Po latach, wiedziona sentymentem, znów sięgnęłam po całą serię „Stowarzyszenia Wędrujących Dżinsów”. Mogłabym powiedzieć, że tym razem odbiór był zupełnie inny, jednak to nie prawda. W rzeczywistości zwróciłam uwagę na te same postaci, te same zdarzenia, emocje… Ponadto historie przywołały wiele wspomnień z czasów, gdy sama byłam nastolatką. Naturalne wydało mi się, że przeczytanie „Sisterhood everlasting” stworzy możliwość godnego pożegnanie z bohaterkami. I tak pewnie się stało, choć wiąż odczuwam pełno emocji związanych z tą powieścią. Tak jak pierwsze cztery części „Stowarzyszenia…” trafnie opisywały przeżycia nastolatek, tak piąta cześć adekwatnie odzwierciedla odczucia młodych dorosłych naszego pokolenia. Z jednej strony dziewczyny dojrzały, ustatkowały się, z drugiej wydają się wciąż czegoś szukać, same nie wiedząc czego. Zdarzenia z młodych lat wciąż na nie oddziałują. Brashares pokazuję, że zakończenie szkoły w żaden magiczny sposób nie zmienia tego, kim jesteśmy. Jeśli całe życie baliśmy się podjąć ryzyko, metryka nie doda nam nagle odwagi, jeśli spędziliśmy lata na uciekaniu i poszukiwaniu, wiek nie zatrzyma nas w miejscu. Dziewczyny otrzymują solidny cios, który niestety może zdarzyć się w życiu każdego z nas. Strach, wyrzuty sumienia, niedopowiedzenia… To wszystko zbyt często towarzyszy nam na co dzień.
Naprawdę ciężko mi wyobrazić sobie lepsze zakończenie cyklu. I zupełnie nie rozumiem, dlaczego powieść ta nigdy nie została opublikowana z Polsce.

Po latach, wiedziona sentymentem, znów sięgnęłam po całą serię „Stowarzyszenia Wędrujących Dżinsów”. Mogłabym powiedzieć, że tym razem odbiór był zupełnie inny, jednak to nie prawda. W rzeczywistości zwróciłam uwagę na te same postaci, te same zdarzenia, emocje… Ponadto historie przywołały wiele wspomnień z czasów, gdy sama byłam nastolatką. Naturalne wydało mi się, że...

Po tak wielu latach udało mi się ukończyć serię. 'Sisterhood everlasting' poważnie odbiega klimatem od pozostałych części, pełna powagi, sprzecznych uczuć, zagubienia, ale i radości, nadziei. Cieszę się, że miałam okazję zapoznać się z tą częścią. Początek był dla mnie kompletnym zaskoczeniem, jednak później czytelnik od razu mógł przewidzieć rozwój większości wątków. Spotkałam się z wieloma krytycznymi głosami na temat piątej części, jednak osobiście jestem usatysfakcjonowana i przepełniona szczęściem, że ponownie mogłam uczestniczyć w fikcyjnych losach towarzyszek młodości :).

Po tak wielu latach udało mi się ukończyć serię. 'Sisterhood everlasting' poważnie odbiega klimatem od pozostałych części, pełna powagi, sprzecznych uczuć, zagubienia, ale i radości, nadziei. Cieszę się, że miałam okazję zapoznać się z tą częścią. Początek był dla mnie kompletnym zaskoczeniem, jednak później czytelnik od razu mógł przewidzieć rozwój większości wątków....

Jak tylko dowiedziałam się, że będzie kontynuacja "Stowarzyszenia..." wiedziałam, że muszę ją przeczytać, jednak gdy już trafiła w moje ręce nie mogłam się za nią zabrać. Bałam się, że nie znajde w niej tego za co tak bardzo kocham całą serię.
Rzeczywiście, ta część jest inna, zaskakuje wiadomością o śmierci jednej z głównych bohaterek, wydaje się ze już nigdy nie będzie dobrze pomiędzy dziewczynami. Nic bardziej mylnego, choć początkowo przynosi jedynie cierpienie, to w swój pokręcony sposób na nowo łączy "Wrześniowe", które oddalały się od siebie przez ostatnie lata.
Jak cała reszta serii książka urzeka swoim ciepłem, i emocjami które wzbudza u czytelnika, zdecydowanie warta polecenia szczególnie dla tych, którzy dorastali ze "Stowarzyszeniem..."

Jak tylko dowiedziałam się, że będzie kontynuacja "Stowarzyszenia..." wiedziałam, że muszę ją przeczytać, jednak gdy już trafiła w moje ręce nie mogłam się za nią zabrać. Bałam się, że nie znajde w niej tego za co tak bardzo kocham całą serię.
Rzeczywiście, ta część jest inna, zaskakuje wiadomością o śmierci jednej z głównych bohaterek, wydaje się ze już nigdy nie będzie...

