Ciemno Kamili Całki jest jej debiutem literackim, który trafił do mojej biblioteczki za sprawą wymiany książkowej. Kiedy tytuł ten przywędrował do mnie byłam trochę zawiedziona, głównie za sprawą jego objętości… Jednak miłym zaskoczeniem okazała się imienna dedykacja, którą znalazłam na stronie tytułowej książki. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że dziewczyna, z którą dokonałam wymiany jest nie tylko jej autorką, ale i ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, także moją rówieśniczką. Jak większość książek, które mam w domu musiała ona swoje odleżeć. W końcu postanowiłam sobie, że powinnam wreszcie zabrać się za tytuły, które od lat leżą i się kurzą na moich półkach. Mój wybór padł właśnie m. in. na Ciemno Kamili Całki.

Ciemno to polski paranormal romance, gdzie znajdziemy wiele zagadek do rozwiązania. Książka w dużej mierze skierowana jest do nastolatków: sugerują to nie tylko postacie, a konkretniej ich wiek oraz język. Widać na pierwszy rzut oka, historia została stworzona przez młodą osobę, która bardzo starała się, by wyszło to w miarę zgrabnie. I takie też było. Wiele debiutujących i starszych od Kamili Całki autorów, mogłoby się od niej uczyć. Naprawdę. Nie jest to wprawdzie wybitny debiut, ale na tyle przyzwoity, że w chwili wolnej można się z nim zapoznać.

Fabuła jest przemyślana i wartka, autorka wiele razy próbuje nas zaskoczyć. Szczerze powiedziawszy wychodzi jej to różnie. Natomiast finał historii… Bomba. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, tym zwrotem akcji bardzo u mnie zapulsowała. Jednak większość rzeczy jest niestety do przewidzenia, a nawet i naiwna. W książce pojawiają się pewne niedopowiedzenia, które moim zdaniem jednak powinny być (przynajmniej niektóre) wyjaśnione (np. to, w jaki sposób Anastazja i Wiktor znaleźli tymczasowe schronienie po odnalezieniu talizmanów).

Co mogę napisać o bohaterach? Są wykreowani poprawnie, ale nie zapadają na długo w pamięć. Anastazja i Wiktor, główne postacie książki, czasami zachowują się jak pięciolatki w przedszkolu, choć jedno ma ponad dwadzieścia lat, a drugie niecałe osiemnaście. Miłym zaskoczeniem było to, że autorce udało się doprowadzić do tego, że między głównymi bohaterami iskrzy. Może nie ma jakichś wielkich fajerwerków, ale jeśli ma być to książka dla młodzieży, to w zupełności te iskierki starczą.

Mam kilka uwag odnośnie tej książki. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to za mała czcionka i interlinia. Przy czytaniu bardzo się męczyłam i czasami miałam wrażenie, że czytam (po raz któryś) swoje prace dyplomowe, a nie zwykłą książkę. Wydawca zastosował chyba jedną z podstawowych czcionek, które raczej nie nadają się do czytania dla przyjemności (Times New Roman???). Nie ułatwiało mi to odbioru przedstawionej przez autorkę historii. Drugim mankamentem Ciemno są błędy, których redakcja nie wyłapała. Trochę wstyd znajdować takie kwiatki w książce:

Wyciągnęła ku niej swoją malutka rączkę. [1]

Ogólnie mówiąc, Ciemno Kamili Całki nie było złą lekturą. Myślę, że tytuł ten bardziej spodoba się młodszym niż starszym czytelnikom. Wbrew pozorom miło spędziłam przy niej czas, szkoda tylko, że redakcja potraktowała swoją pracę po macoszemu. Co mogę więcej o niej napisać? W ostatecznym starciu autorka naprawdę potrafi zaskoczyć. Z chęcią przeczytałabym jej dojrzalszy tekst, by móc porównać i zobaczyć jak jej warsztat literacki się rozwinął.

___
[1] Kamila Całka, Ciemno, Tolkmicko 2010, s. 12.

[http://dzosefinn.blogspot.com/2017/09/caka-kamila-ciemno.html]

Ciemno Kamili Całki jest jej debiutem literackim, który trafił do mojej biblioteczki za sprawą wymiany książkowej. Kiedy tytuł ten przywędrował do mnie byłam trochę zawiedziona, głównie za sprawą jego objętości… Jednak miłym zaskoczeniem okazała się imienna dedykacja, którą znalazłam na stronie tytułowej książki. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że dziewczyna, z...

