Blog - miejsce gdzie mogę podzielić się swoim życiem i opinią na wiele tematów. Mogę zostać anonimowa, gdzie to jak wyglądam nie wpływa na opinię innych tak, jak w życiu codziennym. Prowadziłam sporo blogów. Najpierw o ulubionych gwiazdach, potem o życiu i moich codziennych sytuacjach. Nawiązałam dzięki nim wiele kontaktów, które utrzymuje do dnia dzisiejszego. Obecnie prowadzę bloga, gdzie zamieszczam zdjęcia mojego wykonania. Z dnia na dzień zauważyłam, że zaczyna odwiedzać go więcej osób, a ich komentarze zmotywowały mnie do dalszego rozwijania się.
Myślę, że książkowe wydania blogów są świetnym pomysłem. Wolę sięgnąć po książkę niż wpisać adres bloga. Jest to dla mnie o wiele wygodniejsze. Książkę mogę odłożyć na półkę, nawet jeśli zapomnę adresu bloga mogę mieć jego wydanie na regale. Najlepsze w blogach jest to, że zawsze można do nich wrócić. Nie usunęłam żadnego z moich wcześniejszych. Uwielbiam wracać do dawnych wpisów i widzieć, że z dnia na dzień staje się coraz bardziej dojrzała.
Blog od pamiętnika różni się przede wszystkim tym, że mogą czytać go wszyscy, wszyscy mają do niego dostęp, piszemy wtedy dla większej ilości czytelników, a pamiętnik, który chowa się pod poduszkę jest najczęściej tylko do naszej dyspozycji i rzadko dzielimy się nim z innymi. Jednak zauważyłam, że w dzisiejszym świecie lepiej nie wysyłać adresu swoim znajomym. Co jeśli natrafi na niego nasz odwieczny wróg?
Najciekawsze -według mnie- blogi zawierają treści bardzo mi bliskie, czyli blogi o fotografii, o osobach, które są moimi autorytetami. Warto byłoby zwrócić również uwagę na to, że poprzez prowadzenie bloga można zaistnieć.
Podsumowując - jeśli dobrze i w racjonalny sposób prowadzi się bloga sprawia on wiele radości. Miło jest patrzeć na statystyki i widzieć, że coraz więcej osób jest zainteresowanych tym co mamy do powiedzenia, ale blog nigdy nie powinien nam przysłonić prawdziwego życia.

Blog - miejsce gdzie mogę podzielić się swoim życiem i opinią na wiele tematów. Mogę zostać anonimowa, gdzie to jak wyglądam nie wpływa na opinię innych tak, jak w życiu codziennym. Prowadziłam sporo blogów. Najpierw o ulubionych gwiazdach, potem o życiu i moich codziennych sytuacjach. Nawiązałam dzięki nim wiele kontaktów, które utrzymuje do dnia dzisiejszego. Obecnie...

TYDZIEŃ Z ŻYCIA NASTOLETNIEJ BLOGGERKI

Poniedziałek, 3 lipca 2007 r.

Blog? Kto by pomyślał, że zacznę go prowadzić? Ostatnie pół roku spędziłam na pisaniu pamiętnika, ale jakoś mi nie szło... Nie wiem dlaczego... Teraz zamiast karki papieru i długopisu z czarnym tuszem, mam klawiaturę i myszkę. Piszę znacznie szybciej i jest mi o wiele wygodniej.(...)
Nie wiem, jak długo będę prowadziła mój blog. Myślę, że będzie on czymś w stylu "internetowego pamiętnika". Taki bardzo osobisty zapis moich myśli i uczuć, a także opis wydarzeń, które miały miejsce w moim życiu. Wydaje mi się to lepsze niż typowy "papierowy" pamiętnik. Przynajmniej rodzice o nim nie wiedzą i mama - z całą pewnością - go nie przeczyta. Właściwie to ona nakłoniła mnie do pisania pamiętnika. Stwierdziła, że zachowam wspomnienia. Mówiła, że "to lepsze niż fotografie". Mam świadomość tego, że może kiedyś ktoś tutaj trafi, ale nie martwi mnie to. Wolę dzielić się tym, co mam z nieznajomymi i skrywać tajemnice przed wścibskimi rodzicami :D
Nie będę rozsyłała zaproszeń. Jeśli mój blog się wam spodoba, czytajcie go i obserwujcie! Możecie też komentować wpisy. Będzie mi miło ;)

Wtorek, 4 lipca 2007 r.

