Czy serce to tylko organ pompujący krew? Nie, nie, nie!!! Oczywiście, że to coś więcej niż jakiś tam narząd, który po prostu jest i spełnia swoją funkcję. Serce to punkt centralny każdego człowieka. Ta niewielka "maszyna" przeżywa każdą chwilę, każdy uśmiech i każdą łzę bardzo mocno. Wszystko gromadzi się w sercu, nie da się po prostu o czymś zapomnieć, wspomnienia (te dobre i te złe), zawsze będą z nami. Przeczytałam pytanie, na które mamy odpowiedzieć i poczułam, jakby obrazę wymierzoną w moje "centrum". Jakby było ono zwyczajnym organem, takim jak inne. A przecież serce śmieje się razem ze mną i szlocha razem ze mną. I to ono podpowiada najlepiej, w jaki sposób powinnam postępować. Wierzę, że będzie mi towarzyszyć w ten sposób, aż do śmierci.

Czy serce to tylko organ pompujący krew? Nie, nie, nie!!! Oczywiście, że to coś więcej niż jakiś tam narząd, który po prostu jest i spełnia swoją funkcję. Serce to punkt centralny każdego człowieka. Ta niewielka "maszyna" przeżywa każdą chwilę, każdy uśmiech i każdą łzę bardzo mocno. Wszystko gromadzi się w sercu, nie da się po prostu o czymś zapomnieć, wspomnienia (te...

Poważne zdanie na temat naszego serca wyrabiamy sobie dopiero w momencie, gdy ta rozedrgana część naszej anatomii ostentacyjnie postanawia żyć swoim własnym życiem. Weźmy na przykład przerażone płuca, które w środku nocy szarpnięciem próbują chwycić nieco powietrza, bo serce zapragnęło postawić wszystkich na nogi jednym bolesnym impulsem. Pochylmy się nad żołądkiem, który od trzech dni żywi się wspomnieniem kawałka herbatnika, po tym jak serce stanęło w przełyku, niepomne na niczyje protesty. Biedne są i ręce, które w przypadkach po stokroć nieprzyjemnych, co rusz muszą tworzyć wokół serca splot, by delikwenta ugłaskać, utulić i przypilnować, aby przypadkiem nie wyskoczyło. W jeszcze gorszej sytuacji znalazł się mózg. Serce nie jest bowiem w ciemię bite, peryferie straszne nie są. Wtłacza swoje sercowe pomruki najpierw niepostrzeżenie, by potem bezwzględnie zalać go strumieniem własnych pokrzykiwań. Niewiarygodnym jest fakt, że zawsze wszędzie wyrywa się pierwsze. „Tak, tak! Ja będę Cię kochać!”. Rzadko kiedy skutkują ostrzeżenia, groźby czy błagania. „Tak, tak! Ja będę Cię kochać!”. Płuca, żołądek, ręce i mózg drżą jak osiki. Przecież kiedy po raz wtóry ktoś naiwne serce opluje, ani żołądek nie dostanie jedzenia, ani płuca powietrza.

Poważne zdanie na temat naszego serca wyrabiamy sobie dopiero w momencie, gdy ta rozedrgana część naszej anatomii ostentacyjnie postanawia żyć swoim własnym życiem. Weźmy na przykład przerażone płuca, które w środku nocy szarpnięciem próbują chwycić nieco powietrza, bo serce zapragnęło postawić wszystkich na nogi jednym bolesnym impulsem. Pochylmy się nad żołądkiem, który...

Zespół Happysad śpiewa - "a serce, to nie serce, to tylko kawał mięsa..." Jednak ja osobiście się z tym nie zgadzam. Myślę, że serce to coś więcej niż tylko żywy organ znajdujący się w każdym z nas. Serce kocha, cierpi, współczuje, odczuwa wszystkie emocje często kieruje naszym życiem. Jedni ufają sercu inni rozumowi, a jak wiemy rozum nie jest naszym organem. Serce jest oznaką naszego człowieczeństwa, nie jako organ pompujący krew lecz jako uwarunkowanie naszej osobowości, wrażliwości na drugiego człowieka oraz co najważniejsze zdolności do szczerej, głębokiej miłości.

Zespół Happysad śpiewa - "a serce, to nie serce, to tylko kawał mięsa..." Jednak ja osobiście się z tym nie zgadzam. Myślę, że serce to coś więcej niż tylko żywy organ znajdujący się w każdym z nas. Serce kocha, cierpi, współczuje, odczuwa wszystkie emocje często kieruje naszym życiem. Jedni ufają sercu inni rozumowi, a jak wiemy rozum nie jest naszym organem. Serce jest...

