Dzieło Hume'a być może jest najbardziej klasyczną pracą z zakresu teologii naturalnej, czyli czysto rozumowej refleksji o istnieniu Boga i Jego atrybutach. Jak nikt inny Hume pokazuje ograniczenia takiej refleksji. W miarę krótkim dialogu zdołał zawrzeć w zasadzie wszystkie tematy i omówić poważniejsze argumenty pojawiające się na polu teologii naturalnej aż do dziś. Po lekturze "Dialogów" przekonamy się, że tematy współczesnych antologii tekstów z zakresu filozofii religii, szczególnie okrzyczana jako nowość debata o tzw. argumencie ewidencjalnym ze zła, znajdują swe omówienie już u Hume'a.

Forma dialogu pomaga autorowi ukryć swe własne poglądy. Część z nich wkłada bowiem w usta Kleantesowi, część Demei, a pewnie najwięcej Filonowi. Dla jednych jest jasne, że krytyka możliwości racjonalnego uzasadnienia teizmu, prowadzi do ateimu. Inni będą przekonywać, że Hume zajmuje stanowisko bardziej subtelne, które po prostu odgranicza pole filozofii od teologii. Uznaje on wszakże prawdziwą religię, wolną od zabobonu, której wyznawanie jest pierwszym krokiem na drodze do stania się prawdziwym chrześcijaninem.

Dla mnie taki zabieg tylko wzmaga podziw wobec dzieła Hume'a. Filozofowie bowiem zazwyczaj to naród narcyzów, którzy bombardują czytelnika swymi argumentami, chcąc skłonić go, by podzielał ich zdanie. Hume woli, mimo iż jego sympatie są w miarę jasne, by czytelnik sam wyrobił sobie zdanie na rozważane tematy. Po tym poznaje się prawdziwą filozoficzną wielkość.

Dzieło Hume'a być może jest najbardziej klasyczną pracą z zakresu teologii naturalnej, czyli czysto rozumowej refleksji o istnieniu Boga i Jego atrybutach. Jak nikt inny Hume pokazuje ograniczenia takiej refleksji. W miarę krótkim dialogu zdołał zawrzeć w zasadzie wszystkie tematy i omówić poważniejsze argumenty pojawiające się na polu teologii naturalnej aż do dziś. Po...