Nie rozumiem tego, co dzieje się na świecie. Nie pojmuję, jak można krzywdzić inne osoby. Codziennie słyszę o tym, jak morduje się niewinne dzieci, jak ludzie głodują, a władza nic sobie z tego nie robi. Niedaleko domu mojej babci mieszka ukraińska rodzina: matka, ojciec i troje dzieci (dwóch chłopców i dziewczynka). Mira nie pracuje. Tylko jej mąż utrzymuje rodzinę. Nie wiedzie im się zbyt dobrze. Na dodatek nikt nie chce jej zatrudnić tylko dlatego, że jest Ukrainką, "a Ukraińcom nie wolno ufać". Pani Mateusiakowa twierdzi, że mogą kogoś okraść. To czyste chamstwo! Gdyby tego było mało... Na dodatek "nasze" dzieci - z miasta - wciąż dokuczają Oli i jej dwóm braciom. Nie wiem, jak im pomóc, a bardzo bym chciała...(...)

Skończyłam dziś czytać książkę. Klasykę. Charlotte Bronte. I jej "Dziwne losy Jane Eyre". Zastanawiałam się nad tym, jak to możliwe, by w tamtych czasach bogacz poślubił guwernantkę. Było to wręcz niemożliwe. A stało się... Czasem też chciałabym, by ktoś tak mocno mnie pokochał, że przestałby zwracać uwagę na to, co mówią inni. Chciałabym, by kochał mnie za to, że jestem i jaka jestem, a nie za to, kim próbuję być, by zadowolić tę osobę.(...) Nienawidzę współczesnych chłopaków!

Środa, 5 lipca 2007 r.

Moja babcia mawia, że mowa jest srebrem a milczenie złotem. Wydaje mi się, że wręcz święcie w to wierzy. Przez długi czas jej nie wierzyłam. Ale właśnie dziś dowiedziałam się, że babcia może mieć rację. Czasem naprawdę należy zachować milczenie, niż mówić bez sensu. Bo mowa może ranić... A było to tak:

Spotkałam się dzisiaj z Patrycją. Powiedziała, że to pilne, że potrzebuje mojej pomocy. Zgodziłam się. W końcu to moja najbliższa przyjaciółka i byłoby mi wstyd, gdybym ją okłamała, bo nie chciało mi się przychodzić. Patrycja mieszka w bloku, więc kilka minut zajęło mi dojście do jej mieszkania. Zobaczyłam ją przed blokiem z Maćkiem. Nie pisałam wcześniej o nim, ale Maciek jest moim chłopakiem. Tym samym, który chciałby, bym była inna, niż jestem. Nie spotykałam się z nim od tygodnia, bo twierdził, że jest zbyt zajęty. Ale dla Patrycji czas znalazł... Właśnie wtedy tam - przed blokiem - zobaczyłam ich razem. To był cios w samo serce. Gdy Patrycja mnie zobaczyła, zrobiła przepraszającą minę i oznajmiła, że Maciek jest jej chłopakiem, że woli ją zamiast mnie i że jej przykro, że nie byłam dobrą dziewczyną dla tak fantastycznego chłopaka i, że skoro jestem zazdrosna (wcale nie byłam!!!) o Maćka, to nie możemy się już przyjaźnić.(...)
W jeden dzień straciłam dwie ważne dla mnie osoby.
Chyba naprawdę wolałabym, by Pati zamilkła, niż wypowiedziała te wszystkie słowa... One ranią...

Czwartek, 6 lipca 2007 r.

Myślałam, że będę bardziej poruszona tym, że straciłam chłopaka i najlepszą przyjaciółkę. Ale jestem całkiem zadowolona! Na pocieszenie obejrzałam sobie kolejny odcinek "Przygód Merlina". (Świetny serial!) Akurat trafiłam na moment, gdy Artur oświadczał się Gwen, a ona go przyjęła. Wiecie, co jest najgorsze? Że zdradziła go z Lancelotem! Co prawda przy pomocy magii. Nie robiła tego umyślnie, ale zawsze. Mogłam więc połączyć się w bólu z Arturem i przeżywać te same katusze, co on. A więc: CO TAKIEGO (do cholery) ZROBIŁAM, BY ZASŁUŻYĆ NA ZDRADĘ ZE STRONY PRZYJACIÓŁKI I CHŁOPAKA???

Piątek, 7 lipca 2007 r.

Myślałam, że zdrada nie boli tak bardzo, ale byłam w błędzie... Myliłam się, a teraz cierpię. Chciałabym porozmawiać o tym z najlepszą przyjaciółką, ale jedyną, jaką miałam, utraciłam... Nie mogę pozwolić sobie na to, by mama dowiedziała się o tym, co się stało... O tym, co mi zrobiła Patrycja. Dlatego, gdy ją widzę, uśmiecham się, choć mam ochotę płakać. Jutro poinformuję ją, że rzuciłam Maćka. Tak będzie łatwiej... Myśleć o tym, że coś się zrobiło... Chociaż było zupełnie inaczej. To uśmierzy ból!

Sobota, 8 lipca 2007 r.

