Czuję jego obecność jeszcze zanim go dostrzegam. Niesie ze sobą ciężar tak wielki, że nie potrafię go zignorować, nie potrafię się wyłączyć. Jego przeszłość mnie przytłacza i chcę tylko, żeby jak najszybciej stąd poszedł, abym mogła oddychać normalnie. Wiem, że tego nie zrobi, więc idę w stronę drzwi i otwieram je w momencie, gdy gość wyciąga dłoń w stronę dzwonka.
Mężczyzna wygląda specyficznie, mrużę oczy, żeby lepiej widzieć, ale jestem już prawie ślepa, a okulary zagubiły się gdzieś w wiecznie zabałaganionym domu. Nie ulega jednak wątpliwości, że człowiek przede mną jest całkowicie zielony i jestem prawie pewna, że pokrywa go mech.
- Nie ma ich – uprzedzam jego pytanie.
- Co?
Irytuje mnie jego dezorientacja. Irytują mnie jego wyrzuty sumienia i samotność, które nieświadomie przerzuca na mnie.
- Nie ma tu tych, których szukasz. Zresztą nie potrzebujesz ich.
- Jak to nie potrzebuję? Nie widzi pani jak wyglądam?
- Sam to na siebie sprowadziłeś. Popełniłeś wiele błędów jak na tak krótkie życie.
- Skąd może to pani wiedzieć?
- Należę do rodziny Soria. Wybacz swoim bliskim i żałuj za grzechy.
- Nie powinna się za mnie pani pomodlić? Albo dotknąć i uzdrowić?
Uśmiecham się krzywo.
- Nie zwykłam zwalać odpowiedzialności na Boga. I tobie też nie radzę. Porozmawiaj z rodziną, nie mieli złych intencji. Jestem pewna, że wasze relacje da się naprawić.
Nie czekam na odpowiedź, zamykam drzwi i opieram się o nie. Czekam. Czuje jak ze złości i niezrozumienia kiełkuje nadzieja. Mężczyzna odchodzi i wszystkie obce emocje atakujące moje serce i umysł bledną.

Czuję jego obecność jeszcze zanim go dostrzegam. Niesie ze sobą ciężar tak wielki, że nie potrafię go zignorować, nie potrafię się wyłączyć. Jego przeszłość mnie przytłacza i chcę tylko, żeby jak najszybciej stąd poszedł, abym mogła oddychać normalnie. Wiem, że tego nie zrobi, więc idę w stronę drzwi i otwieram je w momencie, gdy gość wyciąga dłoń w stronę dzwonka.
...

Spacerowałam po lesie, gdy nagle usłyszałam jakiś hałas z głuszy. Odwróciłam się, spośród gąszczu zieleni wypadł jakiś dziwny stwór!
Przeraziłam sie, zaczęłam krzyczeć w niebo głosy, i uciekać,rzucił się na mnie ... Byłam przerażona
Przyjrzałam mu się, to był człowiek, mężczyzna , choć miał nietypowa głowę, zamiast ludzkiej twarzy miał .. pysk kojota! Nie mogłam oderwać wzroku od jego pyska, zębów, oczu...nadal wydawały się ludzkie...cały czas ciężko dyszał, a z zębów kapała jego ślina...
przemówił...
Powiedział, że nie chciał mnie wystraszyć, ale nic mi nie grozi, jest człowiekiem, tylko ktoś go zaczarował i dlatego ma łeb kojota, jest pastorem a nie może wykonywać swojego zawodu, ludzie się go boją.

Powiedziałam że mu pomogę, oswoję żyjącą w nim bestię, złagodnieją jego rysy, będzie miał prawie swoją twarz, ale w każdą pełnię i nocami pysk wróci, nie odwrócę złego uroku, bo to czarna magia, ale mogę złagodzić jej efekty.
Zrobiłam miksturę, przyniosłam mu flakonik kolejnego wieczoru, spotkaliśmy się w lesie. O nic nie pytał. Wziął fiolkę ode mnie i wypił jednym haustem. Uśmiechnął się do mnie i odbiegł.
***

Już nie biegał po zmroku po lesie, nie miał zwierzęcych zachowań, rysy miał bardziej ludzkie, ale w wyglądzie pozostało mu parę rys z kojota. Ludzie się do niego przekonali z czasem.

