Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mael
awita
Jolanta
sorensdaughter
Violetka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mael
awita
Jolanta
sorensdaughter
Violetka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Często wpatrywałam się w ogień płonącego ogniska. Zaleta mieszkania obok szkoły i internatu: zaproszenia na wszelkie imprezy plenerowe. Inni piekli kiełbaski, ja wparywałam się w płomienie.
Mama pracowała w bibliotece tej szkoły, więc jej progi stały przede mną otworem. Zarówno proza, jak i wiersze. Ci wielcy artyści i ci zapomniani przez świat, po których sięgałam pomimo kurzu.
To była wieś więc powietrze wdychało się pełną piersią. Nie to co dziś w wielkich miastach. Tu czuło się życie.
Ziemia, a konkretnie jej uprawa wyznaczała rytm życia dla większości mieszkańców. Kiedyś byłam dumna, że mieszkam w bloku i moich rodziców nie nazywają rolnikami, dziś tego żałuje. Żałuję, że nie mam domu z ogrodem. Choć kocham wracać do rodzinnego domu mimo, że to niewielkie mieszkanie.
A niedaleko płynęła woda. Rzeka kiedyś była większa albo to ja byłam mniejsza. Ale zachwycała mnie swoją czystością.
Moje rodzinne strony to miejscowość jakich wiele, ale dla mnie to miejsce spokoju i odpoczynku. To raj na ziemi. Co najmniej dopóki są tam bliscy.

Często wpatrywałam się w ogień płonącego ogniska. Zaleta mieszkania obok szkoły i internatu: zaproszenia na wszelkie imprezy plenerowe. Inni piekli kiełbaski, ja wparywałam się w płomienie.
Mama pracowała w bibliotece tej szkoły, więc jej progi stały przede mną otworem. Zarówno proza, jak i wiersze. Ci wielcy artyści i ci zapomniani przez świat, po których sięgałam pomimo...

- Aua, nie tak mocno rododendronie! – krzyknęła Marta.
- Bo co mi zrobisz rabarbarze? – odpowiedział jej Arek z drugiej strony siatki.
- Bo skończę grać, ty niewdzięczna protisto!
Kochali się. Wiedział to każdy. To była jedna z tych par, która mogła żyć tylko we własnych objęciach. Stworzeni dla siebie, tak samo się nienawidzili, jak szanowali. Zupełnie nie przeszkadzała im obecność Tomka, Krystiana i moja. Toczyli swój własny mecz. Tu nie o wynik szło, nie o dobrą zabawę, a o udowodnienie sobie, kto jest na górze.
- A masz! – krzyknął Arek serwując z całej siły w stronę Marty.
- No weź skończ mnie obijać, ty makaronie!
- Jestem silny jak Godzilla!
- A gówno jak Godzilla! Prędzej Kubuś Puchatek.
- Hahaha! Patrz na te mięśnie – Arek wypiął bicepsy - jak Chewbaka, jak Superman, nie, nawet lepiej, jak cała ekipa Power Rangers! Jak skrzyżowanie Wody, Ognia, Ziemi, Powietrza i Wiersza!
- Wie co? Czy ci już naprawdę na mózg padło?
- A idź wąchać własne pachy snopowiązałko….
I tak to wtedy było. Piękne, beztroskie lata dziewięćdziesiąte. Uwielbiam te wspomnienia. Szkoda tylko, że Marty i Arka już z nami nie ma, choć ich finał był dokładnie taki, jaki prawdziwa para może sobie wymarzyć.

- Aua, nie tak mocno rododendronie! – krzyknęła Marta.
- Bo co mi zrobisz rabarbarze? – odpowiedział jej Arek z drugiej strony siatki.
- Bo skończę grać, ty niewdzięczna protisto!
Kochali się. Wiedział to każdy. To była jedna z tych par, która mogła żyć tylko we własnych objęciach. Stworzeni dla siebie, tak samo się nienawidzili, jak szanowali. Zupełnie nie przeszkadzała im...

