Dzień 1
Gdy tylko przekroczyłem próg willi, wiedziałem, że nie będzie to prosta sprawa. Po środku salonu, na białym dywanie leżała ona. Jej nagie ciało zastygło niczym w akcie miłości. I tylko sztylet wystający z piersi świadczył o tym, że nie żyje.
Po krótkiej rozmowie z policjantami dowiedziałem się, że nie ma żadnych śladów. Wszystko zostało wyczyszczone jakby nikt oprócz tej piękności nie przebywał nigdy w tym domu. Z wyjątkiem jego.Papugi żako.
Dzień 3
Wciąż brak jakichkolwiek poszlak. Nikt nic nie widział, nikt nic nie wie. Zero odcisków palców, zero DNA.ZERO.
Dzień 4
Przesłuchano osoby, które ostatnie widziały zamordowaną. Sexualnego partnera ofiary i kuriera,dostarczającego karmę dla ptaków. I nic. Tylko wciąż pojawia się ta papuga.
Dzień 6
Dowiedziałem się, że papuga podczas karmienia jest bardzo agresywna. Skrzecze, uderza skrzydłami i drapie pazurami. Zaświtała mi pewna myśl.
Dzień 8
Wyniki próbek pobranych z pazurów papugi wykazały3 DNA: obecnego opiekuna papugi, ofiary i trzecie, niezidentyfikowane.
Dzień 9
Wezwałem na przesłuchanie brata ofiary. Od początku śledztwa nie zachowywał się jak typowa osoba, która utraciła kogoś bliskiego. Poza tym, nosił sweter o 2 rozmiary za duży. Tak duży, że zakrywał jego ręce, na których wyraźnie odznaczały się ślady papuzich zadrapań, choć utrzymywał, że nie widział się z siostrą od roku. Dalej śledztwo potoczyło się już bardzo szybko.

Dzień 1
Gdy tylko przekroczyłem próg willi, wiedziałem, że nie będzie to prosta sprawa. Po środku salonu, na białym dywanie leżała ona. Jej nagie ciało zastygło niczym w akcie miłości. I tylko sztylet wystający z piersi świadczył o tym, że nie żyje.
Po krótkiej rozmowie z policjantami dowiedziałem się, że nie ma żadnych śladów. Wszystko zostało wyczyszczone jakby nikt...

Facebook.
Jak dziś łatwo znaleźć osobę w internecie? Jak łatwo wpisać tylko nazwisko czy szkołę, do której ktoś chodził i go znaleźć w ciągu kilku minut? A jak łatwo wśród tych ludzi znaleźć ofiarę?
Mężczyzna, uzależniony od facebbok'a, szuka mężczyzn, którzy mają psa, ale nie byle jakiego, labradora w kolorze czekolady. Śledzi ich, sprawdza każdy ruch a następnie z pełną gracją i precyzją, podczas spaceru w parku, przecina mężczyźnie żyletką tętnicę. Patrzy jak się wykrwawia a później zabiera psa, zostawiając jedynie obrożę.
Na jego trop wpada pewien młody, genialny śledczy, ma dopiero 22 lata a rozwiązuje największą zagadkę porywaczy psów. Znajduje po wewnętrznej stronie obroży znalezionej przy zamordowanym mężczyźnie imię psa. Chodzi po mieście i nawołuje po imieniu, po około 7 dniach natrafia w parku na mężczyznę z 3 labradorami na smyczy i jeden z nich zrywa się z niej słysząc swoje imię...
Morderca wpada.

Facebook.
Jak dziś łatwo znaleźć osobę w internecie? Jak łatwo wpisać tylko nazwisko czy szkołę, do której ktoś chodził i go znaleźć w ciągu kilku minut? A jak łatwo wśród tych ludzi znaleźć ofiarę?
Mężczyzna, uzależniony od facebbok'a, szuka mężczyzn, którzy mają psa, ale nie byle jakiego, labradora w kolorze czekolady. Śledzi ich, sprawdza każdy ruch a następnie z pełną...