Książkowe wyzwanie 2015 - /napisał ktoś przed 30/ (Kamila Całka ur. 1991)

Nie należało "Ciemno" do zbyt wybitnych książek, nie przypadło mi do gustu.
Pomysł na fabułę mi się podobał, bohaterowie mi się podobali, lecz ogólne wykonanie już mi się tak niezbyt podobało.
Nie przepadam za polską twórczością, jednak opis tej książki i opinia koleżanki przekonały mnie do dania kolejnej szansy polskiej autorce. Nie powiem, że jestem rozczarowana, bo nie jestem (będąc bardzo szczerą nie liczyłam na nic porywającego),powieść przyjemna i jeśli ktoś ma świra na punkcie wampirów to polecam.

Książkowe wyzwanie 2015 - /napisał ktoś przed 30/ (Kamila Całka ur. 1991)

Nie należało "Ciemno" do zbyt wybitnych książek, nie przypadło mi do gustu.
Pomysł na fabułę mi się podobał, bohaterowie mi się podobali, lecz ogólne wykonanie już mi się tak niezbyt podobało.
Nie przepadam za polską twórczością, jednak opis tej książki i opinia koleżanki przekonały mnie do dania...

"-Co to ma być?! Jedno łóżko?!
[...] -Nie zostajemy tu na noc - oznajmił jak gdyby nigdy nic.
- Nie? [...]
- Nie. Zdrzemnę się tylko chwilkę i wyruszamy wieczorem w drogę. Przepraszam, że narobiłem ci nadziei."

Anastazja jest na pozór zwykłą nastolatką, borykającą się z chorobą swojego najlepszego przyjaciela. Kiedy na jej drodze staje tajemniczy Wiktor i składa jej propozycję nie do odrzucenia, życie dziewczyny zostaje wywrócone do góry nogami. Wyrusza z nim w niebezpieczną podróż, by pomóc mu w wykonaniu bardzo ważnego dla niego zadania. Gdy okazuje się, że Wiktor nie jest człowiekiem, Anastazja musi zmierzyć się z szokującą prawdą o sobie i swojej rodzinie. Czy poradzi sobie z tą prawdą? Czy zdoła pomóc Wiktorowi? Czy da szansę uczuciu, jakie zaczyna się między nimi rodzić?

Książkę dostałam od autorki - Kamili Całki. Cieszę się, że do mnie trafiła, podejrzewam, że normalnie nie zwróciłabym na nią uwagi...

Tak to już jest, że bycie wzrokowcem sprawia, że patrzymy najpierw na okładkę książki. A ja jestem typowym wzrokowcem. Gdy tylko powieść wpadła w moje łapska, zaczęłam zachwycać się okładką :) Według mnie jest na prawdę wyjątkowo ładna.

Fabuła była dość ciekawa. Po pierwsze nie czytałam jeszcze żadnego paranormal romance w wykonaniu polskiego autora, a po drugie pani Całka wymyśliła oryginalny świat, w którym pokazuje wampiry trochę inaczej niż w takich typowych amerykańskich książkach. Tutaj cały ten system jest zupełnie inny i naprawdę interesujący.

Bohaterowie byli nieźle wykreowani, całkiem ich polubiłam. Nie mogłam jednak przestać porównywać Wiktora do Jace'a (seria Dary Anioła),choć zewnętrznie byli zupełnie różni to charaktery mieli prawie identyczne. O dziwo jakoś bardzo mi to nie przeszkadzało. Niestety Anastazja potrafiła mnie mocno irytować - czasami zachowywała się po prostu jak blondynka ;) Gdyby nie ona to książkę czytałoby mi się zdecydowanie przyjemniej...

W sumie to polecam - jest to lekkie czytadło, które pochłoniecie ekspresowo. Wciąga tak, że trudno się oderwać. Raz przez nią prawie przegapiłam przystanek, na którym miałam wysiąść ;)
Początek jest średni, ale zakończenie na prawdę mi się podobało. Jestem ciekawa co będzie się działo w drugim tomie, który podobno ma zostać niedługo wydany :)

"Ogień pokochał wodę"

"-Co to ma być?! Jedno łóżko?!
[...] -Nie zostajemy tu na noc - oznajmił jak gdyby nigdy nic.
- Nie? [...]
- Nie. Zdrzemnę się tylko chwilkę i wyruszamy wieczorem w drogę. Przepraszam, że narobiłem ci nadziei."

