Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

gosia97
KohamKsiunszki
Justyna
AliceVanDrew
Iwa_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

gosia97
KohamKsiunszki
Justyna
AliceVanDrew
Iwa_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Na pierwszą powieść JT LeBeau trafiłam przypadkiem. Bardzo spodobałam mi się jej okładka - na niewielu okładkach kryminałów możemy widywać inne rośliny niż róże czy rosiczki. Na tej był niepozorny krzew o zabójczych właściwościach - Belladonna. Książkę kupiłam, przeczytałam i się w niej zakochałam. Później odnalazłam inne, równie dobre dzieła autora. Na ich okładkach zawsze była inna trująca roślina - bieluń, blekot, szalej.
Ale kim jest autor? Jako że jestem pasjonatką ogrodnictwa i moją pracą jest ogrodnictwo rozwiązanie tej zagadki nie było dla mnie trudne, a pomogły mi właśnie okładki powieści.
Znam tylko jednego człowieka, który jest tak wielkim pasjonatem roślin trujących - mój szef. Jak się dobrze przyjrzałam to zauważyłam, że zdjęcia roślin na okładki powieści pochodziły z naszej szkółki. Jednak nikomu nie zdradzę jego tożsamości, nawet szef nigdy się nie dowie, że ja wiem.

Na pierwszą powieść JT LeBeau trafiłam przypadkiem. Bardzo spodobałam mi się jej okładka - na niewielu okładkach kryminałów możemy widywać inne rośliny niż róże czy rosiczki. Na tej był niepozorny krzew o zabójczych właściwościach - Belladonna. Książkę kupiłam, przeczytałam i się w niej zakochałam. Później odnalazłam inne, równie dobre dzieła autora. Na ich okładkach zawsze...

Mój drogi zegarek wskazywał godzinę 21:14, gdy przemieszczałem się po mieście. Oprócz zwykłych przechodniów dostrzegałem grupkę ludzi wracających z pracy. Na ich twarzach było obecne wycieńczenie i stres. Drugą grupą byli ludzie ubrani w skąpe ubrania, przemykający pod osłoną nocy do iście kolorowych klubów. Zabawa i chwilowe wyciszenie, ot ile możemy wyssać ze świata.

21:20
Smród taniego alkoholu i papierosów kuł mnie w nozdrza. Starałem się obserwować każdego. Dosłownie. Co nie było łatwe, przy tak dużej ilości osób.

21:31
Moją uwagę zwróciły elegancko ubrane kobiety, trzymające w rękach książkę. Niby nic dziwnego, gdyby nie fakt, że wąchały książki z czystym uwielbieniem. Brzmi dziwnie? Słuchajcie dalej... Każda z nich była tak samo ubrana. Wysokie szpilki, czarna sukienka, czerwone usta, mocne oko.

21:34
Podążam za kobietą od kilku minut. Jej chude nogi kreślą plan drogi.

21:40
Z ciemnowłosą zderzył się bezdomny. Wyrwana z transu posłała mu zabójcze spojrzenie, po czym wymruczała kilka przekleństw w jego kierunku. Moim bystrym oczom nie umknął wyślizgujący się z książki bilet.

21:51
Stoję pod dawną restauracją "Smak", pcham drzwi, wchodzę do ciemnej sali po, czym siadam samotnie przy stoliku.

22:00
Dokładnie o równej godzinie otwierają się drzwi kuchni. Zamaskowany mężczyzna niesie martwą kobietę..., która okazuję się być dziewczyną, którą śledziłem.
-JT LeBeau- ludzie krzyczą z dumą, a martwe ciało nagradzają oklaskami.

Mój drogi zegarek wskazywał godzinę 21:14, gdy przemieszczałem się po mieście. Oprócz zwykłych przechodniów dostrzegałem grupkę ludzi wracających z pracy. Na ich twarzach było obecne wycieńczenie i stres. Drugą grupą byli ludzie ubrani w skąpe ubrania, przemykający pod osłoną nocy do iście kolorowych klubów. Zabawa i chwilowe wyciszenie, ot ile możemy wyssać ze świata.

