Nadchodziła jesień. Joanna stała przy płonącej stercie suchych liści, a ogień ogrzewał jej dłonie i odbijał się w oczach. Tak samo jak dziesięć lat temu...
Lecz tamte płomienie były inne - spokojne, radosne. Tańczyły w mroku letniej nocy, podczas gdy dwoje młodych ludzi, siedzących w harcerskim kręgu, śpiewających i pozornie uczestniczących w życiu obozu, widziało tylko siebie. Niepewnie uśmiechali się i patrzyli sobie w oczy poprzez ogień.
W pewnym momencie ludzie pomału zaczęli wstawać, wracać do swoich namiotów. Krąg stawał się coraz mniejszy. Wreszcie zostali tylko oni. Wyciągnęli do siebie ręce ponad ostatnim tlącym się płomykiem i tak już zostali - ramię w ramię szli przez życie, stale podtrzymując ogień swojego uczucia i wspólnie radząc sobie ze wszystkimi życiowymi pożarami.
I tak było aż do dziś. Wystarczyła jedna chwila, jedna iskra i całe jej życie poszło z dymem.

Nadchodziła jesień. Joanna stała przy płonącej stercie suchych liści, a ogień ogrzewał jej dłonie i odbijał się w oczach. Tak samo jak dziesięć lat temu...
Lecz tamte płomienie były inne - spokojne, radosne. Tańczyły w mroku letniej nocy, podczas gdy dwoje młodych ludzi, siedzących w harcerskim kręgu, śpiewających i pozornie uczestniczących w życiu obozu, widziało tylko...

- Mamo, mamo co mi dzisiaj przeczytasz przed snem?? - zapytał mały Wojtuś
- Dziewczynkę z zapałkami - odpowiedziała mama i tak zrobiła

10 lat później:

- Wojtek, co czytasz dziś przed snem?? - zapytała mama
- Dziewczynę, która igrała z ogniem - odpowiedział syn

20 lat później:

- Mamo, co chcesz żebym ci przeczytał? - zapytał Wojtek
- Jak Wojtek został strażakiem... - odpowiedziała
- Przeczytać?? - upewnił się zatroskany syn
- Niee... uciekaj na służbę - odpowiedziała

- Jestem z Ciebie dumna... - dodała po chwili

- Mamo, mamo co mi dzisiaj przeczytasz przed snem?? - zapytał mały Wojtuś
- Dziewczynkę z zapałkami - odpowiedziała mama i tak zrobiła

10 lat później:

- Wojtek, co czytasz dziś przed snem?? - zapytała mama
- Dziewczynę, która igrała z ogniem - odpowiedział syn

20 lat później:

- Mamo, co chcesz żebym ci przeczytał? - zapytał Wojtek
- Jak Wojtek został strażakiem... -...

Osobnik gatunku homo erectus pojął, że wielokrotne próby zakończone powodzeniem nie były już kwestią przypadku, a umiejętnością. Pocierając mocno dwa kawałki drewna, jeden o drugi, potrafił stworzyć to coś. Tę nienamacalną materię, podłużną wiązkę pomarańczowego światła, przez którą można było przebiec palcem, jednak za tą lekkością skrywało się gorąco nie do wytrzymania dla skóry. Rozumiał, że to, przed czym zdarzało się uciekać jego plemieniu - ścianą rozjuszonych, skwierczących snopów żółto-czerwonego żaru pochłaniającego wszystko, co znalazło się na jego drodze - trzymał w dłoniach na jednym kawałku drewna, w pomniejszonej wersji. To był żywioł gasnący pod warstwą chłodnej ziemi albo zmoczonym kawałkiem skóry zwierzęcej.

Zaczynało się od czegoś maleńkiego, ledwie zauważalnego, a następnie rozprzestrzeniało niemal bez końca. Ten osobnik to zrozumiał, gdy pewnego dnia, zupełnie przez przypadek, dostrzegł, jak z jednej iskry, jaka pojawiła się gdzieś przy linii lasu, narodziła się potężna, niszczycielska siła. A teraz, dzięki determinacji, mógł ją odtworzyć samodzielnie, nauczyć swoje plemię nie tylko posługiwać się nią, by odstraszyć wrogie grupy oraz drapieżniki, ale również ogrzewać się w mroźne wieczory i noce. Opanował coś, co wcześniej wzbudzało w nim strach i wiedział, że wykorzysta to wyłącznie na swoją korzyść.