Spacerowałam po lesie, gdy nagle usłyszałam jakiś hałas z głuszy. Odwróciłam się, spośród gąszczu zieleni wypadł jakiś dziwny stwór!
Przeraziłam sie, zaczęłam krzyczeć w niebo głosy, i uciekać,rzucił się na mnie ... Byłam przerażona
Przyjrzałam mu się, to był człowiek, mężczyzna , choć miał nietypowa głowę, zamiast ludzkiej twarzy miał .. pysk kojota! Nie mogłam...

Dzisiejszy dzień wydawał się taki jak wszystkie inne. Siedziałam sobie na werandzie małej chatki na obrzeżach Bicho Raro, gdy nagle zauważyłam w oddali zieloną niezgrabną sylwetkę, wyraźnie odcinajacą się od pustynnego krajobrazu. Chwilę później rozpoznałam w niej mężczyznę. Był on cały zielony, gdyż był pokryty mchem, zaś jego głowę zrobił dorodny kapelusz grzyba.
- Andrea Soria? - zapytał głębokim głosem, przywodzącym na myśl echo.
- To ja. Wejdzie pan i napije się herbaty? - zapytałam. Widziałam, że był strudzony podróżą, a pustynny klimat nie służył ekosystemowi, który hodował na ciele.
Wędrowiec uśmiechnął się i wszedł do mojej chatynki. Zrobiłam mu herbaty malinowej i poczęstowałam go szarlotką. Zaczęliśmy ze sobą rozmawiać, a on opowiedział mi całe swoje życie oraz o odrzuceniu jaki doświadczył przez swój wygląd i że chciałby wyglądać jak inni.
Przytuliłam go.
- Mimo, że jestem członkiem rodziny Soria, nie czuję się cudotwórcą. Nie potrafię leczyć ciała, jednak potrafię leczyć duszę. Połóż się spać i doznaj ukojenia.
Gdy spał, zebrałam od niego negatywne emocje, cały ból, żal jaki w sobie gromadził. Rano wstał jak nowo narodzony, podziękował mi i wyruszył w dalszą drogę. Jako jedyna potraktowałam go jak człowieka i zasiałam w jego sercu radość i nadzieję.

Dzisiejszy dzień wydawał się taki jak wszystkie inne. Siedziałam sobie na werandzie małej chatki na obrzeżach Bicho Raro, gdy nagle zauważyłam w oddali zieloną niezgrabną sylwetkę, wyraźnie odcinajacą się od pustynnego krajobrazu. Chwilę później rozpoznałam w niej mężczyznę. Był on cały zielony, gdyż był pokryty mchem, zaś jego głowę zrobił dorodny kapelusz grzyba.
-...

Opowiem wam przedziwną historię. W drodze do Kolorado spotkałam przedziwną osobistość, ni to zwierze, ni to człowiek. Z daleka widziałam sylwetkę mężczyzny idącą poboczem. Przystanęłam moim rozgruchotanym polonezem i wtedy dotarło do mnie, że to co biorę za burzę kędzierzawych włosów w rzeczywistości jest głową kojota. Zamarłam tylko na moment, ale pamiętając o dokonaniach mojej rodziny poczułam siłę. Gdy uchyliłam okno zobaczyłam, że psia twarz mruży oczy i wywiesza jęzor - a więc mnie poznał.
-Witam cię wędrowcze - powiedziałam i zaprosiłam go do samochodu. Nie lubię jechać w ciszy więc zaczęłam paplać o sobie i mojej rodzinie. W zamian mój towarzysz polizał mnie w ucho. Jechaliśmy długo, aż zapadł mrok i na niebie pokazał się księżyc. Przystanęłam na poboczu koło ogromnego drzewa i wysiedliśmy z auta. Wzięłam mojego towarzysza za rękę i poprowadziłam na środek pustkowia. Gdy staliśmy naprzeciwko siebie odchyliłam głowę do tyłu i prosto w oblicze księżyca zaczęłam melodyjne wycie. Wędrowiec popatrzył na mnie i zawtórował mi głośno i tęskno jak tylko kojoty wyć potrafią. A ja rozumiałam co mi chciał wyznać, bo taka była moja moc - rozumienie niezrozumiałego nawet pod postacią wycia kojota w środku nocy. I on o tym wiedział...

