Uwaga! W recenzji pojawią się spoilery dotyczące 4 tomów serii "Tylko dla wybranych"

Są recenzję, nad którymi siedzę godzinami i wciąż nie potrafię stworzyć chociażby jednego zdania. Są też takie, które piszą się same. Słowa przychodzą, gdy szykuję jedzenie, rozmawiam z przyjaciółmi czy podczas zakupów. Palce aż świerzbią, by dorwać długopis lub klawiaturę. Mogę próbować z tym walczyć – dzień, dwa, ale to na nic. Takie książki jak Privilege nie dają o sobie zapomnieć.

Kate Brian zna chyba każdy. Jest to jedna z najpopularniejszych autorek książek młodzieżowych. Napisała takie powieści jak „Szczęśliwy T-shirt”, „Odlotowa szesnastka” czy seria „Tylko dla wybranych”. Wszystkie z nich lubię, ale tylko ostatni tytuł zapadł mi głęboko w pamięć – głównie za sprawą pewnej drugoplanowej bohaterki. Kiedy usłyszałam, że Pani Brian postanowiła tworzyć książki poświęcone tylko jej byłam zachwycona. Czekałam rok, dwa, ale polskie wydanie wciąż się nie pojawiało. W akcie desperacji postanowiłam, że przeczytam angielską wersje i wcale tego nie żałuję.

Ariana Osgood miała wszystko – przynajmniej do czasu, gdy została aresztowana za zabójstwo Thomasa Pearsona. Spędziła dwa lata w zakładzie karnym dla kobiet planując i marząc o ucieczce. Teraz w końcu ma okazje, by zostawić wszystkie błędy za sobą. Chce odzyskać swoje życie – nawet, jeśli to oznacza, że ktoś inny je straci.

Niewątpliwie największa zaleta tej książki to kreacja głównej bohaterki. Jest to naprawdę skomplikowana postać – z jednej strony zwykła nastolatka, która marzy o miłości i zrozumieniu, a z drugiej kobieta, która nie cofnie się przed niczym. Były momenty, kiedy bardzo jej współczułam. Łatwo zyskiwała moją sympatię, gdy wspominała o pobycie w zakładzie karnym, jej starych przyjaciołach czy o matce, która wiele dla niej znaczyła. Ariana umiała wychodzić cało z niebezpiecznych sytuacji i obracać je na swoją korzyść. Doskonale kłamała, ale miało to też swoje konsekwencje o czym świadczy chociażby paranoja, w którą popadła.

Przyznaję – w pewnym momencie zapomniałam, że Ariana zabiła już dwie osoby. Zaczęłam się z nią identyfikować i jej kibicować. Oczywiście były momenty, gdy panna Osgood niemal traciła nad sobą kontrolę i popełniała błędy, ale je ignorowałam. Dopiero końcówka Privilege sprawiła, że przypomniałam sobie o mrocznej stronie głównej bohaterki.

Mimo wszystko nie potrafię znielubić Ariany. W książce jest postać, która sprawia, że na jej tle panna Osgood nie wypada tak źle. W końcu główna bohaterka zawsze kierowała się emocjami – czy to wtedy, gdy w przypływie złości zamordowała Thomasa czy kiedy próbowała pomóc swojej przyjaciółce. Ma wyrzuty sumienia, momentami widzi krew na swoich rękach, chciałaby cofnąć czas. Natomiast ta druga postać nie ma takich dylematów. Jest całkowicie szalona i nieprzewidywalna, czego nie można powiedzieć o Arianie.

Privilege to książka młodzieżowa i nie należy o tym zapominać. Znajdziemy tu romans, ale, na szczęście nie sprawia on, że główna bohaterka traci instynkt samozachowawczy i zdradza swoje tajemnice.

Jak już wspomniałam – końcówka bardzo mi się podobała. Jest genialna i oryginalna, jak cała książka. Jedna ze scen zapadła mi tak głęboko w pamięć, że miałam ją przed oczami, gdy kładłam się spać. Uwielbiam czytać o Arianie, ale chwilami mnie przeraża. Nie jest to dziewczyna, którą chciałabym spotkać na swojej drodze.

Seria Privilege jest jedyna w swoim rodzaju. Wyróżnia się na tle innych książek młodzieżowych – począwszy od doskonałego stylu autorki, a skończywszy na samym pomyśle. Chociaż nie wiem, jak długo byście szukali, nie znajdziecie drugiej takiej powieści. Jeśli chcecie przeczytać coś świeżego i lubicie czarne charaktery, to jest do idealna książka dla Was.

http://zaczarowane-szablony.blogspot.com/

Uwaga! W recenzji pojawią się spoilery dotyczące 4 tomów serii "Tylko dla wybranych"

Są recenzję, nad którymi siedzę godzinami i wciąż nie potrafię stworzyć chociażby jednego zdania. Są też takie, które piszą się same. Słowa przychodzą, gdy szykuję jedzenie, rozmawiam z przyjaciółmi czy podczas zakupów. Palce aż świerzbią, by dorwać długopis lub klawiaturę. Mogę próbować z...