Było późne popołudnie. Ktoś zgłosił policji, że odnalazł martwe ciało w garażu. Służba szybko postanowiła to sprawdzić. Przybyli na miejsce, dookoła było pełno krwi, ale bardzo zdziwiło policjantów to, że nie ma żadnych dowodów zbrodni. Nic, żadnych odcisków palców, ani odzieży, choćby najmniejszego włoska. Przeszukano cały garaż, nawet dom... nic, nic co by świadczyło o zabójstwie. Tylko to poderżnięte gardło. Nie ma noża, nie ma broni,wszystko niemal dokładnie wymiecione z wszelkich oskarżających dowodów. Co w takiej sytuacji zrobić? Przeszukano jeszcze raz, może jednak coś przeoczono. Nie, dogłębna analiza okazała się taka sama. Zero dowodów. Wezwano lekarzy, którzy zapisali zgon, nie mogli oni jednak zabrać pokiereszowanego ciała. Trzeba zrobić sekcję zwłok, może ona coś wykaże i doprowadzi do zabójców. Bardzo ostrożnie przeniesiono ofiarę i zabrano na sekcję. Wszystko odbyło się w sterylnych warunkach, w jak najdokładniejszym porządku. Sprawdzono całe ciało, milimetr po milimetrze. Aż dziwne, ale i tutaj niczego nie znaleziono. Mężczyzna miał dziwnie poważny wyraz twarzy. Trupa postanowiono ubrać w odpowiednie rzeczy. Policjanci jeszcze raz pojechali do domu ofiary. Już mieli wyjść z garażu, kiedy ich uwagę przykuł mały, okrągły przedmiot leżący w miejscu, na którym przedtem musiały leżeć zwłoki. Bardzo dziwne, ale okazało się, że jest to kawałek suchej karmy dla psa. Tylko co ona tu robi? Bardzo ostrożnie włożono ją do woreczka i zabrano do ekspertyzy. Jak się okazało po kilku dniach na karmie znaleziono odciski palców zabójców. Właściciel miał bardzo wiernego psa, który nie chciał opuścić ciała. Zabójcy nie mogli go tam zostawić, bo w roztargnieniu złapali go za kark. Niestety pies uciekł, aby go zwabić przynieśli karmę z domu ofiary. Nawet się nie spostrzegli, że podczas "szczucia" psa, jeden mały kawałek wypadł im z ręki i pokulał się pod ciało ofiary.

Było późne popołudnie. Ktoś zgłosił policji, że odnalazł martwe ciało w garażu. Służba szybko postanowiła to sprawdzić. Przybyli na miejsce, dookoła było pełno krwi, ale bardzo zdziwiło policjantów to, że nie ma żadnych dowodów zbrodni. Nic, żadnych odcisków palców, ani odzieży, choćby najmniejszego włoska. Przeszukano cały garaż, nawet dom... nic, nic co by świadczyło o...

Ciało sprzątaczki leżało w salonie. Podcięto jej gardło czymś tępym. Komisarz Piegza miał naprawdę trudny orzech do zgryzienia. Eksperci nie wykryli żadnych odcisków palców, żadnego włosa czy też odcisku buta. Nic. Właściciele domu mieli alibi, które potwierdza kilka osób. Z ich relacji wynika, że z domu nie zniknęło nic. Ktoś wcześniej musiał tą zbrodnię dokładnie zaplanować. Wszystko wygląda na to, że mu się to udało. Salon był nad wyraz czysty. Podłoga błyszczała, nigdzie nie można było dostrzec kurzu. Zero oznaki chaosu, który mógłby być tropem. Sprzątaczka przyłożyła się do pracy? Czy też morderca zatarł dokładnie ślady? Komisarz przyglądał się miejscu zbrodni. Przeszukiwał wzrokiem każdy kąt tego pokoju. Lampa, figurki, telewizor, sofa, wszystko bez zarzutów i wszystko sprawdzone przez techników, którzy nie znaleźli nic, co mogłoby pomóc przy rozwiązaniu sprawy.
- Zaraz – pomyślał komisarz. Podszedł bliżej komody, ukląkł przy niej. Pod meblem leżała pięćdziesięciogroszówka. Nie pasowało mu to. Miejsce było idealnie czyste, zero kurzu i błyszcząca podłoga. Czemu nie podniosła tej monety? Zaciekawiło go to. Zawołał technika.
Po godzinie, ekspertyza wykazała, że na pięćdziesięciogroszówce widnieją odciski palców. Sprawdzono je następnie w policyjnej bazie danych i odnaleziono mordercę.