Dżinsy = Miłość. Tak brzmiała jedna z podstawowych reguł Stowarzyszenia, które jako piętnastolatki założyły cztery dziewczyny.
Carmen, Lena, Tibby i Bridget są przyjaciółkami od zawsze.
Myślę, że odpowiedź, na pytanie, czy udało im się przetrwać tę próbę czasu, będzie bardzo niejednoznaczna.
Kiedy powracamy do nich po latach, każda z dziewczyn dobiega trzydziestki.
Są kobietami, kroczącymi różnymi ścieżkami zawodowymi (ze zniewalającymi i miernymi efektami),podejmującymi naprawdę różnorodne decyzje, związanymi z miejscami zamieszkania czy wybrankiem serca. Niektóre z tych decyzji przyjmujemy ze zdziwieniem bądź entuzjazmem, inne wydają się irracjonalne.


Bardzo bałam się tego, że którymś miejscu ta książka będzie trąciła zapachem tzw. odgrzewanego kotleta literackiego. I nawet moje sentymenty związane z bohaterkami, nie są w stanie tego przyćmić, irytuje mnie np. to, że dana bohaterka zachowuje się dokładnie tak samo, gdy miała lat naście. Mimo upływu czasu, w moim odbiorze, one są nadal bardziej dziewczynami niż kobietami, jakby autorka nie mogła poradzić sobie z przeprowadzeniem większej transformacji poza zmianami związanymi z zawodem czy sytuacją rodzinną. Kochałam te książki kiedy miałam lat naście, ja dorosłam, członkinie stowarzyszenia nie do końca...


Jednak, pomimo tej ogromnej wady, jedno zdecydowanie się nie zmieniło - styl pisania Ann Brashares. Bardzo charakterystyczny, wzruszający, obnażający najbardziej ukryte sekrety kobiecych dusz. Nie wiem, jak Ona to robi, że za każdym razem, gdy uśmierca jakiegoś bohatera, ja muszę wyciągnąć kolejną chusteczkę, a kiedy dzieje się coś pozytywnego, cieszę się razem z nimi. To niewątpliwie wielka umiejętność pisarska, która i w tej książce jest obecna. Warto ją docenić, bo niewielu pisarzy potrafi poruszać nastoletnie serca tak bardzo jak potrafi to Ann Brashares. Życzę wszystkim autorom literatury młodzieżowej, aby posiadali tej dar i umiejętnie go wykorzystywali.


Bardzo podobało mi się jak w poprzednich częściach autorka radziła sobie z tematyką śmierci.
Tu ten motyw ciągnie się przez całą fabułę książki i choć początkowo wydawał mi się za bardzo "naciągnięty" z czasem zostałam do niego przekonana.
Bardzo ciężko jest mi ocenić tę książkę. Chyba nie jestem do końca obiektywna, bo... brakowało mi tych bohaterek. Wyjątkowego ciepła, z jakim opisuje je Ann Brashares, ich przygód.
Książka miała swoje niedociągnięcia, ale pomimo tych uchybień, bardzo mi się podobała.
Poruszyła... jak każda poprzednia powieść z tej sagi. Jeszcze na długo w mojej głowie zostanie kilka fraz, które padły w fabule tej książki.
Jedno jest pewne, to obowiązkowa lektura dla wszystkich fanów "Stowarzyszenia Wędrujących Dżinsów". Mam nadzieję, że niedługo będzie można ją w Polsce kupić, wielką szkodą byłoby, gdyby nie została wydana w naszym ojczystym języku.

[Recenzja pochodzi z bloga http://www.moje-wysypisko.blogspot.com]

Dżinsy = Miłość. Tak brzmiała jedna z podstawowych reguł Stowarzyszenia, które jako piętnastolatki założyły cztery dziewczyny.
Carmen, Lena, Tibby i Bridget są przyjaciółkami od zawsze.
Myślę, że odpowiedź, na pytanie, czy udało im się przetrwać tę próbę czasu, będzie bardzo niejednoznaczna.
Kiedy powracamy do nich po latach, każda z dziewczyn dobiega trzydziestki.
Są...

Gdyby była napisana w języku polskim, albo chociażby przetłumaczona, z miłą chęcią sięgnęłabym po nią ;-) Zachęcająca okładka, autorka, którą od jakiegoś czasu polubiłam... Pozostaje mi tylko czekać, aż zostanie przetłumaczona.

Gdyby była napisana w języku polskim, albo chociażby przetłumaczona, z miłą chęcią sięgnęłabym po nią ;-) Zachęcająca okładka, autorka, którą od jakiegoś czasu polubiłam... Pozostaje mi tylko czekać, aż zostanie przetłumaczona.

Mam nadzieję że gdzieś znajdę...

Mam nadzieję że gdzieś znajdę...