Zwykły dzień, zwykłe spotkanie rodzinne, z niezwykłym (w tym przypadku negatywnym) wydarzeniem. Mieliśmy organizowane (jak każdego roku od dziesięciu lat) spotkanie rodzinne. Zjechało się około dwustu osób, tego roku również poznałam kilka nowych kuzynek i wujków, dzień zapowiadał się przyjemnie jak każdego roku wstecz. W pewnej chwili mała Kasia, moja kilkuletnia kuzynka wzięła cukierka ze stolika z łakociami i nagle zaczęła się krztusić. Mój brat od razu zajął się małą i pomógł jej w udrożnieniu dróg oddechowych. Po minucie mała robiła się już sina, Marcin zachowując spokój nadal pomagał małej. Po około dwóch minutach dziecko wypluło cukierka i mogło zaczerpnąć powietrze. I może dla osoby z boku Marcin nie jest bohaterem, ale zdaję sobie sprawę, że gdyby nie on, to żadna inna osoba nie zachowałaby zimnej krwi i nie pomogłaby Kasi. Dla mnie i dla całej naszej rodziny to właśnie Marcin jest naszym osobistym supermanem.

Zwykły dzień, zwykłe spotkanie rodzinne, z niezwykłym (w tym przypadku negatywnym) wydarzeniem. Mieliśmy organizowane (jak każdego roku od dziesięciu lat) spotkanie rodzinne. Zjechało się około dwustu osób, tego roku również poznałam kilka nowych kuzynek i wujków, dzień zapowiadał się przyjemnie jak każdego roku wstecz. W pewnej chwili mała Kasia, moja kilkuletnia kuzynka...

Pewnego niedzielnego dnia wracałam od babci razem z siostrą i rodzicami. Byłyśmy wtedy jeszcze małymi dziewczynkami. Babcia mieszka na wsi, więc w takie dni nad stawem zbierała się zawsze grupa ludzi ze wsi i tam przesiadywali całymi godzinami. Kiedy przejeżdżaliśmy obok stawu spostrzegliśmy trzech łowiących ryby facetów. Wędki były przykrywką, a prawdziwy ich powód pobytu nad stawem stał na stole-wódka. Jeden z nich majgnął się i wpadł wprost do stawu!Jeden z pozostałych nawet nie spostrzegł całej sytuacji, bo drzemał oparty o stół, a drugi zupełnie nie wiedział co się dzieje, bo sam miał problemy z utrzymaniem równowagi.
Mama zatrzymała samochód, a tata wyskoczył z auta, pobiegł z drugiej strony stawu, gdzie znajdował się stół, wskoczył do stawu i wyciągnął pijanego. Tym samym uratował mu życie zostając bohaterem, któremu "kolega" ze wsi zawdzięczał życie. Niestety jego "koledzy od kieliszka" nawet mając szczerze chęci, co najwyżej mogliby doprowadzić do podwójnej tragedii. Mama zawiozła przemoczonego do domu, a my wróciliśmy jeszcze do babci, żeby opowiedzieć o bohaterskim wyczynie taty!

Pewnego niedzielnego dnia wracałam od babci razem z siostrą i rodzicami. Byłyśmy wtedy jeszcze małymi dziewczynkami. Babcia mieszka na wsi, więc w takie dni nad stawem zbierała się zawsze grupa ludzi ze wsi i tam przesiadywali całymi godzinami. Kiedy przejeżdżaliśmy obok stawu spostrzegliśmy trzech łowiących ryby facetów. Wędki były przykrywką, a prawdziwy ich powód pobytu...

Bohaterstwa nie da się zaplanować. Może się ono jedynie przytrafić.

