Dorastanie jest szalonym okresem w naszym życiu. Zmieniamy się nie tylko fizycznie, ale również psychicznie. Z niewinnego dziecka przekształcamy się w dorosłą osobę. Postrzeganie świata ulega przewartościowaniu. Zmienia się system wartości. Coś co kiedyś było dla nas ważne, w tym momencie przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Najczęściej nie dostrzega się tego, co naprawdę jest istotne. Bardzo często wydaje się, że w okresie dorastania pozjadaliśmy wszystkie rozumy. Uważamy, że wiemy, co dla nas jest dobre oraz sami chcemy podejmować decyzje. Chcemy być panami własnego losu. Jeśli się udają nasze zamiary, to jesteśmy jeszcze bardziej zadufani w sobie. Jednak gdy coś nie wychodzi, to o całe zło obwiniamy wszystkich dookoła. Czasami słusznie, ale niekiedy nie. Burza hormonów szaleje, zaślepieni promieniami młodości bardzo często ranimy tych, na których najbardziej nam zależy. Złość rodzi złość. Pielęgnując agresję powoli zatracamy się i spadamy w otchłań. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie dostrzegamy własnych błędów. Dopiero gdy sięgamy dna, zdajemy sobie sprawę jaką, swoim zachowaniem, wywołaliśmy lawinę. Wszystko staje się wyraźniejsze i dopiero wtedy uświadamiamy sobie krzywdę wyrządzoną osobom, które były dla nas wszystkim. Z takiej beznadziejnej sytuacji, tylko my jesteśmy w stanie siebie uratować. Ale najpierw, musimy wybaczyć sobie i przyznać się do winy…
Agnieszka Anioł jest zwyczajną nastolatką. Blond włosy i jasne oczy idealnie komponują się z jej nazwiskiem. Bohaterka jest osobą silną charakterem, potrafi przytupnąć, kiedy coś jej się nie podoba. Lecz w głębi jej serca drzemie dobro. Można powiedzieć, że dziewczynie niczego nie brakuje. Ma wspaniałą i kochającą rodzinę, przyjaciół, otaczana jest zewsząd sympatią i uznaniem. Poznajemy ją jako radosną i szczęśliwą nastolatkę, która ma plany na przyszłość. Niestety wszystko ulega zmianie, gdy dowiaduje się o przeprowadzce. Matka oraz ojczym planują zmienić miejsce zamieszkania. Wszystko może i byłoby do przełknięcia, gdyby nie fakt, że zatajają tę decyzję przed główną bohaterką. Agnieszka staje przed faktem dokonanym. Nic dziwnego, że buntuje się i zamyka w swoim świecie, przepełnionym bólem i żalem do opiekunów. Jest zmuszona rozstać się z tym co zna i jednocześnie odnaleźć się w nowym miejscu. Zadaj sobie pytanie, drogi czytelniku: jak byś się poczuł na miejscu bohaterki? Wyobraź sobie tę sytuację, dowiadujesz się od przyjaciół, że planujecie się wynieść z miasta. Tak naprawdę zostajesz podstawiony przed faktem dokonanym. Ktoś postanowił zadecydować o Twoim losie i jednocześnie zmienia Twoje plany. Nie wiem jak Ty, ale ja, podobnie jak bohaterka, byłabym rozgoryczona i poczułabym się zdradzona. Plany, które miała Agnieszka na przyszłość rozpadają się jak domek z kart. A do tego musi odnaleźć się w obcym miejscu.
Mrówki w śniegu to przede wszystkim książka o dorastaniu, akceptacji, zrozumieniu, poszukiwaniu własnej tożsamości, podejmowaniu trudnych decyzji, błądzeniu oraz o przebaczaniu.

„Życie to ciągłe wybory. Czasem podejmuje się dobre decyzje, czasem złe. Ważne jest, żeby te złe naprawić. Albo przynajmniej próbować.”*

Czy jedna decyzja może zaważyć na całym życiu? Okazuje się, że tak, w szczególności, gdy jest się młodą, upartą i rozgoryczoną nastolatką. Agnieszka nie była zła, jednak zatajenie przed nią decyzji o przeprowadzce, wywołało lawinę negatywnych zdarzeń i emocji. Na początku brnie i pielęgnuje swoją złość, jednak z czasem zaczyna dostrzegać własne błędy. I gdy myśli, że jest na straconej pozycji, to okazuje się, że jednak nie. Tak naprawdę to od niej zależy, czy dalej będzie jechać w złym pociągu, a może wysiądzie na następnym przystanku? Decyzję musi podjąć sama.
Książka jest naprawdę wciągająca. Pokazuje dość poważne problemy nastolatków w prosty sposób i co najważniejsze, przedstawia na nie lekarstwo. Z każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji istnieje wyjście awaryjne. Wystarczy się przełamać i wybaczyć samemu sobie. Bo błędy każdy ma prawo popełnić. Lecz trzeba umieć je naprawiać. I wyciągnąć z nich wnioski na przyszłość.
Mrówki w śniegu jest przyjemną lekturą, bardzo szybko się czyta i przede wszystkim pozwala oderwać się od codziennych trosk. Okładka przyciąga wzrok i naprawdę oddaje treść książki. Bardzo mi się podoba i gdybym mogła to godzinami studiowałabym zagubiony wzrok dziewczyny na zdjęciu. Jedynie co rzuciło mi się w oczy, to kilka błędów językowych (prawdopodobnie ktoś był głodny i pozjadał literki ;)), ale nie ujmuje to całej historii. Poza tym, zdecydowanie książka warta polecenia. Szczególnie dla młodzieży.

„Powiedziałam…
Wiosna
A z moich ust
Wystrzeliły pąki kwiatów
I wypłoszyły z gniazd pisklęta.
Powiedziałam…
Lato
A lody zaczerwieniły się
Polewą z truskawek
I słońce słało uśmiechy.
Powiedziałam…
Jesień
A klucz dzikich gęsi
Przeciął wieczorne niebo
I z krzykiem zniknął.
Powiedziałam…
Zima
A świat pozostał piękny
Tylko mnie
Przestało już obchodzić.”**

___
*s. 144
**s. 58-59

[http://dzosefinn.blogspot.com/2013/03/gorgolewska-anna-m-mrowki-w-sniegu.html]

Dorastanie jest szalonym okresem w naszym życiu. Zmieniamy się nie tylko fizycznie, ale również psychicznie. Z niewinnego dziecka przekształcamy się w dorosłą osobę. Postrzeganie świata ulega przewartościowaniu. Zmienia się system wartości. Coś co kiedyś było dla nas ważne, w tym momencie przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Najczęściej nie dostrzega się tego, co naprawdę...