"Kosmiczna podróż z niewyszkoloną załogą"

Czasem mam wrażenie, że wyruszyliśmy w daleką podróż, ale nie do końca wszyscy się orientują jakie tak naprawdę są ich zadania!
W mojej rodzinie panuje bardzo rodzinna atmosfera i zawsze możemy na siebie liczyć w trudnych chwilach!
Ale nie zawsze wszyscy są świetnie zorientowani co się w niej dzieje i jak to w każdej rodzinie zdarzają się spory i ten wujek nie gada ze swoją siostrą, a tutaj znowu matka nie odzywa się z córką!
Na weselach zawsze jest problem kto z kim może usiąść, żeby nikt się nie obraził!
Ale najważniejsze jest to, że nawet kiedy ktoś na kogoś się boczy, to w chwilach smutku o tym zapominamy i zawsze wzajemnie możemy na siebie liczyć, więc nieważne jak ogromne zamieszanie panuje moja rodzina zawsze sobie jakoś z tym poradzi!

"Kosmiczna podróż z niewyszkoloną załogą"

Czasem mam wrażenie, że wyruszyliśmy w daleką podróż, ale nie do końca wszyscy się orientują jakie tak naprawdę są ich zadania!
W mojej rodzinie panuje bardzo rodzinna atmosfera i zawsze możemy na siebie liczyć w trudnych chwilach!
Ale nie zawsze wszyscy są świetnie zorientowani co się w niej dzieje i jak to w każdej rodzinie...

"Jak to możliwe?" członkowie mojej rodziny pakują się w tak dziwne i niespotykane historie, że czasami trudno mi w to wszystko uwierzyć, ale ja wiem, że to wszystko prawda ;)

"Jak to możliwe?" członkowie mojej rodziny pakują się w tak dziwne i niespotykane historie, że czasami trudno mi w to wszystko uwierzyć, ale ja wiem, że to wszystko prawda ;)

Rwacy kamienny potok
Wszystko dzieje sie tak szybko. Co dnia tworza sie nowe historie, ktorych nie sposob przewidziec. Kiedy woda splywa bardzo szybko wciaz zmienia koryto rzeki. A kiedy zanurkujesz, aby gdzies sprobowac sie zatrzymac, zycie poturbuje Was jeszcze bardziej. Rozbijajac o skaly resztki waszych wiezi I nadziei.

Rwacy kamienny potok
Wszystko dzieje sie tak szybko. Co dnia tworza sie nowe historie, ktorych nie sposob przewidziec. Kiedy woda splywa bardzo szybko wciaz zmienia koryto rzeki. A kiedy zanurkujesz, aby gdzies sprobowac sie zatrzymac, zycie poturbuje Was jeszcze bardziej. Rozbijajac o skaly resztki waszych wiezi I nadziei.

,,Jak kochać i nie zwariować?''

Moja rodzina jest szalona!
Nie ważne czy moi rodzice spotkają się po raz pierwszy z rodzicami męża córki siostry mojej mamy, czy po raz setny z braćmi mojego taty -są otwarci oraz szczerzy jak gdyby znali się od urodzenia. Swoją pozytywna energią zarażają wszystkich wokół, co tworzy łańcuszek radości w naszych ciągle rosnącym drzewie genealogicznym. Jestem szczęśliwa kiedy kawałek mojej rodziny jest razem i bawią się i rozmawiają do późnego wieczora. Sytuacje takie dzieją się dlatego, bo jesteśmy rozdzieli oceanami, państwami, kontynentami. Rzadko się widujemy. W Polsce nie mam rodziny oprócz rodziców i brata. Część mieszka w USA, Niemczech, Grecji itd. Ma to swoje zalety jak i wady. Kiedyś zbieraliśmy się większością przy wigilijnym stole, a teraz to tylko wspomnienie.
Nie narzekam, tylko tęsknię.
Dałam taki tytuł, ponieważ, jak wspomniałam, moja rodzina jest otwarta i pozytywna ,jednak można zwariować od tego, że wszystkich nie widzi się za często a się za nimi bardzo tęskni.

,,Jak kochać i nie zwariować?''

Moja rodzina jest szalona!
Nie ważne czy moi rodzice spotkają się po raz pierwszy z rodzicami męża córki siostry mojej mamy, czy po raz setny z braćmi mojego taty -są otwarci oraz szczerzy jak gdyby znali się od urodzenia. Swoją pozytywna energią zarażają wszystkich wokół, co tworzy łańcuszek radości w naszych ciągle rosnącym drzewie...

"Kobiety ze śmieszkowej krainy"

Może to brzmi banalnie, zapewne głupio, ale tak naprawdę jest. Moja siostra, mama, kiedyś babcia -teraz z z pewnością w niebie- śmieją się zawsze i do tego najczęściej z niczego lub po prostu z siebie nawzajem. Z głupio przekręconego słowa, z zabawnych gestykulacji podczas opowiadania o czymś i takie tam. Czasem tak się śmiejemy, że aż nas rozbolą brzuchy. Dlaczego? Nie potrafię wyjaśnić. Może dlatego, że mamy to w "śmieszkowych genach" może dlatego, że życie bywa trudne, bywa smutne i z tego względu, gdy nie jesteśmy razem, już tak nie cieszy nas wszystko i już nie potrafimy się śmiać z niczego.