Piękne słowa i jakże prawdziwe. Gdy myślę o prawdziwym bohaterstwie to od razu na myśl przychodzi mi historia Pani Ewy Błaszczyk, znanej aktorki, którą los doświadczył niezwykle ciężko. Dokładnie sto dni po śmierci męża, jej córka Ola zakrztusiła się tabletką, wskutek czego znalazła się w śpiączce. Mimo takiej tragedii Pani Ewa nigdy nie poddała się rozpaczy. Swój ból i cierpienie potrafiła przekuć w działanie, które cały czas przynosi pozytywne rezultaty, szczególnie dla innych ludzi w śpiączce. Pewnie wiecie że ta filigranowa, delikatna kobieta dzięki swojej determinacji, stworzyła wspaniałą Klinikę Budzik, która pomaga ludziom wyjść ze śpiączki.
Za każdym razem, gdy widzę Panią Ewę w telewizji lub gdy czytam z nią wywiad, myślę o niej jako o prawdziwej bohaterce. A przecież nie urodziła się bohaterką, to bohaterstwo po prostu jej się przydarzyło. Tylko teraz pojawia się pytanie ilu z nas dałoby radę udźwignąć taką rolę, gdyby los nas tak ciężko doświadczył? Pani Ewie się udało! Pokazała nam wszystkim czym jest hart ducha, determinacja i wola walki o córkę i o innych ludzi w śpiączce. Dziękuję Pani Ewo! Dla mnie jest Pani prawdziwą bohaterką!

Bohaterstwa nie da się zaplanować. Może się ono jedynie przytrafić.

Piękne słowa i jakże prawdziwe. Gdy myślę o prawdziwym bohaterstwie to od razu na myśl przychodzi mi historia Pani Ewy Błaszczyk, znanej aktorki, którą los doświadczył niezwykle ciężko. Dokładnie sto dni po śmierci męża, jej córka Ola zakrztusiła się tabletką, wskutek czego znalazła się w śpiączce. Mimo...

Czasem robimy coś dla siebie i tylko dla siebie. Na przykład spełniamy marzenia. Latamy, wznosimy się, skupiamy na sobie. I to jest wybór. Decyzja. Często nawet nie chcemy, nie planujemy, nie marzymy o tym, aby stać się czyimś bohaterem. Sami szukamy wokół bohaterów. Tak było w przypadku Ani - młodej, dwudziestoparoletniej kobiety, która nie dążyła do realizacji wielkich idei i niesienia pomocy ludzkości. Dążyła do samorealizacji. Los jednak chciał, że pewnego popołudnia wracając z biura podróży, w którym zamówiła wycieczkę do Hiszpanii, spojrzała w górę. Na balkon pobliskiej kamienicy. Zobaczyła dziewczynkę - dwa warkocze, zapłakane oczy, nieszczęście. Chciała skoczyć. Skończyć życie, zanim jeszcze zdążyła je poczuć. Nie wahała się. Zbliżając się do budynku, zaczęła przemawiać do małej. Prosić, namawiać, przekonywać. Obiecała pomoc. Weszła na górę. Dziewczynka od lat była maltretowana przez rodziców. Była. Bo Ania poznawszy jej historię dołożyła wszelkich starań, aby ją uratować. Nie planowała tego, stało się. Została bohaterką. Pomogła, stanęła na wysokości zadania. Dzięki niej ocalało istnienie - bezcenne. Zaadoptowała dziecko, które nie było w jej planach. Stało się. Cudownie, że ktoś skreślił w jej życiorysie słowo "bohaterstwo".

Czasem robimy coś dla siebie i tylko dla siebie. Na przykład spełniamy marzenia. Latamy, wznosimy się, skupiamy na sobie. I to jest wybór. Decyzja. Często nawet nie chcemy, nie planujemy, nie marzymy o tym, aby stać się czyimś bohaterem. Sami szukamy wokół bohaterów. Tak było w przypadku Ani - młodej, dwudziestoparoletniej kobiety, która nie dążyła do realizacji wielkich...

