Słucham szant w wykonaniu Romka Roczenia bardzo często, zachwyca mnie jego głos, dlatego kilka lat temu wstrząsnęła mną wiadomość o jego wypadku. Śledziłam jego dalsze losy, bywałam na koncertach organizowanych dla Romka, cieszyłam z poprawy zdrowia, a niedawno spotkałam tę przesympatyczną parę w warszawskiej tawernie "Korsarz".
Dlatego z wielką ochotą sięgnęłam po książkę opisującą te trudne chwile, zmagania z żywiołem nie morskim, a znacznie gorszym, co się zwie "służba zdrowia". Magda swoim pisaniem pokazała niestety szarą rzeczywistość naszych szpitali, opieki powypadkowej, rehabilitacji, NFZu, ZUSu i innych tego typu instytucji. Ale pokazała też, jak wielka siła tkwi w ludziach - w Romku, w najbliższej osobie, która "po trupach, a wejdzie do swojego nieszczęśnika", w rodzinie, przyjaciołach i znajomych, wreszcie w zupełnie obcych, a chcących pomóc. Pewnie tak dzieje się często, może nawet zawsze, ale tym razem serce mocniej mi bije, ta historia i ci ludzie są mi bliżsi, bo związani muzyką szantową. I za każdym razem, gdy usłyszę kolejną szantę (a u mnie "lecą" one wszędzie i ciągle),zwłaszcza w wykonaniu Romka, pomyślę ciepło o tej "naszej" szantowej rodzinie

Słucham szant w wykonaniu Romka Roczenia bardzo często, zachwyca mnie jego głos, dlatego kilka lat temu wstrząsnęła mną wiadomość o jego wypadku. Śledziłam jego dalsze losy, bywałam na koncertach organizowanych dla Romka, cieszyłam z poprawy zdrowia, a niedawno spotkałam tę przesympatyczną parę w warszawskiej tawernie "Korsarz".
Dlatego z wielką ochotą sięgnęłam po książkę...

Autorka opisuje dramatyczne wydarzenia: wypadek męża, jego długi pobyt w szpitalu i ich codzienne życie w tym okresie.
Ale opisuje to wszystko jakoś rozwlekle, prowadzi dialogi ze swoim wewnętrznym filozofem (nie wiem co to miało na celu, podejrzewam że dociągnięcie do 200 stron, żeby książka nie była za cienka).
Na pewno przeżycia autorki są autentyczne, a opis polskiej służby zdrowia dość wiernie oddaje prawdę, ale ogólnie książka mnie znudziła.
Poza tym wkradły się drastyczne błędy ortograficzne (czyjś los się "warzył"),no i zawsze denerwuje mnie pisanie o kimś On, Jemu, Nim - jakby nie można było małą literą, nie zwracając się bezpośrednio do tej osoby.

Autorka opisuje dramatyczne wydarzenia: wypadek męża, jego długi pobyt w szpitalu i ich codzienne życie w tym okresie.
Ale opisuje to wszystko jakoś rozwlekle, prowadzi dialogi ze swoim wewnętrznym filozofem (nie wiem co to miało na celu, podejrzewam że dociągnięcie do 200 stron, żeby książka nie była za cienka).
Na pewno przeżycia autorki są autentyczne, a opis polskiej...

Jestem pod ogromnym wrażeniem ludzkiej cierpliwości, wytrwałości. I tego co najważniejsze, sile prawdziwej miłości. Książka dowodzi jak silnym stworzeniem jest człowiek. I jak wiele może znieść w swoim życiu.

Jestem pod ogromnym wrażeniem ludzkiej cierpliwości, wytrwałości. I tego co najważniejsze, sile prawdziwej miłości. Książka dowodzi jak silnym stworzeniem jest człowiek. I jak wiele może znieść w swoim życiu.