Nagroda dzisiaj do mnie dotarła. DZIĘKUJĘ!

Nagroda dzisiaj do mnie dotarła. DZIĘKUJĘ!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy! Wybraliśmy zwycięskie prace:

Karolina
GrzesiekW
AurelieSetnei
Nutter97
Leckermaul

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy! Wybraliśmy zwycięskie prace:

Karolina
GrzesiekW
AurelieSetnei
Nutter97
Leckermaul

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Tak, w mojej rodzinie żyła kiedyś osoba, która miała zdecydowanie charyzmatyczny charakter. Była to moja prababcia ze strony mamy Michalina. Ja niestety nie mogłem jej poznać, gdyż zmarła na kilka miesięcy przed moim narodzeniem. Członkowie mojej rodziny, którzy ją pamiętają oraz mieszkańcy wsi, w której mieszkała twierdzą, że była znakomitą zielarką, która pomogła wielu ludziom. Podobno bardzo lubiła ziemniaki pieczone z kwaśnym mlekiem. Zawsze, gdy ktoś poczęstował ją takim daniem wykrzykiwała z radością: „Królowo Nieba, zimnioczki z kwaśnym mleczkiem!” Dlatego też rodzina i miejscowi wołali na nią „Królowa Nieba”. Do dziś we wspomnieniach potomnych przetrwała po niej pamięć o tym „jak Królowa Nieba uratowała nogę proboszcza”. Otóż nieszczęsny pleban został pewnego dnia ugryziony w nogę przez jednego z miejscowych psów. Lekarze podali mu zapobiegawczo zastrzyki przeciw wściekliźnie. Zaaplikowano mu też antybiotyk na ranę na łydce. Jednak ta goić się nie chciała i co gorsza ropiała. Po kilku tygodniach bezskutecznego leczenia metodami medycyny tradycyjnej zdesperowany ksiądz przyszedł po pomoc do mojej prababci. Ta zaordynowała na jego ropiejącą ranę okłady z żyworódki. Po dwóch tygodniach ich stosowania rana z nogi księdza zniknęła bez śladu, a proboszcz został gorącym zwolennikiem „Królowej Nieba” i jej naturalnych metod leczenia.

Tak, w mojej rodzinie żyła kiedyś osoba, która miała zdecydowanie charyzmatyczny charakter. Była to moja prababcia ze strony mamy Michalina. Ja niestety nie mogłem jej poznać, gdyż zmarła na kilka miesięcy przed moim narodzeniem. Członkowie mojej rodziny, którzy ją pamiętają oraz mieszkańcy wsi, w której mieszkała twierdzą, że była znakomitą zielarką, która pomogła wielu...

Moja rodzina w ogóle jest dość ekscentryczna, ale chyba warto tu wspomnieć o mojej prababci, która była jedną z pierwszych kobiet wykładających medycynę w Polsce! Miała trudny, apodyktyczny charakter, ale była prawdziwą damą, choć czasem posuwała się w tym nieco za daleko... Uwielbiała psy, ale musiały być to psy długonogie – setery, dogi, dobermany, wyżły, charty – które podkreślały jej własne zgrabne nogi. Kiedy rodzina przygarnęła jamnika, prababcia kategorycznie odmówiła chodzenia z nim na spacer. W czasie wojny i po niej utrzymywała całą rodzinę – dwóch synów, swoje trzy siostry i ich dzieci oraz różnych pociotków – dzięki przytomności umysłu, która kazała jej zabrać ze sobą przenośny gabinet stomatologiczny. W wieku osiemdziesięciu lat złamała biodro, bo wpadł jej pod nogi ów nieszczęsny jamnik, a prababcia nie widziała powodu, dla którego miałaby zrezygnować ze swoich dziesięciocentymetrowych szpilek. Operację zniosła tak dobrze, miała tak silny organizm, że przychodziły do niej wycieczki studentów medycyny, by poznać ten „dziw natury”, a prababcia jako lekarz nie miała nic przeciwko, żeby służyć młodzieży za „preparat”. Rodzice rozważali nazwanie mnie Antoniną, ale moja prababcia oświadczyła, że kojarzy się jej wyłącznie z Marią Antoniną, która jak wiadomo marnie skończyła, więc absolutnie się nie zgadza. Za to zaaprobowała moje ostateczne imię, za co jestem jej wdzięczna, bo bardzo je lubię. ;)

Moja rodzina w ogóle jest dość ekscentryczna, ale chyba warto tu wspomnieć o mojej prababci, która była jedną z pierwszych kobiet wykładających medycynę w Polsce! Miała trudny, apodyktyczny charakter, ale była prawdziwą damą, choć czasem posuwała się w tym nieco za daleko... Uwielbiała psy, ale musiały być to psy długonogie – setery, dogi, dobermany, wyżły, charty – które...

