Hannah Tunnicliffe pod osłoną smakowitych makaroników, serwuje historie kobiet, które los złączył na pewnym etapie życia. Połączyła je praca, pasja i przyjaźń. Jednak spoiwem okazały się problemy, rozterki zakręty życiowe. Bohaterki Koloru herbaty nie mają łatwego życia, a jednak starają się dostrzegać słońce wychodzące spomiędzy chmur. Jak to robią? Skąd czerpią siłę? Autorka w niezwykły sposób słowami maluje obraz niewielkiej wyspy Makau, gdzie mieszają się losy zagubionej imigrantki z miejscowymi kobietami. Czu odnajdą wspólny język? Czy uda im się przezwyciężyć przeciwności losu? Jaki w tym udział będzie niezwykle smacznych makaroników? Mnóstwo pytań, niewiele odpowiedzi… Po lekturze książki odpowiedzi same przyjadą, a oprócz nich przemyślenia…

Kobiety są niezwykłe. Nie mam, co do tego wątpliwości. Przyjaźń zrodzona ze szczerości i serdeczności potrafi uratować życie. Nie dosłownie, a w przenośni. Czasami ciepłe słowo czy wyciągnięta ręka są ostatnią deską ratunku. Przyjaźń jest jak droga usłana różami. Podążanie nią daje wiele satysfakcji, przyjemności, ale chwila nieuwagi wystarcza, aby pokłóć się kolcami. Ale przecież nikt nie mówił, że będzie łatwo. Doświadczyły tego bohaterki powieści, były chwile wybuchy emocji, nerwy i zwątpienie. Coś się kończyło, a coś zaczynało…

Warto jednak zauważyć, że to jedna z nich jest postacią wiodącą. To oczami Grace obserwujemy całą sytuację i to z jej perspektywy oceniamy każde z wydarzeń. Pierwszoosobowa narracja sprawiła, że bardzo szybko przywiązałam się do bohaterki, a co za tym idzie bardzo emocjonalnie podeszłam do jej problemów małżeńskich. Patrząc wstecz wcale nie dziwi mnie zarwana noc, przecież nie mogłam zostawić Grace samej sobie, musiałam doczytać do końca… Był śmiech, zazdrość, smutek. Było wiele emocji. Żałuję tylko, że w historii nie znalazłam rozwinięcia kilku wiodących tematów. Nie zostały pogłębione kwestie relacji między Grace, a jej mężem. Prawdą jest, że w wielu momentach słowa były zbyteczne, jednak nie zawsze niedopowiedzenia były pożądane przeze mnie. W książce znajdziecie też wątek niełatwych relacji między Grace, a jej matką, będący dużym plusem powieści. Jest jednak jeden mankament, który nie daje mi spokoju. Jest nim zakończenie powieści, które moim zdaniem nie powinno się wydarzyć. Moż

Hannah Tunnicliffe pod osłoną smakowitych makaroników, serwuje historie kobiet, które los złączył na pewnym etapie życia. Połączyła je praca, pasja i przyjaźń. Jednak spoiwem okazały się problemy, rozterki zakręty życiowe. Bohaterki Koloru herbaty nie mają łatwego życia, a jednak starają się dostrzegać słońce wychodzące spomiędzy chmur. Jak to robią? Skąd czerpią siłę?...