- Zobacz Klaruniu, jak pięknie. - Pani Marianna przypinała właśnie piątą żabkę. - Tylko nie puść, Alojzy - upomniała męża. - Yhy - odburknął pan Alojzy, który poczuł, że dzieje się z nim coś dziwnego. - Jeszcze jedna, druga... prawie gotowe, czwarta... osta... - pani Marianna wychyliła się w kierunku ostatniej, najodleglejszej żabki; jeszcze centymetr, milimetr... - Oooch! AAA...looo...jzyyy!... - dobiegło nagle z góry. Pani Marianna zachybotała się niebezpiecznie na szczycie drewnianej góry stołków i stolików. - Alojzy zrób coś, zaraz spadnę! Alojzy, trzymaj mnie! Alojzy trzymał, ale stolik nie wy-trzymał, niestety. Trzasnął i pękł na pół. Pierwszą myślą pana Alojzego było: „Łapać”, drugą: „Przecież mnie zgniecie, głupia baba!”, trzecią: „A co mi tam...”; potem przestał myśleć, zaczął działać. Energicznie szarpnął za obrus, leżący na kuchennym stole. Stosy naczyń poleciały z hukiem na podłogę. Alojzy Wróbel nawet tego nie zauważył. Wbił wzrok w chyboczącą się pupę swojej żony, wspomniał dawne marzenie: „żeby choć raz, choć jeden raz być...” i przybrał odpowiednią postawę. Szeroko rozpostarł ręce, w których trzymał obrus, naprężył ramiona, wciągnął brzuch, lekko pochylił głowę i... Wszyscy wstrzymali oddech. „Przecież nie uda mu się jej złapać! Co on chce zrobić?... Boże...!” ...i gdy pani Marianna przestała się chybotać, a zaczęła spadać - prosto na głowę swojego męża - pan Wróbel krzyknął na całe gardło: - Oooo---le! - i w ostatnim momencie zrobił piękny, przepisowy unik.

- Zobacz Klaruniu, jak pięknie. - Pani Marianna przypinała właśnie piątą żabkę. - Tylko nie puść, Alojzy - upomniała męża. - Yhy - odburknął...

Mogliby tak uroczo spędzić resztę popołudnia (podczas gdy dziadek w spokoju ponudziłby się przy szaszłyku i piwie), gdyby nie Mateusz. - Ła ce pupkę - wyznał i złapał się za spodnie. - Zgubiłeś śrubkę?! - przeraziła się babcia. - Nie, nie, ła-ce-pup-kę - powtórzył Mateo, starając się mówić bardzo wyraźnie. Babcia oczywiście nic nie zrozumiała. Mateusza rozumieli tylko mama i Jędrek. - Jędrusiu - Baba Ania zwróciła się o pomoc do eksperta - co on mówi? - On mówi, że chce kupę. Babunia złapała za rękę skrzywionego w oczywistych zamiarach wnusia. - Jędrek, idź powiedzieć dziadkowi, że idziemy zrobić kupkę. - Ale ja chcę z wami! - Jędrulku, my zaraz wrócimy - próbowała tłumaczyć babcia. - Ja też chcę kupę - oświadczył natychmiast Jędrek i wymownie przestąpił z nogi na nogę. Na takie dictum babci zabrakło argumentów. - Tylko co zrobimy z dziadkiem? - wahała się jeszcze. Jędrek błyskawicznie znalazł rozwiązanie. - Dziadek! - wrzasnął w kierunku stolików, gdzie pan Tadeusz właśnie raczył się kiełbaską. - Dzia-dek! - doktor Grzelak czujnie uniósł głowę znad papierowego talerzyka. - My idziemy ku-pę! Wszyscy! Babcia też! - usłyszał zdumiewającą wiadomość. Troszkę się zmieszał. Ludzie patrzyli na niego zaintrygowani, jakby czekali kiedy on „też pójdzie”. Nie poszedł. Ale obiecał sobie, że powie Jędrkowi do słuchu. A kiełbasa nieco straciła na smaku... - Chodź, chodź, Mateuszku - pani Anna pociągnęła malca za sobą. - Szybciutko, tylko trzymaj, nie zrób w majtki, bo nie mam cię w co przebrać. Zaczął się wyścig z czasem; o ile można tak powiedzieć...

Mogliby tak uroczo spędzić resztę popołudnia (podczas gdy dziadek w spokoju ponudziłby się przy szaszłyku i piwie), gdyby nie Mateusz. - Ła...