Zamówiłem kawę i placek wiśniowy. Siedział naprzeciwko. Postanowiłem, że nie zrobię mu więcej zdjęć, a te które zrobiłem z ukrycia spalę. Żaden artykuł nie jest tego wart - jestem jedną z tych osób, które nie otworzyły linku z aktualnym zdjęciem Thomasa Pynchona; wydaje mi się, że lepiej będzie, jeśli niektóre tajemnice pozostaną tajemnicami.
JT, bo o nim mowa, zaglądał codziennie do przydrożnego baru, w którym teraz siedzieliśmy. Całkiem przyjemna knajpa z ładnymi kelnerkami i dobrym żarciem. Pewnie zastanawiacie się kim jestem i jak odkryłem tożsamość JT LeBeau? Otóż jestem dziennikarzem śledczym i jestem dziennikarzem śledczym*. Niestety nie mogę zdradzić więcej szczegółów, powiem tylko, że mieli tam cholernie dobrą kawę!

*Tak, to parafraza bon motu Franka Drebina.

Zamówiłem kawę i placek wiśniowy. Siedział naprzeciwko. Postanowiłem, że nie zrobię mu więcej zdjęć, a te które zrobiłem z ukrycia spalę. Żaden artykuł nie jest tego wart - jestem jedną z tych osób, które nie otworzyły linku z aktualnym zdjęciem Thomasa Pynchona; wydaje mi się, że lepiej będzie, jeśli niektóre tajemnice pozostaną tajemnicami.
JT, bo o nim mowa, zaglądał...

Dawno tutaj nie zaglądałam – myślę sobie wspinając się po schodach na strych. Podchodzę do drzwi, których tutaj wcześniej nie było, naciskam klamkę i oto moim oczom ukazuje się maleńki pokoik z regałami pełnymi książek i starym biurkiem. Podchodzę do półek, czytam tytuły, o dziwo same kryminały. Na biurku nie ma ani grama kurzu, wychodzi na to, że Dziadziuś na stare lata zaczął czytać, ale dlaczego tutaj? Próbuję otworzyć szafkę w biurku, ale jest zamknięta. Po co Dziadziuś ją zamknął? Coś leży na wierzchu, wygląda na pamiętnik, w duchu obiecuję sobie, że nie będę czytać, tylko zerknę. Ale zaraz… jak to? W tym pamiętniku jest dokładny opis morderstwa, morderstwa sprzed tygodnia. Nie to niemożliwe, żeby mój Dziadziuś, taki dobry człowiek, osoba która ma w sobie niespożyte pokłady miłości była bezwzględnym mordercą… !!?? Ręce mi się trzęsą, podbiegam do regału, zwalam książki, z jednej wypada klucz, biorę go i podchodzę do biurka, otwieram szafkę, a w niej leży zakrwawiony nóż… Już mam biec na dół, chcę, żeby Dziadziuś powiedział mi, o co w tym wszystkim chodzi.
- A co ty tutaj robisz? – nie to niemożliwe, przecież Babcia od 3 lat nie żyje. Odwracam głowę i …
- Babcia – szepczę
- Za dużo widziałaś – mówi. A ja nie wierzę w to co widzę.
- To Ty… - jąkam się – to Ty jesteś JT LeBeau? Sfingowałaś swoją śmierć, żeby zabijać i jeszcze opisujesz to w książkach?
Czuję jak moje ciało bezwiednie osuwa się na podłogę… Babcia zdecydowała za mnie, jej tajemnica nie ujrzy światła dziennego.

Dawno tutaj nie zaglądałam – myślę sobie wspinając się po schodach na strych. Podchodzę do drzwi, których tutaj wcześniej nie było, naciskam klamkę i oto moim oczom ukazuje się maleńki pokoik z regałami pełnymi książek i starym biurkiem. Podchodzę do półek, czytam tytuły, o dziwo same kryminały. Na biurku nie ma ani grama kurzu, wychodzi na to, że Dziadziuś na stare lata...

