O książce Kamili Całki nasłuchałam się wiele. I jedno wiedziałam na pewno - muszę ja przeczytać. Dlaczego? Chociażby z tego względu, że autorka, tak jak ja, pochodzi z Grudziądza. Musiałam się po prostu przekonać, co w tej książce jest, że połowa moich znajomych ciągle o niej mówi. Po krótkiej wymianie zdań z Kamilą - książka zaraz po świętach była już w moich łapkach. A to oznaczało powrót do moich kochanych wampirów!

Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to okładka. Tak, tak, znów włącza się moja słabość do okładek. Czy to moja wina, że białe i czarne okładki tak elegancko wyglądają na półce?! Wracając do rzeczy. Pierwsza myśl po zobaczeniu okładki - "Co u licha ma znaczyć ten medalion na okładce?". Wystarczyło jednak przeczytać "Ciemno" żeby się tego dowiedzieć. Z dodatkowych ważnych informacji mogę powiedzieć, że książka sama w sobie jest bardzo dobrze wykonana. Okładka, mimo iż ciągle ze mną kursowała do miasta, nie jest ani trochę zniszczona. Nie ma nawet najmniejszego zagięcia rogów. Pokłony w stronę Wydawnictwa za dobrze wykonaną robotę!

A jak się sprawa ma co do treści książki? Bardzo dobrze. Akcja dzieje się w Polsce. Dostajemy interesującą opowieść fantastyczną o wampirze który nie do końca jest wampirem. Jeśli by do tego dodać Anastazję to połowa osób to czytających, wrzuciłaby "Ciemno" do tej samej kategorii co "Zmierzch" czy "Pamiętniki Wampirów". Nic bardziej mylnego. Może i mamy tu do czynienia z paranormal romance, ale za żadne skarby nie da się tego porównać do w/w serii. Dlaczego?

Anastazja to zwykła nastolatka, mająca jak każdy z nas swoje problemy, wzloty i upadki. Jej głównym problemem jest choroba przyjaciela. Stasia zrobiłaby wszystko, żeby Adrian był zdrowy. Nie spodziewa się jednak, że tak szybko będzie mogła to udowodnić. Jej "kłopoty" zaczynają się od rysunku wykonanego przez jej młodszą siostrę, która to narysowała medalion. Szybko okazuje się, że to co dla rodziców dziewczynki było zwykłym rysunkiem, dla pewnej osoby jest czymś więcej. Wtedy też na drodze Anastazji pojawia się Wiktor - przystojny, tajemniczy i niezwykle uparty wampir, którego bardzo interesuje rysunek - a raczej to, co on przedstawia . Bohaterka, na swoje szczęście lub nieszczęście dostaje od Wiktora propozycje nie do odrzucenia. Dosłownie. Za pomoc w odnalezieniu medalionu, jej przyjaciel zostanie uzdrowiony. Wtedy też zaczyna się szaleńczy wyścig z czasem, który może odmienić nie tylko życie Adriana ale także Wiktora... i Anastazji.

Wiem wiem, brzmi jak typowy paranormal romance. Gdyby jednak przyjrzeć się głębiej, różni się on od pozostałych książek z tej kategorii. Anastazja - zwykła nastolatka, która dostaje szansę udowodnienia jak bardzo zależy jej na przyjacielu. Dla niej poszukiwanie medalionu, to tak na prawdę poszukiwanie zdrowia dla Adriana. Odnajdzie medalion - odnajdzie zdrowie. Coś za coś. Idealny przykład na to, że człowiek nie cofnie się przed niczym, poświęci wszystko, byleby pomóc osobie, na której mu zależy.
Wiktor - wampir, który nie do końca jest wampirem. Medalion to jego przepustka do człowieczeństwa, którego tak bardzo pragnie. Z czasem jego uczucia do Anastazji ulegają zmianie. Jest to jednak miłość zakazana, która nie ma prawa bytu. "Ogień pokochał wodę"
Adrian - przyjaciel Stasi, którego życie wisi na włosku. Jest jedynym powodem dla którego główna bohaterka tak bardzo stara się odnaleźć medalion. Czy zdąży na czas?

Autorka powieści "Ciemno" ma bardzo lekki styl pisania, który jest przyjemny w odbiorze dla czytelnika. Krótkie rozdziały moim zdaniem są także plusem, gdyż w każdej chwili można szybciutko dobrnąć do końca rozdziału i przerwać czytanie. Ponadto poruszane są bardzo ważne dla każdego z nas tematy tj. choroba, poświęcenie czy wybaczenie. To wszystko sprawia, że książka jest na prawdę bardzo udanym debiutem! A obietnica kolejnych tomów sprawia, że człowiek z większą chęcią sięga po tę książkę. Z czystym sumieniem polecam przeczytanie "Ciemno" każdemu, kto choć trochę lubi wampirze książki!

Moja ocena: 5/6

O książce Kamili Całki nasłuchałam się wiele. I jedno wiedziałam na pewno - muszę ja przeczytać. Dlaczego? Chociażby z tego względu, że autorka, tak jak ja, pochodzi z Grudziądza. Musiałam się po prostu przekonać, co w tej książce jest, że połowa moich znajomych ciągle o niej mówi. Po krótkiej wymianie zdań z Kamilą - książka zaraz po świętach była już w moich łapkach. A to...