Była taka decyzja, która swego czasu poróżniła moją rodzinę. Od której niemal wszyscy chcieli mnie odwieść i której prawie nikt nie rozumiał. Nie wiem, czy była nieodpowiedzialna, ale na pewno była trochę szalona.

Mogła mieć różne konsekwencje. Mogła być niebezpieczna i mogła źle się skończyć. Ale żeby się o tym przekonać, trzeba było zaryzykować.
Wiele osób, nie chciało mi na takie ryzyko pozwolić. Prosili, argumentowali, przekonywali. Ale ja nie słuchałam - byłam dorosła, właśnie zdałam maturę, mogłam decydować sama o sobie.

Wyjechałam za granicę. Sama. Do nieznanego kraju. Poza Europę. Miałam mieszkać u ludzi, których poznałam przez internet. Z którymi wymieniłam ledwie kilka maili. Chciałam poznać świat. Chciałam przeżyć przygodę.

Moi bliscy prawie umarli z niepokoju, gdy usłyszeli, że w kraju, w którym wówczas przebywałam, doszło do dwóch zamachów.
A ja? Wróciłam do domu po miesiącu wojaży. Cała i zdrowa. Z mnóstwem miłych wspomnień. Z przyjaźniami na całe życie.

Nie żałuję, że pojechałam. Z perspektywy czasu jednak dużo lepiej rozumiem najbliższych i ich skołatane nerwy.
Mimo wszystko nadal lubię podejmować ryzyko.

Była taka decyzja, która swego czasu poróżniła moją rodzinę. Od której niemal wszyscy chcieli mnie odwieść i której prawie nikt nie rozumiał. Nie wiem, czy była nieodpowiedzialna, ale na pewno była trochę szalona.

Mogła mieć różne konsekwencje. Mogła być niebezpieczna i mogła źle się skończyć. Ale żeby się o tym przekonać, trzeba było zaryzykować.
Wiele osób, nie chciało...

Najbardziej nieodpowiedzialna decyzja?

Czy ktoś uwierzy, że chyba nie ma decyzji, którą określiłabym takim mianem w swoim życiu? Nigdy nie upiłam się do nieprzytomności, nie jechałam samochodem po pijaku (ani nawet rowerem, mniejsza z tym), nie spotkałam z nieznajomym mężczyzną z sieci, nie zostawiłam odkręconej wody w łazience albo żelazka podłączonego do prądu, nie pożyczyłam nikomu pieniędzy i nie biegałam nago po mieście.

Więc.. może Odpowiedzialność powinna być moim drugim imieniem?

Najbardziej nieodpowiedzialna decyzja?

Czy ktoś uwierzy, że chyba nie ma decyzji, którą określiłabym takim mianem w swoim życiu? Nigdy nie upiłam się do nieprzytomności, nie jechałam samochodem po pijaku (ani nawet rowerem, mniejsza z tym), nie spotkałam z nieznajomym mężczyzną z sieci, nie zostawiłam odkręconej wody w łazience albo żelazka podłączonego do prądu, nie...

Moją najbardziej nieodpowiedzialną decyzją było rozpoczęcie studiów na kierunku, który mnie kompletnie nie interesował. Przez to straciłam dwa lata swojego życia. Ale gdyby nie ta decyzja, to nie poszłabym na studia, które bardzo mnie zainteresował i gdzie poznałam moje najwspanialsze przyjaciółki.

Moją najbardziej nieodpowiedzialną decyzją było rozpoczęcie studiów na kierunku, który mnie kompletnie nie interesował. Przez to straciłam dwa lata swojego życia. Ale gdyby nie ta decyzja, to nie poszłabym na studia, które bardzo mnie zainteresował i gdzie poznałam moje najwspanialsze przyjaciółki.

Myślę, że jako "wychuchana" jedynaczka podjęłam wiele decyzji, ktore mogłyby uchodzić za nieodpowiedzialne. Gdy tylko wyfrunęłam z rodzinnego gniazdka rozpoczął się dla mnie okres badania granic. Świat miał dla mnie tyle nieodkrytych terenów a ja prędko zaczęłam nadrabiać zaległości, pragnąc go poznać własnymi zmysłami. Postawiłam samą siebie w wielu trudnych sytuacjach, kierując się zasadą, by każdego dnia robić jedną rzecz, która mnie przeraża. Nie żałuję dziś niczego, bo rzucając się na głęboką wodę musiałam nauczyć się pływać. Często zmuszam się do wychodzenia ze swojej strefy komfortu tylko po to, aby się przekonać, że wciąż to potrafię. Zastanawiam się jak stwierdzić, że decyzja była nieodpowiedzialna? Czy można to ocenić po poziomie ryzykowności, czy raczej już po skutkach? Człowiek się uczy na własnych błędach przez całe życie, więc nawet te niezbyt dobre decyzje dają nam coś dobrego, nawet jeżeli jest to lekcja na przyszłość.

Myślę, że jako "wychuchana" jedynaczka podjęłam wiele decyzji, ktore mogłyby uchodzić za nieodpowiedzialne. Gdy tylko wyfrunęłam z rodzinnego gniazdka rozpoczął się dla mnie okres badania granic. Świat miał dla mnie tyle nieodkrytych terenów a ja prędko zaczęłam nadrabiać zaległości, pragnąc go poznać własnymi zmysłami. Postawiłam samą siebie w wielu trudnych sytuacjach,...

