Ujrzała człowieka. Była przerażona, jak nigdy dotąd. Mężczyzna w letnim ubiorze. Zobaczył ją. Próbowała uciekać, ale nie miała szans. Ujrzała wielki but zmierzający w jej stronę. To koniec. Koniec małej iskierki.

Ujrzała człowieka. Była przerażona, jak nigdy dotąd. Mężczyzna w letnim ubiorze. Zobaczył ją. Próbowała uciekać, ale nie miała szans. Ujrzała wielki but zmierzający w jej stronę. To koniec. Koniec małej iskierki.

Piątek, impreza u Adama. Państwo Kowalscy wyjechali. Zebrało się 7 młodzieńców. Grill, piwka, „grzybki halucynki”. 21:30 dobrze „zrobiony” Andrzej rzuca czaderski pomysł:
-Zróbmy ognicho. Takie wielkie. Rekord świata!
Pomysł zaakceptowany więc napito-naćpane chłopaki zaczynają „bicie rekordu”. Do ogniska wrzucane jest całe dostępne drewno.
Nagle „weszło”, grzyby zaczęły działać. Darek patrzy na Adama, a ten mocując się z drzewem wrzuca do ognia Enta, takiego jak z Władcy pierścieni. W ognisku kilkoro jego rodaków już płonie. Darek chce powstrzymać kolegę lecz naćpanie „wyłączyło” mu wszystkie systemy ruchu. Może tylko leżeć i patrzeć.
Andrzej wygląda jak palacz z kotłowni, szufluje do ogniska węgiel. Dziwne przed chwilą zamiast hałdy węgla był skalniak.
Michał aliancki żołnierz z 2 wojny światowej wrzuca ogień do ogniska granat (piankę do golenia) wybuch sprawia, że z ogniska na wszystkie strony rozlatują się Fire Elementale. Ogniste stworki, które próbuje zadeptać Krzysiu lecz z każdego zdepniętego powstają dwa mniejsze.
Nagle nad ogniem przeskakuje Robert niczym Jordan robi potężny wsad do kosza, a piłka uderzając o ziemię powoduje jej rozstąpienie. Z ziemi wychodzą postacie z gry komputerowej i tańczą wokół ogniska w szamańskich strojach przywołując deszcz.
Potężne kucyki Pony przebiegają tratując wszystkich….
Darek ocknął się na komisariacie. Straż ugasiła pożar altanki, a policja zatrzymała naćpanych młodzieńców….

Piątek, impreza u Adama. Państwo Kowalscy wyjechali. Zebrało się 7 młodzieńców. Grill, piwka, „grzybki halucynki”. 21:30 dobrze „zrobiony” Andrzej rzuca czaderski pomysł:
-Zróbmy ognicho. Takie wielkie. Rekord świata!
Pomysł zaakceptowany więc napito-naćpane chłopaki zaczynają „bicie rekordu”. Do ogniska wrzucane jest całe dostępne drewno.
Nagle „weszło”, grzyby zaczęły...

Jestem iskrą zapłonową w silniku karetki.

Nikt mnie nie dostrzega, wszyscy lekceważą, bo przykrywa mnie kilkadziesiąt kilogramów blaszanej maski. Przykro mi trochę. Czuję się taka niepotrzebna.

Kiedyś nawet rozmawiałam o tym z powietrzem, które miało depresję i właśnie wyszło ze szpitala. Biedaczyna, cierpi na to, co ja. Wytłumaczyłam mu wtedy, że to nieprawda, że jest nikomu niepotrzebne. Że „to, co najważniejsze, jest niewidoczne dla oczu”. A ja bez powietrza żyć nie mogę- nie zapłonie bez niego żaden ogień.

Codziennie kilkanaście razy jeździmy do wypadków i bardzo chorych ludzi. Wczoraj pojechaliśmy karetką uratować chłopca wyciągniętego z pożaru. I wszyscy tylko przeklinali i psioczyli, jakim ten ogień jest strasznym żywiołem. A gdyby nie ja- nigdy nie pojechalibyśmy nikomu pomóc. Ratownicy i doktorzy biegaliby pieszo do potrzebujących albo jeździli rowerem. I kto by wtedy doczekał ich pomocy, jak im samym brakowałoby tchu po dotarciu na miejsce?

Moje kuzynki są iskrami zapłonowymi w samolotach- to już wielka sprawa. Pracują w grupie, bo silników zazwyczaj jest więcej. Przynajmniej im raźniej. Chociaż na co dzień rzadko się uśmiechają, o nich też nikt nie pamięta. A to takie proste.

Ogień jest sprzymierzeńcem nas wszystkich. Potrzebujemy go do życia.

Oto moja historia.

Jestem iskrą zapłonową w silniku karetki.

Nikt mnie nie dostrzega, wszyscy lekceważą, bo przykrywa mnie kilkadziesiąt kilogramów blaszanej maski. Przykro mi trochę. Czuję się taka niepotrzebna.