Podam może jeden przykład:
Nie tak dawno, mój mały siostrzeniec, patrząc się na ślimaka w trawie, klepał, starą, dziecięcą rymowankę. "Ślimak, ślimak wystaw rogi, dam ci sera na pierogi". Słysząc to, mówię do siostry z pełną powagą:
"Wiesz, gdy tak mówiłam, to ślimak zawsze wystawiał mi pieroga..."
Wystarczyło znaczące spojrzenie mojej siostry i delikatne zwrócenie mi uwagi, co przed chwilą powiedziałam....
Zdaję sobie sprawę, że może czasem zachowujemy się nazbyt dziecinnie, ale przecież "Dzieciństwo to miejsce, gdzie mieszka się przez całe życie."

"Kobiety ze śmieszkowej krainy"

Może to brzmi banalnie, zapewne głupio, ale tak naprawdę jest. Moja siostra, mama, kiedyś babcia -teraz z z pewnością w niebie- śmieją się zawsze i do tego najczęściej z niczego lub po prostu z siebie nawzajem. Z głupio przekręconego słowa, z zabawnych gestykulacji podczas opowiadania o czymś i takie tam. Czasem tak się śmiejemy, że aż nas...

"Jak TU żyć???"

Wiadomo,że z rodziną wychodzi się najlepiej na zdjęciu.Do tego najlepiej stanąć gdzieś w środku kadru,bo z boku mogą cię "wyciąć".
Kłótnie,niesnacki,spory,alkohol,ale też troska i małe radości ;-)

"Jak TU żyć???"

Wiadomo,że z rodziną wychodzi się najlepiej na zdjęciu.Do tego najlepiej stanąć gdzieś w środku kadru,bo z boku mogą cię "wyciąć".
Kłótnie,niesnacki,spory,alkohol,ale też troska i małe radości ;-)

Serię powieści o mojej rodzinie mogłabym nazwać "Wrośnięci w łąki, pola, lasy", a to dlatego, że w większości moja rodzina mieszka na wsi. Nasi dziadkowie i pradziadkowie również mieszkali na wsi. Chociaż wyjeżdżaliśmy na studia do dużych miast to ostatecznie osiedliśmy na wsi. Z tego schematu wyłamał się jeden kuzyn, chociaż nie do końca. Mieszka w dużym mieście, ale z racji swojej pracy jeździ po całej Polsce i kontroluje uprawy rolnicze. Jak widać do korzeni ciężko uciec.

Serię powieści o mojej rodzinie mogłabym nazwać "Wrośnięci w łąki, pola, lasy", a to dlatego, że w większości moja rodzina mieszka na wsi. Nasi dziadkowie i pradziadkowie również mieszkali na wsi. Chociaż wyjeżdżaliśmy na studia do dużych miast to ostatecznie osiedliśmy na wsi. Z tego schematu wyłamał się jeden kuzyn, chociaż nie do końca. Mieszka w dużym mieście, ale z...

"Zacznijmy od nowa" - moja rodzina mnie zostawiła. Może nie sprostałam ich oczekiwaniom, a może... tak musiało być od początku. Ci niezłomni katolicy nie mogli znieść niewierzącej córki, wnuczki, siostrzenicy, bratanicy... Ta (nie)wiara stała się przyczyną poróżnień. I już nie jestem mile widziana na rodzinnym obiedzie.
Mój chłopak miał plan na siebie, ale jak to często bywa - jego rodzina miała inny plan na niego. Nie został lekarzem, mimo wielopokoleniowej tradycji. Nie został także z nimi - od wyprowadzki nie odebrali od niego ani jednego telefonu.

Tak więc "zacznijmy od nowa" - początek naszej, lepszej historii, w której nasze pokolenia odrywa się od wszystkich poprzednich.

"Zacznijmy od nowa" - moja rodzina mnie zostawiła. Może nie sprostałam ich oczekiwaniom, a może... tak musiało być od początku. Ci niezłomni katolicy nie mogli znieść niewierzącej córki, wnuczki, siostrzenicy, bratanicy... Ta (nie)wiara stała się przyczyną poróżnień. I już nie jestem mile widziana na rodzinnym obiedzie.
Mój chłopak miał plan na siebie, ale jak to często...

" Tam gdzie kończy się świat" Czemu tak? Bo zwykle członkowie mojej rodziny spotykają się w dwóch miejscach nad morzem i w górach. W sumie nie ma się co dziwić, najlepiej spotkać się tam gdzie nie każdy może wejść, samotność czasem zbliża.

" Tam gdzie kończy się świat" Czemu tak? Bo zwykle członkowie mojej rodziny spotykają się w dwóch miejscach nad morzem i w górach. W sumie nie ma się co dziwić, najlepiej spotkać się tam gdzie nie każdy może wejść, samotność czasem zbliża.

"Codzienność utkana z pozorów"
Uważam, że ten tytuł idealnie pasowałby do powieści o mojej rodzinie, ponieważ wielokrotnie zdarza się, że inni ludzie, znający (czy też raczej "znający") moją rodzinę, ulegają pozorom. To, co dla innych wydaje się o nas oczywiste, okazuje się tylko złudzeniem. Ale któż uwierzy, że jego krótkie obserwacje okazują się nieprawdziwe? Kto dojrzy smutek, kiedy widzi uśmiechnięte twarze? Kto, usłyszawszy krzyk, nie dopowie sobie swojej historii, nawet jeśli chwilę później wybuchnie śmiech? A to tylko wierzchołek góry lodowej naszej codzienności...

"Codzienność utkana z pozorów"
Uważam, że ten tytuł idealnie pasowałby do powieści o mojej rodzinie, ponieważ wielokrotnie zdarza się, że inni ludzie, znający (czy też raczej "znający") moją rodzinę, ulegają pozorom. To, co dla innych wydaje się o nas oczywiste, okazuje się tylko złudzeniem. Ale któż uwierzy, że jego krótkie obserwacje okazują się nieprawdziwe? Kto dojrzy...