Osobnik gatunku homo erectus pojął, że wielokrotne próby zakończone powodzeniem nie były już kwestią przypadku, a umiejętnością. Pocierając mocno dwa kawałki drewna, jeden o drugi, potrafił stworzyć to coś. Tę nienamacalną materię, podłużną wiązkę pomarańczowego światła, przez którą można było przebiec palcem, jednak za tą lekkością skrywało się gorąco nie do wytrzymania...

Dom stanął w ogniu, dookoła unosił się dym znad rozżarzonych płomieni! A ja zdawałem sobie doskonale sprawę z tego, że Ewa razem z naszym dzieckiem, które nosi pod sercem są w środku! Nie mogłem bezczynnie stać i czekać na przyjazd straży! Postanowiłem działać sam! I tak nie miałem nic do stracenia, bo bez nich moje życie straciłoby sens. Wbiegłem do środka i od razu skierowałem się w stronę naszej sypialni, gdzie powinna przebywać Ewa. Przeczucie mnie nie zawiodło. Leżała na łóżku, wyglądała jakby spała, ale w tej chwili nie miałem pewności, czy to jedynie twardy sen, czy coś znacznie poważniejszego! Zebrałem z fotela koc i ją okryłem, a później zabrałam ją na ręce i zacząłem przedzierać się między płomieniami w stronę wyjścia. Gdy ujrzałem płomienie na firance drzwi wejściowych uświadomiłem sobie, że to wyjście zostało zablokowane i nim nie uda uratować się mojej rodziny! Bez namysłu podjąłem decyzję o wyjściu przez taras, nie był on najniższy, ale nadzieja zawsze pozostaje! Była to jedyna możliwa droga ucieczki. Wraz z moim wyjściem na taras pojawiły się wozy strażackie, które po zauważeniu nas od razu skierowały się w naszą stronę. Niestety z naszego dorobku ogień nic nie pozostawił, jedynie ruiny i sterty popiołu, ale zostało to co dla mnie najcenniejsze żona i syn!

Dom stanął w ogniu, dookoła unosił się dym znad rozżarzonych płomieni! A ja zdawałem sobie doskonale sprawę z tego, że Ewa razem z naszym dzieckiem, które nosi pod sercem są w środku! Nie mogłem bezczynnie stać i czekać na przyjazd straży! Postanowiłem działać sam! I tak nie miałem nic do stracenia, bo bez nich moje życie straciłoby sens. Wbiegłem do środka i od razu...

Stoję na twardej drewnianej belce, a gorące płomienie zaczynają wznosić się ku moim stopom, kolanom, udom, żeby za chwilę objąć całe ciało.
- Czarownica! Na stos z nią!
"Już stoję na stosie, idioto" myślę z pogardą, gdy wieśniak wykrzykuje swoją nienawiść przeciwko mnie "Ale bez obaw, niebawem i Ty spłoniesz tak jak ja"
Wrzeszczę, gdy fala ognia pochłania moją suknię i parzy każdą cząstkę ciała, lecz dym drapie mnie w gardło, wypełnia płuca i po chwili nie mogę wydać żadnego dźwięku.
"Niech sam diabeł zstąpi na tę ziemię ze swym ogniem piekielnym! Niech spali każde źdźbło trawy, każdy kłos siana, wszystkie uprawy, pola i domy! Niech dzieci tych wieśniaków staną się popiołem w ich dłoniach, a oni sami płonąc niech cierpią wieczne katusze! Niech dym i pył zadusi ich zwierzęta, niech żar wysuszy glebę, niech piekło ich pochłonie!"
- BĄDŹCIE PRZEKLĘCI! - udaje mi się wycharczeć nim ogień wypala moje czarne, przepełnione nienawiścią, serce.

Stoję na twardej drewnianej belce, a gorące płomienie zaczynają wznosić się ku moim stopom, kolanom, udom, żeby za chwilę objąć całe ciało.
- Czarownica! Na stos z nią!
"Już stoję na stosie, idioto" myślę z pogardą, gdy wieśniak wykrzykuje swoją nienawiść przeciwko mnie "Ale bez obaw, niebawem i Ty spłoniesz tak jak ja"
Wrzeszczę, gdy fala ognia pochłania moją suknię i...

Policjant Lont miał w życiu pod górę. W pracy nie układało się najlepiej a tu jeszcze żona dolewała oliwy do ognia. Dziś rano w szczególności popsuła mu nerwy mówiąc mu o konieczności rzucenia palenia. Lont wyszedł więc z domu wściekły ale z myślą o porzuceniu nałogu. Trzymał się w postanowieniu bardzo dobrze kiedy jego jednostka dostała wezwanie. Tak, w końcu otrzyma dowództwo nad oddziałem. To jest jego dzień. W budynku zabarykadowali się członkowie gangu. Lont wydał rozkaz do otoczenia budynku i czekania na dalsze polecenia. Niespokojne sekundy mijały, zamieniały się w minuty. Lont zaczął się pocić, był coraz bardziej zdenerwowany. Wyjął w końcu jednego papierosa. Nie miał zapalniczki więc nerwowo powiedział do kolegi: "Ognia. Dajcie ognia". No i dali ognia. Oddział ostrzelał cały budynek. Lont już nigdy więcej nie igrał z ogniem.

