"Zauważyłaś, że książka po kilkakrotnym przeczytaniu staje się o wiele grubsza, niż była? [...] Jakby za każdym razem coś zostawało między kartkami: uczucie, myśli, odgłosy, zapachy... A gdy po latach zaczynam ją kartkować, odnajdujemy w niej nas samych, młodszych, innych... Książka przechowuje nas jak zasuszony kwiat; odnajdujemy w niej siebie i jakby nie siebie."

Cornelia Funke znowu udowadnia, że jest świetną pisarką. Atramentowa Krew jest dużo lepsza od Atramentowego serca. Dzięki tej książce mogłam wyobrazić sobie te rusałki, wróżki, ogniste elfy a nawet samego Żmijogłowego czy Smolipalucha i jego szept mówiący do ognia. To było naprawdę tak realne, jakbym była jedną z bohaterek książki. W tej książce naprawdę dużo się dzieję i ledwo mogłam nadążyć. Książka jest nieprzewidywalna (bardzo się z tego cieszę) i ciągle trzyma w napięciu. Jak doczytałam do końca książkę, nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Koniec książki był naprawdę niesamowity, a Cornelię Funke bardzo podziwiam, za to, że jeszcze na świecie istnieją tak piękne książki, opisujące taki niezwykły świat, po którym chodzą połykacze ognia, podniebni tancerze czy grajkowie. Ta książka jest naprawdę niezwykła.. Z niecierpliwością czekam aż wpadnie mi w ręce następna część. I jestem ciekawa co tym razem się wydarzy. Książka wspaniała, a ten kto jeszcze nie przeczytał, polecam !

"Zauważyłaś, że książka po kilkakrotnym przeczytaniu staje się o wiele grubsza, niż była? [...] Jakby za każdym razem coś zostawało między kartkami: uczucie, myśli, odgłosy, zapachy... A gdy po latach zaczynam ją kartkować, odnajdujemy w niej nas samych, młodszych, innych... Książka przechowuje nas jak zasuszony kwiat; odnajdujemy w niej siebie i jakby nie...