To nie była korporacja tylko instytucja publiczna.
Podobnie jak w korporacji jej trybiki obracały koła machiny. Wprawialy w ruch całe miasto. Maszyna pracowala. Czasem szufladki otwierały się i wskakiwali do nich nowi kandydaci na dyrektorów, naczelników, kierownikow. Gdy osobnik zadomowił się, szuflada zamykała się z głuchym trzaskiem. Stanowisko było obsadzone.
Tymczasem otwierały się kolejne szufladki a z tych szufladek wyskakiwali ludzie lub byli z nich wykopywani.
Tak mój tata siedział w jednej z większych szuflad bo też w którymś momencie został w niej umieszczony.
I nagle prezydent go wyrzucił. Wysprzątal szufladę. Nie swoimi rękami oczywiście. Poleciały spinacze, zszywki, ołówki, gumki recepturki a wraz z nimi mój ojciec. Prawo nagle przestało mieć znaczenie ale nie do końca.
Kilka lat trwała walka sądowa z miejskim gigantem.
Tata wygrał ale już do szuflady nie wrócił.
Wybrał zielony fotel ze skóry we własnym domu.
Był zresztą w wieku emerytalnym i miał wybór...

To nie była korporacja tylko instytucja publiczna.
Podobnie jak w korporacji jej trybiki obracały koła machiny. Wprawialy w ruch całe miasto. Maszyna pracowala. Czasem szufladki otwierały się i wskakiwali do nich nowi kandydaci na dyrektorów, naczelników, kierownikow. Gdy osobnik zadomowił się, szuflada zamykała się z głuchym trzaskiem. Stanowisko było obsadzone.
...

W mojej szkole pojawił się taki nowomodny wynalazek o nazwie "etyka". Dyro, zadeklarowany “humanista” i wróg ścisłowców (skąd się taki wziął w tej szkole i jak tu został dyrem???) wykorzystał kolejną okazję by dopiec co bardziej nielubianym klasom. Niehumanistyczna większość etykę dostała późno po lekcjach, a z nich “ulubione” maturalne z fizyką w nazwie religię w środku zajęć, tak że niecnym bezbożnikom wypadło w planie okienko. Nasze petycje nie pomogły, skargi rodziców też, zmiana planu niemożliwa. Pan i władca powiedział, maluczcy niech się podporządkują.
W trzecim tygodniu zaatakowaliśmy przeciwnika jego własną bronią. Zachciało się szklanych drzwi do kontrolowania sytuacji w salach? Nie pomyślało się o lustrach weneckich? No to z sal pięknie widać cały hol.
Przeciągnęliśmy na środek stolik i fotele i zaczęliśmy grać w brydża. A nawet ordynarnie rżnąć w karty, bo takie zrobiliśmy z tego przedstawienie.
Dyro wypadł z gabinetu i jak na nas nie wsiądzie!
A my na to, że:
1. Gra nie jest nielegalna, mamy przecież nawet kółko brydżowe - nie może nam zabronić.
2. W bibliotece nie, wyjść ze szkoły nie, więc musimy w holu - nie może nam zabronić.
3. W galeriach pod ścianami ciemno, tu siedzimy w trosce o nasz wzrok - nie może nam zabronić.
Spurpurowiał, coś zaburczał, poszedł sobie.
Następnego dnia plan był bez okienek, a że etyka w nim o 7:15, to nawet byliśmy zadowoleni, wielu z daleka i tak wcześnie dojeżdżało, więc mogliśmy potulnie pozwolić dyrowi na jego małe “zwycięstwo” :)

W mojej szkole pojawił się taki nowomodny wynalazek o nazwie "etyka". Dyro, zadeklarowany “humanista” i wróg ścisłowców (skąd się taki wziął w tej szkole i jak tu został dyrem???) wykorzystał kolejną okazję by dopiec co bardziej nielubianym klasom. Niehumanistyczna większość etykę dostała późno po lekcjach, a z nich “ulubione” maturalne z fizyką w nazwie religię w środku...

Najlepszym przykładem nierównych szans jest choćby historia Powstania Warszawskiego.