Powiedziałam mamie wszystko. Od początku do końca. Przytuliła mnie i powiedziała: moje kochane dziecko, a potem zrezygnowała ze sprzątania, wyjęła litrowe opakowanie lodów, dwie łyżeczki i kasetę z "Kochanymi kłopotami" i siedziałyśmy, i oglądałyśmy serial. Było mi dobrze. Ten jeden raz mama zachowała się jak prawdziwa przyjaciółka. Lojalna. Szczera. Dobra. I mądra.(...) Kocham ją za to. Wiecie, co? Właśnie pomyślałam, że warto byłoby jej o tym przypomnieć. I za chwilę pójdę, pomogę jej sprzątać i powiem: Mamo, kocham cię. Jesteś najlepsza na świecie!

Niedziela, 9 lipca 2007 r.

8.00 - pobudka
9.00 - śniadanie
10.30 - msza święta w pobliskim kościele
12.00 - gotowanie obiadu
13.00 - oglądanie filmu
15.00 - obiad
17.00 - wizyta u cioci i wujka
19.00 - jazda na rowerze
19.27 - zobaczenie obściskujących się Patrycję i Maćka
19.28 - wycieranie łez
19.29 - ucieczka z miejsca zbrodni
19.30 - jeżdżenie bez celu
20.00 - powrót do domu
21.00 - sen

Cały dzień byłby idealny, gdybym nie zobaczyła Pati i Maćka. To boli! I wiem, że z czasem minie. Mama mówi, żebym o wszystkim zapomniała i zaczęła wychodzić. Twierdzi, że z pewnością znajdę fajnych znajomych i nie będę musiała dłużej dusić się w czterech ścianach pokoju. Może ma rację? Jutro jest nowy dzień i warto spróbować!

------------------------------------------------

Jakie są najciekawsze czytane przez Was blogi? A może sami prowadzicie taki osobisty blog?

Prowadziłam swój blog filmowy na portalu filmweb.pl. Kiedyś pisałam także na onecie i prowadziłam fotoblog, ale to już przeszłość. Obecnie wolę pamiętnik. Łatwiej mi pisać na papierze. Mogę długo zastanawiać się nad doborem słów i zajmuje mi to trochę czasu. Czuję, że jest to taki rytuał. Wiem, że nie każdy czuje to, co ja, dlatego czuję się wyróżniona tym, że papier tak bardzo mnie przyciąga, że gdy zaczynam pisać, czuję się szczęśliwa.

Jednym z moich ulubionych blogów jest blog mojej koleżanki z filmwebu: http://www.filmweb.pl/user/Blair_W/blog?page=7 Ma mnóstwo super notek i robi ciekawe konkursy. Czytam też blog księdza Pawła Siedlanowskiego. Bardzo mi się podoba. Można tam znaleźć nauki dotyczące życia oraz rekolekcje na co dzień.

TYDZIEŃ Z ŻYCIA NASTOLETNIEJ BLOGGERKI

Poniedziałek, 3 lipca 2007 r.

Blog? Kto by pomyślał, że zacznę go prowadzić? Ostatnie pół roku spędziłam na pisaniu pamiętnika, ale jakoś mi nie szło... Nie wiem dlaczego... Teraz zamiast karki papieru i długopisu z czarnym tuszem, mam klawiaturę i myszkę. Piszę znacznie szybciej i jest mi o wiele wygodniej.(...)
Nie wiem, jak długo...

Na początku wydaje się, że blog nad zwyczajnym, klasycznym pamiętnikiem ma wielką przewagę, jednak jeśli wgłębić się bardziej w ten temat, okazuje się, że każde z nich ma swoje dobre strony.

Pamiętnik przez bardzo długi czas zostaje tylko dla nas, nie dzielimy się nim z innymi. Za to na blogu zwracamy się do ludzi. Nigdy nie wiemy też, kto przeczyta nasze myśli lub utwory. Pisanie bloga zmusza często do głębszego zastanowienia się nad sensem publikowanego tekstu, co sprawia, że staje się on coraz lepszy. Na blogu możemy spotkać się z innymi ludźmi, poznać ich opinie i rady, za to przy zwykłym pamiętniku nie mamy takiej możliwości. Sami jesteśmy często zbyt mocno zaangażowani w nasze teksty, by zobaczyć to, co w nich nie jest odpowiednie.

Jest także drugi aspekt tej sprawy. Owszem, pamiętniki często są wydawane, sprzedają się doskonale, bo kto nie chciałby przeczytać historii, która zdarzyła się naprawdę? Oznaczenie "oparte na faktach" sprawia, że zastanawiamy się: Co aż tak ważnego i ciekawego mogło się stać, że ktoś postanowił wydać to w formie książki? Co sprawiło, że ta opowieść kogoś zainteresowała? Przychodzi też wniosek, że ZWYKŁYCH pamiętników nikt nie publikuje, a osoba, której dzieło zostało wydane, musi mieć naprawdę prawdziwy, wrodzony talent, że jej pamiętnik (który w założeniu był pisany tylko dla siebie) ktoś postanowił wydać. Tyle, że nie każdy pamiętnik zostaje wydany. Możemy spędzić kilka lat, opisując własne życie, a później okaże się, że nikt nie jest zainteresowany tą historią.

