Znakomity zbiór tekstów genialnego Francuza. Mamy tutaj wszystko co u niego najlepsze: cięty język, trafną charakterystykę ludzi i zjawisk, gryzącą ironię, no i, co typowe dla luminarzy XVIII wieku, wyszydzanie teologów, mnichów i wszystkiej tej głupoty, którą sączyli od dawien dawna w umysły ludzi, psując tym samym państwa i społeczeństwa. Dostaje się tutaj również kilku filozofom (np. Leibniz),a także panującym i kaście ich sługusów, którzy za pieniądze i stanowiska pomagali grupom trzymającym władzę konserwować ludzi w ciemnocie i zacofaniu. Wolter używa słów mocnych, tak jak inni krytycy zastanego porządku nie szczypie się w język: "Wariat, co klepał przez dwa lata wszystkie scholastyczne głupstwa, otrzymuje za to uroczyście czapkę z dzwonkiem oraz wszelkie insygnia błazeńskie; puszy się jak paw, wyrokuje; i ta szkoła z Bedlam prowadzi ludzi do bogactw i zaszczytów. Tomasz i Bonawentura mają ołtarze, a ci, co wynaleźli pług, czółenko tkackie, piłę i hebel są nieznani". Głosi tolerancję, wiarę w rozum i jego triumf w przyszłości. Trochę na wyrost jednak stwierdza, iż: "Ludzie byli najpierw ślepi, potem ślepi na jedno oko, a wreszcie przejrzeli. Komu to zawdzięczają? Kilku okulistom, którzy pojawili się w rozmaitych epokach." Niestety, prognoza ta nie bardzo przystaje do rzeczywistości. Nawet teraz, w XXI wieku, jest najwięcej ślepoty, sporo widzących tylko na jedno oko, a tych, którzy przejrzeli zupełnie - jak na lekarstwo. Mimo wszystko, widoki na wyzdrowienie są zapewne bardziej optymistyczne niż w czasach Woltera.
Klasyka Oświecenia po którą na pewno warto sięgnąć.

Znakomity zbiór tekstów genialnego Francuza. Mamy tutaj wszystko co u niego najlepsze: cięty język, trafną charakterystykę ludzi i zjawisk, gryzącą ironię, no i, co typowe dla luminarzy XVIII wieku, wyszydzanie teologów, mnichów i wszystkiej tej głupoty, którą sączyli od dawien dawna w umysły ludzi, psując tym samym państwa i społeczeństwa. Dostaje się tutaj również kilku...

Czołowy orędownik postępu chłoszcze feudalizm i klerykalizm wraz z ich spuścizną, na którą składa się cały system wynaturzeń i nadużyć. Niekwestionowane osobiste zaangażowanie Woltera tępi nieco ostrze jego ironii, a przeznaczenie tych publikowanych zazwyczaj jako osobne broszury tekstów dla szerokich mas wymusza ich irytującą dosłowność; czyta się to jednak bez przykrości, bo trzeba podziwiać człowieka, który wyprzedził rozumem swą epokę, nawet jeśli nie na tyle, by zdobyć się na jednoznaczne potępienie niewolnictwa. Rozczaruje się jednak ten, kto zwiedziony tytułem będzie tu szukał filozofii. Natomiast miłośnicy tropienia polskich śladów w literaturze obcojęzycznej z pewnością zawiedzeni nie będą, bo Wolter wzmiankuje nasz naród ochoczo i z wyraźną sympatią.

Czołowy orędownik postępu chłoszcze feudalizm i klerykalizm wraz z ich spuścizną, na którą składa się cały system wynaturzeń i nadużyć. Niekwestionowane osobiste zaangażowanie Woltera tępi nieco ostrze jego ironii, a przeznaczenie tych publikowanych zazwyczaj jako osobne broszury tekstów dla szerokich mas wymusza ich irytującą dosłowność; czyta się to jednak bez przykrości,...