Polacy wystąpili zbrojnie przeciwko hitlerowskiemu okupantowi. Uważam, że w tej walce nie mieliśmy szans. Naziści mieli przewagę liczebną i byli bogato wyposażeni, zaś powstańcy dysponowali wyłącznie tym, co przyszło im zdobyć. Wiadoma rzecz, że o dysproporcji decydowała sytuacja w jakiej się znaleźli nasi rodacy – zdatni na siebie, zdrada Zachodu, i umywanie rąk przez Stalina.
Choć powstanie to bohaterski zryw ku wolności, by wybronić niepodległość własnej ojczyzny, okazało się jednak totalną klapą.

Czy dość lekko rzucam ciężkie słowa? Nie, gdyż powstanie kosztowało wiele istnień. Mordowano nie tylko powstańców, ale i ludność cywilną. Uważam, że błędem było porywać się z motyką na słońce, tak mówię, gdyż nie mieliśmy szans przezwyciężyć okupanta.

Nie śmiem pluć w twarz byłym uczestnikom powstania, ani mówić im, że ich walka była bezsensowna, jednak powinni być tego świadomi, iż ten bohaterski zryw był wyłącznie gwoździem do trumny naszej niepodległości. Świadczy o tym fakt, gdy Armia Czerwona, i Armia Ludowa wkroczyła do Polski, przyszło im to z wielką łatwością, gdyż nie było komu tych dóbr bronić. Nasza historia to jest dobry przykład. Podobne nierówne szanse były między Polskim Państwem Podziemnym, a Władzą Ludową, która mordowała naszych w tym min. Rotmistrza Witolda Pileckiego. W tym roku przypada 75 rocznica tych wydarzeń. Pamiętamy '44.

Najlepszym przykładem nierównych szans jest choćby historia Powstania Warszawskiego.

Polacy wystąpili zbrojnie przeciwko hitlerowskiemu okupantowi. Uważam, że w tej walce nie mieliśmy szans. Naziści mieli przewagę liczebną i byli bogato wyposażeni, zaś powstańcy dysponowali wyłącznie tym, co przyszło im zdobyć. Wiadoma rzecz, że o dysproporcji decydowała sytuacja w jakiej...

Jan miał 5 lat, gdy zachorował na heinego-medina. Wyszedł z tego, ale choroba pozostawiła ślady, mężczyzna kulał. Nie chciał żyć z etykietką kaleki. Ukończył szkołę i zaczął pracę w fabryce. Po dwudziestu latach jego zdrowie radykalnie się pogorszyło. Zmienił laskę na kule. Wkrótce ręce trzęsły mu się tak bardzo, że nie był w stanie utrzymać kul.

Wylądował na chorobowym i zaczął starania o rentę. ZUS odmówił, tłumacząc, że przebyta w dzieciństwie choroba nie uprawnia do renty. Jan nie mógł uwierzyć w bezduszność urzędników. Nie starał się o świadczenie, bo w dzieciństwie chorował, ale dlatego, że jego zdrowie pogorszyło się tak, że nie mógł dłużej pracować.

Mężczyzna nie wiedział, co robić. Zwrócił się o pomoc do lokalnej gazety. Dziennikarz opisał tę historię i zarekomendował jego przypadek prawnikom, pracującym pro publico bono. Sprawa trafiła do sądu. Jan przegrał. Prawnicy pocieszali go, że z reguły tak się dzieje i większe szanse będzie miał w sądzie apelacyjnym. Ale tam czeka się nawet dwa lata, a Jan nie miał już pracy, jego oszczędności topniały, a stres związany z lękiem o przyszłość sprawiał, że choroba postępowała coraz szybciej.

Na szczęście nie został sam. Prawnicy napisali odwołanie i dołączyli do niego prośbę o przyśpieszenie postępowania, a dziennikarz, który wcześniej opisywał jego historię, zadzwonił do rzecznika sądu. Rozprawa odbyła się miesiąc później i tym razem Jan wygrał. ZUS musiał mu nie tylko przyznać rentę, ale też wypłacić zaległe świadczenia.

Jan miał 5 lat, gdy zachorował na heinego-medina. Wyszedł z tego, ale choroba pozostawiła ślady, mężczyzna kulał. Nie chciał żyć z etykietką kaleki. Ukończył szkołę i zaczął pracę w fabryce. Po dwudziestu latach jego zdrowie radykalnie się pogorszyło. Zmienił laskę na kule. Wkrótce ręce trzęsły mu się tak bardzo, że nie był w stanie utrzymać kul.

Wylądował na chorobowym i...

