O wolność Waszą i Naszą.

Walczyłbym o Polskę o ten kraj nad Wisłą położony, gdzie krzak pszenicy i żyto i ziemniak na polu rozkwita.

Gdzie najpiękniejsza mieszka zawszę na ziemi kobita.

Gdzie radość pod strzechy zawita, gdy jest dobra podpitka.

Walczyłbym o tą Polskę zawzięcie - nawet gdy dzisiaj ma wzdęcie.

Bo tam Wam powiem znad garnka - że Polska jest warta.

O wolność Waszą i Naszą.

Walczyłbym o Polskę o ten kraj nad Wisłą położony, gdzie krzak pszenicy i żyto i ziemniak na polu rozkwita.

Gdzie najpiękniejsza mieszka zawszę na ziemi kobita.

Gdzie radość pod strzechy zawita, gdy jest dobra podpitka.

Walczyłbym o tą Polskę zawzięcie - nawet gdy dzisiaj ma wzdęcie.

Bo tam Wam powiem znad garnka - że Polska jest warta.

- Stanisławie! Wyglądasz jak ostatni obszarpaniec! Z twoją pozycją, z twoim nazwiskiem! Gdzie się włóczyłeś po nocy?!
- Ależ ojcze, niech ojciec tak nie krzyczy. Głowa mi pęka.
- Adelo! Świeża kawa! Panicz znowu jest niedysponowany. No mówże wreszcie, łachudro. Ile tym razem?
- A ojciec znowu swoje.
- Ile?!
- 5 tysięcy.
-Przepuszczasz majątek, który rodzina gromadziła od pokoleń. Jak Ci nie wstyd!
- Kiedy tym razem naprawdę karta mi szła, a potem..
- Jak zwykle przegrałeś! Nie mamy wyjścia. Ożenisz się z Mniszkówną!
- Tylko nie to! Ona z twarzy podoba jest do kobyły.
- I zabieram Ci konia na poczet spłaty długu. Zlicytujemy go w poniedziałek.
- Mój Horacy! Ojcze, litości!
- Weź w końcu odpowiedzialność za swoje czyny, bo cię wydziedziczę. Musiałem przez Ciebie odprawić Marysię. To już szósta pokojówka w tym roku którą wpędziłeś w kłopoty! Myślisz, że w dzisiejszych czasach łatwo o dobrą służbę? Dojdzie do tego, że będziemy sobie musieli sami prasować koszule! My! Co za wstyd, co za hańba. Dziadek Henryk przewraca się w grobie…
- Czy ojciec musi tak krzyczeć. Głowa…
- Dość tego! Nic tylko bale, rauty, cygara, alkohol, pokojówki, malarskie wyprawy do Włoch. A przecież Ty w życiu niczego nie namalowałeś! Za pół godziny jedziesz ze mną na objazd włości. Zacznij w końcu myśleć o swojej przyszłości.
- Nie mogę. Pojedynkuję się z Modrzewskim.
- Znowu!? Pojedynkowałeś się z nim w zeszłym tygodniu!
- Niektórzy nie uczą się na błędach.
- I kto to mówi! Skaranie boskie z tym obibokiem.

- Stanisławie! Wyglądasz jak ostatni obszarpaniec! Z twoją pozycją, z twoim nazwiskiem! Gdzie się włóczyłeś po nocy?!
- Ależ ojcze, niech ojciec tak nie krzyczy. Głowa mi pęka.
- Adelo! Świeża kawa! Panicz znowu jest niedysponowany. No mówże wreszcie, łachudro. Ile tym razem?
- A ojciec znowu swoje.
- Ile?!
- 5 tysięcy.
-Przepuszczasz majątek, który rodzina gromadziła od...

Kim ja bym była? A kto to wie :) Pewnie nie zagrzałabym miejsca na jednym stanowisku. Wędrowałabym przez świat, co chwilę podejmując inny fach. Raz byłabym Kowalem, Raz Stolarzem a raz kto to wie :) Wkurzałabym wszystkich dookoła, czyli byłabym sobą. Byłoby mnie wszędzie pełno. Jednego dnia bym była w Francji, drugiego w Włoszech a innego na Węgrzech. Nikt by za mną nie nadążał. Byłabym wędrującą, wkurzającą dziewczynką :)

Kim ja bym była? A kto to wie :) Pewnie nie zagrzałabym miejsca na jednym stanowisku. Wędrowałabym przez świat, co chwilę podejmując inny fach. Raz byłabym Kowalem, Raz Stolarzem a raz kto to wie :) Wkurzałabym wszystkich dookoła, czyli byłabym sobą. Byłoby mnie wszędzie pełno. Jednego dnia bym była w Francji, drugiego w Włoszech a innego na Węgrzech. Nikt by za mną nie...

