Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Karo
sloneczko89
Ola
Joanna
surenka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Karo
sloneczko89
Ola
Joanna
surenka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Wódz Siuksów "Grzmiące Majty" i jego wierny towarzysz "Przygasłe Słońce" spotkali się na imieninach u wodza Apaczów. Sprawa z nimi zawsze była prosta, jest impreza, jest OGIEŃ! Woda ognista lała się strumieniami, czy też może promieniami zmierzała do ich gardeł?
Następnego dnia, gdy wzeszło słońce, wszyscy usiedli przy ognisku z wyraźnie...niewyraźnymi minami. Jedynie młody Siuks - "Biorę co Leci" - spoglądał na córkę wodza Apaczów z ogniem w oku.
Wódz "Grzmiące Majty" pożalił się wszystkim:
- Z jakiegoś powodu w mym gardle czuję ogień...
- I ja, i ja... - wtórowali mu kolejni Indianie.
Wydawało się, że to jakiś zbiorowy pożar...
Nagle pojawił się wioskowy znachor.
- Mam ja dla was lek - rzekł, podając im butelkę.
- Ależ to ta sama ognista woda, którą spożywaliśmy wczoraj, oszalałeś? - powiedział Grzmiące Majty.
- Wodzu, to ty nie wiesz, że ogień się zwalcza ogniem? Kiedyś Metalica o tym zaśpiewa...

Wódz Siuksów "Grzmiące Majty" i jego wierny towarzysz "Przygasłe Słońce" spotkali się na imieninach u wodza Apaczów. Sprawa z nimi zawsze była prosta, jest impreza, jest OGIEŃ! Woda ognista lała się strumieniami, czy też może promieniami zmierzała do ich gardeł?
Następnego dnia, gdy wzeszło słońce, wszyscy usiedli przy ognisku z wyraźnie...niewyraźnymi minami. Jedynie...

Czerwony Las, niedaleko miasteczka Potter
10 lipca 2015 roku
Fragment raportu policyjnego

„[…] Zwłoki znalazł tutejszy leśniczy podczas porannego obchodu okolicy. […]
Trzy ciała doszczętnie zwęglone. Na razie nie udało się ustalić ich płci ani tożsamości. W pobliżu nie znaleziono żadnych dokumentów. Koroner wstępnie określił czas zgonu na godzinę między dwudziestą drugą, a trzecią w nocy. Nie wiadomo czy bezpośrednią przyczyną zgonu było spalenie; więcej szczegółów będzie można ustalić po przeprowadzeniu sekcji.
Zwłoki znajdowały się w śpiworach wewnątrz namiotu. Śpiwory, namiot oraz trawa wokół niego nie noszą śladów podpalenia. Wygląda jakby ciała zostały przeniesione na miejsce zbrodni, ale koroner wykluczył tę możliwość ze względu na zaawansowany stopień spalenia zwłok i ich kruchość.
W pobliżu brak śladów opon. Znaleziono natomiast wypaloną trawę w kształcie bosych stóp w odległości ok. pięciu metrów od namiotu, rozmiar 35, dziecięce lub kobiece (zał. do raportu nr 2). […]”

Kolejni się doigrali, cholerne mieszczuchy, pomyślał Doyle i splunął. Siedział na werandzie z otwartą gazetą na kolanach. Zakłócili spokój Pani Ognia.

Tak jak kiedyś Doyle.
Dotknął pomarszczonej blizny na szyi.
Dwadzieścia lat temu tam go chwyciła rozpalonymi do czerwoności palcami, żeby zabić. Kobieta w sukni z płomieni. W jej oczach żarzył się gniew. Doyle'a zemdliło na wspomnienie smrodu palonego żywcem mięsa.
Po tamtym wydarzeniu pozostała mu blizna i nieustający strach, że pewnego dnia Ona po niego wróci.

Czerwony Las, niedaleko miasteczka Potter
10 lipca 2015 roku
Fragment raportu policyjnego

„[…] Zwłoki znalazł tutejszy leśniczy podczas porannego obchodu okolicy. […]
Trzy ciała doszczętnie zwęglone. Na razie nie udało się ustalić ich płci ani tożsamości. W pobliżu nie znaleziono żadnych dokumentów. Koroner wstępnie określił czas zgonu na godzinę między dwudziestą drugą, a...