...

Drukowany list gończy, na słupach wieszany
w dzisiejszych czasach to znak iście niesłychany:
„Skutecznie zastraszył lokalne społeczności
Nie wyjawiając przy tym swojej tożsamości”.
Idę przez miasto, zerkam na tablice, ściany,
zastanawiam się jak dziś mógłby być ubrany.
Czy jest miłym gościem, czy miałabym sposobność
spotkać go w kawiarni, odgadnąć jego godność?
Me myśli znowu błądzą i zachodzę w głowę,
jednak zaraz się karcę, że przecież nie mogę
myśleć oń, bo życie mi nade wszystko miłe.
Lecz jak powstrzymać pokusę i jakąż siłę
musiałabym mieć, by dać umysłowi spokój.
Szukają go w mej dzielnicy blisko pół roku.
Na tych listach... obwieszczeniach... czy ogłoszeniach
(nie wiem?) brak nawet nazwiska, brak też imienia.
Jak to jest możliwe? Jego słowo pisane
jest szerokiej publice bardzo dobrze znane.
Tak wprawnie żongluje pisarskimi sztuczkami –
czy stosuje tę zasadę bawiąc się nami?
Nami – ludźmi, którymi ciekawość kieruje.
Czy on świadomie ludzkie historie rujnuje?
Ach! Gdybym tylko mogła twarz twoją namierzyć!
Gdybym choć raz tylko mogła wzrokiem cię zmierzyć!
Karzesz za znalezienie drogi w labiryncie,
dajesz się poznać, lecz nie ma nic więcej.
Jedynie satysfakcja chwilowa, jednak czy ona jest warta
pożegnania ze słońcem i życia wydarcia?
JT LeBeau – tak to zwykłeś siebie nazywać.
Czyż anagram to jest? Zagadkę mam zgadywać?
Chcesz by Cię szukać, igrasz i... swoje ofiary
Ty (paradoksalnie) znajdujesz. Nie do wiary!
Jeśli ja poznam tę prawdę, zapewniam Ciebie,
na wszelki wypadek zachowam ją dla siebie.

Drukowany list gończy, na słupach wieszany
w dzisiejszych czasach to znak iście niesłychany:
„Skutecznie zastraszył lokalne społeczności
Nie wyjawiając przy tym swojej tożsamości”.
Idę przez miasto, zerkam na tablice, ściany,
zastanawiam się jak dziś mógłby być ubrany.
Czy jest miłym gościem, czy miałabym sposobność
spotkać go w kawiarni, odgadnąć jego godność?
Me myśli...

JT Le Beau. To nazwisko znają wszyscy. Poczytny pisarz, autor bestselerów i ... morderca. Zagadkowa postać, której nikt, nigdy nie widział. Policja i śledztwo stoją w miejscu. Jako detektyw, postanowiłem więc odkryć tożsamość autora Ducha. Po przeczytaniu kolejny raz, książki Le Beau i po wnikliwej analizie, odkryłem coś bardzo zaskakującego. Ostanie dwa rozdziały powieści, były inne od pozostałych. Tak, jakby zostały napisane przez inną osobę. Zebrałem wszystkie informacje, dotyczące tajemniczego autora. Niestety większość z nich to tylko domysły i spekulacje. Postanowiłem więc zasięgnąć języka w wydawnictwie MAX. Na wszelki wypadek kupiłem wcześniej małą kamerkę i mikrofon.

Zostałem przyjęty przez właściciela wydawnictwa i jego atrakcyjną asystentkę (na moje oko, byli kochankami). Tak jak wcześniej przypuszczałem, nie dowiedziałem się niczego nowego. Na szczęście mój spryt, urok osobisty i zwinne palce pomogły mi zainstalować sprzęt. To, co później zarejestrowała kamera, przerosło moje oczekiwania. Natychmiast przekazałem nagranie policji, która odkryła szokującą prawdę. Prawdziwy Le Beau został zabity przez żonę i właściciela wydawnictwa. Potem, aby zaspokoić swoje chore fantazje, mordowali ludzi zgodnie z opisem w książkach. Kiedy już zatrzymali parę morderców, wróciłem do domu. Czułem się spełniony. Nareszcie sprawiedliwości stała się zadość. Nalałem sobie wina i otworzyłem szufladę, w której były materiały, na moją nową książkę...