Tak jest bardzo często na linii pracownik-pracodawca,gdzie ten pierwszy z góry skazany jest na przegraną. Moja koleżanka pracowała w pewnej firmie prawie 20 lat,ale często sprzeciwiała się głupim i bezsensownym poleceniom pracodawcy,który traktował ją jak tanią siłę roboczą,która powinna go po nogach całować za sam fakt,że w ogóle ma pracę. Upominała się o pieniądze za nadgodziny,mówiła co jej się w firmie nie podoba i została zwolniona. Sprawę oddała do sądu, ale przegrała.Powód? Nikt z obecnych ani byłych pracowników nie zgodził się iść do sądu jako jej świadek.A bez świadków po prostu była bezradna.Sprawę przegrała i całą sytuację przypłaciła ciężką depresją. I nie jest to niestety,odosobniony przypadek,bo znam takich więcej

Tak jest bardzo często na linii pracownik-pracodawca,gdzie ten pierwszy z góry skazany jest na przegraną. Moja koleżanka pracowała w pewnej firmie prawie 20 lat,ale często sprzeciwiała się głupim i bezsensownym poleceniom pracodawcy,który traktował ją jak tanią siłę roboczą,która powinna go po nogach całować za sam fakt,że w ogóle ma pracę. Upominała się o pieniądze za...

07:00
Nie chce mi się wstawać, poleżałabym jeszcze, nie mam nic pilnego w pracy. Może wezmę urlop na żądanie, zrobię coś dla siebie, odpocznę. Dobra włączę drzemkę.
07:10
O matko jeszcze 10 minut.
07:20
O matko jeszcze 10 minut.
07:30
O matko jeszcze 10 minut.
07:40
kur*a znowu się spóźnię.

07:00
Nie chce mi się wstawać, poleżałabym jeszcze, nie mam nic pilnego w pracy. Może wezmę urlop na żądanie, zrobię coś dla siebie, odpocznę. Dobra włączę drzemkę.
07:10
O matko jeszcze 10 minut.
07:20
O matko jeszcze 10 minut.
07:30
O matko jeszcze 10 minut.
07:40
kur*a znowu się spóźnię.

Nie wiem, czy mieli Państwo możliwość obejrzenia dokumentalnego filmu "Eating Animals". Przedstawia on machinę przemysłowego chowu zwierząt w Ameryce, to w jaki sposób produkowane są świnie, kurczaki, które potem lądują na stołach amerykanów. W filmie opisana jest m.in. historia mężczyzny, który nawiązał współpracę z rządową firmą, kupował od nich karmę dla swoich hodowlanych kur. Po pewnym czasie zwierzęta zaczęły przybierać na masie w tak zastraszającym tempie, że przy tym bardzo chorowały. Mężczyzna, gdy dowiedział się czym karmił kury zabił te zwierzęta, zamknął fermę i postanowił walczyć z tą firmą. Zastraszano go, ucierpiało na tym jego małżeństwo. I to tylko jedna z historii opisanych w filmie, historii walki z rządowymi firmami.

Nie wiem, czy mieli Państwo możliwość obejrzenia dokumentalnego filmu "Eating Animals". Przedstawia on machinę przemysłowego chowu zwierząt w Ameryce, to w jaki sposób produkowane są świnie, kurczaki, które potem lądują na stołach amerykanów. W filmie opisana jest m.in. historia mężczyzny, który nawiązał współpracę z rządową firmą, kupował od nich karmę dla swoich...

Znana jest mi historia kobiety, która stanęła do nierównej walki przeciwko wielkiemu koncernowi, który ją zatrudniał. Niestety zapłaciła za nią życiem. Miała tylko 28 lat. Tą kobietą jest Karen Silkwood, która pracowała jako laborantka przy reaktorze jądrowym w fabryce firmy Kerr-McGee w Oklahomie. Przygotowywali oni pluton dla elektrowni atomowych. Kiedy Karen zaczęła mieć problemy zdrowotne, okazało się, że jest napromieniowana. Zdecydowała się założyć związek zawodowy, by przerwać milczenie i walczyć o sprawiedliwość. Odkryła sporo nadużyć firmy i beztroskie traktowanie zasad bezpieczeństwa, narażające życie i zdrowie pracowników. Kiedy 13.11.1974 jechała samochodem na spotkanie z dziennikarzem "New York Timesa", by przekazać mu zdobyte materiały, zginęła w wypadku. Czy jej śmierć była przypadkowa? Do dziś pozostaje to zagadką. Dopiero w latach 80. rodzinie kobiety udało się wywalczyć odszkodowanie od koncernu. Historia ta znana jest mi głównie ze świetnego filmu z Meryl Streep w roli tytułowej.