Blog może założyć każdy. Przy wydanym pamiętniku mamy pewnego rodzaju zapewnienie, że ta historia warta jest przeczytania, skoro ktoś aż tak się nią zainteresował, że pojawiła się w formie książki. Za to blogów jest miliony, z czego większość nie nadaje się do czytania. By znaleźć w internecie opowieść wartą poświęcenia czasu, trzeba naszukać się naprawdę długo. Czytanie bloga nie daje żadnej gwarancji tego, że akcja się rozwinie, że wydarzy się coś zaskakującego, że styl autora jest przyjemny. Możemy przypadkiem trafić na coś ciekawego, ale często zdarza się tak, że czekamy na wielkie BUM, które nigdy nie przychodzi, bo bloga może prowadzić przecież każdy, nawet osoba, w której życiu nic się nie dzieje i która nie ma żadnego talentu literackiego.

Według mnie, obie formy mają swoje plusy, chociaż często blog jest po prostu treningiem, przed napisaniem czegoś bardziej ambitnego. Oczywiście - w naszych czasach na blogu można doskonale zarabiać, jednak nie są one jeszcze traktowane tak poważnie, jak książki. Istnieje dosyć poważna różnica między reakcją na "Mam bloga, na którym opisuję swoje życie" a "Od niedawna można kupić moją książkę".

Na początku wydaje się, że blog nad zwyczajnym, klasycznym pamiętnikiem ma wielką przewagę, jednak jeśli wgłębić się bardziej w ten temat, okazuje się, że każde z nich ma swoje dobre strony.

Pamiętnik przez bardzo długi czas zostaje tylko dla nas, nie dzielimy się nim z innymi. Za to na blogu zwracamy się do ludzi. Nigdy nie wiemy też, kto przeczyta nasze myśli lub utwory....

