Książka ta stanowi pierwszy znany mi przypadek ukazania Mrocznych Wieków jako powieści stricte dla młodzieży. Z jednej strony jest to świetny ruch, okres ten jest bowiem świetnym obszarem na snucie opowieści. Z drugiej, ta przynajmniej książka pozostawia zawód, ale o tym później.

Głównymi bohaterami książki, ułożonej w formie opowieści, jest trójka dzieci różnego pochodzenia - księżniczka (a konkretniej - córka jarla) wikingów przybyłych aby osiąść niedaleko Poznania, jako najemnicy Chrobrego; syn zaginionego woja oraz zbiegły niewolnik z Niemiec.
Pan Kruczek nie czyni z nich jednak drużyny w klasycznym tego słowa znaczeniu. Przez większość czasu nie są nawet razem, a wręcz zaryzykuje stwierdzenie - nie znają się. Dopiero pod koniec ich losy splatają się za sprawą intrygi jednego z niemieckich grafów nie chcących dopuścić do Zjazdu Gnieźnieńskiego.
Fabuła jest prosta i przyjemna, łatwa w śledzeniu i przejrzysta. Nie porusza się też w ślimaczym tempie, co czasem było bolączką dziecięcej procy, za co autorowi należy się plus.

Klimat opowieści wypada neutralnie. Z jednej strony czasem przyjemnie łechce opisami lasów i zwyczajów lechickich, z drugiej zaś - za bardzo popada w uwielbienie dla wikingów. Wiem, że teraz jest na nich moda, że wszędzie muszą być i wszyscy muszą opiewać jacy to nie byli wspaniali. Jest to jednak bzdura i nie omieszkam jej potraktować jako wady.
Skoro o wadach mowa, to do nich odnosiło się też moje wtrącenie ze wstępu, owa "druga strona". Ruszając bowiem okres Mrocznych Wieków, pan Tomasz kompletnie pominął kwestie pogańskie. Wszyscy co się tutaj odzywają są już chrześcijanami, mimo że od czasu chrztu minęło dopiero trzydzieści trzy lata.
Z drugiej jednak strony to może i lepiej, bowiem do tej pory nie kojarzę żadnego autora, który by wierzenia Słowiańskie opisał dobrze (a sporo tych co zrobili to źle, np. Dębski).

Forma książki jest poprawna, momentami wciągająca. Duże litery sprawiają, że czyta się ją szybko i dynamicznie, opisy zaś są dość barwne, choć miejscami dość ogólne.
Korekta momentami dała ciała, głównie w temacie przenoszenia dialogów do nowej linii, zdarza się to kilka razy i wybija człowieka z rytmu (zwłaszcza w pełnej walk drugiej połowie książki).
Zmarnowano też kilka stron na manierę zaczynania nowego rozdziału od prawej strony, choć tym razem nie będę miał tego za złe, bo przed każdym na lewej mamy ilustrację. Jest to więc jakkolwiek podyktowane.
Niestety, końcówka zdaje się pospieszona, zwłaszcza niezwykły zbieg okoliczności dzięki któremu odzyskano list cesarza. Upatruję w tym jednak nie zamysł autora a bzdurny wymóg wydawnictwa.

Podsumowując "Bitwa..." stanowi dobrą książkę dla młodzieży, ale średnią dla dorosłych. Możliwe jednak, że stanowi dopiero wprawkę autora i kolejne tomu, jeśli powstaną, zdołają podnieść jej poziom poprzez magię cyklu

Książka ta stanowi pierwszy znany mi przypadek ukazania Mrocznych Wieków jako powieści stricte dla młodzieży. Z jednej strony jest to świetny ruch, okres ten jest bowiem świetnym obszarem na snucie opowieści. Z drugiej, ta przynajmniej książka pozostawia zawód, ale o tym później.

Głównymi bohaterami książki, ułożonej w formie opowieści, jest trójka dzieci różnego...