Mój pradziadek Bronisław Żmurek dorastał na przełomie XIX i XX wieku w dwóch różnych państwach do 1918 w carskiej Rosji i od 1918 w II Rzeczpospolitej. Nauczył się pływać w wakacje tuż przed pójściem do rosyjskiego gimnazjum. Wychowany nad małą rzeczką, nie bał się potęgi żywiołu WODY, ale zawsze ją szanował, zwłaszcza po tragicznym wypadku, który wstrząsnął jego rodziną, kiedy to jego ośmioletnia kuzynka Tekla przechodząc przez kładkę dostała ataku padaczki i utopiła się w małej rzeczce. Z opowiadań rodziny, a zwłaszcza babci wiem, że żywiołu, którego bał się mój pradziadek był OGIEŃ. Wynika to z faktu, że podczas działań zbrojnych obu wojen światowych dom rodzinny, a później dom moich pradziadków został doszczętnie spalony. Ponoć POWIETRZE jeszcze długo po tym zdarzeniu było pełne pyłu, paprochów oraz szczątków ludzi i zwierząt. W 1920 roku kiedy nad Polską zawisła groźba zagłady bolszewickiej, pradziadek Żmurek zgłosił się na ochotnika do obrony Warszawy. Podczas intensywnych walk został ranny w udo, kula wyszła na wylot, jednakże lekarz polowy by uniknąć zakażenia nakazał czyszczenie rany poprzez przeciąganie przez mięśnie szmatki nasączonej alkoholem. Mimo bólu pradziadek uratował nogę. Za swoje poświęcenie na polu bitwy otrzymał w 1924 roku od państwa polskiego Krzyż Walecznych oraz przydział ZIEMI na Wołyniu. Nigdy jednak tam nie pojechał, ponieważ będąc na przepustce wojskowej przyjechał w swoje rodzinne strony i zakochał się w mojej prababci, która była wielką marzycielką i romantyczką. Dlatego by zdobyć jej serce mój pradziadek pisał do niej piękne WIERSZE przez cały pobyt w szkole podoficerów. Prababcia szybko odwzajemniła uczucia pradziadka i już zawsze opowiadała mojej mamie, że jej największym osiągnięciem życiowym było spotkanie dziadka i założenie z nim rodziny.

Mój pradziadek Bronisław Żmurek dorastał na przełomie XIX i XX wieku w dwóch różnych państwach do 1918 w carskiej Rosji i od 1918 w II Rzeczpospolitej. Nauczył się pływać w wakacje tuż przed pójściem do rosyjskiego gimnazjum. Wychowany nad małą rzeczką, nie bał się potęgi żywiołu WODY, ale zawsze ją szanował, zwłaszcza po tragicznym wypadku, który wstrząsnął jego rodziną,...

W moim rodzinnych stronach jeszcze kilkadziesiąt lat temu WODA nie oznaczała płynącej z kranu cienkiej strużki. W drewnianych, chłopskich chatach nie było łazienek. Raz na dwa tygodnie cała rodzina szła pieszo kilka kilometrów nad najbliższe jezioro i kąpała się w nim. Wodę do picia czerpano ze studni. OGIEŃ płonął w otwartym palenisku w chacie. Gotowano nad nim, grzano się przy nim, a wieczorami gromadzono na rodzinne opowieści. Ognia nic nie zabezpieczało - raz zdarzyło się, że mały chłopczyk w czasie zabawy wpadł do ognia i zmarł w wyniku poparzeń. ZIEMIA była wszystkim. Dawała drewno na opał, żywiła ludzi i zwierzęta w gospodarstwie. POWIETRZE było inne niż dziś - czyste, rześkie, pachnące deszczem i żywicą od ciągnących się kilometrami sosnowych lasów. Zresztą do dziś pozostało inne niż w miastach. W tamtych lasach oddycha się łatwiej, swobodniej. Ja dziś mogę jedynie pisać WIERSZE o tamtych czasach i zastanawiać się, jak to było mieszkać w dziesięć osób w jednej chacie, położonej w lesie, nie mieć prądu, pracować na polu, wcześnie rano karmić krowy w oborze, a w niedzielę jeździć wozem do kościoła w pobliskiej wsi.

W moim rodzinnych stronach jeszcze kilkadziesiąt lat temu WODA nie oznaczała płynącej z kranu cienkiej strużki. W drewnianych, chłopskich chatach nie było łazienek. Raz na dwa tygodnie cała rodzina szła pieszo kilka kilometrów nad najbliższe jezioro i kąpała się w nim. Wodę do picia czerpano ze studni. OGIEŃ płonął w otwartym palenisku w chacie. Gotowano nad nim, grzano się...

Ludzie, którzy mieszkają w mojej wsi, to w istocie dzieci żywiołów. Pamiętają spopielone domy, które w panice musieli opuszczać - ogień nie wybierał. Oddzielili się od swojej dawnej ojczyzny wodą, rzeką Bug. Ziemi, którą im odebrano, darując nową, obiecując lepsze życie w nowej Polsce, lepszą przyszłość, lepsze powietrze i wielką ludową republikę. Znaleźli tu nawet rękopis Pana Tadeusza, który prawie zamienił się w popiół od papierosów, bo któż z nich umiał dobrze czytać i rozpoznawał, co wiersze? Wielu z nich nie zapomniało jednak ani o Kresach, ani o Wołyniu. Do dzisiaj, kiedy wspominają tamte czasy, przypominają kogoś, kto tkwi w potrzasku. Potrafią wybiegać z domu na samo wspomnienie Ukrainy.

Ludzie, którzy mieszkają w mojej wsi, to w istocie dzieci żywiołów. Pamiętają spopielone domy, które w panice musieli opuszczać - ogień nie wybierał. Oddzielili się od swojej dawnej ojczyzny wodą, rzeką Bug. Ziemi, którą im odebrano, darując nową, obiecując lepsze życie w nowej Polsce, lepszą przyszłość, lepsze powietrze i wielką ludową republikę. Znaleźli tu nawet rękopis...

Twarde światło[bookLink]4850201|Twarde światło[/bookLink]

Twarde światło[bookLink]4850201|Twarde światło[/bookLink]

 [bookCover]4850201|Twarde światło[/bookCover]