Dobry przykład jak można, przełożyć na komiks klasyczną anglosaską tradycję literacką. A zarazem na język kultury popularnej. Tą klasykę niby skierowaną do młodszego czytelnika. Ale czy na pewno "Alija w krainie czarów" i " Opowieść wigilijna to literatura dziecięca? Te dwie pozycje, to opowieści graniczące na linii weird tales( Dickens) i czegoś w granicach psychodelicznej powieści psychologicznej( Carroll- Dodgson). Obie też są mrocznymi baśniami, a te każdy dorosły czytelnik czyta i wraca do nich z przyjemnością. Ja w każdym razie tak. Zresztą, są to tematy na oddzielny artykuł.
Komiks jest po prostu świetny. Głównie dlatego, że wzięło się za jego stworzenie para, często współpracujących ze sobą panów. Loeb i Sale. Na dodatek twórcy, którzy świat Mrocznego Rycerza znają doskonale, w znacznym stopniu współtworzyli też ten świat w wersji z lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. I tak w B: Helloween, warstwa językowe, scenariuszowa doskonale współgra z graficzną. Ale, co w komiksie najważniejsze, żadna ze stron nie dystansuje drugiej. Uzupełniają się znakomicie. Zresztą rysunki Sale'a świetnie nadają się do tej historii. Grające półcieniami, częstym przerysowaniem, z drugiej strony tam gdzie trzeba minimalistyczne, niejednokrotnie zbliżające się do karykatury. Pomnikowy, przypakowany Batman jak i Bruce Wayne, poważnie wyglądający James Gordon, a z drugiej strony dziwnie zdehumanizowani antagoniści tytułowego bohatera.
Napisałem świetnie się nadają, bo dwie przedstawione tu historie, są tak naprawdę wyprawą w głąb duszy lub umysłu Bruce'a Wayna. Rozgrywają się na granicy jego nieświadomości i wspomnień. I tutaj właśnie przychodzi zmierzyć się Batmanowi z własnymi demonami. W pierwszej opowieści, opartej, dość luźno, na "Alicji...", rozgrywającej się bardziej na planie realistycznym, Mroczny Rycerz potyka się z Szalonym Kapelusznikiem. Właściwie Jervis'em Tetch'em złodziejem, psychopatą, ale też wybitnym, o ile dobrze pamiętam, psychiatrą i naukowcem,zafascynowanym książką Carrolla. Nie tyle jednak złodziejska działalność Tetch'a, pościg zań, czy porwanie młodziutkiej Barbary Gordon- późniejszej Batgirl, Oracle i ponownie Batgirl- są głównym motywem historii. Jest nią raczej fascynacja dwóch antagonistów książka Carrolla. Kapelusznik wykorzystuje ją w ciemnych celach, tworzy z niej alibi, świadomie czy też nieświadomie, dla swoich zbrodniczych działań. Zaprasza ludzi, głównie dzieci, na wiadomą herbatkę, która w tym przypadku musi skończyć się tragiczny sposób. Tymczasem dla Wayne'a książka ta stanowi zaczepienie dla jego człowieczeństwa, jest wspomnieniem jeszcze szczęśliwego dzieciństwa, kiedy była to lektura czytana wraz z matką. I dla niego to co robi Tetch jest deprawacją. Ranny Batman, wraca w majakach do tego czasu. Dzięki czemu, później jest w stanie stawić czoła Kapelusznikowi. A na koniec, wyciągnąć powieść z domowej biblioteki i spokojnie ją czytać.
W drugiej opowieści mamy helloweenową przeróbkę "Powieści wigilijnej". Chory Wayne, ma łożu boleści, udaje się oniryczną wędrówkę po swojej duszy. I ponownie zostają postawione pytania o jego człowieczeństwo. Ile w nim jeszcze właśnie Bruce'a Wayne, a ile Batmana. A dokładnie czy może być Zamaskowanym Mścicielem nie będąc zarazem słynnym miliarderem. Zresztą o człowieczeństwo i ludzkie odruchy szło w oryginalnej powieści. W komiksie zamiast Marleya mamy Thomasa Wayne'a, a w duchy Przeszłości, Teraźniejszości i Przyszłości wcielają się przeciwnicy Rycerza. Tacy jak Paison Ivy czy Joker. Oprócz tego mamy mroczną, samotną i opustoszałą rezydencję Waynów. W której, w jednej ze scen rozbrzmiewa demoniczny śmiech Jokera. Którą przemierza samotny,dzięki kapitalnemu kadrowaniu wydający się mały, Batman. Oczywiście, zgodnie z tradycją, widziadła spełniły swoją rolę. Główny bohater odnajduje siebie jako człowiek i jako Mroczny Rycerz.
Warto też wspomnieć o paru kapitalnych scenach. Jak kościotrup w stroju nietoperza nad grobem Bruce,a Wayne'a, lub Joker przy kominku. Czy kapitalnie skadrowanym pościgu za Kapelusznikiem, po dachu miejskiej kolejki.
Obie przygody mają miejsce w Halloween. W tradycji anglosaskiej, czy też może celtyckiej, z której to wydarzenie przeszło do anglosaskiej, jest to nie tyle czas przebieranek i zabawy, ale też moment w którym zacierają się granice między naszą rzeczywistością a zaświatami. Kiedy przybywają do nas duchy, demony, czasami nawet zapomniani bogowie. Tak jak w inną wigilię, ta która ma miejsce 24 grudnia. A że kontakt z drugą stroną oraz duchy są doskonałym sposobem na uwypuklenie licznych problemów natury osobistej jak i społecznej wiadomo już od Antyku. Komiks ten doskonale pokazuje, jak zarówno tradycję literacką jak i wywodzącą się kultury ludowej można w ciekawy i twórczy sposób pozyskać do przedstawienia ciekawej historii. Czego moim zdaniem wielu polskich twórcą, poza paroma chlubnymi wyjątkami, nie potrafi, albo po prostu nie chce robić. Bardziej mówię, o historii literatury, bo tradycje słowiańskie są dość mocne, ale nie do końca udane. A nie mamy się czego wstydzić. Należy znaleźć tylko odpowiednie podejście.

Dobry przykład jak można, przełożyć na komiks klasyczną anglosaską tradycję literacką. A zarazem na język kultury popularnej. Tą klasykę niby skierowaną do młodszego czytelnika. Ale czy na pewno "Alija w krainie czarów" i " Opowieść wigilijna to literatura dziecięca? Te dwie pozycje, to opowieści graniczące na linii weird tales( Dickens) i czegoś w granicach psychodelicznej...