Blogi to dla wielu coś płytkiego. Ot, pamiętnik, możliwość uzewnętrznienia się, wygadania, powiedzenia co się myśli. Dla mnie jednak blog jest czymś więcej. Ale może po kolei...
Moja blogowa historia zaczęła się, gdy miałam 11 lat. Z przykrością stwierdzam, że obecnie wiele dzieci w tym wieku posługuje się klawiaturą raczej niezbyt płynnie. Ja zasuwałam. Pisanie miałam we krwi. To nic, że wartość merytoryczna tej pisaniny była znikoma. Bo w końcu o czym może pisać piątoklasistka? Nieistotne było to, że pisałam tak naprawdę o niczym. Blog był dla mnie miejscem, gdzie mogłam się wygadać. To było jak wylanie swojej frustracji. Nie należałam do tych powszechnie lubianych dzieci. W toksycznym, nietolerancyjnym środowisku czułam się zagubiona. Blog pozwolił mi odnaleźć innych ludzi, porozmawiać z nimi. Tam wszyscy byliśmy równi, mieliśmy różne zainteresowania, ale to nas nie dzieliło, a zbliżało. Znalazłam swoją nieckę. Od tamtej pory aż do wyrwania się ze znienawidzonego przez siebie miasta uciekałam w sieć. Trwało to pięć lat.
Po pamiętnikach przychodziły blogi tematyczne (ot, o pieskach, o konikach, lalkach... mnóstwo tego było). Może ktoś pamięta niezwykle popularne wtedy konkursy blogowe. Pamiętam, że żeby zwiększyć popularność bloga, potrafiłam planować wszystko w specjalnym notesie, który do tej pory ma szczególne miejsce w moim sercu.
Z czasem jednak człowiek dorasta. Porzuciłam swój pierwszy pamiętnik, zajęłam się czymś innym. Poznałam "Naruto" - anime, które (teraz mogę to już powiedzieć) odmieniło moje życie. Ono i blog.
Wielu z Was słyszało z pewnością o fanfiction. Ja zaczęłam pisać jedno. Nieistotne o czym. I publikować na blogu. Teraz, kiedy czytam tego bloga ponownie, nie wiem czy śmiać się czy płakać. Moje "opowiadanie" (można to wziąć jedynie w cudzysłów) było praktycznie tylko dialogiem. Lepsze są jednak komentarze. Same pochlebstwa, zero krytyki. Ale kiedy tak teraz o tym myślę... To dobrze. Ludzie na blogach byli wtedy mili. A ja pisałam dalej, bo widziałam, że ludziom się to podoba.
A potem dostałam kopa w tyłek od jednej, drugiej, trzeciej "ocenialni" (te to już inna historia) i postanowiłam wziąć się za siebie. Starałam się poprawiać. Trwało to jakoś dwa lata. Teraz, gdy przeglądam kolejne rozdziały, dostrzegam... postęp. Nie da się określić przebiegu granicy, każdy rozdział wydaje się lepszy od poprzedniego. Był taki okres, że pisząc jedną część, nie mogłam czytać poprzedniej, tak beznadziejna mi się wydawała.
Pisałam, pisałam, pisałam... Gdyby nie blog, zapewne nie wiedziałabym co chcę robić w życiu. Byłabym tylko biernym odbiorcą tekstu pisanego. Teraz wiem, że taka zabawa mi nie wystarcza. Lubię pisać. Pisanie stało się moim sposobem na życie. Nową odskocznią od świata, który czasami wydaje mi się naprawdę okrutny. Alternatywnym uniwersum - chciałoby się rzec. Piszę o tym, co mnie frustruje, przelewam swoje opinie na papier w postaci opowiadania. Chcę pisać o uczuciach.
Chciałabym wywoływać łzy na twarzach ludzi, wzbudzać w nich skrajne emocje, złość, nienawiść, rozpacz, żal, smutek... Obawiam się, że bez bloga, mogłabym skończyć jak ten facet z kawału - pisząc dla windowsa komunikaty o błędach.
Moje blogowe opowiadanie stało się dla mnie czymś więcej niż tylko zwykłym opowiadaniem historii. Stało się moją drogą rozwoju, odmieniło moje życie, sprawiło, że w końcu odnalazłam swoją prawdziwą pasję. Było też bardzo praktycznie - poszerzyło zasób słów, poprawiło znajomość gramatyki, ortografii i interpunkcji nawet lepiej niż czytanie książek (które przecież od zawsze połykałam). Teraz, gdy jako jedyna w pierwszej liceum zasłużyłam (mam nadzieję :)) na piątkę z polskiego... Myślę, że to zasługa bloga. Blogowanie mnie odmieniło. Odmieniło moje życie i... Chyba nadało mu cel.
Teraz chciałabym wydać książkę, ale wiem, że przede mną jeszcze długa droga.
Mój blog, moje opowiadanie, nie różni się tak bardzo od pamiętnika. Moje opinie, przeżycia... One zawsze były, są i będą zawarte gdzieś pomiędzy kolejnymi zdaniami. Dlatego tak dużą uwagę przykładam do uczuć.
Poza tym zaczęłam także pisać blogi stricte opiniotwórcze. Lubię je pisać. Nauczyłam się, że nie można bezkrytycznie zgadzać się z opiniami innych ludzi. Nauczyłam się, że trzeba mieć własne zdanie i przede wszystkim go bronić. To właśnie dzięki temu nie jestem już tą samą małą, zamkniętą w sobie dziewczynką, która potrafi tylko przytakiwać. Teraz chcę wiedzieć co myślę... A gdy ktoś próbuje mi wcisnąć kit - buntuję się. Cieszę się, że przestałam być biernym odbiorcą, a stałam się aktywnym nadawcą informacji. To dobrze robi mojemu młodemu jeszcze umysłowi :)
Co się zaś tyczy różnic między blogiem a pamiętnikiem, który chowa się pod poduszką... jest jedna. Blogi są dla odważnych. Blogi są dla ludzi, którzy pragną odmienić siebie, swoje życie, zmienić coś w swojej marnej egzystencji. Jeśli umie się dobrze pokierować blogiem, umie się także pokierować sobą.

Blogi to dla wielu coś płytkiego. Ot, pamiętnik, możliwość uzewnętrznienia się, wygadania, powiedzenia co się myśli. Dla mnie jednak blog jest czymś więcej. Ale może po kolei...
Moja blogowa historia zaczęła się, gdy miałam 11 lat. Z przykrością stwierdzam, że obecnie wiele dzieci w tym wieku posługuje się klawiaturą raczej niezbyt płynnie. Ja zasuwałam. Pisanie miałam we...

Blog, w podstawówce, służył mi za wesoły pamiętnik, którego adres znała cała moja klasa. Wszyscy wtedy (no prawie wszyscy) mieli swoje pamiętniki online i każdy, każdemu komentował. Chwile ulotne i bardzo miłe, które skończyły się, kiedy nastał czas gimnazjum. Kiedy do niego się dostałam, to czytanie nie było czymś fajnym. Czytali kujony i lizusy, czymś czym można było zabłysnąć, to noszoną prezerwatywą w kieszeni, bądź też kacem i legendarną imprezą nad kanałem. Nie szukałam wtedy przyjaciół na siłę, miałam trójkę ulubionych dziewczyn, które były ciche, spokojne i nie szukały sensacji, podobnie zresztą jak ja. Czasy liceum nastały nieubłaganie i właśnie wtedy poczułam chęć pisania. Z początku tworzyłam bardzo dziwne nie trzymające się "kupy" opowieści, które publikowałam na blogu. Miałam swoje grono czytelników i do dzisiaj utrzymuję z nimi kontakt. Piszemy do siebie przez gadu-gadu, niektórych mam na Facebooku. Nie żałuję, że spróbowałam swoich sił w pisarstwie, gdyż poznałam wartościowe i bardzo fascynujące osoby. Zdarzały się słowa krytyki, ale bez niej, nie można osiągnąć doskonałości. Konstruktywna krytyka pozwala nam rozwinąć jeszcze bardziej skrzydła. Ona ich nie podcina, ona uwalnia nową porcję energii i pomysłów!

