Niewątpliwie Elizabeth Taylor to kobieta, która na stałe wpisała się do historii kina. Jej przysłowiowe 5 minut trwało prawie pół dekady, w czasie której nakręciła ponad 50 filmów i otrzymała 2 Oscary. Jednak jej życie prywatne nie było już tak udane – Elizabeth miała na swoim koncie osiem małżeństw, siedmiu mężów, liczne problemy zdrowotne oraz te związane z uzależnieniami. Wydaje się więc, że życie Taylor to wdzięczny temat dla jej biografów, ale to także i przede wszystkim wyzwanie. Jak poradził sobie z tym David Bret, autor najnowszej biografii gwiazdy reklamowanej jako sensacyjnej, o tym poniżej.

Bret sprawnie prowadzi czytelników przez życie Liz Taylor, skupiając się głównie na dwóch aspektach jej życiorysu tj. na związkach oraz na filmach z jej udziałem. Twierdzi, że w obu kierowała się równie złym gustem. Już w pierwszych zdaniach czuć niechęć autora do Liz, która podobno rzadko dorównywała poziomem gry swoim kolegom z planu. Jednak przy okazji filmu „Kto się boi Virginii Woolf ?” stawia ją na równi z takim gwiazdami jak Garbo, Hupburn czy Davis. Autor jest więc równie niekonsekwentny w swoich poglądach jak nieprzychylny swojej bohaterce. Spycha na drugi plan jej życie rodzinne oraz problemy zdrowotne, które były prawdziwą zmorą gwiazdy. Znajdziemy tu także trochę informacji o ludziach, którzy przewinęli się przez życie Liz, a z którymi była bardzo zżyta, takimi jak Montgomery Clift, Rock Hudson czy James Dean. Życie Liz to przecież kawałek historii samego Hollywood.

Autor w dużej mierze opiera się na doniesieniach prasowych dotyczących Elizabeth. Wspiera się także fragmentami biografii mniej lub bardziej znanych osobistości, którzy akurat o niej wspominali. Wybiera co pikantniejsze szczegóły. Poza tym chętnie cytuje gwiazdy (Marię Callas, Marlenę Ditrich), które bez ogródek wypowiadały się złośliwie na temat swojej koleżanki po fachu. Bret zresztą nie zamierza kryć się ze swoimi intencjami, przyznaje, że pisze o Taylor jako o najbardziej egoistycznej gwieździe na całym firmamencie oraz, że jej wybryki z początkowego okresu uważa za obsceniczne. Nie da się nie zauważyć, że to wszystko stawia Liz w bardzo niekorzystnym świetle.

Autor sam zdecydował w jakim tonie będzie brzmieć jego książka. W rezultacie całość przypomina bardziej rubrykę towarzyską taniego tabloidu niż rzetelną biografię. Raz na jakiś czas Bret raczy czytelnika informacją na żenująco niskim poziomie, co sprawia, że owocu jego pracy nie chce się traktować poważnie. Takim chwytem sam sobie strzelił w stopę, a swojej książce znacznie obniżył poziom. Nikt z tego nie wyszedł bez szwanku – nadszarpnięty wizerunek ma zarówno sama Liz jak i autor.

Biografia napisana przez Davida Breta to doskonała propozycja dla tych, którzy nie przepadają za aktorką lub jest im ona co najmniej obojętna. Dla wielbicieli Liz będzie to gorzka pigułka do przełknięcia. Choć Liz nie należała do najgrzeczniejszych gwiazd Hollywood, to myślę, że autor posunął się w wielu miejscach za daleko. Jego książka jest raczej powierzchowna; na pewno brak jej wnikliwości oraz powagi. W żadnym wypadku nie można jej jednak uznać za nudną. Dlaczego? Ponieważ sprawia wrażenie, jakby życie Liz Taylor składało się wyłącznie ze skandali i kontrowersji. Próżno szukać tu tej bardziej przyziemnej części. Być może autor uznał, że jest ona zbyt nudna, by zawracać sobie nią głowę.

Anna Aniszczenko

Cytaty: „Elizabeth Taylor. Dama, kochanka, legenda”, David Bret, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2012.