Nie sądziłam, że Gaiman może zrobić coś takiego. Czuję się oszukana, zdradzona i w jakiś sposób skrzywdzona. To jest najgorsze Marvelowskie AU jakie czytałam, licząc łącznie z blogaskowym fanfiction.

Przetworzenie postaci w realiach wiktoriańskiej Anglii płaskie i miałkie, jakby rzucać pomysłami na chybił trafił. Część rozwiązań jest po prostu obraźliwa, Magneto jako mistrz inkwizycji czy Steve Rogers udający Indianina… To ostatnie było po prostu niesmaczne. Reszta raczej sztampowa, Fury nawet pasuje do epoki, Strange nie jest nawet w połowie tak ciekawy jak John Doe. Fantastyczna Czwórka wychodzi stosunkowo najlepiej. Generalnie widać, że Marvel dał Gaimanowi wytyczne, z którymi ten sobie nie poradził.

Uważam, że dobrą miarą sprawdzenia, czy ktoś jest cwanym scenarzystą jest Natasza Romanoff. Ponieważ to najciekawsza i najtrudniejsza postać w uniwersum Marvela, ale tylko ktoś inteligentny jest w stanie to rozpoznać. I scenariusz jest na tyle dobry, na ile dobra jest jego Natasza.

Natasza Gaimana ssie po całości. Potrzebuję wylać sobie domestos bezpośredni na ośrodek pamięci długotrwałej w mózgu, żeby usunąć obraz Nataszy w sypialni von Dooma, bo inaczej będzie mnie prześladował przez resztę życia. I oczywiście Sue Storm nazywająca kobietę „dziwką”, tak bardzo zła charakterystyka. I oczywiście, Jean Gray musi umrzeć. Kolejny miernik kiepskości scenariusza.

W zasadzie cała ta seria jest jak bingo „wszystko, czym pogardzam w amerykańskim komiksie”.

Reszta to raczej typowy średniej jakości Marvel – nadmiernie skomplikowana fabuła, comic book science, dużo bełkotu, który niewiele tłumaczy, nadmiernie uproszczone rozwiązanie, groźba zagłady wszechświata i queerbaiting między Magneto i Xavierem. W zasadzie norma. Pomijając ociekanie mizoginią, od której zdążyłam się odzwyczaić w komiksie, bo czytam komiksy z Image. A po tej abominacji boję się sięgnąć po „1602 Witch Hunter Angela” i mam uraz psychiczny wobec Gaimana. Wow. To nowy poziom goryczy wobec popkultury. Nawet nie wiem, czy mam się kurować, rewa trzem „Sense8”?! To nie recenzja, to wołanie o pomoc.

Nie sądziłam, że Gaiman może zrobić coś takiego. Czuję się oszukana, zdradzona i w jakiś sposób skrzywdzona. To jest najgorsze Marvelowskie AU jakie czytałam, licząc łącznie z blogaskowym fanfiction.

Przetworzenie postaci w realiach wiktoriańskiej Anglii płaskie i miałkie, jakby rzucać pomysłami na chybił trafił. Część rozwiązań jest po prostu obraźliwa, Magneto jako...