Furia. Czytając tę książkę w pewnym momencie wpadłem po prostu w furię.Ostatni raz coś takiego czułem czytając Achaje. A przecież lubię Zofie Kossak-Szczucką. To jedna z moich ulubionych pisarek. Uwielbiam Krzyżowców. W takim razie co się stało?

Na plus:

+To kontynuacja genialnych Krzyżowców. Mogło minąć niemal sto lat, ale atmosfera tamtego dzieła wciąż się tu unosi.

+Sybilla. Mój Boże, to po prostu blacharo-tapeciara z najnowszym iphonem tylko przerzucona do średniowiecza. Najgorszy typ kobiety jaką można spotkać w życiu. Niby inteligentna, niby sprytna, ale nie widzi dalej niż za czubek swojego ślicznego noska.

+ styl. Opis niezbyt ciężkie, nie przytłaczające, w sam raz. Krótkie, lecz celnie oddają atmosferę każdego miejsca w którym się znajdujemy - czy są to sale jerozolimskich pałaców czy ubogi kasztel w Akwitanii.

Dobra, teraz na minus czyli jak po przeczytaniu 188 stron zacząłem wpadać w furię i dostałem szału...

- Templariusze. Lubię tych skurczybyków. To przez "Życie codzienne zakonu Templariuszy" Georgesa Bordonove. Nie popieram, ale szanuje ich twardą Regułę, wysoki stopień organizacji zakonu i to jak imponującą siłą zbrojną byli. Współczuje im też z powodu tego jak skończyli. Dlatego boli mnie to co robi z nimi dzisiejsza popkultura. "Królestwo Niebieskie" Ridleya Scotta - ŹLI TEMPLARIUSZE (nawet Renald Chatilion i Guy de Lusignan są w tym filmie templariuszami co jest po prostu tak okropnym zabiegiem, że szkoda gadać - w wielkim skrócie - żaden członek zakonu nie mógłby być posiadającym zamki wielkim panem, a już na pewno nie królem). Assassin's Creed - ŹLI TEMPARIUSZE - Altair/Enzio/Connor/Desmond - pozabijajcie ich!U Zofii jest jeszcze lepiej - Większość templariuszy to członkowie okropnej organizacji, w której są też muzułmanie, a której celem jest niszczenie chrześcijaństwa - począwszy od Królestwa Jerozolimskiego, po którego upadku przyjdzie czas na Rzym, Niemcy, Francje! W tym miejscu zacząłem się poważnie irytować.

- Wit Luzyniani. Biedny Guy/Gwidon. W filmie Scotta był tępym czarnym charakterem, ale przynajmniej umiał się bić i miał jakiś tam charakter. Tu Kossak-Szczucka przetłumaczyła jego imię na "Wit" (no niby tak można, ale po co skoro mamy "Gwidona"?) i obcięła mu jaja. Serio. Tak ciotowatego faceta nie pamiętam w żadnej książce jaką czytałem. Dostał od Zofii urodę cherubina i mózg osła. Taki biedny, taki cierpiący, że oh, ah...

- Odejście od historii. Owszem, w Krzyżowcach też się to zdarzało, ale nie aż tak. Tu tymczasem mamy pełno przeinaczeń i zmyśleń, tak by wszystko układało się w śliczną historię samolubnej, lecz ślicznej panny która zrobiła ze ślicznego cherubina-niedojdy nieszczęśliwego i oh, ah jakże cierpiącego króla.

- Wielokropego. Szlag mnie trafia, jak widzę dużo wielokropków w jakimkolwiek tekście.
...tymczasem końcówka ostatniego rozdziału...
...wygląda właśnie tak...
...tylko, że akapity są nieco dłuższe...
...ale to wnerwiające, prawda?...
...Rzekłbym, że zabija przyjemność z czytania...

Uh, koniec, koniec, bo się znowu wnerwiam! Wszystko chyba przez to, że Krzyżowcy byli tak świetni - oczekiwałem historii niemal równie dobrej, lub jedynie trochę słabszej. I Król Trędowaty taki właśnie jest, lecz jedynie do 188 strony mojego wydania - potem zaczyna się zjazd po równi pochyłej, pod coraz większym kątem...

To pierwsza taka wtopa Kossak-Szczuckiej u mnie (przeczytałem Krzyżowców, Legnickie pole i Puszkarza Orbano), ale to jeszcze nie powód, by spisać ją na straty.

Furia. Czytając tę książkę w pewnym momencie wpadłem po prostu w furię.Ostatni raz coś takiego czułem czytając Achaje. A przecież lubię Zofie Kossak-Szczucką. To jedna z moich ulubionych pisarek. Uwielbiam Krzyżowców. W takim razie co się stało?

Na plus:

+To kontynuacja genialnych Krzyżowców. Mogło minąć niemal sto lat, ale atmosfera tamtego dzieła wciąż się tu unosi....