Znana jest mi historia kobiety, która stanęła do nierównej walki przeciwko wielkiemu koncernowi, który ją zatrudniał. Niestety zapłaciła za nią życiem. Miała tylko 28 lat. Tą kobietą jest Karen Silkwood, która pracowała jako laborantka przy reaktorze jądrowym w fabryce firmy Kerr-McGee w Oklahomie. Przygotowywali oni pluton dla elektrowni atomowych. Kiedy Karen zaczęła mieć...

Ostatnio wracałam wieczorem z pracy, idąc tą samą co zawsze mroczną uliczką. Nie jest to zbyt bezpieczne, ale nigdy dotąd nic mi się nie stało, a nie chce mi się wybierać dłuższej trasy, gdyż pragnę zawsze jak najszybciej dotrzeć do domu.
Było ciemno i pusto. Przed sobą zauważyłam stojącego na chodniku zakapturzonego mężczyznę. Poczułam ukłucie niepokoju i na wszelki wypadek wyciągnęłam ręce z kieszeni. Byłam spięta i czujna, a gdy się mijaliśmy, facet nieoczekiwanie powiedział do mnie „Dobry wieczór”. Zignorowałam go, po czym zobaczyłam, jak jego cień rusza za mną, przyspieszając krok.
Mogłam albo zacząć biec przed siebie, ryzykując, że skoczy mi na plecy i pozbawi szans na ucieczkę, albo sama ruszyć na niego. Trenuję boks i w walce w tzw. „stójce” mam niezłe wyniki, więc raźno się odwróciłam i zaczęłam iść w jego stronę, zaciskając pięści i szykując już ogłuszający zamach prawym sierpowym na jego szczękę.
Mężczyzna ewidentnie się tego nie spodziewał, bo przystanął, chyba wyczuwając, że mam mordercze zamiary. Wykorzystałam tę chwilę zaskoczenia i prędko odmaszerowałam w stronę, z której przyszłam.
Być może nie jest to klasyczny opis potyczki, jednak myślę, iż pokazuje, że nawet w sytuacji, gdy ma się nierówne szanse (mężczyzna był o wiele cięższy ode mnie), można sobie poradzić. Ten potencjalny napastnik spodziewał się pewnie, że spanikuję, ja jednak postanowiłam walczyć. Grunt to przezwyciężyć strach, no i – mieć odpowiednie umiejętności!

Ostatnio wracałam wieczorem z pracy, idąc tą samą co zawsze mroczną uliczką. Nie jest to zbyt bezpieczne, ale nigdy dotąd nic mi się nie stało, a nie chce mi się wybierać dłuższej trasy, gdyż pragnę zawsze jak najszybciej dotrzeć do domu.
Było ciemno i pusto. Przed sobą zauważyłam stojącego na chodniku zakapturzonego mężczyznę. Poczułam ukłucie niepokoju i na wszelki...

Moja Silna Wola vs. Czekolada

Wynik starcia: (szacunkowo) 0:19000

Rokowania: niestety przewaga przeciwnika wciąż rośnie. Moja Silna Wola nadal zajmuje straconą pozycję. Wykorzystała już większość trików i forteli (niestety bezskutecznie), ale mimo to wciąż walczy i poddawać się nie zamierza. Razem z Motywacją zamknęły się w Centrum Dowodzenia Kryzysowego, gdzie w obliczu zbliżającego się sezonu plażowego planują zmasowany kontratak na przeważające siły nieprzyjaciela.

Moja Silna Wola vs. Czekolada

Wynik starcia: (szacunkowo) 0:19000

Rokowania: niestety przewaga przeciwnika wciąż rośnie. Moja Silna Wola nadal zajmuje straconą pozycję. Wykorzystała już większość trików i forteli (niestety bezskutecznie), ale mimo to wciąż walczy i poddawać się nie zamierza. Razem z Motywacją zamknęły się w Centrum Dowodzenia Kryzysowego, gdzie w obliczu...