Na początku XX wieku jako kobieta nie miałabym zbyt wielu możliwości. Gdybym jeszcze urodziła się w mieście, w bogatej rodzinie to może udałoby mi się namówić papę rodu na pozwolenie na rozpoczęcie studiów. Potem szukałabym uczelni, która przyjmie kobietę i potraktuje ją poważnie, a nie jako klasową maskotkę. Po studiowaniu prawa i otrzymaniu tytułu walczyłabym o prawa kobiet i zajmowałabym się polityką. Pewnie byłabym wyszydzana i traktowana jak wariatka, srogie matrony mówiłyby, że mam znaleźć męża i dzieci rodzić, a nie bawić się w politykę. Starałabym się pomagać kobietom, aktywizować je zawodowo, pomagać tym, które są w trudnej sytuacji życiowej. Może nawet coś bym osiągnęła, ale wszystko przekreśliłaby I wojna światowa, która załamała życie wielu osobom.
Gdybym z kolei urodziła się na wsi pewnie nie nauczyłabym się nawet czytać i pisać. Wyszłabym za mąż w wieku 16 lat, urodziła 9 dzieci, pracowała jak niewolnik i dożyła słusznego wieku 50 lat. A gdybym tchnięta duchem buntu powiedziała coś o prawach kobiet, to pewnie wiejska inkwizycja uruchomiłaby nieużywane stosy dla wiedźm.

Na początku XX wieku jako kobieta nie miałabym zbyt wielu możliwości. Gdybym jeszcze urodziła się w mieście, w bogatej rodzinie to może udałoby mi się namówić papę rodu na pozwolenie na rozpoczęcie studiów. Potem szukałabym uczelni, która przyjmie kobietę i potraktuje ją poważnie, a nie jako klasową maskotkę. Po studiowaniu prawa i otrzymaniu tytułu walczyłabym o prawa...

Jeżeli urodzilabym się w xx wieku to na pewno szybko wyszłabym za mąż.Jako kobieta w tamtych czasach pracowałabym najpewniej jako niania lub zbierałabym owoce.Byłaby to dobra praca jak na tamte czas.

Jeżeli urodzilabym się w xx wieku to na pewno szybko wyszłabym za mąż.Jako kobieta w tamtych czasach pracowałabym najpewniej jako niania lub zbierałabym owoce.Byłaby to dobra praca jak na tamte czas.

Urodziłam się jako kobieta i to przesądziło o moim losie. Rodzicie szybko wydali mnie za mąż, na wsi to była codzienność. Nie miałam im tego za złe, rozumiałam od dawna, że muszę ich odciążyć. Mój mąż rzadko bywał dobrym człowiekiem na trzeźwo,a stawał się bezwzględną bestią po alkoholu, który popijał z innymi chłopami, świętując to koniec żniw, to wykopki lub po prostu dla zabicia długich zimowych wieczorów. Wojna przyniosła mi nadzieję na zmiany. Kiedy widziałam męża po raz ostatni, stojąc przed dworcem kolejowym w pobliskim mieście, wybudowanym nam przez cesarza, płakałam jedynie z radości. Byłam wciąż młoda, i co najważniejsze bezdzietna. Poroniłam trzykrotnie, bo nie szczędził mi uderzeń nawet podczas ciąży. Czułam podświadomie, że mój małżonek i kat w jednej osobie, nigdy już nie powróci w rodzinne strony. Wiatr niósł ze sobą zapach zmian na lepsze.

Urodziłam się jako kobieta i to przesądziło o moim losie. Rodzicie szybko wydali mnie za mąż, na wsi to była codzienność. Nie miałam im tego za złe, rozumiałam od dawna, że muszę ich odciążyć. Mój mąż rzadko bywał dobrym człowiekiem na trzeźwo,a stawał się bezwzględną bestią po alkoholu, który popijał z innymi chłopami, świętując to koniec żniw, to wykopki lub po prostu dla...