Czy znasz to uczucie, że za wszelką cenę musisz poznać prawdę? Pewnej słonecznej niedzieli obudziłam się z przekonaniem, że moim zdaniem jest poznać tożsamość swojego ulubionego pisarza. Pytanie: Kim jest JT LeBeau- zaczęło być moją obsesją. Odsunęłam się od przyjaciół i rodziny, aby tylko poznać tożsamość światowej sławy autora kryminałów. Dni i tygodnie zlewały mi się w jedno. Czasem potrafiłam zapomnieć o jedzeniu, piciu chcąc rozwiązać tę sprawę. Innym razem budziłam się i tępo wpatrywałam w ścianę z licznymi wycinkami i znakami. Czułam się jak na rollercoasterze, jednak ta szaleńcza jazda wcale nie przybliżała mnie do odkrycia prawdy. Aż do dzisiejszego ranka. Po kolejnym szaleńczym maratonie, którego nie pamiętam, obudziłam się jak na potężnym kacu zdezorientowana. Wtedy też zobaczyłam prawdę. Mój mózg otworzył się w końcu przede mną. Teraz stoję nad urwiskiem i analizuję wszystkie szczegóły. Autor miał rację. Kiedy odkryje się jego tożsamość, to jedynym wyjściem będzie śmierć. Bo jak żyć, wiedząc, że jest się chorym? Dziś, po wielu latach, dowiedziałam się, że cierpię na zaburzenie dysocjacyjne tożsamości - w moim ciele mieszkają co najmniej dwie różne osobowości- autor kryminałów i spokojna malarka. Ile jeszcze o sobie nie wiem? Czy stwarzam zagrożenie? Lepiej zakończyć to tu i teraz.

Czy znasz to uczucie, że za wszelką cenę musisz poznać prawdę? Pewnej słonecznej niedzieli obudziłam się z przekonaniem, że moim zdaniem jest poznać tożsamość swojego ulubionego pisarza. Pytanie: Kim jest JT LeBeau- zaczęło być moją obsesją. Odsunęłam się od przyjaciół i rodziny, aby tylko poznać tożsamość światowej sławy autora kryminałów. Dni i tygodnie zlewały mi się w...

Znana wszystkim książka i nieznany autor. Okrutny zbrodniarz i prawdziwa dusza artysty. Szukajacy rozgłosu anonim. Wyzwanie dla każdego detektywa, a ty lubisz wyzwania. Więc kupujesz książkę w poszukiwaniu poszlak i myślisz, że po obejrzeniu setek zdjęć z miejsc zbrodni i analizie raportów niewiele cię zaskoczy, a już na pewno nie sądzisz, że coś cię przerazi. Jednak boisz się. Dlaczego? Bo znajdujesz w książce opis znajomego domu, znasz upierdliwą szefową bohatera, bawiłeś się z jego psem, jadłeś indyka według sekretnego przepisu jego żony, a pożyczonym od ciebie samochodem nie przewożono telewizora. Bo w książce, o której mówi cały kraj, czytasz o własnych tajemnicach z młodości. I już wiesz, że pochwalenie się przyjacielowi nowo kupioną lekturą było złym pomysłem, a on stojący w twoich drzwiach oznacza, że właśnie rozwiązałeś swoją ostatnią sprawę i stałeś się bohaterem jego kolejnej książki.

Znana wszystkim książka i nieznany autor. Okrutny zbrodniarz i prawdziwa dusza artysty. Szukajacy rozgłosu anonim. Wyzwanie dla każdego detektywa, a ty lubisz wyzwania. Więc kupujesz książkę w poszukiwaniu poszlak i myślisz, że po obejrzeniu setek zdjęć z miejsc zbrodni i analizie raportów niewiele cię zaskoczy, a już na pewno nie sądzisz, że coś cię przerazi. Jednak boisz...