W małym nadmorskim miasteczku mają miejsca dziwne zbrodnie na turystach. W wyniku zaginięcia już 10 w przeciągu minionych 3 miesięcy ktoś puszczający bąki na wysokim stołku stwierdził, że coś trzeba z tym zrobić i dla spokoju wysłać jakiegoś angielskiego pechowca – padło na mnie.
Miasteczko spokojne, trochę zacofane. Co tutaj szukali Ci turyści? Nie mam pojęcia. W wyniku śledztwa dowiedziałem się, że ofiary łączy jedynie pochodzenie spoza miasteczka, a forma zaginięcia różna – poczynając od włamania z pobiciem i porwaniem, aż po akcje zawodowca bez żadnych śladów.
W miasteczku przywiązuje się sporą uwagę do kultu ognia. Mógłbym wręcz stwierdzić, że to jakaś miasteczkowa szatańska sekta, jednakże nie to mi było teraz w głowie. W wyniku śledztwa dotarłem, aż do maleńkiej wysepki oddalonej 30 kilometrów od miejsca wydarzeń. Będąc w ukryciu miałem okazję widzieć kult antycznego bożka, orgie, a także palenie żywcem „innowierców”. Ci bezbronni, zamknięci w klatce niczym jakieś zwierzęta krzyczeli prosząc o ratunek, łaskę, czy też szybką śmierć. Popioły z ich ciał służyły do dalszych obrzędów.
Mija 3 dzień na tej złowrogiej wyspie. Mam wrażenie, że każdy z mieszkańców ma ochotę widzieć jak pale się na cześć Karenosta. Jedno jest pewne – sam nic tu nie zdziałam. Jednakże czy uda mi się dotrzeć do portu i przeżyć? Nigdy przedtem nie bałem się ognia jak teraz…

W małym nadmorskim miasteczku mają miejsca dziwne zbrodnie na turystach. W wyniku zaginięcia już 10 w przeciągu minionych 3 miesięcy ktoś puszczający bąki na wysokim stołku stwierdził, że coś trzeba z tym zrobić i dla spokoju wysłać jakiegoś angielskiego pechowca – padło na mnie.
Miasteczko spokojne, trochę zacofane. Co tutaj szukali Ci turyści? Nie mam pojęcia. W wyniku...

Młody żołnierz pospiesznie wbiegł po schodach do świątyni. W oddali zauważył na ołtarzu płonący ogień. Na chwilę się zatrzymał próbując złapać oddech. Powoli ruszył w stronę ognia. Czuł potęgę tego żywiołu, żar bijący od ognia, poczuł wręcz obecność bogów. Stał oniemiały, zapominając zupełnie po co tu przyszedł. Patrzył w ogień, wyciągnął powoli dłoń niczym zahipnotyzowany.
- Stój! – usłyszał delikatny, kobiecy głos. Uniósł głowę i jego spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem westalki. Piękne biała szata zakrywała jej ciało, zaś opaska okrywała głowę.
Żołnierz chciał coś powiedzieć, ale nie mógł wydusić ani słowa.
- Publiuszu dlaczego tu przyszedłeś? Nie powinno cię tu być.
- W… wiem… wybacz mi, oni wiedzą, idą tu, strażnicy… najwyższy kapłan, nie wiem skąd…
Westalka potaknęła smutno.
- Virgo Vestalis Maxima – powiedziała spokojnie – Domyśliła się, popełniłam błąd, zgrzeszyłam.
- Oni zakopią cię żywcem – wydyszał przerażony.
- Moim jedynym celem było pilnowanie ognia, tu był mój dom, wzgardziłam nim, obraziłam moją boginię - Westę.
- To moja wina!
Na posadzce rozległy się kroki, żołnierz obejrzał się i ujrzał biegnących strażników, oburzony najwyższy kapłan darł się wniebogłosy. Nie było nadziei.
Jedzenie i woda, mała lampka. Najwyższa zbrodnia, najwyższa kara, westalka mogła już tylko spoglądać w ogień lampki i rozmyślać nad swoim życiem. Ziemia miała zakryć jej zbrodnie.
- A więc ogień wszystko rozpoczął, ogień rozpalił żądzę i ogień zgaśnie tak jak ja gasnę – szepnęła westalka.

