Pierwszy raz przeczytałam "Strasznego dziadunia" jako nieletnie dziecię - byłam zachwycona tą książką! Zaczęłam szukać innych powieści Rodziewiczówny, jedne podobały mi się bardziej, inne mniej.
Ponieważ nie posiadałam własnego egzemplarza "Strasznego dziadunie" długo nie zaglądałam do tej książki. Teraz kupiłam, przeczytałam - i cóż za rozczarowanie! Gdyby dziadunio potraktował mnie tak, jak Hieronima, znienawidziłabym go na resztę życia. I nie miałoby dla mnie znaczenia, że otrzymuję majątek i rękę pięknej królewny. Hieronim przeszedł przez istne piekło - w dzieciństwie stracił ojca (no, to akurat nie wina dziadunia), jako nastolatek stracił matkę, musiał przedzierać się o własnych siłach przez życie. Miał ukochanego przyjaciela, Żabbę, i przysposobione dziecko, Bronię - były to istoty, które kochał. Dziecko zostało porwane i wszelki ślad po nim zaginął. Przyjaciel umarł, bo nie było pieniędzy na leczenie. Dziadunio odebrał mu po kolei wszystko, nie zostawił cienia nadziei. Drugiego wnuka zmarnował, dając mu wszystko, nie żądając w zamian niczego poza bezwzględnym posłuszeństwem. Eksperyment starszego pana w książce zakończył się połowicznym sukcesem, wprawdzie jeden wnuk okazał się złodziejem i człowiekiem bez honoru, ale drugiego w ostatniej chwili udało się uratować. W prawdziwym życiu Hieronim powinien zostawić "dziadunia" samemu sobie i nie chcieć mieć z nim nic do czynienia. Byłoby to chyba bardziej prawdopodobne psychologicznie...
Parę gwiazdek dodałam za moje młodzieńcze wzruszenia :)

Pierwszy raz przeczytałam "Strasznego dziadunia" jako nieletnie dziecię - byłam zachwycona tą książką! Zaczęłam szukać innych powieści Rodziewiczówny, jedne podobały mi się bardziej, inne mniej.
Ponieważ nie posiadałam własnego egzemplarza "Strasznego dziadunie" długo nie zaglądałam do tej książki. Teraz kupiłam, przeczytałam - i cóż za rozczarowanie! Gdyby dziadunio...