Słucham szant w wykonaniu Romka Roczenia bardzo często, zachwyca mnie jego głos, dlatego kilka lat temu wstrząsnęła mną wiadomość o jego wypadku. Śledziłam jego dalsze losy, bywałam na koncertach organizowanych dla Romka, cieszyłam z poprawy zdrowia, a niedawno spotkałam tę przesympatyczną parę w warszawskiej tawernie "Korsarz".
Dlatego z wielką ochotą sięgnęłam po książkę opisującą te trudne chwile, zmagania z żywiołem nie morskim, a znacznie gorszym, co się zwie "służba zdrowia". Magda swoim pisaniem pokazała niestety szarą rzeczywistość naszych szpitali, opieki powypadkowej, rehabilitacji, NFZu, ZUSu i innych tego typu instytucji. Ale pokazała też, jak wielka siła tkwi w ludziach - w Romku, w najbliższej osobie, która "po trupach, a wejdzie do swojego nieszczęśnika", w rodzinie, przyjaciołach i znajomych, wreszcie w zupełnie obcych, a chcących pomóc. Pewnie tak dzieje się często, może nawet zawsze, ale tym razem serce mocniej mi bije, ta historia i ci ludzie są mi bliżsi, bo związani muzyką szantową. I za każdym razem, gdy usłyszę kolejną szantę (a u mnie "lecą" one wszędzie i ciągle), zwłaszcza w wykonaniu Romka, pomyślę ciepło o tej "naszej" szantowej rodzinie

Słucham szant w wykonaniu Romka Roczenia bardzo często, zachwyca mnie jego głos, dlatego kilka lat temu wstrząsnęła mną wiadomość o jego wypadku. Śledziłam jego dalsze losy, bywałam na koncertach organizowanych dla Romka, cieszyłam z poprawy zdrowia, a niedawno spotkałam tę przesympatyczną parę w warszawskiej tawernie "Korsarz".
Dlatego z wielką ochotą sięgnęłam po książkę...