Ciało sprzątaczki leżało w salonie. Podcięto jej gardło czymś tępym. Komisarz Piegza miał naprawdę trudny orzech do zgryzienia. Eksperci nie wykryli żadnych odcisków palców, żadnego włosa czy też odcisku buta. Nic. Właściciele domu mieli alibi, które potwierdza kilka osób. Z ich relacji wynika, że z domu nie zniknęło nic. Ktoś wcześniej musiał tą zbrodnię dokładnie...

Detektyw Willden przechadzał się po parku zastanawiając się nad zabójstwem Amy Loca. Zginęła przy tej ławce, na której teraz siedziała staruszka. Chciał podejść, ale coś go powstrzymywało. Stał patrząc na starszą panią. Z zamyślenia wyrwał go głos staruszki.
-Interesuje cię zabójstwo tej dziewczyny, prawda?-Detektyw patrzył na staruszkę z otwartą buzią.
-Uhm...tak. Skąd pani wie?
-Częto przychodzą tu jacyś ludzie i szukają dowodów.
-Bywa tu pani?-Nie odpowiedziała.-Czy wie pani coś o śmierci tej dziewczyny?
-Kim pan jest?
-Jej kuzynem. - Kłamstwo miał opanowane do perfekcji.
-Interesujące. - Patrzyła na niego przeszywającym wzrokiem jakby znała każdą jego tajemnice. Jakby wiedziała kim był. - Jestem jej babcią.
-Miło mi poznać. Wie pani coś może o śmierci mojej kuzynki?
Kobieta nie odpowiedziała, uśmiechnęła się tajemniczo, po czym wstała i sięgnęła do kieszeni. Wyjęła z niej małą kartę pamięci i podała ją Willden'owi. Detektyw spojrzał na podarunek, a gdy podniósł głowę, by podziękować kobiecie... nie było jej.
Tego samego dnia po powrocie do swojego biura włożył kartę pamięci do komputera i uruchomił plik znajdujący się na niej. Był to film z tamtego dnia. W pewnym momencie na ekranie maszyny pojawiła się Amy Loca, a za nią szła ... jej babcia z nożem w ręku. Podbiegła do dziewczynki i wbiła jej narzędzie w brzuch. Następnie usiadła na ławce i patrzyła jak dziewczynka umiera. Pięć minut później kobieta... znikła. Tak po prostu rozpłynęła się w powietrzu. Wyłączył komputer.

Detektyw Willden przechadzał się po parku zastanawiając się nad zabójstwem Amy Loca. Zginęła przy tej ławce, na której teraz siedziała staruszka. Chciał podejść, ale coś go powstrzymywało. Stał patrząc na starszą panią. Z zamyślenia wyrwał go głos staruszki.
-Interesuje cię zabójstwo tej dziewczyny, prawda?-Detektyw patrzył na staruszkę z otwartą buzią.
-Uhm...tak. Skąd...

Zabójstwo miało miejsce w willi należącej do osiemdziesięcioletniej Anny Ch., bardzo bogatej staruszki. Właśnie nad jej zwłokami pochylał się kryminolog, oglądając dziurę w jej głowie. Policję zawiadomili sąsiedzi, którzy początkowo myśleli, że umarła naturalną śmiercią i byli w szoku odkrywszy ranę postrzałową. Morderstwo miało miejsce w salonie, ale śledczy przeszukiwali cały dom, aby znaleźć jakieś ślady zostawione przez mordercę. Nagle jeden z nich krzyknął:
- Mamy coś, szefie!
Był to pamiętnik denatki. Na jednej z kartek pisało:
Poznałam niedawno bardzo interesującego mężczyznę. Ma czterdzieści lat, bardzo się kochamy. Namawia mnie do robienia różnych szalonych rzeczy. To on wymyślił ten potajemny ślub. Powiedział, żebym nikomu nie mówiła, bo ludzie powiedzą, że chodzi mu o mój majątek. W razie mojej śmierci wszystkie pieniądze mają przejść na jego konto.
Z pamiętnika wyleciało zdjęcie ślubne, przedstawiające starą kobietę i pana młodego z fałszywym uśmiechem.
Kryminolog uśmiechnął się.
- Chyba rozwiązaliśmy zagadkę tego morderstwa.