Zawieszam bombki na choince. Tak jak wtedy, gdy byłam mała, uważam, żeby dwie podobne ozdoby nie znalazły się blisko siebie. Więc wieszam - czerwoną obok zielonej, Mikołaja obok aniołka, szyszkę i bałwanka na jednej gałęzi. Za chwilę zarzucę drzewko falbanami łańcuchów, tak jak kiedyś robiła to moja mama, przerywając na chwilę pieczenie ciasta. Na gałęziach poukładam watę, która udawać będzie śnieg. Moje dzieci powieszą cukierki, tak jak ja robiłam to kiedyś, razem z moja siostrą. Z woreczka spętanych nitką łakoci brałyśmy po jednym i zawierałyśmy milczący pakt – po pierrocie do buzi i cicho sza! Przy ubieraniu choinki śpiewałyśmy kolędy i mówiłyśmy wierszyki o Mikołaju. Pomagałyśmy mamie w gotowaniu. W naszym domu była kuchnia kaflowa i gdy mama dorzucała drewno do ognia, my patrzyłyśmy na buchające płomienie, a żar parzył nas w czoła.
Potem do domu wracał tata. Razem z nim wchodziło grudniowe powietrze pachnące nocą i mrozem, który wyszczypał tatę w policzki i nos. Taki zimny tata obejmował gorącą, kuchenną mamę i stapiali się w jedno ciało, parując i nasycając nasz dom spełnioną miłością.
Dolewam wody do ziemi w doniczce świerka, by nie usechł zbyt szybko. Potem, gdy sięgam po kolejną bombkę uświadamiam sobie, że jest zbyt cicho jak na mój dom. Zaglądam pod stół – siedzą tam. Przeczuwam tajny spisek, bo widzę buźki rozciągnięte w szelmowskich uśmieszkach i zdawało mi się, że słyszę szelest cukierkowych papierków...

Zawieszam bombki na choince. Tak jak wtedy, gdy byłam mała, uważam, żeby dwie podobne ozdoby nie znalazły się blisko siebie. Więc wieszam - czerwoną obok zielonej, Mikołaja obok aniołka, szyszkę i bałwanka na jednej gałęzi. Za chwilę zarzucę drzewko falbanami łańcuchów, tak jak kiedyś robiła to moja mama, przerywając na chwilę pieczenie ciasta. Na gałęziach poukładam watę,...

To właśnie tam, na małej mogiłce za wsią, rozegrał się dramat - z nieba żar niczym OGIEŃ spiekał skóry tych wszystkich ludzi, którzy wiedzieli co za chwilę nastanie; krew lała się niczym WODA a w POWIETRZU unosił się gęsty dym i zapach po częstych wystrzałach.
Ta data, 16.06.1942, do dziś mrozi krew w żyłach na samą myśl o tym, ile niewinnych kobiet i mężczyzn straciło życie w tak okrutny sposób. Babcia, która była wtedy małą dziewczynką, nieraz wspominała, że krzyk wydobywający się spod ZIEMI, było słychać jeszcze przez kilkanaście godzin.
Pacyfikacja wsi Rajsk, mojej ukochanej podlaskiej ostoi spokoju, mojego miejsca na świecie, zmieniła nie do poznania każde życie, które do tej pory tu było. To właśnie w tym tragicznym wydarzeniu życie stracił mój pradziadek i 148 innych osób, a zawsze słuchając babci, jak opowiadała tą historię, miało się wrażenie, że oprócz suchych faktów, między WIERSZAMI opowiada o skrajnych uczuciach, które targały młodą dziewczyną.
*historia prawdziwa

To właśnie tam, na małej mogiłce za wsią, rozegrał się dramat - z nieba żar niczym OGIEŃ spiekał skóry tych wszystkich ludzi, którzy wiedzieli co za chwilę nastanie; krew lała się niczym WODA a w POWIETRZU unosił się gęsty dym i zapach po częstych wystrzałach.
Ta data, 16.06.1942, do dziś mrozi krew w żyłach na samą myśl o tym, ile niewinnych kobiet i mężczyzn straciło...

