Po latach, wiedziona sentymentem, znów sięgnęłam po całą serię „Stowarzyszenia Wędrujących Dżinsów”. Mogłabym powiedzieć, że tym razem odbiór był zupełnie inny, jednak to nie prawda. W rzeczywistości zwróciłam uwagę na te same postaci, te same zdarzenia, emocje… Ponadto historie przywołały wiele wspomnień z czasów, gdy sama byłam nastolatką. Naturalne wydało mi się, że przeczytanie „Sisterhood everlasting” stworzy możliwość godnego pożegnanie z bohaterkami. I tak pewnie się stało, choć wiąż odczuwam pełno emocji związanych z tą powieścią. Tak jak pierwsze cztery części „Stowarzyszenia…” trafnie opisywały przeżycia nastolatek, tak piąta cześć adekwatnie odzwierciedla odczucia młodych dorosłych naszego pokolenia. Z jednej strony dziewczyny dojrzały, ustatkowały się, z drugiej wydają się wciąż czegoś szukać, same nie wiedząc czego. Zdarzenia z młodych lat wciąż na nie oddziałują. Brashares pokazuję, że zakończenie szkoły w żaden magiczny sposób nie zmienia tego, kim jesteśmy. Jeśli całe życie baliśmy się podjąć ryzyko, metryka nie doda nam nagle odwagi, jeśli spędziliśmy lata na uciekaniu i poszukiwaniu, wiek nie zatrzyma nas w miejscu. Dziewczyny otrzymują solidny cios, który niestety może zdarzyć się w życiu każdego z nas. Strach, wyrzuty sumienia, niedopowiedzenia… To wszystko zbyt często towarzyszy nam na co dzień.
Naprawdę ciężko mi wyobrazić sobie lepsze zakończenie cyklu. I zupełnie nie rozumiem, dlaczego powieść ta nigdy nie została opublikowana z Polsce.

Po latach, wiedziona sentymentem, znów sięgnęłam po całą serię „Stowarzyszenia Wędrujących Dżinsów”. Mogłabym powiedzieć, że tym razem odbiór był zupełnie inny, jednak to nie prawda. W rzeczywistości zwróciłam uwagę na te same postaci, te same zdarzenia, emocje… Ponadto historie przywołały wiele wspomnień z czasów, gdy sama byłam nastolatką. Naturalne wydało mi się, że...