Był sobie mały Jaś. Spędzał dużo czasu siedząc, pochylając się i kurczowo zaciskając ołówek. Tworzył. Przez proste przytknięcie końcówki grafitu do kartki powstawała kropka. Po pociągnięciu - kreska. Ołówkiem można sterować, o czym też dowiedział się Jaś i co niesamowicie go zafascynowało. Nie myślał o tym, ale gdyby miał kiedyś wybrać - uznałby to za najważniejszy moment swojego życia.
Dużo wyrysował, więc stawał się coraz lepszy. Dorastał i jego prace cieszyły się uznaniem. Były ładne. Szczegółowe, oddające rzeczywistość. Widać było, że kosztowały dużo pracy.
Ludziom się podobały. Zawsze widząc jego dzieło mówili o talencie, uzdolnieniu, pracy. Ale to było wszystko.
Potem już jego rysunki nie rodziły żadnych emocji. Ludzie nie kwapili się do oglądania jego kolejnych dzieł. Wyglądało na to, że nie robią na nich wrażenia.
Jasia bardzo to martwiło.
- Ładne - stwierdziła babcia. - Ale musisz jeszcze włożyć w to trochę serca.
- Co to znaczy? Jak mam w to włożyć... serce?
Babcia zamyśliła się.
- Jeszcze nie jestem taka mądra, żeby ci odpowiedzieć - odparła.
Jasia bardzo to zafrasowało.
Następnego dnia ujrzał ciekawą sytuację. Tata dziękował za coś mamie. Oboje się uśmiechali. A potem on pocałował ją delikatnie w czoło.
Jaś nigdy wcześniej nie widział czegoś takiego.
Postanowił to narysować. Albo nie! On to przedstawi. Ten gest? Nie! To uczucie łączące jego rodziców, objawione w tak prostym geście.
Później ludzie mieli już inaczej patrzeć na jego dzieła.

Tym jest dla mnie serce.

Był sobie mały Jaś. Spędzał dużo czasu siedząc, pochylając się i kurczowo zaciskając ołówek. Tworzył. Przez proste przytknięcie końcówki grafitu do kartki powstawała kropka. Po pociągnięciu - kreska. Ołówkiem można sterować, o czym też dowiedział się Jaś i co niesamowicie go zafascynowało. Nie myślał o tym, ale gdyby miał kiedyś wybrać - uznałby to za najważniejszy moment...

Serce jest dla mnie organem pompującym krew. Dlaczego? Ponieważ za wszystko odpowiada mózg. To dzięki temu organowi jesteśmy wstanie poruszać nogami, jak i każdą inną częścią ciała, ale przede wszystkim to mózg jest odpowiedzialny za zakochanie się i odczuwanie wszelakich uczuć tj. strachu, złości...
To dzięki wysyłanym bodźcom z mózgu, przyspiesza nam tętno, a za tym idzie szybsze bicie serca. Dlatego też serce jest jedynie narzędziem, które jest podporządkowane "sile wyższej" - mózgowi.

Serce jest dla mnie organem pompującym krew. Dlaczego? Ponieważ za wszystko odpowiada mózg. To dzięki temu organowi jesteśmy wstanie poruszać nogami, jak i każdą inną częścią ciała, ale przede wszystkim to mózg jest odpowiedzialny za zakochanie się i odczuwanie wszelakich uczuć tj. strachu, złości...
To dzięki wysyłanym bodźcom z mózgu, przyspiesza nam tętno, a za tym idzie...

kanciapką szczęścia duszy!

kanciapką szczęścia duszy!

Pytanie brzmi czym jest serce dla nas, a nie czym tak naprawdę jest serce. Dla mnie serce jest głosem, którego słucham na każdym kroku. Ono mi podpowiada jak mam żyć, co robić by nie zbłądzić. To z serca rodzą się u mnie namiętne uczucia, uczucia które przelewam na drugą połówkę. Moje serce bije dla drugiego serca-które nosi moja dziewczyna. Serce symbolizuje miłość.

Pytanie brzmi czym jest serce dla nas, a nie czym tak naprawdę jest serce. Dla mnie serce jest głosem, którego słucham na każdym kroku. Ono mi podpowiada jak mam żyć, co robić by nie zbłądzić. To z serca rodzą się u mnie namiętne uczucia, uczucia które przelewam na drugą połówkę. Moje serce bije dla drugiego serca-które nosi moja dziewczyna. Serce symbolizuje miłość.

Serce - dotychczas nieustające wskazówki zegara. Przynajmniej częściowo, ponieważ sekundy mijają w zastraszającym tempie. Minuty natomiast wloką mi się niemiłosiernie, jak tylko któraś nadejdzie, czekam na kolejną. Wyjątkiem jest godzina. Wciąż jedna i ta sama. I choć przez sześćdziesiąt minut mogą się zdarzyć szczęśliwe chwile, zawsze mam świadomość, że są efemeryczne. Czasem wszystkie wskazówki się spotykają i przez moment mam złudzenie, jakby mój "zegar" zaczął tykać szczęśliwiej. Potem jednak znów coś musi drgnąć i zepsuć misterny mechanizm. A ja czekam...

Serce - dotychczas nieustające wskazówki zegara. Przynajmniej częściowo, ponieważ sekundy mijają w zastraszającym tempie. Minuty natomiast wloką mi się niemiłosiernie, jak tylko któraś nadejdzie, czekam na kolejną. Wyjątkiem jest godzina. Wciąż jedna i ta sama. I choć przez sześćdziesiąt minut mogą się zdarzyć szczęśliwe chwile, zawsze mam świadomość, że są efemeryczne....