Zabójstwo miało miejsce w willi należącej do osiemdziesięcioletniej Anny Ch., bardzo bogatej staruszki. Właśnie nad jej zwłokami pochylał się kryminolog, oglądając dziurę w jej głowie. Policję zawiadomili sąsiedzi, którzy początkowo myśleli, że umarła naturalną śmiercią i byli w szoku odkrywszy ranę postrzałową. Morderstwo miało miejsce w salonie, ale śledczy przeszukiwali...

Ździwiłam się gdy zobaczyłam białe platikowe kuleczki rozsypane obok ciała tej dziewczyny. Zupełnie nie wiedziałam co moga oznaczać i o czym świadczyć. Były wilekości główki od szpilki, no może odrobinę większe. W skupisku układały się w kształt buta. Takiego trochę wglądającego jak mapa Włoch. Od razu pomyślałam o Giovannim Batisto, chłopaku dziewczyny, który rzekomo od kilku dni jest za granicą.
- Każcie sprawdzić, gdzie tak naprawdę znajduje się jej narzeczony!- Wydałam polecenie i nachyliłam się nad kulkami.
Z kieszeni spodni wyjęłam gumową rękawiczkę. Z bliska wyglądały jeszcze bardziej intrygująco.
Delikatnym lecz zdecydowanym ruchem, odgarnęłam kulki na bok.
Wcale nie ździwił mnie fakt, gdy potoczyły się ku sobie, tworząc tym razem kształt litery G, jak Giovanni...

Ździwiłam się gdy zobaczyłam białe platikowe kuleczki rozsypane obok ciała tej dziewczyny. Zupełnie nie wiedziałam co moga oznaczać i o czym świadczyć. Były wilekości główki od szpilki, no może odrobinę większe. W skupisku układały się w kształt buta. Takiego trochę wglądającego jak mapa Włoch. Od razu pomyślałam o Giovannim Batisto, chłopaku dziewczyny, który rzekomo od...

Ostatnio byliśmy w wieżowcu obok. Wtedy też wyskoczyła dziewczyna - młodzian w odblaskowej kamizelce sprawiał kosmiczne wrażenie. Do feerii świateł omiatających blokowisko dołączył wóz TV z punktowymi reflektorami. Rogowski mruknął: No, ale technik i inni muszą powiedzieć swoje. Może była pod wpływem... czegoś - urwał, by przywitać się z dziennikarzem.

**
Rogowski przyglądał się stercie druków. Sierżant Szosta wprowadzała dane stukając w klawiaturę leciwego komputera. 10 minut przed śmiercią odebrała połączenie. Nie można ustalić abonenta - milczący dotąd Kul dyktował sobie głośno cyfry: ...siedemdziesiąt jeden. Zakończył notować numer telefonu samobójczyni. Dwa - rzuciła Szostak. Jeden - pewnym głosem Kul. Sierżant wpatrywała się w ekran monitora: Rachunki i umowy mają numer jaki podałam. Rogowski podszedł do boksu: Pokaż.

**
Konferencja prasowa w holu nowej komendy przy Bernardyńskiej robiła znakomite wrażenie. Rogowski przysłuchiwał się wystąpieniu. Blond sierżant dudniła głębokim altem: Zatrzymany upozorował samobójstwo. Dała się zwieść szybkiemu Romeo. Kontrolował telefon nieżyjącej Poli Tennert. Był prezentem od niego. Przypadkiem zauważyliśmy, że ktoś manipulował jej telefonem. Podglądnął jej numer klienta internetowego banku oraz jednorazowy kod, który otrzymała esemesem tamtego dnia. Był wtedy u niej. Oczekiwał na ten moment. W chwilę później wyrzucił ją przez okno. Wyczyścił konto, zamknął anonimowy rachunek i zdalnie usunął większość śladów z twardej pamięci.

Ostatnio byliśmy w wieżowcu obok. Wtedy też wyskoczyła dziewczyna - młodzian w odblaskowej kamizelce sprawiał kosmiczne wrażenie. Do feerii świateł omiatających blokowisko dołączył wóz TV z punktowymi reflektorami. Rogowski mruknął: No, ale technik i inni muszą powiedzieć swoje. Może była pod wpływem... czegoś - urwał, by przywitać się z dziennikarzem.