JT Le Beau. To nazwisko znają wszyscy. Poczytny pisarz, autor bestselerów i ... morderca. Zagadkowa postać, której nikt, nigdy nie widział. Policja i śledztwo stoją w miejscu. Jako detektyw, postanowiłem więc odkryć tożsamość autora Ducha. Po przeczytaniu kolejny raz, książki Le Beau i po wnikliwej analizie, odkryłem coś bardzo zaskakującego. Ostanie dwa rozdziały powieści,...

Już piąty tydzień śledzę tego pisarza. Robię to z czystej ciekawości, jednak na razie mam tylko kilka faktów;

- obiekt pracuje w sklepie motoryzacyjnym,
- zazwyczaj po pracy obiekt udaje się do osiedlowego sklepiku po bułki,
- jego ubrania są co najmniej kontrowersyjne (przypomina bezdomnego),
- nie liczy się z innymi ludźmi,
- bez wątpienia coś ukrywa (!).

Cóż, muszę skupić się na tym ostatnim punkcie. Co on ukrywa? Dlaczego jest taki ostrożny i z nikim nie nawiązuje kontaktu? Jak spędza czas w domu? Czy jest mordercą? Czy ma związek z tym porwaniem młodej dziewczyny w zeszłym tygodniu? Wiem jedno - niezbyt dobrze mu z oczu patrzy. I prędzej czy później go zdemaskuję. A wtedy cały świat pozna jego tajemnicę. To, że uwielbiam jego książki, nie znaczy, że może coś przede mną ukrywać...
Gadam trochę jak wariatka, ale po prostu czuję, że muszę odkryć jego tożsamość. I prawdę o jego życiu.
Postanowiłam, że pójdę do jego domu i będę udawać, że chcę zrobić z nim wywiad.
- Dzień dobry, czy mogę przeprowadzić z Panem wywiad? Chodzę do pobliskiego liceum. - stanęłam w progu pisarza.
- Ale ja nie lubię wywiadów.
- A mogę skorzystać z toalety? - spytałam w przypływie desperacji.
- Wejdź.
Hmmmm... Jego dom jest bardzo dziwny! Już od progu zauważyłam jakieś 8 kotów i 4 psy. Ponadto klatki z papugami, chomikami, i innymi stworzeniami. Ten człowiek jest po prostu samotnym dziwakiem kochającym wszystkie zwierzątka tego świata. Zatem pozwólcie, że na tym zakończę moje bezsensowne dochodzenie...

Już piąty tydzień śledzę tego pisarza. Robię to z czystej ciekawości, jednak na razie mam tylko kilka faktów;

- obiekt pracuje w sklepie motoryzacyjnym,
- zazwyczaj po pracy obiekt udaje się do osiedlowego sklepiku po bułki,
- jego ubrania są co najmniej kontrowersyjne (przypomina bezdomnego),
- nie liczy się z innymi ludźmi,
- bez wątpienia coś ukrywa (!).

Cóż, muszę...