Młody żołnierz pospiesznie wbiegł po schodach do świątyni. W oddali zauważył na ołtarzu płonący ogień. Na chwilę się zatrzymał próbując złapać oddech. Powoli ruszył w stronę ognia. Czuł potęgę tego żywiołu, żar bijący od ognia, poczuł wręcz obecność bogów. Stał oniemiały, zapominając zupełnie po co tu przyszedł. Patrzył w ogień, wyciągnął powoli dłoń niczym zahipnotyzowany.
...

Kiedy piorun w drzewo strzelił
wtedy człowiek się ośmielił
Wziął patyki i wraz z nimi
zaniósł światło do jaskini

Jaskiniowcy oniemiali
w kąty wnet pouciekali
Jeden co się nieźle srożył
Wnet do ognia drew dołożył

Ciepło i gorące dania
To podstawa utrzymania
Facet z dzidą na mamuta
a kobita w ogień chucha

Wieków kilka już minęło
Paru tuzów się zawzięło
By ognisko przegnać precz
bo niepraktyczna to rzecz

Jeden się Edison zwał
a był chłop na skwał
Gdy ruszył swoją makówką
Wnet pochwalił się żarówką

Teraz ogień zamiast w domu
W lesie palą po kryjomu

Kiedy piorun w drzewo strzelił
wtedy człowiek się ośmielił
Wziął patyki i wraz z nimi
zaniósł światło do jaskini

Jaskiniowcy oniemiali
w kąty wnet pouciekali
Jeden co się nieźle srożył
Wnet do ognia drew dołożył

Ciepło i gorące dania
To podstawa utrzymania
Facet z dzidą na mamuta
a kobita w ogień chucha

Wieków kilka już minęło
Paru tuzów się zawzięło
By ognisko...

Anita zapaliła świecę, zamknęła oczy wtulona w miękki fotel, by porwać się wspomnieniom. Paweł obejmował ją czule nad rozświetlonym brzegiem morza. Wpatrywali się w rozgwieżdżone niebo, nasłuchiwali szumu fal i trzaskających gałęzi w ogniu. Wspólna noc była cichą obietnicą spełnienia ich marzeń.
Dźwięk telefonu wyrwał dziewczynę z rozmyślań.
- Halo, to ja Paweł - usłyszała miękki głos w słuchawce.
- Hej! - zawołała wesoło.
- Stęskniłem się za tobą. Czy mogłabyś spotkać się ze mną wieczorem? - zapytał.
Anita poczuła żar w sercu i z radością się zgodziła.
Zegar wskazywał trzecią, więc poszła na zakupy. Wybrała bluzkę w odcieniu płomiennej czerwieni. Dokupiła korale i bransoletkę w podobnym kolorze. W drodze do domu słońce paliło niemiłosiernie, a skóra Anity przybrała nieco więcej brązowej barwy.
Wieczorem dziewczyna wyruszyła na spotkanie. W drzwiach domu z czerwonej cegły stanął przystojny brunet.
- Cześć, Paweł - przywitała się z uśmiechem.
- Cześć, skarbie, Wejdź, proszę - zaprosił ją.
Ujrzała wnętrze rozświetlone świecami w mosiężnym świeczniku, a w ich blasku pyszniły się wymyślne potrawy. Anita była oczarowana. Jedli, pili wino, śmieli się z opowiadanych dowcipów. Weseli usiedli na miękkim, białym dywanie przy rozpalonym kominku. Paweł wyjął z kieszeni pudełeczko, w którym lśnił brylantowy pierścionek.
Anita odpowiedziała płomiennym pocałunkiem i łzami wzruszenia.

Anita zapaliła świecę, zamknęła oczy wtulona w miękki fotel, by porwać się wspomnieniom. Paweł obejmował ją czule nad rozświetlonym brzegiem morza. Wpatrywali się w rozgwieżdżone niebo, nasłuchiwali szumu fal i trzaskających gałęzi w ogniu. Wspólna noc była cichą obietnicą spełnienia ich marzeń.
Dźwięk telefonu wyrwał dziewczynę z rozmyślań.
- Halo, to ja Paweł - usłyszała...