Kiedyś nawet rozmawiałam o tym z powietrzem, które miało depresję i właśnie wyszło ze szpitala. Biedaczyna, cierpi na to, co ja. Wytłumaczyłam mu wtedy, że to nieprawda, że jest...

- Nie obrażaj GO! ONO ma duszę!- Sam zwrócił się do Luny z przekąsem, jakby to było coś oczywistego. Ta zaś spojrzała na niego, jak na wariata. W tamtym momencie nic bowiem nie było oczywiste.
- Duszę? To tylko gorąca kulka, nic więcej! Skąd ty się urwałeś?
- Z tego samego miejsca co ty- chłopak wyszczerzył zęby, tak białe, że odbijały w sobie złote języki ognia.
- Nie jestem pewna. Ale wiem za to, że zginiemy, jeśli przez chwilę się nie zastanowimy nad naszym położeniem.
Sam obrócił się do góry nogami, zmieniając tym samym swoje położenie i pokazując, że nie traci humoru.
- Wylądujmy na NIM- wypalił tak nagle, jak fajerwerk w Nowy Rok.
- Zwariowałeś?!
- Nie. Jesteśmy tak blisko. Popatrz- nie czuję gorąca. Ani trochę.
Luna wyciągnęła obie ręce przed siebie i zbliżyła do języków. Choć Sam ją wkurzał, tym razem przyznała mu rację.
- Ale... jak?
- Co jeśli ciepło jest tylko wytworem naszej wyobraźni? Jeśli ONO ma tylko gorącą duszę, a my łączymy się w jakiś sposób z tą duszą i odbieramy ciepło... podświadomie?
- Może tak być...

Nie było gorące. Było przyjemnie ciepłe. Luna musiała przyznać, że ONO nie jest takie jak jej się wydawało. Było kulą ognia, ale kochaną kulą ognia. Jutro ją opuszczą i wrócą na Ziemię, bo na tyle czasu starczy im tlenu. Ale ten powrót będzie bolesny. Przyjemnie im się na NIM leżało i zbierało ziemskie myśli. Przyjemnie się odpływało i zatapiało w ziemskich snach. Oj tak- przyjemnie się zasypiało na Słońcu...

- Nie obrażaj GO! ONO ma duszę!- Sam zwrócił się do Luny z przekąsem, jakby to było coś oczywistego. Ta zaś spojrzała na niego, jak na wariata. W tamtym momencie nic bowiem nie było oczywiste.
- Duszę? To tylko gorąca kulka, nic więcej! Skąd ty się urwałeś?
- Z tego samego miejsca co ty- chłopak wyszczerzył zęby, tak białe, że odbijały w sobie złote języki ognia.
- Nie...

Zamknij oczy. Nadal czujesz swąd dymu, który unosił się nad częściowo spalonymi domami; słyszysz krzyki dzieci, zamkniętych w pułapce, która jeszcze kilka godzin wcześniej była ich szkołą, najbezpieczniejszym miejscem w tym mieście? Ogień jest coraz bliżej tych niewinnych, delikatnych istot, a ty nic nie możesz zrobić. Ale nagle pojawia się on, z włosami rozwianymi przez wiatr, z siekierą w dłoni rozwala masywne drzwi, zostawiając jedynie drzazgi. Nie zastanawiasz się wtedy nad tym, ale teraz widzisz, że coś nie pasowało już od tego momentu, przecież nikt inny nie umiał sobie z nimi poradzisz. Nie wiesz co się działo potem, słyszysz dopiero krzyki radości, kiedy wynosi dzieci kilkoro dzieci na zewnątrz i wraca po następne. Kolejny zgrzyt - ratownicy i strażacy nie są w stanie wejść do budynku, ogień jest przecież tuż przy drzwiach, ale on wraca już z kolejną trójką maluchów. Kolejne wiwaty, traktują go jak świętego. Nikt tego dnia nie zginął. Tajemniczy mężczyzna wyciągnął z płonącego budynku każdą zamkniętą w nim istotę, każde dziecko, dorosłego, a nawet zwierzę. Nie ma ani jednego poparzenia, śladu sadzy czy zatrucia dymem, tak samo jak żadna z ocalonych osób. Nikt nie wie, jak to możliwe, ale przecież jest bohaterem, prawda? Osiedlił się wśród was i żył waszym życiem. Do czasu. Do czasu, kiedy zrobiliście coś przeciwko niemu. Przeciwko człowiekowi, który panuje nad ogniem. Bohater zamienił się w oprawcę. Czy ktokolwiek jest w stanie wam pomóc?

Zamknij oczy. Nadal czujesz swąd dymu, który unosił się nad częściowo spalonymi domami; słyszysz krzyki dzieci, zamkniętych w pułapce, która jeszcze kilka godzin wcześniej była ich szkołą, najbezpieczniejszym miejscem w tym mieście? Ogień jest coraz bliżej tych niewinnych, delikatnych istot, a ty nic nie możesz zrobić. Ale nagle pojawia się on, z włosami rozwianymi przez...

