Rozpaczliwie walczę o powietrze. Czuję, jak woda we mnie wnika. Wypełnia mnie. Ach! Ktoś popycha mnie tak, że obijam się o dno zbiornika. Dlaczego mi to robi? Rytmicznie uderza mną o ściany. Już dłużej tego nie wytrzymam. Rozpaczliwie podejmuję walkę o wydostanie się stąd. Potrzebuję powietrza. Ta sama osoba w końcu łapie mnie i wyciąga. W końcu mogę odetchnąć! Próbuję złapać kilka wdechów, ale od razu ktoś rzuca mnie na podłogę. Jest cała brudna. Już nie mam siły walczyć. Pozwalam miotać sobą na prawo i lewo. Kojarzycie to uczucie, kiedy boli tak bardzo, że właściwie przestaje boleć? Właśnie w takim stanie się znajduję. Czuję jak wraz z kolejnymi uderzeniami o podłogowe deski, wydzierane są ze mnie resztki godności. Oczy zalepiają mi się od brudu zalegającego na podłodze, jednak wiem, co zaraz nastąpi. Łapię większy haust powietrza i zaczynam się modlić. Znowu wrzuca mnie do zbiornika. 1, 2, 3, liczę sekundy, bo wiem, że nie wytrzymam dłużej bez powietrza niż 40 sekund. Chociaż... Jeśli byłby to mój koniec, to przynajmniej skończyłby się ten koszmar. Koszmar bycia mopem.

Rozpaczliwie walczę o powietrze. Czuję, jak woda we mnie wnika. Wypełnia mnie. Ach! Ktoś popycha mnie tak, że obijam się o dno zbiornika. Dlaczego mi to robi? Rytmicznie uderza mną o ściany. Już dłużej tego nie wytrzymam. Rozpaczliwie podejmuję walkę o wydostanie się stąd. Potrzebuję powietrza. Ta sama osoba w końcu łapie mnie i wyciąga. W końcu mogę odetchnąć! Próbuję...

No nie, to już trzecie włamanie w tym miesiącu! I to gdzie - do sklepu monopolowego. Ci złodzieje to nie mają za grosz wyobraźni. Co może zrobić telefon, kiedy para głupków budzi go w środku nocy i to jeszcze w tak brutalny sposób? Już wiem! Oczywiście zadzwonić! A gdzie? No jakżeby inaczej - na policję. Ale się frajerzy zdziwią, kiedy ni z tego ni z owego zgarną ich gliniarze. I na dodatek nie będą mieli pojęcia, kto ich wsypał!

No nie, to już trzecie włamanie w tym miesiącu! I to gdzie - do sklepu monopolowego. Ci złodzieje to nie mają za grosz wyobraźni. Co może zrobić telefon, kiedy para głupków budzi go w środku nocy i to jeszcze w tak brutalny sposób? Już wiem! Oczywiście zadzwonić! A gdzie? No jakżeby inaczej - na policję. Ale się frajerzy zdziwią, kiedy ni z tego ni z owego zgarną ich...

Jestem wątrobą Burego, beze mnie Bury umarłby od toksyn zgromadzonych w organizmie.

Jestem wątrobą Burego, beze mnie Bury umarłby od toksyn zgromadzonych w organizmie.

Ten dzień był przełomowy. Do tej pory John wszystko co napisał wrzucał do kosza. Aż przykro było patrzeć jak denerwuje się na własną niemoc. A trzeba dodać, że nad swoim notesem spędzał naprawdę długie godziny. Zaczynał o 9. Obserwowałam uważnie jak dokładnie, przy użyciu wręcz chirurgicznie precyzyjnych ruchów wyjmował ołówek z piórnika, kładł notes niedaleko mnie i zaczynał notować. Po jakimś czasie czytał efekty swojej pracy, na jego twarzy wykwitał grymas niesmaku, wyrywał kartę i ciskał o ścianę, po czym chodził w koło i mówił do siebie. Pocieszeniem zawsze było dla niego zdjęcie matki kopiącej piłkę w ogrodzie. To zdjęcie znajdowało się we mnie, jako ramka do zdjęcia po to zostałam stworzona, aby przywoływać w ludziach najczulsze wspomnienia. Brał mnie do rąk i przytulał do piersi. O 14.00 gosposia przynosiła obiad, po którym John po raz kolejny podchodził do pisania, z wiadomym efektem.
Aż do tego dnia. Było akurat lato, w tył wiał mi delikatny wiatr z uchylonego okna. John był w dobrym humorze od rana. Po przeprowadzeniu procesu przygotowawczego zaczął pisać. Widziałam wyraźnie błysk w jego oczach i czułam, że to wiekopomny moment. John pisał tak „Trzy pierścienie dla królów elfów pod otwartym niebem, Siedem dla władców krasnali w ich kamiennych pałacach, Dziewięć dla śmiertelników, ludzi śmierci podległych…”. Przeczytał to i krzyknął „To jest to!”. A potem mnie przytulił i to był najczulszy uścisk w jego życiu.