W każdej małej miejscowości jest taka osoba, w mojej był to mój dziadek Staszek. Od zawsze w głowie miał tylko piłkę nożną - był dobrym, szanowanym zawodnikiem, z czasem przekształciło się to w trenowanie ,,młodzików''. Każdy lubił dziadka, ponieważ był do tańca i do różańca. Młodych piłkarzy zawsze obdarował dobrą radą, ale nie brakowało tak zwanego OPRu, gdy młodziki źle się zachowywały. Dorośli cenili go za to, że był bardzo przyjazny, z każdym znalazł wspólny język. Z panią Krysią porozmawiał o wnukach, pani Zosi pomógł w zaniesieniu zakupów, a z panem Zdziśkiem wypił kielicha. Nigdy nikomu nie zaszkodził, stąd też nikt złego słowa o nim nie powiedział. Teraz, gdy dziadek ma swoje lata i zdrowie już nie to, nie może narzekać na brak towarzystwa, moja mieścina pamięta o panu Staszku.

W każdej małej miejscowości jest taka osoba, w mojej był to mój dziadek Staszek. Od zawsze w głowie miał tylko piłkę nożną - był dobrym, szanowanym zawodnikiem, z czasem przekształciło się to w trenowanie ,,młodzików''. Każdy lubił dziadka, ponieważ był do tańca i do różańca. Młodych piłkarzy zawsze obdarował dobrą radą, ale nie brakowało tak zwanego OPRu, gdy młodziki źle...

Mieszkam w niedużej miejscowości, praktycznie każdy zna każdego. Nie wiem, czy to kwestia zbyt czystego mazurskiego powietrza czy bliskości granicy z Rosją, ale "legendy" mojego miasta to m.in.:
- "Allah" - człowiek chodzący po mieście z taczką i modlący się w sobie tylko znanym języku, klęcząc przy tym z wielką gracją (najczęściej w momencie grania hejnału),
- "Winnetou" - człowiek od dziesięcioleci kultywujący jakże lokalną kulturę indiańską (w zanadrzu zawsze pióropusze, tomahawki, te sprawy),
- "Pręcik" - jedyny bezdomny w mieście, chodzący w szaliku nawet w środku lata, jest tak znany, że nawet załapał się na Google Street View.
I nie, wcale nie chodzi o Toszek.
Pozdrawiam z północno-wschodniej Polski :)

Mieszkam w niedużej miejscowości, praktycznie każdy zna każdego. Nie wiem, czy to kwestia zbyt czystego mazurskiego powietrza czy bliskości granicy z Rosją, ale "legendy" mojego miasta to m.in.:
- "Allah" - człowiek chodzący po mieście z taczką i modlący się w sobie tylko znanym języku, klęcząc przy tym z wielką gracją (najczęściej w momencie grania hejnału),
- "Winnetou" -...

W moich stronach opowiada się często o ludziach, którzy wrócili z wywózki na Sybir. Są to rodzinne opowieści, jak to dziadek czy pradziadek wrócił boso do miasta. Przeważnie opowiada się o tym, że te osoby umierały na krótki czas po powrocie do domu. Tłumaczy się to faktem, że te osoby tak naprawdę chciały jedynie umrzeć na własnej ziemi.
Opowiada się jak po drodze spotykali wielu życzliwych ludzi. Nieważne czy w Rosji, na Ukrainie czy w innym państwie, wszyscy prości ludzie są życzliwi i pomocni. Zawsze można liczyć na ich wsparcie. Myślę, że powstał z tego pewnego rodzaju etos gościnności. Tak samo miłość do ojczyzny dająca tak wiele siły, że można iść boso przez tysiące kilometrów. Jednak powrót oznacza śmierć. Jest to jednak dobra śmierć, wśród rodziny i na ukochanej ziemi. Historie te chcą zaszczepić w młodych ludziach miłość do ojczyzny, jako coś niezwykłego. Człowiek zużywała całe siły życiowe, aby wrócić do ojczyzny a cały świat, być może nawet kosmos, pomaga mu osiągnąć ten cel.

W moich stronach opowiada się często o ludziach, którzy wrócili z wywózki na Sybir. Są to rodzinne opowieści, jak to dziadek czy pradziadek wrócił boso do miasta. Przeważnie opowiada się o tym, że te osoby umierały na krótki czas po powrocie do domu. Tłumaczy się to faktem, że te osoby tak naprawdę chciały jedynie umrzeć na własnej ziemi.
Opowiada się jak po drodze...