Czy to jest dobre czy złe? Zdecydować trudno mi.
Czy to jest światło? Bo dobrze widzę i książkę czytać mogę.
Czy to jest zło? Bo ktoś gdzieś stracił swój dobytek…
Czy to jest ciepło? Bo zziębnięte ręce ogrzać przy tym mogę.
Czy to jest śmierć? Bo nie jednemu zabrał życie…
Czy to jest jednak dobro? Bo jedzenie przygotować mi pomoże.
Trudno stwierdzić, to zależy od punktu widzenia.
To żywioł- ogień, pan śmierci i życia.
Chylę przed nim głowę.

Czy to jest dobre czy złe? Zdecydować trudno mi.
Czy to jest światło? Bo dobrze widzę i książkę czytać mogę.
Czy to jest zło? Bo ktoś gdzieś stracił swój dobytek…
Czy to jest ciepło? Bo zziębnięte ręce ogrzać przy tym mogę.
Czy to jest śmierć? Bo nie jednemu zabrał życie…
Czy to jest jednak dobro? Bo jedzenie przygotować mi pomoże.
Trudno stwierdzić, to zależy od punktu...

Rozmawiają dwa Płomienie:

- Masz może fajkę? Chętnie bym zapalił. W domu nie bardzo mogę, bo mnie żona zaraz gasi.
- Trzeba było nie żenić się z Wodą! Moja Iskierka to rewelacyjna dziewczyna.
- Ale ty przecież lubisz się czasem napić?
- Lubię i zaraz robię się wybuchowy!
- I co ona wtedy na to?
- Wtedy to mamy ognistą kłótnię, ale na ogół płoniemy z miłości:)

Rozmawiają dwa Płomienie:

- Masz może fajkę? Chętnie bym zapalił. W domu nie bardzo mogę, bo mnie żona zaraz gasi.
- Trzeba było nie żenić się z Wodą! Moja Iskierka to rewelacyjna dziewczyna.
- Ale ty przecież lubisz się czasem napić?
- Lubię i zaraz robię się wybuchowy!
- I co ona wtedy na to?
- Wtedy to mamy ognistą kłótnię, ale na ogół płoniemy z miłości:)

Co noc w wilkołaka się zmieniał. Rozpalał ognisko. I oddawał się rytualnym tańcom. Patrzył w ogień. I nie wiedział co począć. Czy słuchać duchów i nękać wyznaczonych ludzi. Czy chować się gdzieś przed głosami i przeczekać do świtu...

Co noc w wilkołaka się zmieniał. Rozpalał ognisko. I oddawał się rytualnym tańcom. Patrzył w ogień. I nie wiedział co począć. Czy słuchać duchów i nękać wyznaczonych ludzi. Czy chować się gdzieś przed głosami i przeczekać do świtu...

Płomienie ogarną twoje ciało jeśli popełnisz grzech okrutny. Jednakże niewiele trzeba zrobić byś został grzesznikiem. Dla mnie prawdziwym grzechem jest odwracać wzrok... i nie móc dłużej wierzyć w kogoś innego. Więc jeśli nie chcesz płonąć, żyj ludzkim życiem.

Płomienie ogarną twoje ciało jeśli popełnisz grzech okrutny. Jednakże niewiele trzeba zrobić byś został grzesznikiem. Dla mnie prawdziwym grzechem jest odwracać wzrok... i nie móc dłużej wierzyć w kogoś innego. Więc jeśli nie chcesz płonąć, żyj ludzkim życiem.

Było stare kochające się małżeństwo. Byli ludźmi ubogimi którzy wiedli proste życie. Pewnego dnia gdy mąż zachorował. Lekarze nie dali rady go uratować. Po trzech dniach odbył się pogrzeb. Żona bardzo cierpiała po utracie swego ukochanego. Ich ognisko domowe nie mogło patrzeć na ból kobiety więc postanowiło ich połączyć.Trzy dni po śmierci jej męża nastąpił pożar. Spłonął cały dom razem z kobietą która była w środku. Ogień domowy ulitował się nad nimi i sprawił że byli już ze sobą na zawsze. Szczęśliwi we własnych ramionach.
Na następny dzień gdy ludzie dowiedzieli się co się stało próbowali dociec skąd wziął się pożar,lecz nie znaleźli nic co mogłoby przyczynić się do pożaru.

Było stare kochające się małżeństwo. Byli ludźmi ubogimi którzy wiedli proste życie. Pewnego dnia gdy mąż zachorował. Lekarze nie dali rady go uratować. Po trzech dniach odbył się pogrzeb. Żona bardzo cierpiała po utracie swego ukochanego. Ich ognisko domowe nie mogło patrzeć na ból kobiety więc postanowiło ich połączyć.Trzy dni po śmierci jej męża nastąpił pożar. Spłonął...