Kobieta w czerni jest niedługą powieścią z jednym wątkiem, utrzymaną w klimacie grozy. Autorka maluje obrazy zamglonych, listopadowych równin i trzęsawisk w sugestywny sposób, który doskonale pozwala wczuć się w klimat. Dom na Węgorzowych Moczarach budzi niepokój, a najintensywniejszy strach wywołuje zamknięty pokoik dziecięcy. Wrażenia, których doświadcza główny bohater, z pewnością wyczerpałyby niejednego śmiałka. Starającego się patrzeć na świat racjonalnie Arthura, sytuacja wprawi w poważny frasunek.

Powieść Susan Hill najlepiej przeczytać za jednym zamachem lub przynajmniej nie przerywać jej czytania za często, aby odpowiednio wczuć się w nastrój Węgorzowych Moczar. Wtedy lektura robi na czytelniku największe wrażenie. Niepokój narasta z kolejnymi stronami powieści, aż w końcu strach łapie czytelnika w swoje szpony.

Niektórzy po skończeniu Kobiety w czerni mogą poczuć niedosyt, ale w gruncie rzeczy jest to bardzo przejmująca pozycja. Wystarczy wsiąknąć atmosferę, która mgłą osnuwa każdą stronę powieści; zatopić się w czytanych słowach, składających się na historię domu na Węgorzowych Moczarach i tajemniczej, tytułowej postaci. Dreszcz emocji gwarantowany. Szczególnie, gdy za czytanie zabierzemy się właśnie w czasie jesiennej aury...

Pełna recenzja: http://krotkie-recenzje.blogspot.com/2013/10/kobieta-w-czerni.html

Kobieta w czerni jest niedługą powieścią z jednym wątkiem, utrzymaną w klimacie grozy. Autorka maluje obrazy zamglonych, listopadowych równin i trzęsawisk w sugestywny sposób, który doskonale pozwala wczuć się w klimat. Dom na Węgorzowych Moczarach budzi niepokój, a najintensywniejszy strach wywołuje zamknięty pokoik dziecięcy. Wrażenia, których doświadcza główny bohater, z...