Opowiem wam przedziwną historię. W drodze do Kolorado spotkałam przedziwną osobistość, ni to zwierze, ni to człowiek. Z daleka widziałam sylwetkę mężczyzny idącą poboczem. Przystanęłam moim rozgruchotanym polonezem i wtedy dotarło do mnie, że to co biorę za burzę kędzierzawych włosów w rzeczywistości jest głową kojota. Zamarłam tylko na moment, ale pamiętając o dokonaniach...

Przyciągam śmiertelne przypadki. Nie żeby mogła im pomóc, co to, to nie. Mimo to przyciągam je jak magnes. W szczególności dzieci, ale nie tym razem.
Znalazł mnie Olbrzym z prośbą, której nie byłam w stanie odmówić.
Opowiedział mi jak stracił trójkę pociech. Wszystko przez ich wzrost. Jak na olbrzymy były dość niskie (po matce wzrostem znacznie bliższej ludziom niż olbrzymom), jednak jak na ludzi za wysokie, dlatego ludzie ich ścigali.
On chciał mieć normalny wzrost tylko na jeden dzień, by spłodzić dziecko, które nie będzie musiało żyć w strachu przed ludźmi.
Nie wiem dokładnie jak działa moja cudowna moc, ale z reguły jak ktoś opowie mi o swoim pragnieniu (a ja naprawdę go wysłucham), to wystarczy, by jakoś odmienić los na jeden dzień. W śmiertelnych przypadkach taka doba to błogosławieństwo o ogromnym znaczeniu. To też z ciekawości przez jakiś czas przychodziłam w to miejsce z nadzieją, że dowiem się, czy coś się zmieniło i w końcu mi się udało.
Nie spotkałam już tego olbrzyma, za to poznałam jego (w stu procentach normalnego wzrostu) syna, który (nie wiedząc kim jestem) postawił mi drinka. Jeszcze nigdy nie byłam tak zadowolona ze swoich cudów (choć powinnam była być bardziej zadowolona i to niejednokrotnie).

Przyciągam śmiertelne przypadki. Nie żeby mogła im pomóc, co to, to nie. Mimo to przyciągam je jak magnes. W szczególności dzieci, ale nie tym razem.
Znalazł mnie Olbrzym z prośbą, której nie byłam w stanie odmówić.
Opowiedział mi jak stracił trójkę pociech. Wszystko przez ich wzrost. Jak na olbrzymy były dość niskie (po matce wzrostem znacznie bliższej ludziom niż...

Spotkanie z Danielem. Z głębi duszy i korzeni umysłu przywołuje swoją magiczną moc. Jest to siła zmieniająca przeszłość. Dlaczego Daniel zmienia na lepsze życie innych, ale w swoim życiu nie potrafi czynić cudów? Coś musiało się wydarzyć w przeszłości. Siadamy w salonie na podłodze, łapiemy się za ręce i cofamy się w czasie aż do momentu, w którym coś poszło nie tak. Moc, którą posiadam, wie, gdzie się zatrzymać. Podpowiada mi, co zmienić w przeszłości, by Daniel mógł czynić cuda również w swoim życiu. Trwa to chwilę, ale po wszystkim Daniel wychodzi z nową mocą. Swoją mocą. Czuje, że nie jest niewolnikiem własnego fatum, ale ma moc kształtowania pozytywnie własnego życia.

Spotkanie z Danielem. Z głębi duszy i korzeni umysłu przywołuje swoją magiczną moc. Jest to siła zmieniająca przeszłość. Dlaczego Daniel zmienia na lepsze życie innych, ale w swoim życiu nie potrafi czynić cudów? Coś musiało się wydarzyć w przeszłości. Siadamy w salonie na podłodze, łapiemy się za ręce i cofamy się w czasie aż do momentu, w którym coś poszło nie tak. Moc,...