JT LeBeau? Its me... po prostu - żart. Nie wiem. I tak jeśli nie ma w tym żadnego oszustwa i nikt nikogo nie chce oszwabić to spoko i maszyna idzie dalej tylko gdy w grę z nazwiskiem autora wchodzi jakiś przekręt to mi się nie podoba. Mam dosyć tych ludzi - wszy ... żerujących na czyichś umiejętnościach czy talencie. A więc Szefie Wydawnictwa Albatros jaka jest prawda? - pan ją zna...

JT LeBeau? Its me... po prostu - żart. Nie wiem. I tak jeśli nie ma w tym żadnego oszustwa i nikt nikogo nie chce oszwabić to spoko i maszyna idzie dalej tylko gdy w grę z nazwiskiem autora wchodzi jakiś przekręt to mi się nie podoba. Mam dosyć tych ludzi - wszy ... żerujących na czyichś umiejętnościach czy talencie. A więc Szefie Wydawnictwa Albatros jaka jest prawda? -...

Nie wiem po jakim czasie odzyskałem przytomność ale pierwsze co zwróciło moją uwagę to pulsujący ból głowy i policjanci stojący nade mną z zatroskanymi minami. Ledwo przytomny podałem im legitymację prasową prosząc aby opuścili broń. Podziałało. Odzyskiwałem pamięć i w dość chaotyczny sposób zacząłem relacjonować ostatnie godziny. Jak złamałem wskazówki w książce. Jak po opisach przyrody uznałem, że autor musiał być daltonistą. Największe wrażenie na policjantach zrobiło jednak moje odkrycie odnośnie prawdziwego zawodu JT LeBeau. Wszystkie morderstwa w jego książkach były prawdziwe jednak nikt ich ze sobą nie powiązał. Książki wychodziły kilka miesięcy po tragicznych wydarzeniach więc uznano, że autor przeczytał o nich w internecie, następnie zbudował całą historię. Prawda była taka, że książki napisane były długo przed morderstwami. Niewiele osób jest w stanie wejść tak głęboko w umysł mordercy by uzyskać dokładne informacje o przebiegu tragedii. Ten człowiek robił to tak głęboko i skutecznie, że to jego wizje były później realizowane przez wybranych. To mógł zrobić tylko psychiatra. Nie byle jaki ale geniusz w swoim fachu. Kluczem okazało się odkrycie, że daty morderstw to tak naprawdę daty pierwszych wizyt pacjentów, późniejszych morderców. Tak naprawdę przekroczenie progu gabinetu JT LeBeau czyli Dr Franka Zicco przesądzało, że pacjent ową zbrodnie popełni. Teraz, bestia leżała obok mnie na podłodze swojego gabinetu patrząc martwymi oczami na ścianę pełną dyplomów.

Nie wiem po jakim czasie odzyskałem przytomność ale pierwsze co zwróciło moją uwagę to pulsujący ból głowy i policjanci stojący nade mną z zatroskanymi minami. Ledwo przytomny podałem im legitymację prasową prosząc aby opuścili broń. Podziałało. Odzyskiwałem pamięć i w dość chaotyczny sposób zacząłem relacjonować ostatnie godziny. Jak złamałem wskazówki w książce. Jak po...