Pisanie jest dla mnie możliwością wyzwolenia się od bólu. Nawet psycholodzy zalecają osobom, które się okaleczają, aby pisały, mazały pisakami kartki lub po prostu tworzyły sztukę...

Swój świat, własne marzenia, bohaterzy i ich losy, można napisać, sprzedać i stać się sławnym. Jednak dla mnie możliwość latania, tworzenia nowego świata elfów, opowieść o psychodelicznej rodzince, czy nawet pamiętnik narkomanki, to możliwość kreowania.

Bóg stworzył Nas i świat, ale dał nam wyobraźnię i masę talentów. Dlatego zabawa z literkami, daje nam możliwość tworzenia własnych światów i własnej wizji, co do losów ludzkości. Wszystko, to jest "na niby', ale ile przy tym frajdy.

Dwie osoby prowadzące blogi, których byłam fanem i czytelnikiem, już doczekały się swoich publikacji. To wspaniałe i ze szczerego serca im gratuluję. Dzisiaj stworzenie czegoś oryginalnego i pozbawionego schematów graniczy z cudem. Jednak ludzie dowodzą, że można ciągle poszukiwać czegoś nowego, a jeśli się to znajdzie, można to w fenomenalny sposób napisać i oddać w ręce czytelników.

Lubię blogi, czytam kilkanaście i jestem dumna, że te osoby się rozwijają i nie marnują swojego czasu dewastując parki, czy też place zabaw. Jeśli ktoś ma potencjał, lubi literaturę a pisanie sprawia, że się cieszy i spełnia, to warto spróbować.

Kiedyś czytałam blog o adresie: krag.blog.onet.pl
Autorka ma "łeb jak sklep i pełne pułki". Jej wyobraźnia jest ponadprzeciętna, a upór i zawziętość spowodowały, że niedługo i jej blog zostanie opublikowany (o ile już nie został). Polska ma wiele talentów, tylko czasami warto komercję pozostawić gdzieś za sobą i sięgnąć do undergroundowych rozwiązań! Tam czekają na nas niespodzianki i nowe koncepcje. WARTO!

Przecież największe gwiazdy, zanim się stały celebrytami, musiały przejść ostrą szkołę życia i przeżyć wiele porażek.

"Po co upadamy? Aby na nowo powstać." - Batman Początek.

Blog, w podstawówce, służył mi za wesoły pamiętnik, którego adres znała cała moja klasa. Wszyscy wtedy (no prawie wszyscy) mieli swoje pamiętniki online i każdy, każdemu komentował. Chwile ulotne i bardzo miłe, które skończyły się, kiedy nastał czas gimnazjum. Kiedy do niego się dostałam, to czytanie nie było czymś fajnym. Czytali kujony i lizusy, czymś czym można było...

Blogi to ta część internetu, która pochłania mi najwięcej czasu i najbardziej mnie fascynuje: dzięki swojej różnorodności - tematów, autorów, ujęć, szablonów, poglądów, pomysłów, a przede wszystkim ludzi - stanowi niewyczerpane źródło inspiracji, ciekawych historii, interesujących tekstów. Uwielbiam błądzić po stronach poświęconych kuchni, książkom, wszelkim przejawom artystycznej działalności i blogom rodzicielskim, których jest taki ogrom, że można je jeszcze podzielić na wiele mniejszych kategorii: zapiski z codziennego życia, pamiętnik-pamiątka dla dziecka, pomysły na kreatywne spędzanie czasu czy wreszcie zmagania z chorobą. Codziennie otwieram dziesiątki nowych stron, znajduję nowe zakątki, do których będę wracać. Prawie nie korzystam z książek kucharskich, gdyż blogosfera jest pod tym wględem niewyczerpaną kopalnią pomysłów: nigdy nie brakuje mi inspiracji na nowe ciasto, pyszny obiad czy ciekawą przekąskę. Zabaw dla dzieci poznałam już tyle, że niedługo mój jedyny synek będzie miał szczelnie wypełnioną każdą minutę dnia. Dzięki blogom poznałam papierową wiklinę, decoupage, filcowanie... Ale na całe godziny pochłaniają mnie blogi o chorych dzieciach: strony, które poruszają we mnie wszystkie struny, przy których niezmiennie płaczę i uczę się doceniać wszystko, co mam. Strony, które w kilka minut przenoszą mnie w czyjś prywatny świat; kilka zdań, po których nie sposób nie znaleźć w sobie sił, by kolejny raz stawić czoła codzienności, tak jak robią to wciąż na nowo ci niesamowici ludzie. Nie potrafię wymienić najlepszych, bo każda taka historia jest ważna i potrzebna. To są zdecydowanie moje ulubione blogi, bo pomagają mi się podnosić, przywracają wiarę w ludzi, przypominają o tym, co w życiu najważniejsze.