Słuchajcie moi mili, opowiem Wam pewną przypowieść. Działo się to jakby w innym życiu, kilkadziesiąt lat temu w małej miejscowości nieopodal Brodnicy. Kurzętnik liczył wtedy około 2 tysięcy mieszkańców, miał dwa sklepy osiedlowe, piaskowe drogi i wszystko to, co popęd cywilizacyjny zamierza ograniczyć do minimum – relacje międzyludzkie. W tym oto wiejskim klimacie, pozbawionym supermarketów, masztów energetycznych, stadionu i smrodu spalin, wydarzyła się historia na tyle pospolita, że nikt poza mną już o niej nie pamięta.
Dzień był deszczowy, woda sączyła się z nieba, jak podczas apokalipsy. Siedzieliśmy zmoczeni z mamą i bratem na pieńkach w sieni i ugrzewaliśmy zmarznięte ręce nad paleniskiem. Ogień przenikał do naszych krwioobiegów i działał kojąco, jak powiew powietrza po pracy na młockarni. Rozmawialiśmy o zbiorach, o tym, że jeśli oberwanie chmury potrwa dłużej, nic z naszych zbóż nie zostanie. Nawet żyzna gleba nie wygra z żywiołem. Wiedzieliśmy, że potrzebujemy tej pszenicy aby przetrwać.
I właśnie w tym momencie, mój młodszy brat powiedział, że nic się nie stanie, że ulewa na pewno ustąpi, a żeby wzmocnić w nas to przeświadczenie, on, ośmiolatek ułożył wiersz, który po chwili nam przytoczył:
Pada deszcz, Pada deszcz,
Zboża nam zalewa,
A my idźmy w świat weseli
Bo to…gwóźdź.
Cóż, zbyt głębokie to nie było, ale chociaż poprawiło nam humory. A zboża przetrwały. I co? Spodziewaliście się jasnej puenty i morału? To nie ta bajka, to po prostu życie.

Słuchajcie moi mili, opowiem Wam pewną przypowieść. Działo się to jakby w innym życiu, kilkadziesiąt lat temu w małej miejscowości nieopodal Brodnicy. Kurzętnik liczył wtedy około 2 tysięcy mieszkańców, miał dwa sklepy osiedlowe, piaskowe drogi i wszystko to, co popęd cywilizacyjny zamierza ograniczyć do minimum – relacje międzyludzkie. W tym oto wiejskim klimacie,...

Woda
Przed domem był staw. Kochałam go od dziecka. Burozielone oczko odbijające w swojej maleńkiej tafli niebo. Wokół trzciny, tatarak i cztery wierzby, które rosły razem ze mną. Ciepło wody obmywającej moje małe stopki, gdy siadałam na brzegu, by rzucać chleb rybom. Woda tak zimna, że aż kująca, gdy wpadłam pod lód zimą. Mętna woda po letnich upałach. Woda wypływająca na brzegi po wiosennych roztopach.
Ogień
Ciepło domowego ogniska, miłość scalająca naszą rodzinę niewidzialnymi nitkami. Gorące dłonie mojej mamy i jej serce o jeszcze większej temperaturze. Ognisty temperament taty. Gorący piec, na którym piekły się jabłka. Blask świec w zimowe wieczory.
Ziemia
Wiosna to czas pracy na polach. Rodzice i dziadkowie przygotowują, a potem obsadzają i obsiewają pola. Lato to czas żniw. Jesień to zbiory. Pamiętam zapach koszonego siana, dotyk szorstkiej ścierni, czuję ziemię na marchewce wyciągniętej przed chwilą z grządki.
Powietrze
Wiatr szumi w komunie. Wiatr gnie wierzby do ziemi. Biegam z wiatrem po łąkach, wdycham świeże powietrze. Rozkładam dłonie i chcę lecieć do nieba. Tata huśta mnie na huśtawce. I znowu lecę wysoko w powietrze.
Wiersze
Mama to artystka. Pisze, maluje i śpiewa. Opowiada. Tworzy dla nas wiersze. O różyczce, o kotku, o nas. Ja piszę wiersze. Kolorowe jako pięciolatka, pełne rymów i radości. Smutne i czarne jako nastolatka. Białe i rozważne teraz. Czytam wiersze Poświatowskiej. One pomagają mi przetrwać.

