Deprecjacja teologii, jaka dokonuje się we współczesnym świecie, to celowa próba zdyskwalifikowania i wyeliminowania z życia nie tylko uniwersyteckiego, ale i codziennego teologii jako nauki, ale i refleksji nad wiarą. Przybiera to rożne postacie. Z jednej strony chce się wcisnąć teologię w przestrzeń jednej z wielu nauk religiologicznych, ale bardziej jako dyscypliny religioznawczej niż jako żywej przestrzeni analizującej doświadczenie relacji z Bogiem. Najlepiej gdyby była archeologią biblijną, nauką historyczną o zamierzchłej przeszłości, która bardziej pasuje do przeszłości niż do teraźniejszości. Nie mówiąc o tym, żeby w jakimkolwiek stopniu dotyczyła przyszłości. Jest bowiem zaśniedziałą i jej miejsce to rezerwat dinozaurów. Teologia jest martwa. Taka sugestia to okazja do stopniowego usuwania jej z przestrzeni życia człowieka i uznanie jej za niepotrzebną, bo to, czym się zajmuje równie dobrze mogą robić inne nauki. Kiedyś Nietzsche ogłosił, że umarł Bóg. Potem marksiści traktowali sferę sacrum jako opium dla ludu i przeciwstawiali religię materializmowi dialektycznemu, który jako jedyny sensownie odpowiadał na podstawowe pytania człowieka o sens i cel życia. Dziś wydawałoby się, że w czasach pełnej wolności i poszanowania różnic kulturowych i religijnych teologia może być uprawiana i przeżywana tak, jak pragną tego ludzie wierzący. To jednak pozory. Liberalna demokracja, w imię szeroko pojętej tolerancji i wolności, wprowadza jej pełne prawne ograniczenie. Mogę akceptować i głosić tylko to, co jest przyjęte i uznane, za poprawnie politycznie. A religia i jej zasady są absolutnie nie do zaakceptowania przez liberałów. Wręcz są uznawane za te, które naruszają podstawowe prawa człowieka. Są kagańcem. Jeśli państwo nie będzie ingerować w nie, to będzie się ona rozprzestrzeniała i coraz bardziej próbowała ustalać swoje reguły i narzucać je jako jedyne obowiązujące i bezdyskusyjne. Taka nowa forma inkwizycji, która będzie karała za nieprawomyślność. A świat ucieka od wszelkich fundamentalizmów, czyli ucieka od wszelkich religii. Taki obraz jest dziś przedstawiany, by skutecznie zniechęcić ludzi do religii, odepchnąć ich od wiary, bo to prosta droga do terroryzmu i fanatyzmu. A przecież teologia jest piękna. Jeśli uświadomimy sobie, że jej celem jest wskazanie człowiekowi Boga, z którym mogę realnie rozmawiać, a przecież dobrze jest człowiekowi być razem z Bogiem, to wtedy możemy dostrzec dlaczego tak wiele rożnych sił i środowisk chce dziś walczyć z nią. Bo ona daje siłę i daje nadzieje, jest szczęściorodna. Nie pozwala ona człowiekowi pogrążyć się w chaosie i w nihilizmie, nadaje naszemu życiu sens. Jeśli ktokolwiek chce ją nam odebrać to chce spowodować byśmy bezwolnie i bezmyślnie podporządkowali się temu, co świat chce nam narzucić, jako jedyny obowiązujący opis rzeczywistości, w której nie ma miejsca na Boga. Bo jeśli Bóg jest w centrum, to wtedy człowiek jest na dobrej drodze, a dziś taki ład zostaje zachwiany i odwrócony. To człowiek powinien być w centrum, jako pan życia i śmierci. To nie do Boga, tylko do człowieka mamy się modlić, to on ma być naszym psychoterapeutą i naszym zbawicielem. Bóg ze swoimi nieadekwatnymi do współczesności zasadami jest niepotrzebny. Wręcz szkodliwy. A to dzięki teologii możemy doświadczać prawdziwej jedności z Bogiem, w niej dokonuje się idea prawdziwego osobowego spotkania, Bóg jest moim Panem i moim przyjacielem, w nim znajduje swoje spełnienie. Ksiądz Szymik pokazuje różne ujęcia teologii, Teologia jako mądrość, jako terapia, jako doksologia, jako nauczycielka, jako Mistrzyni, jako nauka, jako rozmowa. Każdy z tych sposobów oddaje teologii jej właściwe miejsce i jest jednocześnie próbą obrony przed zakusami świata, który chciałby królową nauk zdetronizować. Ten rodzaj argumentacji wypływający z wiary prowadzi do pokornego uznania, że nie można ufać tylko rozumowi, i że jest w naszym ludzkim doświadczeniu również miejsce na to, co ponad rozumem, A między rozumem i wiarą nie musi być sprzeczności, ale dopełnienie. Warto wsłuchać się w te teologiczne rozważania.

Deprecjacja teologii, jaka dokonuje się we współczesnym świecie, to celowa próba zdyskwalifikowania i wyeliminowania z życia nie tylko uniwersyteckiego, ale i codziennego teologii jako nauki, ale i refleksji nad wiarą. Przybiera to rożne postacie. Z jednej strony chce się wcisnąć teologię w przestrzeń jednej z wielu nauk religiologicznych, ale bardziej jako dyscypliny...