Każdego dnia idąc do pracy mijam panią prowadzącą wózek inwalidzki ze starszym panem. Oboje koło siedemdziesiątki. Mówimy sobie dzień dobry, uśmiechamy się do siebie i tyle. Nigdy nie zamieniłyśmy więcej niż parę słów. Jakiś czas temu poznałam ich historię od znajomej, która mieszka niedaleko nich. Oboje długo pracowali na gospodarce. Dzieci gdy dorosły, rozjechały się po całym świecie i starsze małżeństwo zostało samo. Długie lata dawali sobie radę aż doszło do nieszczęśliwego wypadku - jakaś maszyna rolnicza przygniotła mężczyznę. W efekcie tego był sparaliżowany lewostronnie. Niestety nie doczekał sie pomocy od dzieci, bo przecież żadne nie zostawi swego życia i nie przyjedzie zająć sie rodzicami. Sprzedali gospodarkę i przeprowadzili sie do miasta. Mają mieszkanie na parterze ale nie mają windy. Dzień w dzień kobieta z niewielką pomocą sąsiada przy znoszeniu wózka z mężem, wychodzi z nim na spacer. Z tego co wiem opiekuje się nim całkiem sama. Ale wiecie co jest ważne? To jak sie do siebie odnoszą. Widać, że uczucie mimo przeciwności i tylu lat nie wygasło. Podziwiam ich. Są dla mnie prawdziwymi bohaterami, bo niemal każdy dzień rzuca im kłody pod nogi.

Każdego dnia idąc do pracy mijam panią prowadzącą wózek inwalidzki ze starszym panem. Oboje koło siedemdziesiątki. Mówimy sobie dzień dobry, uśmiechamy się do siebie i tyle. Nigdy nie zamieniłyśmy więcej niż parę słów. Jakiś czas temu poznałam ich historię od znajomej, która mieszka niedaleko nich. Oboje długo pracowali na gospodarce. Dzieci gdy dorosły, rozjechały się po...

Nie jest to anegdota,gdyż niczego śmiesznego w tej historii nie dostrzegam, a działo się to na prawdę, w cywilizowanym świecie, choć nie w Polsce.

Jechałam wtedy z pracy, z kolegą, który zaproponował, że mnie podrzuci, bo miał coś do załatwienia w moim mieście. Zbliżaliśmy się powoli do świateł, ale samochody już wcześniej zwalniały, jakby coś tamowało ruch.
Gdy w końcu dotarliśmy do punktu problemu, okazało się, że po środku ulicy utknął człowiek na wózku inwalidzkim.
Niepełnosprawny mężczyzna, z wykręconymi rękami i lekko skrzywioną twarzą, poruszał się za pomocą nóg, którymi odpychał się od powierzchni. Jednak przednie, obrotowe kółko wózka inwalidzkiego, utknęło w dziurze i mężczyzna nie miał siły się odepchnąć, choć wykładał w to wiele wysiłku.
Kolega, nie myśląc wiele, przyhamował auto i zamiast objechać dookoła nieszczęśnika, jak to zrobili wszyscy przed nami, wysiadł i pomógł mu się przedostać na chodnik. Zapytał jeszcze czy jest on w stanie dotrzeć do domu, ale niepełnosprawny pokiwał głową i wskazał najbliższy budynek, bełkocząc coś o swoim mieszkaniu i windzie. Kolega pomógł mu dostać się do środka budynku i upewnił się, że winda ma rozsuwane drzwi.
Gdy wrócił, powitały go klaksony i zdenerwowani kierowcy, którzy omijali tym razem jego samochód, nie zdając sobie sprawy, że trąbią na świeżo upieczonego, cichego bohatera.

Nie jest to anegdota,gdyż niczego śmiesznego w tej historii nie dostrzegam, a działo się to na prawdę, w cywilizowanym świecie, choć nie w Polsce.

Jechałam wtedy z pracy, z kolegą, który zaproponował, że mnie podrzuci, bo miał coś do załatwienia w moim mieście. Zbliżaliśmy się powoli do świateł, ale samochody już wcześniej zwalniały, jakby coś tamowało ruch.
Gdy w końcu...

