest bliska mojemu sercu nie tylko dlatego, że stanowi temat mojej pracy licencjackiej - raczej na odwrót, piszę o niej, bo tak bardzo mnie porusza. Trafnie opisuje rzeczywistość, mówiąc głośno o problemach współczesnej Japonii, o bólu, izolacji i poszukiwaniu swojego miejsca w społeczeństwie, które niekoniecznie chce przyjąć do siebie...