Najbardziej nieodpowiedzialną i może naiwną decyzją w moim życiu było danie tej jednej osobie drugiej szansy.. a potem trzeciej i kolejnej.
A jedyne co mam na swoją obronę to, to że byłam młoda i głupia. Bo przecież każda młoda dziewczyna pragnie wielkiej i pięknej miłości, partnera który jest połączeniem łobuza i wiernego przyjaciela.
Na początku było super. Potem opadło zauroczenie i zakochanie i.. no właśnie.. i co dalej? Dalej były kłótnie. Chciałam by on się zmienił, a on obiecywał że to zrobi więc dawałam kolejną szansę, a każda ze zmian trwała najdłużej dosłownie kilka dni.
Niby mnie to umocniło i emocjonalnie i psychicznie oraz sprawiło, że dorosłam do szczerej, prawdziwej i odpowiedzialnej miłości ale żałuję tego, że byłam tak naiwna i wierzyłam że ktokolwiek może się tak po prostu zmienić. Myślę, że przez to ciągłe dawanie kolejnej i jeszcze następnej szansy mogło mnie ominąć coś o wiele piękniejszego w życiu. Może właśnie wtedy przeoczyłam kogoś kto był mi pisany na całe życie lub go po prostu odrzuciłam.
Ale nigdy nie ma tego co by na dobre nie wyszło.. w końcu uczymy się na błędach. Teraz nie wierzę, że ktoś jest zdolny do zmiany i jak to zawsze mówię "Zołza zołzą pozostanie, a księżniczka w służącą się nie zamieni".
Przez to, że wtedy miałam czas na 'naukę' nauczyłam się bardzo wiele. Moje decyzje stały się przemyślane i odpowiedzialne. A tamtą starą miłość z milionem drugich szans pogoniłam i zamieniłam na szczerą i prawdziwą miłość z kimś zupełnie innym, z kimś kto nie potrzebuje żadnej drugiej szansy.

Najbardziej nieodpowiedzialną i może naiwną decyzją w moim życiu było danie tej jednej osobie drugiej szansy.. a potem trzeciej i kolejnej.
A jedyne co mam na swoją obronę to, to że byłam młoda i głupia. Bo przecież każda młoda dziewczyna pragnie wielkiej i pięknej miłości, partnera który jest połączeniem łobuza i wiernego przyjaciela.
Na początku było super. Potem opadło...

Najbardziej nieodpowiedzialną decyzją w moim życiu był wybór takiego, a nie innego kierunku technikum. Nie pracuję w zawodzie, a najczęstszą odmową jaką słyszę jest to, że 'kobiet do szpadla nie zatrudniają, a do projektowania mają już kogoś'. Technik Architektury Krajobrazu.

Najbardziej nieodpowiedzialną decyzją w moim życiu był wybór takiego, a nie innego kierunku technikum. Nie pracuję w zawodzie, a najczęstszą odmową jaką słyszę jest to, że 'kobiet do szpadla nie zatrudniają, a do projektowania mają już kogoś'. Technik Architektury Krajobrazu.

Myślę, że nieodpowiedzialną decyzją jest zaczęcie nowej książki. Na pewno większość z nas czyta " jeszcze tylko jeden rozdział", co kończy się połową książki w połowie nocy. A potem niczym zombie kroczymy w stronę szkoły lub pracy. I czasami po prostu trudno kontaktować po kilku godzinach snu. Mimo wszystko nigdy nie żałuję tego, że przeczytam kilka kartek za dużo... Czy to nie jest przyjemnością z czytania, gdy tak zatracimy się w historii, że nie możemy przerwać? Ale takie właśnie czytanie w nocy uważam za nieodpowiedzialną decyzję, bo w dzień dopada nas rzeczywistość i niestety trzeba się z nią zmierzyć. Najlepiej wyspanym.

Myślę, że nieodpowiedzialną decyzją jest zaczęcie nowej książki. Na pewno większość z nas czyta " jeszcze tylko jeden rozdział", co kończy się połową książki w połowie nocy. A potem niczym zombie kroczymy w stronę szkoły lub pracy. I czasami po prostu trudno kontaktować po kilku godzinach snu. Mimo wszystko nigdy nie żałuję tego, że przeczytam kilka kartek za dużo... Czy to...

Najbardziej nie odpowiedzialna decyzja jaką podjęłam to podjecie wyzwania 100 książek w rok 2017 :) Przez to wyzwanie zaniedbałam naukę a za tydzień piszę maturę. Zamiast nauką wolę się oddać przyjemnością czytania.

Najbardziej nie odpowiedzialna decyzja jaką podjęłam to podjecie wyzwania 100 książek w rok 2017 :) Przez to wyzwanie zaniedbałam naukę a za tydzień piszę maturę. Zamiast nauką wolę się oddać przyjemnością czytania.

Niczego nie żałuję.
Filozofia - dumnie brzmi. Mając 19 lat postanowiłam studiować filozofię, narażając fundusze rodziców na kompletne zmarnowanie. Wymyśliłam sobie, że zawodowo będę myśleć i to wystarczy, żeby godnie żyć. Nie uznawałam za rozsądną żadnej alternatywy. Mogłam zostać lekarzem, ekonomistą, nauczycielem, adwokatem. Zostałam filozofem.
Dziś wiem, że to najmniej przemyślana, bardzo ryzykowna decyzja. Dziś wiem, że wybrałam dobrze.
Niczego nie żałuję.

Niczego nie żałuję.
Filozofia - dumnie brzmi. Mając 19 lat postanowiłam studiować filozofię, narażając fundusze rodziców na kompletne zmarnowanie. Wymyśliłam sobie, że zawodowo będę myśleć i to wystarczy, żeby godnie żyć. Nie uznawałam za rozsądną żadnej alternatywy. Mogłam zostać lekarzem, ekonomistą, nauczycielem, adwokatem. Zostałam filozofem.
Dziś wiem, że to najmniej...