Śledztwo w sprawie morderstw popełnionych przez JT LeBeau'a trwa już 3 miesiące. Nikt nie wie jak ten facet wygląda, nikt nie wie kim jest i nie wszyscy potrafią wymówić LeBeau, ale każdy się boi. Ludzie przestali udzielać się publicznie i wychodzić po zmroku. Główny komendant nie ma żadnych dowodów na JT i nie może ruszyć z miejsca ze sprawą. Musi być naprawdę bezradny, skoro o pomoc poprosił właśnie mnie - ostatnią osobę, do której zwraca się podczas śledztwa. Jestem jasnowidzem, ale nie wszystko jest tu jasne i czuję, że to potrwa. Moim głównym zadaniem jest odkrycie kryjówki JT LeBeau na podstawie wizji. Miałem okazję rozmawiać z kobietą, która twierdzi, że jej mąż to JT, ale nie jest wiarygodna. Może to fanka, która tylko chciałaby, żeby tak było. Chcę mieć w tym jakiś większy udział, dlatego po wizji sprowokuję mordercę. Zdradzę kilka szczegółów z otoczenia, w którym teraz przebywa i dam mu szansę, żeby zgłosił się do mnie. Chcę rozwikłać tę zagadkę, ale też dużo zyskać. W końcu to twórca bestsellerowych kryminałów, musi mieć pieniądze, a pieniądze przydadzą się i mi. Czy publicznie zdemaskuję JT LeBeau? Jeśli dobrze zapłaci to nie.

Śledztwo w sprawie morderstw popełnionych przez JT LeBeau'a trwa już 3 miesiące. Nikt nie wie jak ten facet wygląda, nikt nie wie kim jest i nie wszyscy potrafią wymówić LeBeau, ale każdy się boi. Ludzie przestali udzielać się publicznie i wychodzić po zmroku. Główny komendant nie ma żadnych dowodów na JT i nie może ruszyć z miejsca ze sprawą. Musi być naprawdę bezradny,...

Od zawsze wiem kim jest LeBeau. Julie ChrisTine. "Piękna". Jestem prawdopodobnie jedynym ocalałym mającym tę wiedzę, lecz wiem od tak dawna, że nim zdecydowała się na swoją drogę w ciemność wyblakłem w jej pamięci. Aż zniknąłem całkowicie. A może zawsze byłem dla niej niewidzialny? Mam wszystkie książki "pana" LeBeau. Wszystkie wycinki z wywiadami, każdą wzmiankę z prasy. Zajmują dwie ściany mojej kawalerki. Kasety z programami telewizyjnymi z jej udziałem, do których często wracam. Osobne miejsce pod oknem na stos książek, które napisała. Mam też zdjęcie klasowe - tuż koło łóżka, na wyciągnięcie ręki i zawsze w zasięgu wzroku. Pulchny, uśmiechnięty od ucha do ucha chłopiec stoi tuż obok ciemnowłosej dziewczynki o chudych jak patyki rękach i nogach, i wielkich, czarnych oczach w szczupłej twarzy. Ona też się uśmiecha. Dziś raczej nie zgodziłaby się na takie zdjęcie razem. Dziecięca pulchność nie opuściła mnie wraz z wiekiem szczenięcym i obecnie mam kłopoty ze zdrowiem. Duże trudności z poruszaniem się. Nie licowałbym, że tak powiem. Względy marketingowe, estetyczne i wizerunkowe, rozumiecie. Nie trzeba wyjaśnień. Jest jak jest, obraliśmy różne drogi życiowe. Jednak łączy nas tajemnica i to znaczy więcej niż drobiazgi. Czasami do niej mówię, doradzam, ale dobrze wie co robi. Rzecz jasna nie musi brać pod uwagę moich sugestii. Zawsze dobrze się uczyła i była inteligentna. Lubiła też krzywdzić zwierzęta. To mnie bardzo bolało, bo ja je kochałem. Bądź ostrożna, JT.

Od zawsze wiem kim jest LeBeau. Julie ChrisTine. "Piękna". Jestem prawdopodobnie jedynym ocalałym mającym tę wiedzę, lecz wiem od tak dawna, że nim zdecydowała się na swoją drogę w ciemność wyblakłem w jej pamięci. Aż zniknąłem całkowicie. A może zawsze byłem dla niej niewidzialny? Mam wszystkie książki "pana" LeBeau. Wszystkie wycinki z wywiadami, każdą wzmiankę z prasy....