Woda
Przed domem był staw. Kochałam go od dziecka. Burozielone oczko odbijające w swojej maleńkiej tafli niebo. Wokół trzciny, tatarak i cztery wierzby, które rosły razem ze mną. Ciepło wody obmywającej moje małe stopki, gdy siadałam na brzegu, by rzucać chleb rybom. Woda tak zimna, że aż kująca, gdy wpadłam pod lód zimą. Mętna woda po letnich upałach. Woda wypływająca na...

Moje dzieciństwo upłynęło pod znakiem WODY. Jako małe dziecko czułam, że jest to mój żywioł. Uwielbiałam pływać i rozkoszować się relaksem w wannie. Do momentu, aż wciągnął mnie wir wodny. Od tego momentu mam niesamowity szacunek do wody i tego żywiołu. Wiem, że można go kochać i uwielbiać, ale szacunek i lekki strach zawsze we mnie pozostaję.

Moje dzieciństwo upłynęło pod znakiem WODY. Jako małe dziecko czułam, że jest to mój żywioł. Uwielbiałam pływać i rozkoszować się relaksem w wannie. Do momentu, aż wciągnął mnie wir wodny. Od tego momentu mam niesamowity szacunek do wody i tego żywiołu. Wiem, że można go kochać i uwielbiać, ale szacunek i lekki strach zawsze we mnie pozostaję.

Jest takie małe, niepozorne miejsce.
Kręcko. Wieś w województwie lubuskim.
W dzieciństwa często spędzałam tam wakacje.
Obszar atrakcyjnie odmienny od miejskiego życia w Poznaniu. Inni ludzie, inne obowiązki, a przede wszystkim inne POWIETRZE- świeże, ale też wypełnione zapachami zwierząt, porannej jajecznicy z cebulką i popołudniowego deszczu. Wieczorami na niebie i polach, malują się ciepłe kolory niczym OGIEŃ w kominku.
Będąc dzieckiem, latem pomagałam rodzinie w żniwach, zbierając ziemniaki i układając snopki siana. ZIEMIA wydawała wtedy bujne i naturalne plony, warzywa oraz owoce, jak dzisiaj nieocenione względem woskowanych jabłek w marketach.
Przez wieś pod urokliwym mostem przepływała rzeka, z czasem coraz węższa, ale kiedyś na tyle głęboka i szeroka, że służyła lokalnym mieszkańcom za letnie kąpielisko. WODA w niej była chłodna i nieskazitelnie czysta. Omijając liczne kamienie i wodorosty płynie przez rezerwat przyrody Kręcki Łęg.
We wsi do dziś stoi i funkcjonuje neogotycki kościół ewangelicki. Dawniej było to nie tylko miejsce kultu religijnego, ale też towarzyskie, szczególnie dla młodzieży. Msza obfitowała w WIERSZE – psalmy i pieśni. Starsze osoby miały swoje stałe miejsce w ławce, czasami zajęte przez symboliczną poduszkę.
Niektóre kobiety w ramach wyrazu szacunku nosiły chusty na głowie. Włosy musiały być spięte, a ubiór musiał być elegancki i odświętny. A po mszy rozmowom sąsiedzkim nie było końca…

Jest takie małe, niepozorne miejsce.
Kręcko. Wieś w województwie lubuskim.
W dzieciństwa często spędzałam tam wakacje.
Obszar atrakcyjnie odmienny od miejskiego życia w Poznaniu. Inni ludzie, inne obowiązki, a przede wszystkim inne POWIETRZE- świeże, ale też wypełnione zapachami zwierząt, porannej jajecznicy z cebulką i popołudniowego deszczu. Wieczorami na niebie i...