Gadają, że mieszkał tu kiedyś taki jeden Obrzępała. Wszyscy go znali, w tym mój ojciec. Był taki bar, do którego się często chodziło na zupę albo się napić, to on muchy łapał i wrzucał ludziom do talerzy, a potem sam to brał i zjadał. Jak kiedyś burza była, to się wziął za wykręcanie żarówki, a wtedy akurat trzasnęło i tak go prąd popieścił, że mu włosy na miesiąc wyprostowało. Jak z moim ojcem poszedł po źrebaka i skurczybyk chciał zwiać, to się Obrzępała tak uczepił za postronek, że go źrebiec przeciągnął po polach ze trzy kilometry. Poczciwy był chłopina, wszyscy to mówili. Zawsze pomógł, zawsze się ukłonił. Ale go spotkało na starość dopiero, jak mu żona zaczęła chorować – ledwo łaziła. Ciągle to teraz ludzie powtarzają jak przestrogę, że baba to tanio skóry nie sprzeda. Bo wszyscy widzieli, jak dzień w dzień zaprzęgał Obrzępała klaczkę do woza, na niego ładował kobietę, a potem jechał do lekarza, i tak co dzień. A teraz proszę. Klaczka zdechła, Obrzępała umarł, a babka lata jak trzepnięta.

Gadają, że mieszkał tu kiedyś taki jeden Obrzępała. Wszyscy go znali, w tym mój ojciec. Był taki bar, do którego się często chodziło na zupę albo się napić, to on muchy łapał i wrzucał ludziom do talerzy, a potem sam to brał i zjadał. Jak kiedyś burza była, to się wziął za wykręcanie żarówki, a wtedy akurat trzasnęło i tak go prąd popieścił, że mu włosy na miesiąc...

W naszym domu kolejne pokolenia przekazują sobie niezwykłą historię o przodku, który walczył w wojnie secesyjnej. Dawid Urbański (później David Urbansky) urodził się w pruskim Lautenburgu (aktualnie Lidzbark) w 1843 roku i wyemigrował do Ameryki ze swoją rodziną kiedy miał 15 lat. Zamieszkał w stanie Ohio i wyszkolił się na szafarza.

Dawid walczył w dwóch najkrwawszych bitwach: pod Shiloh 6 i 7 kwietnia 1862 r. w stanie Tennessee oraz w trwającej dziewięć miesięcy bitwie o Vicksburg w 1863 r. w stanie Missisipi. Obydwie strony poniosły łącznie 23,7 tys. ofiar. W Vicksburgu przez siedem miesięcy pomagał w obronie oblężonego miasta i w trakcie walk odważnie przedostał się na pole bitwy, aby uratować rannego dowódcę. Ocalił jego życie, za co został odznaczony Medalem Honoru w 1878 roku.

Urbański zaciągnął się do armii Unii w 1861 roku, sześć miesięcy po wybuchu wojny domowej i służył do 1865 roku. Bił się o wolność Ameryki nie mając jej obywatelstwa i nigdy potem go nie otrzymał. Mimo to odważnie walczył z lojalności do tego kraju. Na skutek odniesionych ran chorował przewlekle na serce i mógł mówić tylko szeptem. Mimo problemów ze zdrowiem założył rodzinę - miał 12 dzieci - i przez wiele lat sprzedawał ubrania w swoim własnym sklepie. Zmarł w 1897 roku w wieku 54 lat.

Jego medal znajduje się w Hebrew Union College's American, a na grobie widnieje napis:
David Urbansky
Medal of Honor
1843-1897

W naszym domu kolejne pokolenia przekazują sobie niezwykłą historię o przodku, który walczył w wojnie secesyjnej. Dawid Urbański (później David Urbansky) urodził się w pruskim Lautenburgu (aktualnie Lidzbark) w 1843 roku i wyemigrował do Ameryki ze swoją rodziną kiedy miał 15 lat. Zamieszkał w stanie Ohio i wyszkolił się na szafarza.

Dawid walczył w dwóch najkrwawszych...

Niestety już Świętej Pamięci Marian, który mimo postury przypominającej Obelixa otrzymał pseudonim „Pudel”. Sławę zyskał dzięki iście dionizyjskiemu podejściu do życia. Od czasu gdy bohater tej opowieści zawitał na mym niegdysiejszym podwórku, na wiele lat pożegnano na nim sielski spokój. Beretowe babcie z sąsiedztwa jeszcze częściej udawały się do proboszcza z prośbą o egzorcyzmy, a dzielnicowy praktycznie każdego dnia pukał do wrót Marianowej jaskini uciech. Pudel natomiast ze stoickim spokojem, i kilkoma promilami krążącymi w krwiobiegu pozdrawiał ich wszystkich z balkonu okrzykiem „Ave Cezar!”, który rozbrzmiewał po całej okolicy.
Osoba ta nie wsławiła się niczym nad wyraz wielkim, nie była też z pewnością wzorem do naśladowania, ale wiele osób do dziś, a mija już kilka lat od jego śmierci, wspomina jego „wyczyny”.

Niestety już Świętej Pamięci Marian, który mimo postury przypominającej Obelixa otrzymał pseudonim „Pudel”. Sławę zyskał dzięki iście dionizyjskiemu podejściu do życia. Od czasu gdy bohater tej opowieści zawitał na mym niegdysiejszym podwórku, na wiele lat pożegnano na nim sielski spokój. Beretowe babcie z sąsiedztwa jeszcze częściej udawały się do proboszcza z prośbą o...