Ten dzień był przełomowy. Do tej pory John wszystko co napisał wrzucał do kosza. Aż przykro było patrzeć jak denerwuje się na własną niemoc. A trzeba dodać, że nad swoim notesem spędzał naprawdę długie godziny. Zaczynał o 9. Obserwowałam uważnie jak dokładnie, przy użyciu wręcz chirurgicznie precyzyjnych ruchów wyjmował ołówek z piórnika, kładł notes niedaleko mnie i...

Obserwowałem ją zawsze przed snem, kiedy siadała na brzegu łóżka i szczotkowała swoje długie włosy w bładym świetle lampy. Patrzyła w dal, była nieobecna, najprawdopodobniej rozmyślała o nim. Podziwiałem jej urodę; regularne rysy twarzy, mały nosek i czerwone jak krew usta. Od dawna była nieszczęśliwa, doskonale to wiedziałem. On zaszczepił w jej wnętrzu jad trującej miłości, posiadał nad nią całkowitą władzę, miała na jego punkcie obsesję i nie przestwała analizować każdego szczegółu z ich nielicznych spotkań. Z tego, co wiem, nie był nawet specjalnie przystojny, raczej przeciętny mężczyzna w średnim wieku, zauroczony zarówno jej młodością, jak i inteligencją. Nigdy nie zrozumiem jak mogła go pokochać i pozwolić aby ta miłość zniszczyła jej życie i otwarła drogę do bezkresnej samotności. Po wpływem silnych uczuć pisała piękne wiersze i pełne emocji listy, których nigdy nie wysłała. Wiedziałem, że cierpi, a mimo to czerpałem dziką przyjemność z czytania jej myśli, które przelewała na papier. Byłem jej jedynym przyjacielem i powiernikiem sekretów, najbliższym jej na tym świecie, czuwającym zawsze przy jej łożu. Byłem jej wiecznym piórem.

Obserwowałem ją zawsze przed snem, kiedy siadała na brzegu łóżka i szczotkowała swoje długie włosy w bładym świetle lampy. Patrzyła w dal, była nieobecna, najprawdopodobniej rozmyślała o nim. Podziwiałem jej urodę; regularne rysy twarzy, mały nosek i czerwone jak krew usta. Od dawna była nieszczęśliwa, doskonale to wiedziałem. On zaszczepił w jej wnętrzu jad trującej...

Nazywam się Rysiek. Tak wygląda mój dzień:
No i kolejny wschód słońca. Ciekawe, które z dzieciaków dziś na mnie usiądzie do śniadania? O! Zuzia. Mała i leciutka – nie muszę się męczyć. Następnie kilka godzin spokoju, czasem tylko Pani postawi na mnie wiadro z ziemniakami. Najgorsze są powroty z pracy Pana. Nie wiem gdzie on pracuje, ale nie mogę wtedy oddychać… Chłop wagi ok 100 kg siada spoconym tyłkiem i zjada mielone, po których cała rodzina ma straszne… a zresztą lepiej o tym nie mówmy. Później przestawiają mnie z kąta w kąt. Skaczą ze mnie dzieci, odwracają mnie do góry nogami i siadają między nimi udając kierowców samochodów. Czasem też wchodzą na mnie, gdy nie mogą czegoś sięgnąć…
Nazywam się Rysiek. Jestem taboretem i mam depresję, bo nie mam oparcia.

Nazywam się Rysiek. Tak wygląda mój dzień:
No i kolejny wschód słońca. Ciekawe, które z dzieciaków dziś na mnie usiądzie do śniadania? O! Zuzia. Mała i leciutka – nie muszę się męczyć. Następnie kilka godzin spokoju, czasem tylko Pani postawi na mnie wiadro z ziemniakami. Najgorsze są powroty z pracy Pana. Nie wiem gdzie on pracuje, ale nie mogę wtedy oddychać… Chłop wagi...

Zapraszamy do dyskusji.

Zapraszamy do dyskusji.