Jeszcze do niedawna nie uważałam Mongolii za kraj atrakcyjny turystycznie i warty odwiedzenia. To państwo jawiło mi się jako kraina położona gdzieś w środku Azji, pomiędzy Chinami a Rosją, jako przestrzeń, którą tworzą rozległe stepy, a wśród nich zbudowano duże miasto – stolicę Ułan Bator. Mongołowie kojarzyli mi się z koczownikami i najeżdżającymi Polskę wiele lat temu Tatarami. Moją opinię o Mongolii zmieniła o 180 stopni lektura książki „Wszyscy jesteśmy nomadami”. Tytuł wydał mi się dość prowokujący. Jak to? Ja członkinią ludu koczowniczego? Przecież mam dom, stały adres meldunkowy i żyję w jednym miejscu.

Książka jest napisana w sposób niesamowicie ciekawy. Autorka przemierza ojczyznę Czyngis-chana i obserwuje, podziwia, zachwyca się, wprost upaja Mongolią, krajem pełnym kontrastów i barw. To właśnie tutaj wczoraj bardzo często zderza się ze współczesnością. A czym można się tam zachwycić? Przede wszystkim krajobrazem i niebem. Pięknem natury, która jeszcze w wielu miejscach jest nieskażona i niezniszczona przez cywilizację. Piękne i majestatyczne góry, rozległe stepy, pustynie,bezkres a nad nimi olbrzymie, nie mające końca niebo. Te widoki robią niesamowite wrażenie. A miasta? Są niczym wyspy na oceanie bezkresu. Tu rozwija się przemysł, rosną betonowe osiedla i nowoczesne budowle z chromu i szkła. A obok nich stoją pełne majestatu świątynie zniszczone w okresie komunizmu. Dziś odradzają się i przyciągają uwagę turystów oraz rzesze wiernych. Budowle sakralne i klasztory znów przeżywają renesans. Znów tętnią życiem po okresie, gdy religia była tępiona przez komunistów. Klasztory na nowo kształcą lamów i nikt nikogo nie prześladuje za wyznawanie tej czy innej wiary. Mongolia po upadku komunizmu podobnie jak Polska odetchnęła, z ulga zrzuciła brzemię Związku Radzieckiego, choć jego wpływy jeszcze długo będą rzucały się w oczy.

Jaka jest wędrówka autorki? Pełna przygód, nieprzewidzianych zdarzeń i niespodzianek. Nie zawsze bowiem śpi tak jak zamierzała, czasem trzeba pogodzić się z bardzo marnym standardem hotelu, za to odwiedziny w mongolskich jurtach są bardzo ekscytujące. Autorka ma okazję na własne oczy poznać życie przeciętnej mongolskiej rodziny, ich zwyczaje i codzienność. Zasmakować zwyczajnych regionalnych dań, których składnikiem często jest baranina. Popijane słoną herbatą z mlekiem z czasem smakują jej coraz bardziej, a konfitura jagodowa staje się wybornym deserem.

Czy można zachwycić się Mongolią? Z pewnością! Czy można się w niej zakochać? Oczywiście. Bo ta kraina zachwyca pod bardzo wieloma względami. Architekturą światyni, feerią barw i kolorów, posągami bogów, tysiącami kopców ofiarnych obleczonych niebieskimi szarfami. Życie koczowników wydaje się nam Europejczykom bardzo egzotyczne. Ma ono oczywiście swoje plusy i minusy. Ale jurty to bardzo wygodne domy. I nawet do koczowniczych obozów wkracza dziś technika. I tu korzysta się z dobrodziejstwa telefonii komórkowej, a wieczorami można ogladać telewizję na plazmach napędzanych promieniami padającymi na baterie słoneczne umieszczone na dachach.

Opowieść o Mongolii mnie zachwyciła. Jest napisana w sposób obfitujący w mnóstwo szczegółów. To, co dziwi nas - Europejczyków, jest dla Mongołów oczywistością. A ludzie? Jacy są mieszkańcy Mongolii? Niezwykle sympatyczni, choć czasem i zamknięci w sobie. Nie są jeszcze przyzwyczajeni do strumieni turystów zachwycających się pięknem ich ojczyzny. Nie ma tu może regularnej sieci hoteli i pensjonatów, ale za to można dać się porwać ogromowi atrakcji dostępnych tylko w miejscach, gdzie cywilizacja nie zmieniła zbyt mocno oblicza Ziemi. Czy warto pojechać do Mongolii ? Z całkowitą pewnością tak. Warto podobne jak autorka tej relacji poznać piękne miejsce na ziemskim globie, które tętni życiem inaczej niż Europa czy Afryka, w którym miesza się miejscowa kultura z kulturą Chin i Rosji. A gdy prawdziwa podróż będzie niemożliwa do spełnienia sięgnijcie po książkę, w której znajdziecie mnóstwo prześlicznych fotografii, które pozwolą zachwycić się krajem ze stolicą w Ułan-Bator.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik