"Spojrzawszy po dzisiejszym świecie, jak on sobie szary, mdły, jednostajny i wystygły wygląda, a porównawszy do owego bujnego żywota dni przeszłych, tak pstrego, kraśnego, zawiesistego i wrażliwego, nam starym aż się chce westchnąć, że te ludziska skarłowacieli tak i zamarzli. Miły Boże! Co się to działo, co się działo za onych czasów, o których nam dziadowie rozpowiadali! Nie powiem, żeby tam wszystko było lepiej, ani utrzymuję, żeby dziś miało gorzej być, ale, dalipan, było inaczej, o, inaczej!" To pierwsze zdania zaczerpnięte z dzieła "Herod-baba", z którymi mogę się zgodzić, a mają one szersze zastosowanie i mogłyby być doskonałym wstępem do wszystkich trzech dzieł Kraszewskiego zawartych w tejże książce. O ludziach z krwi i kości, prawdziwych, wyrazistych, nieudawanych trzy zebrane tu krótkie powieści mówią, traktują, opowiadają.
W książce znajdziemy trzy utwory historyczno-obyczajowe Kraszewskiego o tytułach: "Herod-baba", "Bratanki", "Pan na czterech chłopach". Wszystkie świetne, wszystkie warte uwagi i przeczytania, wszystkie godne pochwał. Po prostu znakomite. Drugim plusem tej książki jest bardzo udane posłowie. Napisał je Zygmunt Halawa. Zdecydowanie je polecam. Trzeci warty podkreślenia i dodatni element tej książki to bogactwo przypisów, które stanowczo ułatwiają lekturę dzieł Kraszewskiego. I są jeszcze dobrze dobrane ilustracje - jest ich w sumie dwadzieścia pięć. Cztery powody, które książkę tę czynią ponadprzeciętną, z pierwszym najważniejszym, głównym i kardynalnym.
Same prawie plusy, minusów prawie brak. Jednym słowem książka wybitna, którą z czystym sumieniem można polecić, którą bez najmniejszych wątpliwości można zachwalać. 9/10 - oto moja ocena ogólna.

"Spojrzawszy po dzisiejszym świecie, jak on sobie szary, mdły, jednostajny i wystygły wygląda, a porównawszy do owego bujnego żywota dni przeszłych, tak pstrego, kraśnego, zawiesistego i wrażliwego, nam starym aż się chce westchnąć, że te ludziska skarłowacieli tak i zamarzli. Miły Boże! Co się to działo, co się działo za onych czasów, o których nam dziadowie rozpowiadali!...

Uwielbiam powieści historyczne.. J.I. Kraszewski pisze do tego tak, że widzę postaci jak żywe, a wyczarowane opowiadania przeżywam jakbym brała w nich udział. Dla mnie cudo! Po Hrabinie Cosel, Bratankach i Herod-Babie chcę więcej!

Uwielbiam powieści historyczne.. J.I. Kraszewski pisze do tego tak, że widzę postaci jak żywe, a wyczarowane opowiadania przeżywam jakbym brała w nich udział. Dla mnie cudo! Po Hrabinie Cosel, Bratankach i Herod-Babie chcę więcej!

,Herod Baba” to powieść z czasów Augusta II mocnego.
W kraju cały czas trwał kryzys władzy, polegający na dążeniu rodów magnackich do rządzenia w swych posiadłościach i województwach we własnym zakresie Szermując hasłami tradycyjnych wartości i wolności szlacheckiej, szlachta wiodła zaciekłe spory i walkę o władzę, wyżywała się w zajazdach, rokoszach i konfederacjach.
W takich to niespokojnych czasach poznajemy Zygmunta/Zygmusia,jak go zwali bliscy/,syna łowczego Piętki ,i jego piękną i mądrą żonę Elżbietę ,z domu Pieńkowską.
Zygmunt,rozpieszczony przez rodziców jedynak szybko znudził się młodą żoną,włościami wymagającymi ciężkiej pracy i obowiązkami. Młody małżonek ,jak wielu innych młodzieńców ,ruszył na poszukiwanie przygód do miasta. Zawędrował do Warszawy ,przy dworze królewskim ,wśród dworzan i zabaw poznał francuską śpiewaczkę...
Reszta zdaje się oczywista,gdyby nie to że żona ,zamiast spokojnie siedzieć w domu i tonąć we łzach/bo tak wypada/ jedzie za nim ,by zażądać rozwodu .
Cóż za emancypacja!
Jestem zdumiona tym w jaki sposób Kraszewski dalej prowadzi powieść.
Oczywiście, żona,pomimo wielu adoratorów pozostaje wierna niczym Penelopa,ale jej postępowanie szybko otrzeźwia męża,który ponownie musi ją przekonać do siebie...
Czy mu się to uda?
Czy zrozumie jak zepsuty jest świat warszawskiego dworu?
Na te pytania odpowie autor....
Powieść czyta się szybko,a aura unosząca się z kart książki szybko przenosi nas do domów szlachty i w wąskie uliczki Warszawy ,niespokojnych augustowskich czasów.

,Herod Baba” to powieść z czasów Augusta II mocnego.
W kraju cały czas trwał kryzys władzy, polegający na dążeniu rodów magnackich do rządzenia w swych posiadłościach i województwach we własnym zakresie Szermując hasłami tradycyjnych wartości i wolności szlacheckiej, szlachta wiodła zaciekłe spory i walkę o władzę, wyżywała się w zajazdach, rokoszach i konfederacjach.
W...