JT LeBeau... Jaki kretyn chciałby się tak nazywać? Co to w ogóle za pseudonim? Co niby miałby oznaczać? Od paru tygodni ślęczę nad tą sprawą, szef mnie męczy, że dalej żadnego artykułu o tym psychopacie nie napisałam, a ja jak głupia dalej szukam o nim jakichkolwiek informacji. Sądzę, że jestem blisko, ale czy to nie kolejny ślepy zaułek?
Z lekką zadyszką i myślami wirującymi wokół osoby o tak dziwacznym dla mnie guście w kwestii pseudonimów wchodzę do mieszkanka. Zapalam światło. Cieplutko, milutko i... nieswojo. Początkowo nie rozumiem, w czym tkwi problem. Po chwili uświadamiam sobie, że ma on związek z tym mężczyzną, który siedzi w moim fotelu. Nie przywykłam do takiego widoku.
- Kim jesteś, do cholery?
Patrzy na mnie z zaciekawieniem i chyba lekkim rozbawieniem. Czy powiedziałam coś śmiesznego? I skąd ja go znam...
- Czemu się tak gapisz? - pytam po chwili ciszy pełnej napięcia i, choć bardzo się staram, struny głosowe nie chcą współpracować. Mówię coraz ciszej.
Już wiem, skąd go znam. Pamiętam to dokładnie.
Czy zdradzę komukolwiek jego tożsamość?
Nie. Nie zdążę...

JT LeBeau... Jaki kretyn chciałby się tak nazywać? Co to w ogóle za pseudonim? Co niby miałby oznaczać? Od paru tygodni ślęczę nad tą sprawą, szef mnie męczy, że dalej żadnego artykułu o tym psychopacie nie napisałam, a ja jak głupia dalej szukam o nim jakichkolwiek informacji. Sądzę, że jestem blisko, ale czy to nie kolejny ślepy zaułek?
Z lekką zadyszką i myślami...

Zdemaskowanie JT LeBeau to bez dwóch zdań największe wyzwanie mojego życia. Od zawsze wiedziałam, że mam w sobie coś z detektywa. Może to moja determinacja a może to fakt, iż posiadam niezwykle wyczulony słuch i całkiem niezłą intuicję. W każdym razie już wiem z kim mam do czynienia.
Udałam się do biblioteki, aby przestudiować wszystkie jego książki. Zauważyłam w nich coś co je łączy. Wiedziałam, że to dobry znak. Udało mi się dotrzeć do wydawnictwa, które wydaje jego pozycje książkowe. Podstępem zakręciłam się tam i przyjęłam, jako wolontariuszka, by mieć dostęp do akt danych oraz pracowników, którzy na pewno coś wiedzą. Kosztowało mnie to wiele stresu i sprytu, ale wiedziałam, że gra jest warta świeczki. Rozmawiałam z osobami, które tam pracują by dowiedzieć się o nim nieco więcej. Udało mi się ustalić kilka faktów. W połączeniu z dotychczasowymi informacjami, które zebrałam miałam już pewien zarys sytuacji. Po pewnym czasie zdobyłam jego imię oraz pochodzenie. Wtedy sytuacja była już całkiem klarowna. Miałam jego dane i znałam jego sekret, który mogłam zdradzić światu albo zostawić dla siebie. Kim jest zdradzić nie mogę, ale wierzcie lub nie JT LeBeau jest bliżej niż nam się wydaje. Być może znajdą się ludzie, którym odkrycie jego sekretnego nazwiska zajmie mniej czasu niż mi. Życzę powodzenia. Miejcie oczy i uszy szeroko otwarte.

Zdemaskowanie JT LeBeau to bez dwóch zdań największe wyzwanie mojego życia. Od zawsze wiedziałam, że mam w sobie coś z detektywa. Może to moja determinacja a może to fakt, iż posiadam niezwykle wyczulony słuch i całkiem niezłą intuicję. W każdym razie już wiem z kim mam do czynienia.
Udałam się do biblioteki, aby przestudiować wszystkie jego książki. Zauważyłam w nich coś...