Tak jak część pierwsza tak i druga to zbiór czterech odrębnych historii z różnych frontów II Wojny Światowej. J jak Jenny to historia nie do końca zgranej drużyny pilotów RAF-u oraz ich nieudanej akcji nad terenem Niemiec.

Rozbójnicy byli członkami SAS – elitarnej jednostki specjalnego przeznaczenia Armii Brytyjskiej, działającej na terenie Afryki. Ich misją było neutralizowanie wroga poza linią walk: podkładanie bomb na lotniskach, usuwanie niewygodnych dowódców Afrika Korps czy też niszczenie obiektów wroga. Takie małe oddziały miały sporą autonomię i mogły niezauważenie podejść do wroga.

Sępy to moja ulubiona historia z całego tomu drugiego. Być może, że jej fenomen nie polega na pięknie narysowanych bitwach czy wzruszającej historii, a dialogu czterech kompletnie różnych żołnierzy, których chęć przeżycia spowodowała dostanie się do jednego leja bombowego. Dyskusja przypomina debaty prowadzone choćby w filmach takich jak 12 gniewnych ludzi czy Rzeź, gdzie nie wielka scenografia jest ważna, a gra bohaterów i ich słowne utarczki, racje czy przekonania. Jak poradzą sobie skazani na siebie, pozostawieni przez własne oddziały niemiecki pilot, irlandzki frankista, angielski socjalista i hiszpański świadek nalotów w Guernice?

Archangielsk to najbardziej oparta na faktach historia obydwu tomów. Tak jak MacKenzie tak wielu pilotów brało udział w ochronie konwojów płynących do Rosji z transportem. Jako że armia nie miała lotniskowców pod swoją banderą jedynym sposobem na wystartowanie samolotu było wystrzelenie go niczym z procy. Był jednak jeden szkopuł – trzeba było albo lądować na pobliskim lądzie albo samolot szedł na straty, a pilot katapultował się, biorąc na siebie ogień z wieżyczek strzelniczych wroga lub lodowatą wodę Morza Arktycznego.

Więcej na http://www.monime.pl/opowiesci-wojenne-tom-2/

Tak jak część pierwsza tak i druga to zbiór czterech odrębnych historii z różnych frontów II Wojny Światowej. J jak Jenny to historia nie do końca zgranej drużyny pilotów RAF-u oraz ich nieudanej akcji nad terenem Niemiec.

Rozbójnicy byli członkami SAS – elitarnej jednostki specjalnego przeznaczenia Armii Brytyjskiej, działającej na terenie Afryki. Ich misją było...

Brytyjski scenarzysta Garth Ennis słynie z tego, że w swoich książkach epatuje czytelnika dużą dawką przemocy, brutalnego seksu, wulgarnym słownictwem. Krew, sperma, flaki to nieodzowne rekwizyty, które pojawiają się w jego scenariuszach, jakby testował swoich czytelników, ile są w stanie znieść, nim z niesmakiem i obrzydzeniem zrezygnują z dalszego czytania. Na szczęście nie wszystkie jego produkcje są takie właśnie. Nowele zebrane w tomie Opowieści wojenne pokazują czy też przypominają dlaczego Garth Ennis zaliczany był (jest?) do najzdolniejszych i najciekawszych scenarzystów piszących dla amerykańskiego przemysłu komiksowego.

Cztery opowieści zebrane w tomie Opowieści wojenne #2 powstały w 2003 dla Vertigo. Każda z nich została narysowana przez innego artystę: J jak Jenny przez Davida Lloyda, Rozbójnicy przez Cama Kennedyego, Sępy przez Carlosa Ezquerrę, a Archangielsk przez Gary’ego Erskine’a.

Wszystkie są na dobrym poziomie, równie dobrze się je ogląda, jak i czyta. Scenarzyście udało się opowiedzieć o II wojnie światowej oraz o hiszpańskiej wojnie domowej z punktu widzenia uczestników, czyli zwykłych żołnierzy. Nie są oni bohaterami wojennymi, którzy walczą za wielkie ideały typu: „Bóg”, „honor”, „ojczyzna”, ale mają swoje osobiste racje i swój punkt widzenia. I właśnie ukazanie tego „ludzkiego” punktu widzenia wydaje mi się najciekawsze. Ennis przybliża historię zbrojnych konfliktów XX wieku, ale poprzez wybrane epizody. Projekt Opowieści wojenne nie jest zakrojoną na szeroką skalę epicką opowieścią o wojnie, a o losach ludzi, którzy brali w niej udział. Nie ma taniego moralizatorstwa, nie ma „patriotyzmu jutra”.

Nie ma oczywistego podziału na dobrych i złych, na czarne i białe, są za to indywidualne decyzje bohaterów, które mówią więcej o ludziach, o ich motywach, rozterkach i wątpliwościach.

- - -
tekst dostępny tu:
https://dybuk.wordpress.com/2013/01/17/opowiesci-wojenne-2/

Brytyjski scenarzysta Garth Ennis słynie z tego, że w swoich książkach epatuje czytelnika dużą dawką przemocy, brutalnego seksu, wulgarnym słownictwem. Krew, sperma, flaki to nieodzowne rekwizyty, które pojawiają się w jego scenariuszach, jakby testował swoich czytelników, ile są w stanie znieść, nim z niesmakiem i obrzydzeniem zrezygnują z dalszego czytania. Na szczęście...