Gdy jadę na wakacje zawsze pada. Odwiedziłam już wiele miejsc i zawsze tam padało. No kwestia przyzwyczajenia, że zbyt dużo słońca na urlopie nie mam, ale są tego plusy, nigdy nie ma tłumów. Podczas jednej z wyjazdowych wędrówek (akurat zwiedziłam Rzym) na schodach hiszpańskich spotkałam dziwną kobietę. Zdziwiona, co ja robię tutaj gdy tak pada deszcz. Ja ze spokojem, że zawsze tak jest gdy mam wolne, więc się przyzwyczaiłam. Mam wrażenie, że ona mnie nie rozumie. Ja jej pokazuje cudowne miejsce w którym jesteśmy i brak tłumów. Same możemy cieszyć się ich urokiem i atmosferą. Nagle kobieta się uśmiecha, a ulewa przemienia się w drobny, letni deszczyk. Nagle zrozumiała swoje przeznaczenie. Zwiedzać i się cieszyć tym co jest, bo to też może być piękne.

Gdy jadę na wakacje zawsze pada. Odwiedziłam już wiele miejsc i zawsze tam padało. No kwestia przyzwyczajenia, że zbyt dużo słońca na urlopie nie mam, ale są tego plusy, nigdy nie ma tłumów. Podczas jednej z wyjazdowych wędrówek (akurat zwiedziłam Rzym) na schodach hiszpańskich spotkałam dziwną kobietę. Zdziwiona, co ja robię tutaj gdy tak pada deszcz. Ja ze spokojem, że...

Dzień rozpościera promienie wokół, ale to co widzę sprawia, że mam wrażenie, że zwariowałam. Kobita ociekająca strugami deszczu, kobieta na którą nieustannie pada deszcz. Podchodzę z zapytaniem skąd ta moc, a może raczej klątwa?
- Witaj, skąd te chmury, które sieją deszcz w Twoim życiu?
- Zostałam na nie skazana, mają towarzyszyć mi nieustannie, aż po mój kres...
- Nie tylko ja nie jestem w pełni normalna...
- Nie rozumiem??
- Również posiadam dziwne umiejętności. Jednak zdecydowanie bardziej przydatne, aniżeli towarzyszący Tobie deszcz. Ja potrafię zobaczyć przeszłość. Widzę co wydarzyło się w niewyjaśnionych sytuacjach, potrafię rozwiązać wszelkie zagadki. Jest to umiejętność bardzo przydatna, ale zarazem bardzo przerażająca. Znam wiele sekretów ludzi, o których wolałabym nie wiedzieć. Sceny, które oglądam mnie przerażają, a co najgorsze nie mam się z kim tym podzielić.
- Twoją moc można dobrze wykorzystać. Ma potencjał.
- Tak wiem, tylko jak potraktują mnie ludzie, gdy im powiem, że mam wizje?
- I tu jest problem. Mój deszcz jest widoczny dla wszystkich...

Dzień rozpościera promienie wokół, ale to co widzę sprawia, że mam wrażenie, że zwariowałam. Kobita ociekająca strugami deszczu, kobieta na którą nieustannie pada deszcz. Podchodzę z zapytaniem skąd ta moc, a może raczej klątwa?
- Witaj, skąd te chmury, które sieją deszcz w Twoim życiu?
- Zostałam na nie skazana, mają towarzyszyć mi nieustannie, aż po mój kres...
- Nie...

Siedział na ławce przed moim domem i wpatrywał się w horyzont. Podeszłam bliżej i kiedy zapiszczały drewniane schody, nagle gwałtownie potrzasnął głową, jakbym obudziła go ze snu. Pastor z głową kojota spojrzał na mnie swoimi przenikliwymi oczami. Czekał na mnie i wiedział, że w końcu wrócę do domu, jak i ja wiedziałam, że go tam zastanę.
-Słyszałem, że możesz mi pomóc - powiedział cichutko.
-Być może, ale wszystko ma swoją cenę -odrzekłam.
-Nie zaprosisz mnie do środka, prawda?
Pokręciłam głową.
- Na to jeszcze za wcześnie.
- Wiele o tobie słyszałem, ale czy rzeczywiście potrafisz uczynić ze mnie na powrót człowieka? – w jego głosie dało się wyczuć zwątpienie. Nigdy wcześniej nie spotkałam nikogo, kto tak mocno nienawidziłby samego siebie.
- Ty musisz odnaleźć w sobie człowieczeństwo i miłość do bliźniego. Ja jestem jedynie tą, która wskazuje drogę. Potrafię poruszyć twoje serce, przenieść cię w trans i przywrócić ludzkie sny, za którymi tak tęsknisz, ale wszystko to trwa jedynie kilka chwil. Od ciebie zależy, czy tak już zostanie. Oboje wiemy, że sam przemieniłeś się w bestię.
- Pouczałem innych, dawałem im rady jak żyć, wydawało mi się, że przybliżam ich do Boga, a tymczasem ja sam coraz bardziej się od niego oddalałem. Byłem pastorem w Australii. Któregoś wieczora zaatakował mnie kojot. Następnego dnia nie zobaczyłem już w lustrze ludzkiego odbicia. Dlaczego mi pomagasz?
- Ponieważ to moje przeznaczenie. Ale pamiętaj, wszystko zależy od ciebie, ja sama nie czynię cudów.