Blogi to ta część internetu, która pochłania mi najwięcej czasu i najbardziej mnie fascynuje: dzięki swojej różnorodności - tematów, autorów, ujęć, szablonów, poglądów, pomysłów, a przede wszystkim ludzi - stanowi niewyczerpane źródło inspiracji, ciekawych historii, interesujących tekstów. Uwielbiam błądzić po stronach poświęconych kuchni, książkom, wszelkim przejawom...

Uważam, że blog to wspaniała forma komunikacji. Ten rodzaj strony internetowej pozwala nie tylko na dzielenie się z innymi swoimi codziennymi troskami i wypocinami, ale umożliwia również doskonalenie swoich umiejętności w różnoraki sposób.
Lubię czytać książkowe wydania blogów, ponieważ uważam, iż warto dzielić się swoją pasją z innymi. Wiadomo, że blogosfera jest niezwykle obszerna i istnieje wiele blogów, na które nigdy nie trafimy. "Wydanie" bloga w papierowej wersji daje szansę na to, aby dotarło to do jeszcze większej liczby ludzi.
Przyznam, że nie ma dla mnie większej różnicy czy to, co znajduje się w danej książce było wcześniej umieszczane na blogu, czy w tradycyjnym pamiętniku. Uważam, że i jedno, i drugie jest równie interesujące. Jednak plusem jest to, że jeśli był to blog i istnieje dalej w blogosferze, to liczba czytelników i obserwatorów zwiększy się. Z pewnością!
W swoim dotychczasowym życiu miałam kilka blogów o różnej tematyce. Posiadałam je na różnych portalach, wciąż poszukując tego jedynego. Były blogi, na których dzieliłam się z innymi swoimi przeżyciami. Był również blog z ulubionymi cytatami. Po tym, postanowiłam założyć bloga, na którym tworzyłam szablony, dzieląc się swoją umiejętnością HTML'a z innymi, mniej doświadczonymi w tej dziedzinie. Bawiłam się w to dość długo, jednak zaniechałam tej czynności.
Od dawna pragnęłam bloga, na którym mogłabym dzielić z innymi swoją pasję, czyli czytanie. Często natykałam się na takie strony i wiedziałam, że chciałabym dołączyć do książkowej blogosfery. Pewnego marcowego dnia postanowiłam dać sobie szansę - założyłam bloga, gdzie umieszczam swoje opinie na temat przeczytanych książek. Jest to świetne doświadczenie, dzięki któremu powolutku rozwijam się (przynajmniej mam taką nadzieję!;-)). Mam nadzieję, że uda mi się trwać w tym dalej, ponieważ sądzę, iż jest to wspaniała sprawa.

Uważam, że blog to wspaniała forma komunikacji. Ten rodzaj strony internetowej pozwala nie tylko na dzielenie się z innymi swoimi codziennymi troskami i wypocinami, ale umożliwia również doskonalenie swoich umiejętności w różnoraki sposób.
Lubię czytać książkowe wydania blogów, ponieważ uważam, iż warto dzielić się swoją pasją z innymi. Wiadomo, że blogosfera jest...