Anastazja jest na pozór zwykłą nastolatką, borykającą się z chorobą swojego najlepszego przyjaciela. Kiedy na jej drodze staje tajemniczy Wiktor i składa jej...

Uważam, że jest to jedna z ciekawszych pozycji polskich autorów. Polskie czytelnictwo kuleje, dlatego warto propagować twórczość naszych rodaków. Nie ma sensu oczekiwać wielkich fajerwerków, ale na pewno doświadczycie świeżego powiewu. Jak najbardziej polecam.

Pełna opinia: http://endlessbooks.blogspot.com/2014/07/94-ciemno-kamila-caka.html

Uważam, że jest to jedna z ciekawszych pozycji polskich autorów. Polskie czytelnictwo kuleje, dlatego warto propagować twórczość naszych rodaków. Nie ma sensu oczekiwać wielkich fajerwerków, ale na pewno doświadczycie świeżego powiewu. Jak najbardziej polecam.

Pełna opinia: http://endlessbooks.blogspot.com/2014/07/94-ciemno-kamila-caka.html

Anastazja "Stasia" (brrr) to mała bezbronna dziewczyna która ciągle płacze. Wiktor wszechpotężny pół wampir, którego nasza droga bohaterka przynajmniej 3 razy określiła mianem "młody bóg".
Czy wam także nasuwają się pewne skojarzenia?
ALE:
Jeśli Ciemno ma być polska wersją Zmierzchu to moim zdaniem lepszą. W chwilach gdy z głównej bohaterki nie płynęły potoki łez, wraz z Wiktorem (który moim skromnym zdaniem w przeciwieństwie do Edwarda ma jaja, przepraszam za wyrażenie, chociaż i przy nim pojawia się dieta zwierzęca) prowadzili naprawdę świetne konwersacje. Fabuła Ciemno również jest lepsza od wcześniej wspomnianego dzieła. Autorka trochę inaczej niż wszyscy przedstawiła wampiryzm i za to także duży plus. Podobało mi się że to nie Anastazja narysowała rysunki lecz jej młodsza siostra.
Po za tym fakt faktem wciągnęłam książkę w dwa dni. Spodziewałam się po niej romansu z wampirem i takowy dostałam. Zawiedziona też nie jestem.
PS Podobała mi się postać Adriana.
PPS Zachęcam do przeczytania tych którzy chcą odpocząć od zawikłanych fabuł i pragną się po prostu rozerwać. Coś w stylu romantycznych komedii które czasem oglądam z takiegoż właśnie powodu.

Anastazja "Stasia" (brrr) to mała bezbronna dziewczyna która ciągle płacze. Wiktor wszechpotężny pół wampir, którego nasza droga bohaterka przynajmniej 3 razy określiła mianem "młody bóg".
Czy wam także nasuwają się pewne skojarzenia?
ALE:
Jeśli Ciemno ma być polska wersją Zmierzchu to moim zdaniem lepszą. W chwilach gdy z głównej bohaterki nie płynęły potoki łez, wraz z...

„Ciemno” Kamili Całki to książka, z którą dziwnym trafem się zaprzyjaźniłam.

Główna bohaterka – Anastazja jest nastolatką, która boryka się z chorobą swojego przyjaciela Adriana i wiedzie tak normalne życie jak tylko jest to możliwe. Pewnego razu jej drogi łączą się z tajemniczym Wiktorem, który okazuje się być wampirem (ostatnim) i któremu potrzebna jest pomoc. Pomoc może mu udzielić oczywiście jedynie Anastazja, ponieważ w jej żyłach płynie pradawna krew. Dziewczyna jest jednak inteligenta i postanawia postawić warunek. Wiktor ma pomóc odzyskać zdrowie Adrianowi. Nasz wampir, który już wyczuwa potencjalnego rywala, zgadza się niechętnie. Tak rozpoczyna się niezwykła podróż, w którą zamieszany jest naszyjnik, łowca wampirów i stary pamiętnik wampirzycy.