Myślę, że mogłabym być nauczycielką na pensji, a moje życie byłoby bliskie akcji książki Emancypantki, a może byłabym nieszczęśliwie zakochana niczym Róża z Cudzoziemki, a może miałabym szczęście i znalazłabym się na studiach w Szwajcarii niczym Agnieszka z Nocy i dni. Ale na pewno nie miałabym tej wiedzy jaką mam dziś na którą składa się historia całego wieku, którą ja znam obecnie. Niemniej czas początku XX wieku byłby mi bliższy i bardziej byłabym osadzona w tamtym czasie. A więc coś za coś. Zresztą w życiu nie można mieć wszystkiego.

Myślę, że mogłabym być nauczycielką na pensji, a moje życie byłoby bliskie akcji książki Emancypantki, a może byłabym nieszczęśliwie zakochana niczym Róża z Cudzoziemki, a może miałabym szczęście i znalazłabym się na studiach w Szwajcarii niczym Agnieszka z Nocy i dni. Ale na pewno nie miałabym tej wiedzy jaką mam dziś na którą składa się historia całego wieku, którą ja...

Początek XX wieku kojarzy mi się mocno z powieścią Dickensa „Oliver Twist”. Pamiętam, jak wybrałam się na ekranizację w reżyserii Polańskiego, gdy byłam jeszcze mała, i jak wielkie wywarła ona na mnie wrażenie. Myślę, że gdyby przyszło mi żyć w tamtych czasach, najpewniej moje życie przypominałoby to, przedstawione w książce. Mieszkałabym w podejrzanej dzielnicy razem z moją szajką młodych złodziei, utrzymując się z szemranych interesów. Moje plany na przyszłość zapewne nie wybiegałyby zbyt daleko, zresztą, znając mojego pecha, zostałabym złapana i powieszona.

Początek XX wieku kojarzy mi się mocno z powieścią Dickensa „Oliver Twist”. Pamiętam, jak wybrałam się na ekranizację w reżyserii Polańskiego, gdy byłam jeszcze mała, i jak wielkie wywarła ona na mnie wrażenie. Myślę, że gdyby przyszło mi żyć w tamtych czasach, najpewniej moje życie przypominałoby to, przedstawione w książce. Mieszkałabym w podejrzanej dzielnicy razem z...

Mój prapradziadek był wtedy kowalem, więc pewnie nawalałbym młotem o kowadło. Prawdopodobnie miałbym większe mięśnie niż teraz, chodził w sztruksach, podciągniętych na szelkach i umorusanej sadzą koszuli z podwiniętymi do łokci rękawami. Miałbym zakład na dole kamienicy, a u góry mieszkanie. Zaczynałbym rano, a w południe szedł na górę zjeść obiad, przygotowany przez moją żonę. Z całej sześcioosobowej rodziny tylko ja jadłbym mięso na drugie danie, bo potrzebowałbym energii. Po obiedzie wracałbym do pracy i wieczorem brał kąpiel w misce, przygotowanej przez moją żonę. Potem chwile z nią rozmawiał co wydarzyło się u Konkoli i że Konkolowa córkę za mąż wydaje za syna Marciniaka, tego rybaka z Wałowej. A przed snem odmówiłbym modlitwę i położyłbym się do łóżka.

Mój prapradziadek był wtedy kowalem, więc pewnie nawalałbym młotem o kowadło. Prawdopodobnie miałbym większe mięśnie niż teraz, chodził w sztruksach, podciągniętych na szelkach i umorusanej sadzą koszuli z podwiniętymi do łokci rękawami. Miałbym zakład na dole kamienicy, a u góry mieszkanie. Zaczynałbym rano, a w południe szedł na górę zjeść obiad, przygotowany przez moją...

Kuchennymi drzwiami. Światło i cień[bookLink]4592219|Kuchennymi drzwiami. Światło i cień[/bookLink]

Kuchennymi drzwiami. Światło i cień[bookLink]4592219|Kuchennymi drzwiami. Światło i cień[/bookLink]

 [bookCover]4592219|Kuchennymi drzwiami. Światło i cień[/bookCover]