Ciemny i cichy las otacza ponurą polankę, na środku polanki cicho huczy i trzaska płomień. Zmarznięta grupka podróżników ściśnięta wokół ognia wpatruje się weń i wystawia skostniałe kończyny w jego stronę. Płomień ma wiele barw od bardzo jasnej niemal białej, poprzez pomarańcz kończąc na czerwieni, a nawet czerni, jeśli spojrzeć na osmalone kawałki drewna. Gruma ludzi cieszy się z możliwości korzystania z dobrodziejstwa, jakim jest ogień. Tylko ludzie zrozumieli, że ogień to nie tylko zagrożenie, przed którym należy uciekać, lecz również przyjemne ciepło. Dlatego ogień często towarzyszy podczas podróży, gotowania posiłków, rozrywek i do ogrzania. Płomienie rozgrzewają i zagrzewają do walki, przygodny i poznawania nieznanego.

Ciemny i cichy las otacza ponurą polankę, na środku polanki cicho huczy i trzaska płomień. Zmarznięta grupka podróżników ściśnięta wokół ognia wpatruje się weń i wystawia skostniałe kończyny w jego stronę. Płomień ma wiele barw od bardzo jasnej niemal białej, poprzez pomarańcz kończąc na czerwieni, a nawet czerni, jeśli spojrzeć na osmalone kawałki drewna. Gruma ludzi...

- Lubisz patrzeć na ogień, prawda?

-Tak. Jest piękny i ciepły, ale ponoć parzy, dlatego nie podchodzę bliżej.

- Wiesz kiedyś tutaj zamiast tych elektrycznych lamp zasilanych przez prąd, kosztujący fortunę, stały tu latarnie.

-Latarnie?

-Tak. Każdej nocy oświetlały nasze miasto. Dlatego nikt się nie bał chodzić tu nocą. Dlatego było bezpiecznie.

-Czegoś nie rozumiem mamo. One tak samoistnie się zapalały każdej nocy? To po co nam prąd? Jak to tak działało...

-Nie. Każdej nocy zapalał je człowiek, latarnik.

-To ludzie musieli go lubić. Skoro robił to dla nich...

-Ludzie nie zawsze go zauważali, ale on był dumny ze swojej pracy. Wiesz, każdy może być latarnikiem. Latarnikiem serc. Nieść innym uśmiech, rozpalać nadzieję, pocieszać... Ty też. Ale to od latarni zależy czy zdecyduje się utrzymać płomień.

-To ja od dzisiaj będę latarnikiem. Zobaczysz zapalę mnóstwo latarni! Więcej niż dałoby się zliczyć...

Młoda kobieta uśmiechnęła się do dziecka i razem wrócili do domu, by popatrzeć na ogień w kominku. Ten niesamowity blask intrygujący od zawsze ludzkość...

- Lubisz patrzeć na ogień, prawda?

-Tak. Jest piękny i ciepły, ale ponoć parzy, dlatego nie podchodzę bliżej.

- Wiesz kiedyś tutaj zamiast tych elektrycznych lamp zasilanych przez prąd, kosztujący fortunę, stały tu latarnie.

-Latarnie?

-Tak. Każdej nocy oświetlały nasze miasto. Dlatego nikt się nie bał chodzić tu nocą. Dlatego było bezpiecznie.

-Czegoś nie rozumiem...

Ujrzała człowieka. Była przerażona, jak nigdy dotąd. Mężczyzna w letnim ubiorze. Zobaczył ją. Próbowała uciekać, ale nie miała szans. Ujrzała wielki but zmierzający w jej stronę. To koniec. Koniec małej iskierki.

Ujrzała człowieka. Była przerażona, jak nigdy dotąd. Mężczyzna w letnim ubiorze. Zobaczył ją. Próbowała uciekać, ale nie miała szans. Ujrzała wielki but zmierzający w jej stronę. To koniec. Koniec małej iskierki.