Czasem człowiek staje się bohaterem nie tylko przypadkiem, ale też z pozoru niczego bohaterskiego nie czyniąc.

Bożenka wracała z pracy, kiedy na klatce schodowej zobaczyła dwóch mężczyzn, dzwoniących do mieszkania samotnej staruszki. Pnąc się na drugie piętro, usłyszała strzępki rozmowy: przedstawili się jako policjanci i chcieli porozmawiać o bezpieczeństwie, bo w okolicy kręcą się fałszywi policjanci, którzy okradają starszych ludzi, mają portrety pamięciowe tych przestępców... Trzasnęły drzwi, staruszka wpuściła mężczyzn do domu.

„Co za idioci – pomyślała – że przychodzą po cywilu.” A potem przyszło jej do głowy, że cała ta gadka to świetna przykrywka dla złodziei. Wciąż trochę się wahając zadzwoniła na policję. Cały czas tłumacząc, że nie jest pewna, że to tylko na wszelki wypadek, opisała, czego była świadkiem. Głos dyspozytora ociekał entuzjazmem: gdzie, kiedy, adres... 20 minut później mężczyźni wyszli z bloku. Ukryta za firanką Bożenka, patrzyła jak z wąskich uliczek osiedla wyjeżdżają błyskające niebieskimi światłami radiowozy, a chwilę potem faceci leżeli na chodniku, skuci kajdankami.

I tak Bożenka stała się bohaterką i próżno tłumaczyła, że przecież nic nie zrobiła. Sąsiadka dziękowała jej ze łzami w oczach (złodzieje zabrali biżuterię i kasę, gdy robiła im kawę), gliniarze stawiali za wzór rozsądku i opanowania, a dziennikarze chcieli z nią koniecznie pogadać. Cały ten raban osłodziło jej 2000 euro, nagroda za pomoc w ujęciu fałszywych funkcjonariuszy.

Czasem człowiek staje się bohaterem nie tylko przypadkiem, ale też z pozoru niczego bohaterskiego nie czyniąc.

Bożenka wracała z pracy, kiedy na klatce schodowej zobaczyła dwóch mężczyzn, dzwoniących do mieszkania samotnej staruszki. Pnąc się na drugie piętro, usłyszała strzępki rozmowy: przedstawili się jako policjanci i chcieli porozmawiać o bezpieczeństwie, bo w okolicy...

U mnie na osiedlu jest ekipa "młodych bandziorów" jak to starsze pokolenie lubi ich nazywać, bo przecież nic nie robią tylko siedzą pod blokiem na ławce i dzióbią słonecznik, plują, jarają szlugi i rzucają przekleństwami na lewo i na prawo ;-).

Oj nie nie, akurat nie ci. Nie wiem skąd mają pomysł na siebie, gdzie znaleźli natchnienie na swoje działanie, chce mocno wierzyć że to dobre domowe wychowanie. A co robią ? wyprowadzają psa starszemu małżeństwu, latają 3 razy w tygodniu po solidne zakupy starszej Pani spod piątki, przed świętami trzepią dywany na przysłowiowego piątaka, tylko piątaka, bo na ilość dywanów którym dostanie się trzepaczką, to pracują za 10 gr za godzinę. Jedna z ostatnich kampanii to, "Parking czystych samochodów", przelecieli wszystkie !!!!!! Nawet tym właścicielom którzy nie byli skorzy zapłacić całej złotówki od mycia ;-). Kończąc na pomaganiu w noszeniu zakupów, Zapalania auta na pych ;-) Są naszymi bohaterami osiedla, ulicy, i mam nadzieję że kiedy moja mała córeczka wyrośnie z pampersów i nabierze trochę krzepy, to dołączy do tego "gangu", będę ją wspierał na każdy kroku. Nadmienię, że nie licząc kampanii "zapłać co łaska za usługę" , całą resztę wykonują za darmo ;-) BOHATEROWIE BEZ PELERYNY !!!!!!!!

