Stanowczo wszystkim odradzam lekturę książki „Dzień, który trwał pięć lat” bo tak do końca po pierwsze nie wiadomo o czym to jest, po drugie, jaki cel przyświecał Witwickiej w pisaniu tego utworu, po trzecie książka, z racji nudy wiejącej z kolejnych stron, może się przydać jako lekarstwo na bezsenność. I niby jest nieźle, gładko napisana, ale taka bzdurna, tak nijaka. W dodatku autorka bardziej skupia się na kapuście i szkodnikach, niż przyjaciółce, która trafiła do getta. Postaci, może i prawdziwe, ale opisane w sposób złośliwy, nawet nie chodzi o to, żeby było zabawnie, tylko żeby każdemu wbić szpilę. I niestety, ogólny obraz wojny z tego też nie wyszedł tylko takie nie wiadomo co. Główna bohaterka opowiada o swoim życiu w pierwszej osobie, ale tak naprawdę o niej samej nie wiemy za dużo- jest kaleką, ale co to znaczy- chociaż w kilku sytuacjach ma znaczenie- czytelnik się nie dowiedział. Poza tym liczne dygresje, to jakby ktoś upajał się swoim głosem, gadał o wszystkim, co przyjdzie mu do głowy, niekoniecznie związanym z tematem, aby słuchać samego siebie. Ja nawet zrezygnowałam w połowie, potem jednak wróciłam do lektury i domęczyłam książkę do końca. Innym jednak radzę omijać lekturę szerokim łukiem.

Stanowczo wszystkim odradzam lekturę książki „Dzień, który trwał pięć lat” bo tak do końca po pierwsze nie wiadomo o czym to jest, po drugie, jaki cel przyświecał Witwickiej w pisaniu tego utworu, po trzecie książka, z racji nudy wiejącej z kolejnych stron, może się przydać jako lekarstwo na bezsenność. I niby jest nieźle, gładko napisana, ale taka bzdurna, tak nijaka. W...