**
Rogowski...

-Co to jest? – Sebastian siadając za biurkiem wskazał na zabawkę leżącą na jego biurku.
-Pluszak, nie poznajesz? – Ironizowała Ewa.
-Widzę, że maskotka, ale skąd? Po co? – Rozłożył ręce i popatrzył wymownie na policjantkę.
-Może twoja wielbicielka. Przyszło dziś pocztą. – Sebastian westchnął ciężko. W myślach ubolewał nad głupotą farbowanej blondynki. Przypomniał mu się kawał o odrostach – to znaczy, że mózg jeszcze walczy. Nie w tym wypadku – pomyślał.
-Czy ktoś to prześwietlił? To mogła być bomba!
-Uspokój się, to tylko pluszak.
Instynkt śledczego zadziałał w pierwszej sekundzie, gdy spostrzegł złowrogo spoglądającego misia. Gdy go ścisnął poczuł, że coś jest w środku. Ewa tylko dziwnie patrzyła, gdy rozrywał misia na strzępy.
- Trzeba było powiedzieć, że wolisz samochodziki.
Wewnątrz zabawki Sebastian znalazł metalowe pudełko. Na szczęście, jego dawne umiejętności nie zardzewiały. Z biurka wyciągnął swój zestaw wytrychów. Przez chwilę gmerał w zamku, aż wreszcie ustąpił. Otworzył pudełko, w którym były fotografie kobiet, związanych i pobitych z wyrazem twarzy błagającym o litość.
-O cholera! – Wrzasnęła Ewa i podbiegła, żeby przyjrzeć się odbitkom.
Oboje zaczęli się zastanawiać, jak znaleźć miejsce z fotografii. Pod lupą oglądali każdy milimetr, by nie przeoczyć żadnego szczegółu.
Tymczasem morderca umierał ze śmiechu. Znał każdy ruch policji dzięki kamerze, ukrytej w misiu – elektronicznej niani, którego nikt nie wyrzucił. Stał i patrzył na wszystko co robią.
Do czasu…

-Co to jest? – Sebastian siadając za biurkiem wskazał na zabawkę leżącą na jego biurku.
-Pluszak, nie poznajesz? – Ironizowała Ewa.
-Widzę, że maskotka, ale skąd? Po co? – Rozłożył ręce i popatrzył wymownie na policjantkę.
-Może twoja wielbicielka. Przyszło dziś pocztą. – Sebastian westchnął ciężko. W myślach ubolewał nad głupotą farbowanej blondynki. Przypomniał mu się...

Mroźny jesienny poranek.
"Będzie zima. Znowu ta pieprzona zima" – pomyślała Julia. Odkąd pamięta był to najgorszy okres czasu w ciągu roku. Cztery miesiące przejmującego zimna czy może być gorzej?
Wchodziła do domu swojego dzieciństwa, który teraz od 15 lat stał pusty ze względu na pożar.
Płomienie pozbawiły ją rodziców i jedynego bezpiecznego miejsca na całym świecie – Domu, przez duże D.
Tej nocy kiedy zginęli, Julia była u koleżanki. Nie powinna tam być, ale tak mocno chciała pokazać, że jest niezależną szesnastolatką, a okno było tak blisko gruntu i wolności. Kiedy wróciła nad ranem zobaczyła tłum ludzi: sąsiadów, policję, straż pożarną. Nie widziała rodziców. Dopiero psycholog powiedział jej, że została sama i będą musieli ją odesłać do babci.
Sprawa pozostała wytłumaczona w prosty sposób – ogień w kominku, który przeniósł się na firankę.
Weszła do środka i bez namysłu od razu ruszyła do swojego pokoju. To co zobaczyła zmroziło jej krew w żyłach bardziej niż jesienny przymrozek.
Wszędzie leżały jej pluszowe misie, które powinny spłonąć tej nocy. Po chwili na ścianie zauważyła napis 'Teraz czas na Ciebie'. Wyciągnęła komórkę i zadzwoniła po policję. W jej głowie zaszumiało od pytań. "A co jeśli to nie był wypadek?"

Mroźny jesienny poranek.
"Będzie zima. Znowu ta pieprzona zima" – pomyślała Julia. Odkąd pamięta był to najgorszy okres czasu w ciągu roku. Cztery miesiące przejmującego zimna czy może być gorzej?
Wchodziła do domu swojego dzieciństwa, który teraz od 15 lat stał pusty ze względu na pożar.
Płomienie pozbawiły ją rodziców i jedynego bezpiecznego miejsca na całym świecie...