Na nic zdają się wycieczki detektywów-amatorów pod siedzibę wydawnictwa celem wyśledzenia JT LeBeau. Ktoś zresztą dowiódł, że wszystkie rękopisy przychodzą pocztą (nadawane są w punkcie, gdzie przewija się setka ludzi na godzinę), a wszelka korespondencja z wydawnictwem ma charakter mailowy. Próba wyśledzenia IP nadawcy nic nie dała: ślad raz prowadzi na środek mongolskiej pustyni, innym razem do grobowca Tutanchamona.
Na jednym z portali społecznościowych powstała grupa, która analizuje powieści JT pod kątem stylu, by ocenić jego wykształcenie i ewentualne naleciałości gwarowe. JT wykazuje jednak ogromny spryt w każdej powieści zmieniając charakter pisania: odnaleziono nawiązania stylistyczne do J. Austen, A. Christie, S. Kinga i J. K. Rowling. Idąc tym tropem okazało się, że każda powieść to cztery części z których każda zawiera elementy językowe charakterystyczne dla tych pisarzy, w dokładnie takiej kolejności. Chronologicznej.
Uważa się zatem, że w XVIII wieku J. Austen napisała pierwsze części tych wszystkich książek, potem pałeczkę przejęła A. Christie i tak dalej.
Czy to możliwe, że czwórka najpoczytniejszych pisarzy wszechczasów stworzyła autora najpoczytniejszych dziś powieści? Pozostaje pytanie kto był inicjatorem tej akcji i kto ostatecznie doprowadził do wydawania powieści. Fani mają różne pomysły: Napoleon Bonaparte i Luc Besson; Jerzy III i Colin Firth; Jerzy Waszyngton i Donald Trump.

Na nic zdają się wycieczki detektywów-amatorów pod siedzibę wydawnictwa celem wyśledzenia JT LeBeau. Ktoś zresztą dowiódł, że wszystkie rękopisy przychodzą pocztą (nadawane są w punkcie, gdzie przewija się setka ludzi na godzinę), a wszelka korespondencja z wydawnictwem ma charakter mailowy. Próba wyśledzenia IP nadawcy nic nie dała: ślad raz prowadzi na środek mongolskiej...

Kim do diabłą jest człowiek który pisze tak doskonałe historie? Nie wierzę, że można aż do tego stopnia opanować sztukę wykozystywania wyobraźni i tworzyć słowem obrazy które zdają się być niczym malowane. Nie, to nie możliwe żeby stworzyć tak realistyczną historię jeśli... się jej nie przeżyło. I tym topem właśnie podążając krok po kroku zbliżałam się w kierunku prawdy. Każdego dnia, każdej nocy moją głowę zaprzątała myśl o doskonałym opisie zbrodni tworzonym przez mojego ulubionego pisarza. Czy mógłby to być seryjny zabójca? Poruszam niebo i ziemię, docieram do swoich dawnych znajomych - zarówno tych którzy stoją w obronie prawa jak i tych którzy łamią go bezkarnie. Miesiące poszukiwań naprowadziły mnie na jeden trop - każde z morderstw ma swoje odzwierciedlenie w realnym świecie. Każde widnieje w policyjnych kartotekach choć juz dawno umożone minęły bowiem lata od czasu gdy ich brutalność poruszyła cały świat. Kto może wiedzieć o nich wszytskich? Spawca? Raczej marne szanse że zbrodni dokonał ten sam człowiek - w końcu rozbieżnośc czasowa jest ogromna - sięga niemal 60 lat. I pewnie zadręczała by mnie chęć odkrycia prawdy gdyby nie ten dzień kiedy jako studentka odbywałam praktyki w policyjnym archiwum i zupełnie przypadkowo natknęłam się na komendanta policji, który buszował w katotekach policijnego archiwum po to by spisywać i tworzyć... szkice do swoich kolejnych bestsellerów. Nie - nie przyznam się do tego kto stoi za serią tak doskonałych kryminałów. Nie pozwolę na to by ukarano tak doskonałego mistrza pióra za wykorzystywanie historii z kartotek i dzielenie się nimi z ludzkością, która z niecierpliwością wciąż oczekuje na kolejne bestsellery. Zachowam prawdę dla siebie... Świat nie może bowiem stracić tak wielkiego talentu... Moje myśli już są spokojne, cel został osiągnięty. Wracam więc do lektury kolejnych kryminałów doskonałych!

Kim do diabłą jest człowiek który pisze tak doskonałe historie? Nie wierzę, że można aż do tego stopnia opanować sztukę wykozystywania wyobraźni i tworzyć słowem obrazy które zdają się być niczym malowane. Nie, to nie możliwe żeby stworzyć tak realistyczną historię jeśli... się jej nie przeżyło. I tym topem właśnie podążając krok po kroku zbliżałam się w kierunku prawdy....