Czym jest serce ? Jeszcze tydzień temu drżałam przed usłyszeniem tego pytania, ponieważ musiałam wykuć odpowiedź na lekcje biologii. Serce dorosłego człowieka jest stożkowatym narządem o wielkości zbliżonej do pięści i wadze ok. 0,5 kg. Zbudowane jest głównie z tkanki mięśniowej. I co, to wszystko ? Nie zgadzam się ! Moim zdaniem serce nas tworzy. Każde uczucie ma swój początek w sercu. Czy nie tak rzadko siedzieliśmy z przyjaciółkami, ze łzami w oczach narzekając na „głupie serce”, które zakochało się nie w tym, w kim trzeba ? Czy to właśnie nie serce podpowiada nam, żeby zwiać z historii, bo będzie niezapowiedziana kartkówka ? Miej serce i patrzaj w serce – pisał Adam Mickiewicz. W świecie, w którym tylu ludziom obce jest poczucie przyzwoitości, bezinteresowności czy po prostu miłe słowo, my musimy kierować się sercem. Wystarczy się wsłuchać w jego rytm. Wolny. Równomierny. Cichutki. Ono nam powie co robić kiedy już się wydaje, że nie damy rady się podnieść, walczyć dalej. Ono nam powie czy patrząc w oczy kolejnego przystojniaka nie popełniamy błędu. Leciutkie drżenie albo gwałtowny pośpiech mówi nam jak żyć.

Czym jest serce ? Jeszcze tydzień temu drżałam przed usłyszeniem tego pytania, ponieważ musiałam wykuć odpowiedź na lekcje biologii. Serce dorosłego człowieka jest stożkowatym narządem o wielkości zbliżonej do pięści i wadze ok. 0,5 kg. Zbudowane jest głównie z tkanki mięśniowej. I co, to wszystko ? Nie zgadzam się ! Moim zdaniem serce nas tworzy. Każde uczucie ma swój...

Leżał na ławce wiaty przystanku autobusowego. Zadbany bezdomny jakby pomyślał niejeden Warszawiak. Zimne krople deszczu smagały gołe łydki młodziutkiej blondynki. Wsuwała się malutkimi kroczkami pod zadaszenie. Zgrabiała ręka nieznajomego wysmyknęła się z jego objęć. Po niej na bruk runęło ciało mężczyzny. Coś z wielką siłą wstrząsnęło Nią od środka. Rozkazało nie zwlekać. Doskoczyła do niego. Upadek go nie zbudził. Zaczęła szarpać jego wypłowiały płaszcz. Mężczyzna nie odpowiedział co mu się stało, kim jest. Po jego skroni zaczęła płynąć cieniutka strużka jasnoczerwonej krwi. Rozdygotana dziewczyna z trudem zapanowała nad swoimi palcami wyszukując w swoim telefonie komórkowym numeru pogotowia ratunkowego. To co potem mówiła było nieskładne, ale pełne chęci przebłagania złego losu. Pomoc nadeszła, ale Ona nie mogła tak po prostu odejść. W ciemnym holu szpitalnej izby przyjęć czekała na nadzieję. Przyszła razem z kobietą w zielonym fartuchu.
- Gdyby nie Pani intuicja było by źle. Dobrze, że w niektórych są jeszcze jakieś odruchy zrozumienia dla człowieka. Ten Pan, z którym Pani przyjechała to Damian Więcławski. Ma cukrzycę. Zasłabł. Na pewno będzie Pani bardzo wdzięczny za udzieloną pomoc. Chciał się upewnić czy nie jest Pani jego wnuczką. Można się teraz z nim zobaczyć. Na krótko.
Widok starszego mężczyzny w szpitalnym łóżku, przymocowanego cieniutką rurką do stojaka z kroplówką, bezbronnego i zmęczonego uderzył ją od środka z podobną siłą kiedy pierwszy raz się o niego zlękła. Znowu dyskretnie przysuwała się w jego kierunku lecz teraz w jego stronę. Hałas w jej piersiach nie malał. Narastał tak, że wydawało się jej, że niedługo cała sala chorych wypełni się jego głośnym rytmem.
- Dziękuję. -padło nagle z jego strony. Spierzchnięte usta układały się w dalsze nieśpiesznie artykułowane słowa- nie pierwszy raz to mi się przytrafiło. Ludzie unikają. Wybaczam. Ale są tacy co mają miłość. To siła moje dziecko. Siła.

Leżał na ławce wiaty przystanku autobusowego. Zadbany bezdomny jakby pomyślał niejeden Warszawiak. Zimne krople deszczu smagały gołe łydki młodziutkiej blondynki. Wsuwała się malutkimi kroczkami pod zadaszenie. Zgrabiała ręka nieznajomego wysmyknęła się z jego objęć. Po niej na bruk runęło ciało mężczyzny. Coś z wielką siłą wstrząsnęło Nią od środka. Rozkazało nie zwlekać....