Powieść na pozór napisana bardzo prostym językiem jednak z bardzo ciekawą historią. Fakt, że historia odgrywa się w Polsce spodobał mi się jeszcze bardziej, ponieważ czułam się bliżej bohaterów niż gdybym czytała książkę zagraniczną. Bohaterowie są ciekawie wykreowani i nieirytujący. Może za wyjątkiem Adriana, którego właściwie tak dobrze nie poznajemy ale wyczuwamy w nim „tego irytującego” rywala o serce Anastazji.

Główna bohaterka jest bardzo odważna i skupiona na swoim celu czyli odzyskaniu Adriana. Właściwie przez większość książki nie dopuszcza do siebie myśli, że może być ktoś inny jednak jej podświadomość po woli zaczyna jej to uzmysławiać. Podobała mi się jej relacja z rodziną. To w jaki sposób się o nich martwiła i tęskniła za nimi. Jej przyjaźń z Wiktorem i momenty gdy czytając pamiętnik Anny poznawała go bliżej były bardzo sentymentalne, smutne ale jednocześnie bardzo zbliżały ich do siebie. Ich przyjaźń rodziła się pomału i od razu widać było, że przypadli sobie do gustu, chociaż sami tego nie czuli. Wiktor oczywiście został stworzony tak, abym go pokochała od razu. Dołączył do mojego haremu ukochanych bohaterów literackich zajmując w nim dość wysokie miejsce. Był przyjacielski i bardzo opiekuńczy. Czasami trochę za bardzo użalał się nad sobą ale spójrzmy prawdzie w oczy. Wcale mu się nie dziwię.

Akcja toczyła się bardzo realnie i dość szybko. Przemyślana, urocza pozycja dla każdego fana wampirów. Zwłaszcza tych naszych, polskich.

„Ciemno” Kamili Całki to książka, z którą dziwnym trafem się zaprzyjaźniłam.

Główna bohaterka – Anastazja jest nastolatką, która boryka się z chorobą swojego przyjaciela Adriana i wiedzie tak normalne życie jak tylko jest to możliwe. Pewnego razu jej drogi łączą się z tajemniczym Wiktorem, który okazuje się być wampirem (ostatnim) i któremu potrzebna jest pomoc. Pomoc...

OFICJALNY KOMUNIKAT
Z ciężkim sercem muszę poinformować wszystkich czytelników "Ciemno", iż kolejne dwie części książki NIE zostaną wydane. Niestety moje wydawnictwo kompletnie nie wywiązało się z umowy, upada, jeśli już nie upadło, nie ma z nim żadnego kontaktu, więc nie ma szans na dalszą współpracę z nim, a co za tym idzie, nie widzę możliwości na opublikowanie kolejnych części w formie normalnej książki.
Nie znaczy to jednak, że pozostawię Was, drodzy Czytelnicy na lodzie. Nie ma takiej opcji! Jeśli dalej jesteście zainteresowani kontynuacją, zaglądajcie na ten fanpage:

https://www.facebook.com/pages/Ciemno-Kamila-Ca%C5%82ka/235292393194798

W miarę możliwości będę starała się publikować tutaj kolejne rozdziały drugiej części pt. "Tonąc w mroku". Jeśli stęskniliście się za Wiktorem i Anastazją, to już wkrótce będziecie mogli odkryć na nowo ich przygody.

OFICJALNY KOMUNIKAT
Z ciężkim sercem muszę poinformować wszystkich czytelników "Ciemno", iż kolejne dwie części książki NIE zostaną wydane. Niestety moje wydawnictwo kompletnie nie wywiązało się z umowy, upada, jeśli już nie upadło, nie ma z nim żadnego kontaktu, więc nie ma szans na dalszą współpracę z nim, a co za tym idzie, nie widzę możliwości na opublikowanie kolejnych...

"Ogień pokochał wodę." Brzmi znajomo? Jak diabli...