U mnie na osiedlu jest ekipa "młodych bandziorów" jak to starsze pokolenie lubi ich nazywać, bo przecież nic nie robią tylko siedzą pod blokiem na ławce i dzióbią słonecznik, plują, jarają szlugi i rzucają przekleństwami na lewo i na prawo ;-).

Oj nie nie, akurat nie ci. Nie wiem skąd mają pomysł na siebie, gdzie znaleźli natchnienie na swoje działanie, chce mocno...

Dla mnie „nieplanowanym” bohaterem jest narzeczony mojej najlepszej przyjaciółki. Dziewczyna od zawsze nie lubiła dzieci i nie chciała ich mieć, ale mimo stosowania antykoncepcji i tak dręczył ją lęk przed „wpadką”. Z biegiem lat przerodziło się to w paniczny strach, i to tak głęboki, że moja przyjaciółka postanowiła zupełnie zrezygnować z seksu, i w związku z tym porzuciła nadzieję na znalezienie sobie partnera – w końcu żaden mężczyzna nie chciałby żyć bez seksu. Półtora roku temu jednak poznała swojego obecnego faceta, który zaakceptował to, że cierpi ona na paranoję i nie jest w stanie uprawiać seksu.
Wiem, że obecnie oboje gromadzą oszczędności, aby moja przyjaciółka mogła udać się na Słowację, by w tamtejszej klinice legalnie poddać się sterylizacji i ostatecznie zwalczyć lęk przed ciążą. Jej narzeczony jest prawdziwym bohaterem!

Dla mnie „nieplanowanym” bohaterem jest narzeczony mojej najlepszej przyjaciółki. Dziewczyna od zawsze nie lubiła dzieci i nie chciała ich mieć, ale mimo stosowania antykoncepcji i tak dręczył ją lęk przed „wpadką”. Z biegiem lat przerodziło się to w paniczny strach, i to tak głęboki, że moja przyjaciółka postanowiła zupełnie zrezygnować z seksu, i w związku z tym porzuciła...

Podzielę się historią, która wydarzyła się naprawdę, niecały rok temu, w mojej miejscowości.
Pewien Pan jechał samochodem na zakupy do miasta. To miał być dla niego normalny, przeciętny dzień. Była zima, okres poświąteczny, środek dnia. W pewnym momencie na moście zobaczył kobietę w średnim wieku, która dziwnie się zachowywała. Chodziła chwiejnym krokiem, w pewnym momencie jakby dostała jakiegoś ataku. Kierowca był zaintrygowany, ale jechał dalej. Postanowił jednak spojrzeć w lusterko i zobaczył jak kobieta stoi na barierce. To była chwila, której na pewno nie planował. Zatrzymał samochód, wybiegł z auta i pobiegł za kobietą. Jednak było już za późno, skoczyła. Pan postanowił się nie poddawać i pobiegł za nią wzdłuż rzeki. Rozebrał się i wskoczył do wody, mimo że temperatura była bardzo niska. Udało mu się wydobyć kobietę z wody, jednak było już za późno na ratunek i mimo udzielenia pierwszej pomocy, kobieta zmarła.
Ta prawdziwa historia jest dowodem na to, że bohaterstwa nie da się zaplanować, może się jedynie przytrafić. Tamten Pan na pewno nie spodziewał się tego, że tamtego dnia będzie próbował ratować czyjeś życie. Mimo, że próba jednak się nie powiodła, jego poświęcenie zasługuje na uznanie.

Podzielę się historią, która wydarzyła się naprawdę, niecały rok temu, w mojej miejscowości.
Pewien Pan jechał samochodem na zakupy do miasta. To miał być dla niego normalny, przeciętny dzień. Była zima, okres poświąteczny, środek dnia. W pewnym momencie na moście zobaczył kobietę w średnim wieku, która dziwnie się zachowywała. Chodziła chwiejnym krokiem, w pewnym momencie...