Siedział na ławce przed moim domem i wpatrywał się w horyzont. Podeszłam bliżej i kiedy zapiszczały drewniane schody, nagle gwałtownie potrzasnął głową, jakbym obudziła go ze snu. Pastor z głową kojota spojrzał na mnie swoimi przenikliwymi oczami. Czekał na mnie i wiedział, że w końcu wrócę do domu, jak i ja wiedziałam, że go tam zastanę.
-Słyszałem, że możesz mi pomóc -...

- Dlaczego mi pomogłeś i kim do cholery jesteś? - zapytał rozdrażniony Diablo. Po jego rękach ściekała krew jednego z bandziorów.
- Mamy takich samych wrogów panie Diablo - odpowiedziałem i wytarłem zakrwawony miecz o swoją czarną pelerynę.
- Nie potrzebuję pomocy, to moja krucjata, aby oczyścić miasto z tych parchów.
- Mylisz się. Od dziś to krucjata nas obu. Jestem Angelight, a to mój koń Antares. - Wierzchowiec zarżał i wlepił wzrok w Diablo. - Siłę daje mi pewien przedmiot, który jest w mojej rodzinie od lat.
- Ten przedmiot to cuchnąc wiadro szczyn? - zaśmiał się pogardliwie.
- Nawet szczyny mówią, że prowadzisz nielegalny biznesik... - Diablo przyglądał się na mnie wściekły, ale po chwili zapytał:
- Czego tak naprawdę chcesz?
- Moja rodzina jest strażnikiem kryształu pochodzącego nie z tego świata - wskazałem palcem na niebo - Jeden odłamek trzymany przy ciele wystarczy, aby mieć nadludzką siłę i zwinność kota. Wasz ród Soria może z tego skorzystać.
- W jaki sposób?
- Nie jestem sam, a moja rodzina chcę się z wami zjednoczyć, aby pokonać klątwę ciążącą nad obydwoma rodami. Wy macie zdolności, a my kryształ. Nie ujawnialiśmy się przez te lata myśląc, że sami damy rady. Niestety potrzebujemy was tak jak wy nas. Kryształ dał mi umiejętność jazdy konno, władania mieczem i szybkości. Moi krewni mają inne umiejętności wynikające z ich osobowości, kryształ je wydobywa i umacnia.
- A co by było gdybym teraz ciebie zabił i zabrał kryształ?
- Gdybyś tak zrobił straciłbyś swoje cuda na zawsze. Soria z kryształem nie istnieją. Jesteście, że tak powiem...uczuleni na niego.
Diablo przez dłuższą chwilę wpatrywał się we mnie już mniej wściekłymi oczami i powiedział:
- Nie ufam ci, ale porozmawiam ze starszyzną. Jeśli kłamiesz przysięgam, że cie zabije.
- nie będzie takiej potrzeby. Po rozmowie ze starszyzną zmienisz swoje zdanie na ten temat.
Diablo tylko warknął pod nosem, wsiadł na motocykl i odjechał. Wskoczyłem na Antaresa i wyjąłem spod kuloodpornego pancerza kryształ, całując go. Pogoniłem konia, bo wycie policyjnych radiowozów było coraz bliżej.

- Dlaczego mi pomogłeś i kim do cholery jesteś? - zapytał rozdrażniony Diablo. Po jego rękach ściekała krew jednego z bandziorów.
- Mamy takich samych wrogów panie Diablo - odpowiedziałem i wytarłem zakrwawony miecz o swoją czarną pelerynę.
- Nie potrzebuję pomocy, to moja krucjata, aby oczyścić miasto z tych parchów.
- Mylisz się. Od dziś to krucjata nas obu. Jestem...