Chciałam dać tej książce szanse. Na początku motyw amuletu wydawał mi się bardzo ciekawy, to jest plus.
To w jaki sposób opisywany był Wiktor. Śmierdzi "Zmierzchem", a słowa "Wyglądał jak młody bóg" występowały na mój gust za często (mimo że jakieś cztery razy). Książka nic nie wniosła do mojego życia, może chyba tylko smutek i świadomość, że jeśli wampiry to z mocą. Ostre. Brutalne. Seksu… Ekhm, tak, potężne. Tak, tak. Tu muszę za to podziękować autorce. W pełni zrozumiałam, że przestały mnie pociągać miłujące pokój, sarnociągnące vampajery.
Autorka pisze dość dobrze, co jest na plus dla niej. Mimo wszystko historia tych wampirów i ogółem cały wampiryzm intrygująco ujęty. Właśnie tylko ujęty. Ani nierozwinięty, ani nierozłożony na czynniki pierwsze… Nie chwytałam tego niestety. Całość napisana tak sobie, potraktowana dość 'okrutnie'. Książka jest za krótka, żeby ujrzeć jakieś nie wiem, uczucia rodzące się między Wiktorem a Anastazją. Szczerze mówiąc "Ciemno" jest pisane bardziej po łebkach. Jak streszczenie. Nie wciąga, a akcja jest bo jest. Po pewnym czasie czytałam to trochę na przymus, trochę nijak, niezbyt skupiając się na tym, co się dzieje.
Jeśli okładka nie kłamie i to jest pierwsza część trylogii, niestety po kontynuację nie sięgnę, gdyż nie ma po co.

"Ogień pokochał wodę." Brzmi znajomo? Jak diabli...

Chciałam dać tej książce szanse. Na początku motyw amuletu wydawał mi się bardzo ciekawy, to jest plus.
To w jaki sposób opisywany był Wiktor. Śmierdzi "Zmierzchem", a słowa "Wyglądał jak młody bóg" występowały na mój gust za często (mimo że jakieś cztery razy). Książka nic nie wniosła do mojego życia, może chyba tylko...

Książka na początku nie porwała mnie niestety, nie wiedziałam praktycznie o co w niej chodzi. Jest napisana chaotycznie, ale po dłuższym czytaniu można wywnioskować co chciała przekazać nam autorka. Ogólnie, jest dobrze. Choć sama wolałabym aby rozdziały były dłuższe bardziej opisane, bo wszystko dzieje się strasznie szybko. Ogólne bardzo nie miłe zaskoczenie wywarł na mnie Wiktor, a mianowicie jego moc... Nie mogłam tego ogarnąć, niestety straszna abstrakcja.

No dobrze, po krytyce czas na trochę pochwał. Podobał mi się ogólny motyw książki, bardzo ciekawie przemyślany. Choć, jak na mój gust dość często występujący. Końcówka jest bardzo dobra, jak na początkująca pisarkę Kamili udało się napisać dobrą młodzieżową książkę, dla fanek wampirów.

Książka na początku nie porwała mnie niestety, nie wiedziałam praktycznie o co w niej chodzi. Jest napisana chaotycznie, ale po dłuższym czytaniu można wywnioskować co chciała przekazać nam autorka. Ogólnie, jest dobrze. Choć sama wolałabym aby rozdziały były dłuższe bardziej opisane, bo wszystko dzieje się strasznie szybko. Ogólne bardzo nie miłe zaskoczenie wywarł na mnie...

Anastazja (zwana też Stasią) to zwykła nastolatka. Chodzi do szkoły, ma przyjaciół, dobrze się uczy. No prawie. Początkowo jedynym jej problemem jest nauczycielka języka polskiego, która "uwzięła" się na biedną Stasię. Nasza bohaterka ma kochających rodziców, dwójkę sióstr-bliźniaczek. Mocno trzyma się ziemi, nie wierzy w życie pozaziemnskie, istoty mitologiczne, wszelkie rzeczy paranormalne. Nie ma marzeń. Jej pokój znajduje się na poddaszu - o jej okno wielokrotnie uderzała w nocy gałąź pobliskiego drzewa. Gdy budzi się w nocy - nie jest w stanie ponownie zasnąć.

Jednak w pewnym momencie cały dotychczasowy jej świat po prostu runął.
Problem z nauczycielką zdaje się być pyłeczkiem z kurzu na Mount Everest, gdy jej przyjaciel Adrian, młody, piękny i wysportowany trafia na oddział onkologiczny w szpitalu, chory na raka. Umiera. Z dnia na dzień jest z nim coraz gorzej - żyje tylko dzięki codziennym wizytom Anastazji. Dziewczyna zdaje sobie sprawę, że go kocha - jest w stanie zrobić i poświęcić dla niego wszystko.