Policjant Lont miał w życiu pod górę. W pracy nie układało się najlepiej a tu jeszcze żona dolewała oliwy do ognia. Dziś rano w szczególności popsuła mu nerwy mówiąc mu o konieczności rzucenia palenia. Lont wyszedł więc z domu wściekły ale z myślą o porzuceniu nałogu. Trzymał się w postanowieniu bardzo dobrze kiedy jego jednostka dostała wezwanie. Tak, w końcu otrzyma...

Bo widzisz kochanie, muszę Cię przed czymś ostrzec.
To co jest dzisiaj między nami, to jest żywy ogień.
Ciągle płonie i z każdym dniem rozpala się jeszcze mocniej.
Ale nie zawsze tak będzie.
Przyjdzie taki dzień, w którym zapłonie tak mocno jak tylko się da i... stanie w miejscu. Albo zacznie przygasać.
Dopiero wtedy będziemy wiedzieć, czy to wszystko coś znaczy.
Bo kiedy czas się zatrzyma, a świat przestanie wirować, oddając pokłon codzienności, będziesz miała tylko dwie możliwości.
Albo pokochasz tę codzienność, albo ją znienawidzisz.

Bo widzisz kochanie, muszę Cię przed czymś ostrzec.
To co jest dzisiaj między nami, to jest żywy ogień.
Ciągle płonie i z każdym dniem rozpala się jeszcze mocniej.
Ale nie zawsze tak będzie.
Przyjdzie taki dzień, w którym zapłonie tak mocno jak tylko się da i... stanie w miejscu. Albo zacznie przygasać.
Dopiero wtedy będziemy wiedzieć, czy to wszystko coś znaczy.
Bo kiedy...

Cienie wydłużały się i po chwili malały. Wokół ogniska siedziały drobne osoby, każda z nich była całkiem odmienna od poprzedniej. Wpatrywały się w ogień, tak jakby widziały w nim coś nadzwyczajnego. Wokół panowała cisza, ale wydawało się, że postaci prowadzą dialog. Ruszały się wraz z ogniem, czasem rytmicznie i równo, czasem przeciwnie do osoby siedzącej po drugiej stronie. Stanowiły całość ze źródłem światła, poza nim panowały jedynie ciemności.
- Po co one tak robią mamo?- chłopczyk spytał z zaciekawieniem, nie rozumiał opowieści.
- Czekaj. Zaraz się dowiesz- uspokoiła go i pogłaskała po głowie. Oboje spojrzeli na łóżko obok a potem znów spojrzeli sobie w oczy.
Nagle jedna z postaci zamrugała. Był to dobrze zbudowany mężczyzna, cały czerwony po twarzy i szaleńczym wzrokiem. Wstał i podszedł bliżej, reszta osób zaszemrała i gestem chciała powstrzymać go przed zbliżeniem się do ognia. On jedynie splunął i stanął zaraz przy ognisku. W tym momencie cień padł na inną osobę. Był nią siwobrody starzec o pomarszczonych rękach. Pokiwał jedynie głową, zanim zniknął w ciemności. Znów podniósł się szum, ale starca już nie było.
-Ale co to znaczy?- krzyknął oburzony chłopczyk.
-Czasem ludzie myślą, że mogą coś stracić. Uważają, że skoro są silni, to nie muszą być rozsądni. Prawda jest jednak taka, że gdy zginie jakaś nasza część, możemy zginąć całkiem- znów spojrzeli na łóżko. Leżał na nim dość młody mężczyzna.
Czerwonoskóry miał już wejść w ogień, ale płomień zgasł.

Cienie wydłużały się i po chwili malały. Wokół ogniska siedziały drobne osoby, każda z nich była całkiem odmienna od poprzedniej. Wpatrywały się w ogień, tak jakby widziały w nim coś nadzwyczajnego. Wokół panowała cisza, ale wydawało się, że postaci prowadzą dialog. Ruszały się wraz z ogniem, czasem rytmicznie i równo, czasem przeciwnie do osoby siedzącej po drugiej...