Blog? Jestem na tak ;)
Stanowczo różni się on od zwykłego pamiętnika. Po pierwsze nie musi mieć formy opisywania swoich przeżyć bo blogi są tematyczne o różnych dziedzinach życia itp. Jak dla mnie pamiętnik, szczególnie taki pisany ręcznie jest czymś bardzo intymnym, czymś prywatnym, tylko dla osoby która go pisze. Natomiast blog nawet prowadzony w formie pamiętnika jest ogólnie dostepny. Te różnice się zacierają to wiadome, zależy jak ktoś do tego podchodzi bo jedni czuja potrzebę dogłębnej prywatności, a inni lubią przeżywać coś z ludźmi, pokazywać swoje przeżycia. Blog to bardzo ciekawa forma. Sama często przeglądam internet w poszukiwaniu ciekawych blogów, szczególnie interesują mnie blogi literackie. Wielokrotnie siedziałam kilka godzin czytając jakieś ciekawe wpisy. Ludzie publikują różne rzeczy na blogach: wiersze, przepisy kulinarne, zdjęcia, recenzje filmów, książek, muzyki itp. Mnie szczególnie interesują blogi na których znajduję poezję, ciekawe historie, a także różnego rodzaju opowiadania. Warto też poczytać blogi pisane jako pamiętnik, można znaleźć w nich sporo ciekawych rzeczy, myśli, przeżyć.
Książkowe wydania blogów? Oczywiście że tak! Każdy człowiek ma swoją historię i każdy tak czy inaczej ją pokazuje. Jedne są ciekawsze drugie mniej, w zależności jakie kto ma preferencje. Niektóre historie, życiorysy na prawdę poruszają i są warte poznania.
Sama tez prowadzę bloga. zamieszczam w nim swoje wiersze, a do nich czasem jakies komentarze, myśli itp. Wcześniej pisałam "do szuflady", tylko dla siebie, a teraz dzielę się tym anonimowo z ludźmi. Zbieram zarówno komentarze pozytywne jak i negatywne, każdy ma inny gust, upodobania ;) Myślałam tez o opisywaniu swoch przeżyć na blogu, jednak to nie dla mnie. Ogólnie nigdy nie ciągnęło mnie do pisania pamiętnika. Zaczynałam, później przerywałam, często mi się nie chciało. Lubie przeglądać takie blogi, pisane dobrym i ciekawym językiem, natomiast nie wydaje mi się żebym sama pisała taki pamiętnik. Forma blogowa jak najbardziej mi odpowiada. Nawet sam wygląd bloga niejednokrotnie podkreśla jego charakter lub nadaje ten charakter.
Moim zdaniem warto przeglądać blogi, można znaleźć coś dla siebie, jakieś prawdziwe perełki:)

Blog? Jestem na tak ;)
Stanowczo różni się on od zwykłego pamiętnika. Po pierwsze nie musi mieć formy opisywania swoich przeżyć bo blogi są tematyczne o różnych dziedzinach życia itp. Jak dla mnie pamiętnik, szczególnie taki pisany ręcznie jest czymś bardzo intymnym, czymś prywatnym, tylko dla osoby która go pisze. Natomiast blog nawet prowadzony w formie pamiętnika jest...

Jeśli blogowanie to taka wspaniała forma komunikacji i do tak wielu osób dociera to po co wydawać to w formie książkowej? Właśnie tutaj jest ta przewaga książki,wspaniałej papierowej, pachnącej drukiem lub starością.Blogować każdy może ale nie każdy powinien.

Jeśli blogowanie to taka wspaniała forma komunikacji i do tak wielu osób dociera to po co wydawać to w formie książkowej? Właśnie tutaj jest ta przewaga książki,wspaniałej papierowej, pachnącej drukiem lub starością.Blogować każdy może ale nie każdy powinien.

Blogi mnożą się w sieci jak grzyby po deszczu. Podobnie jednak jak grzyby, nie wszystkie są jadalne. Mam na myśli wysyp różnego rodzaju wypowiedzi jako swego rodzaju ekshibicjonizm. Piszą bowiem wszyscy i o wszystkim, niekoniecznie mając coś ciekawego do powiedzenia a raczej napisania. Nie jestem zwolenniczką takiej formy wypowiedzi mającej na celu wyrzucenie z siebie tego, co nam leży na wątrobie. Oczywiście pisać każdy może i rzeczywiście zdarzają się blogi ciekawe. Osobiście czytam te, zamieszczone na stronie www.zwierciadło.pl, osób publicznych i tych całkiem nieznanych. Zdarzają się prawdziwe perełki w swojej formie i treści. Na uwagę zasługują choćby te, w których ludzie opisują trudne doświadczenia i w ten sposób mogą zwrócić uwagę tych, którzy znajdują się w podobnej sytuacji. Czerpią wtedy z doświadczenia innych. Osobiście jednak wolę formę pamiętnika, do którego tylko ja mam dostęp i tak powinno pozostać. Tam mogę sobie pisać co mnie boli i co przeżywam, używając słów jakich chcę nie obnosząc się z tym wszem i wobec.
Osobiście pisałam bloga przez krótki czas, ale źle się z tym czułam, gdy nieznajome osoby umieszczały komentarze pod wpisami. Znam osoby, które z tych samych powodów rezygnowały z pisania bloga. Tak jak nie wierzę w terapię, nie wierzę że pisanie bloga ( w przeważającej części) wnosi coś pozytywnego. A może to ja wolę radzić sobie ze swoimi problemami sama? Dlatego jeśli komuś przynosi to jakiegokolwiek rodzaju satysfakcję niech pisze. Ja jednak pozostaję przy przekonaniu, że nie wszystko jest na sprzedaż.

Blogi mnożą się w sieci jak grzyby po deszczu. Podobnie jednak jak grzyby, nie wszystkie są jadalne. Mam na myśli wysyp różnego rodzaju wypowiedzi jako swego rodzaju ekshibicjonizm. Piszą bowiem wszyscy i o wszystkim, niekoniecznie mając coś ciekawego do powiedzenia a raczej napisania. Nie jestem zwolenniczką takiej formy wypowiedzi mającej na celu wyrzucenie z siebie...