W pewnym mhrocznym momencie jej zaledwie kilkuletnia siostrzyczka daje jej dwa rysunki - przedstawiają one dwie części wisiorka w kształcie serca. Dziewczyna nie chce uwierzyć w to, co widzi. Uważa, że tak małe dziecko byłoby w stanie wymyślić coś takiego, a co dopiero tak szczegółowo narysować. Planuje zniszczyć obrazki.
Wtedy na jej drodze staje Wiktor.
Tajemniczy dwudziesto-latek o chłodnym charakterze, wiecznie naburmuszony, z blizną na brwi i tak bardzo charakterystycznych, przenikających duszę czarnych oczach.

Pewnego dnia jej spojrzenie na świat i to, w co wierzyła, a w co nie - zostaje wywrócone do góry nogami. Musi uwierzyć w nierealne i poznać prawdę o samej sobie, żeby uratować siebie, Wiktora i Adriana.



Powiem szczerze - przez dłuuuugi czas byłam zrażona do książek o tematyce "wampirzej". Przyznaje się - nie czytałam opini o Ciemno i nie wiedziałam, że wystąpią w nim wampiry. Książkę dostałam z wymiany... Z pół roku temu? I tak wylądowała na półce czekając na swoją kolej... Co mnie tak zraziło? Wydanie. Nie winię za to autorki - książka jest super. Ale te mini literki - brr. Nie chciało aż się czytać. Żeby nie było - nie uważam, że jestem starszą panią, która nie może odczytać gigantycznego napisu na bannerze reklamowym 'PROMOCJA' bez okularów. Ale- większe litery, grubsza książka, krótsze rozdziały - to wolę. Nie chcę wybrzydzać - przecież przeczytałam.

Ale wracając do treści, a raczej moich uczuć względem opowieści - po pierwszych stronach miałam ochotę odrzucić książkę, chwycić coś innego. Ale przetrwałam - do samego końca. Z każdą kolejną stroną miałam ochotę na więcej i więcej - ciekawiły mnie losy Wiktora, Anastazji, Anny, Szymona - ich wszystkich. Skończyłam ją właściwie w dzień. Jak już się rozkręciło - poświecałam jej każdą wolną chwilę. Nawet stojąc pod klasą i czekając na nauczyciela pochłaniałam słowo po słowie aż do momentu wejścia do sali. Pamiętam, że dzisiaj nie mogłam wysiedzieć na ostatniej lekcji i już w czasie pakowania zeszytów wyciągnęłam ją z plecaka i położyłam na ławce. Zaraz po wyjściu ze szkoły skierowałam się do najbliżej ławki, gdzie pożarłam kolejny rozdział, dopiero po czym wróciłam do domu. A mam blisko do szkoły. Fascynujące, prawda? Jak książki potrafią hipnotyzować - tak, że skupiamy się tylko na nich, na kolejnym rozdziale, stronie, zdaniu - słowie, literze...

Bardzo oryginalna książka. Tak jak Katrin Lankers w Spojrzeniu Elfa ukazała nam nowatorskie spojrzenie na pojęcie "elf" tak nasza Kamila Całka ukazała nam nowatorskie spojrzenie na pojęcie "wampir". Nie wywyższa ich, nie robi ich pięknych z natury. Mają negatywne cechy, nienawidzą tego, kim są. Nie są z tego dumni. Zarazem mają nadnaturalne moce, lepszy wzrok, słuch. Ale - jest ich niewiele. Został jeden, może dwa wampiry. Ich łaknienie krwi nie jest typowane jako typowe palenie gardła, jednakże jako dzikie palenie żył.
I do tego mają czarne oczy.
Obydwie książki ( i Ciemno, i Spojrzenie Elfa ) strafiły do moich ulubionych dzięki temu wyjściu poza ramy, rozkucie ograniczeń, puszczenie wodzy wyobraźni.


Naprawdę wspaniała książka. Na pewno do niej jeszcze wrócę.
10.05.2013r.

Anastazja (zwana też Stasią) to zwykła nastolatka. Chodzi do szkoły, ma przyjaciół, dobrze się uczy. No prawie. Początkowo jedynym jej problemem jest nauczycielka języka polskiego, która "uwzięła" się na biedną Stasię. Nasza bohaterka ma kochających rodziców, dwójkę sióstr-bliźniaczek. Mocno trzyma się ziemi, nie wierzy w życie pozaziemnskie, istoty mitologiczne, wszelkie...