Cienie wydłużały się i po chwili malały. Wokół ogniska siedziały drobne osoby, każda z nich była całkiem odmienna od poprzedniej. Wpatrywały się w ogień, tak jakby widziały w nim coś nadzwyczajnego. Wokół panowała cisza, ale wydawało się, że postaci prowadzą dialog. Ruszały się wraz z ogniem, czasem rytmicznie i równo, czasem przeciwnie do osoby siedzącej po drugiej stronie. Stanowiły całość ze źródłem światła, poza nim panowały jedynie ciemności.
- Po co one tak robią mamo?- chłopczyk spytał z zaciekawieniem, nie rozumiał opowieści.
- Czekaj. Zaraz się dowiesz- uspokoiła go i pogłaskała po głowie. Oboje spojrzeli na łóżko obok a potem znów spojrzeli sobie w oczy.
Nagle jedna z postaci zamrugała. Był to dobrze zbudowany mężczyzna, cały czerwony po twarzy i szaleńczym wzrokiem. Wstał i podszedł bliżej, reszta osób zaszemrała i gestem chciała powstrzymać go przed zbliżeniem się do ognia. On jedynie splunął i stanął zaraz przy ognisku. W tym momencie cień padł na inną osobę. Był nią siwobrody starzec o pomarszczonych rękach. Pokiwał jedynie głową, zanim zniknął w ciemności. Znów podniósł się szum, ale starca już nie było.
-Ale co to znaczy?- krzyknął oburzony chłopczyk.
-Czasem ludzie myślą, że mogą coś stracić. Uważają, że skoro są silni, to nie muszą być rozsądni. Prawda jest jednak taka, że gdy zginie jakaś nasza część, możemy zginąć całkiem- znów spojrzeli na łóżko. Leżał na nim dość młody mężczyzna.
Czerwonoskóry miał już wejść w ogień, ale płomień zgasł.

Cienie wydłużały się i po chwili malały. Wokół ogniska siedziały drobne osoby, każda z nich była całkiem odmienna od poprzedniej. Wpatrywały się w ogień, tak jakby widziały w nim coś nadzwyczajnego. Wokół panowała cisza, ale wydawało się, że postaci prowadzą dialog. Ruszały się wraz z ogniem, czasem rytmicznie i równo, czasem przeciwnie do osoby siedzącej po drugiej...

Cienie wydłużały się i po chwili malały. Wokół ogniska siedziały drobne osoby, każda z nich była całkiem odmienna od poprzedniej. Wpatrywały się w ogień, tak jakby widziały w nim coś nadzwyczajnego. Wokół panowała cisza, ale wydawało się, że postaci prowadzą dialog. Ruszały się wraz z ogniem, czasem rytmicznie i równo, czasem przeciwnie do osoby siedzącej po drugiej stronie. Stanowiły całość ze źródłem światła, poza nim panowały jedynie ciemności.
- Po co one tak robią mamo?- chłopczyk spytał z zaciekawieniem, nie rozumiał opowieści.
- Czekaj. Zaraz się dowiesz- uspokoiła go i pogłaskała po głowie. Oboje spojrzeli na łóżko obok a potem znów spojrzeli sobie w oczy.
Nagle jedna z postaci zamrugała. Był to dobrze zbudowany mężczyzna, cały czerwony po twarzy i szaleńczym wzrokiem. Wstał i podszedł bliżej, reszta osób zaszemrała i gestem chciała powstrzymać go przed zbliżeniem się do ognia. On jedynie splunął i stanął zaraz przy ognisku. W tym momencie cień padł na inną osobę. Był nią siwobrody starzec o pomarszczonych rękach. Pokiwał jedynie głową, zanim zniknął w ciemności. Znów podniósł się szum, ale starca już nie było.
-Ale co to znaczy?- krzyknął oburzony chłopczyk.
-Czasem ludzie myślą, że mogą coś stracić. Uważają, że skoro są silni, to nie muszą być rozsądni. Prawda jest jednak taka, że gdy zginie jakaś nasza część, możemy zginąć całkiem- znów spojrzeli na łóżko. Leżał na nim dość młody mężczyzna.
Czerwonoskóry miał już wejść w ogień, ale płomień zgasł.

Cienie wydłużały się i po chwili malały. Wokół ogniska siedziały drobne osoby, każda z nich była całkiem odmienna od poprzedniej. Wpatrywały się w ogień, tak jakby widziały w nim coś nadzwyczajnego. Wokół panowała cisza, ale wydawało się, że postaci prowadzą dialog. Ruszały się wraz z ogniem, czasem rytmicznie i równo, czasem przeciwnie do osoby siedzącej po drugiej...