Ogień rozprzestrzeniał się coraz bardziej, pochłaniając wszystko na swojej drodze. Jednak ona nie czuła jego niszczycielskiej mocy, dlatego że sama była źródłem pożaru. Posiadała zdolności paranormalne, dzięki którym w jednej chwili mogła zapłonąć ogniem. Pomarańczowym płomieniem, który wypływał z palców jej dłoni. Zemsta dokonała się. Wróg, który zabrał jej wszystko, co kochała - właśnie ginął w płomieniach. Na jej twarz wypłynął drapieżny uśmiech, ale oczy pozostały chłodne i bez wyrazu. Jej serce było lodowate, mimo że ciało otaczały płomienie ognia. Teraz, gdy zemsta się dokonała nie zostało jej już nic. Nie miała po co żyć.

Ogień rozprzestrzeniał się coraz bardziej, pochłaniając wszystko na swojej drodze. Jednak ona nie czuła jego niszczycielskiej mocy, dlatego że sama była źródłem pożaru. Posiadała zdolności paranormalne, dzięki którym w jednej chwili mogła zapłonąć ogniem. Pomarańczowym płomieniem, który wypływał z palców jej dłoni. Zemsta dokonała się. Wróg, który zabrał jej wszystko, co...

Świetne Ognie Słowian,cudowne chwile.Gdy nasi bracia i siostry spotykali się wśród łąk i lasów.
Paląc dla swych Bogów i dusz Zmarłych święte ognie.
Dziś palimy znicze,dla Zmarłych na 1 listopada.

Świetne Ognie Słowian,cudowne chwile.Gdy nasi bracia i siostry spotykali się wśród łąk i lasów.
Paląc dla swych Bogów i dusz Zmarłych święte ognie.
Dziś palimy znicze,dla Zmarłych na 1 listopada.

Legenda Podhala, a zarazem postać kontrowersyjna Jan Kuraś nosił pseudonim Ogień. Jego dzieciństwo i młodość wyobrażam sobie, że minęła w spokoju, który burzyła osobność chłopca, który musiał gdzieś spożytkować ten ogień, który go rozpalał. Myślę, że ten pseudonim był jak najbardziej odpowiedni, bo Kuraś był urodzonym dowódcą i naprawdę umiał być przewodzić. Ten ogień powodował, że chłopcy szli za nim niczym właśnie w ogień. Kuraś zginął w walce, gdzie jego oddział był otoczony przez żołnierzy KBW, a jego grób nie jest znany do dziś. Kto wie – może jego ciało pochłonął również ogień.

Legenda Podhala, a zarazem postać kontrowersyjna Jan Kuraś nosił pseudonim Ogień. Jego dzieciństwo i młodość wyobrażam sobie, że minęła w spokoju, który burzyła osobność chłopca, który musiał gdzieś spożytkować ten ogień, który go rozpalał. Myślę, że ten pseudonim był jak najbardziej odpowiedni, bo Kuraś był urodzonym dowódcą i naprawdę umiał być przewodzić. Ten ogień...

- Daleko jeszcze? Jest tu zimno, ciemno i mam wrażenie, że zaraz się utopię w tym bagnie!

- A nie mówiłem? Tak się kończy Twoje skracanie drogi… A teraz nie wiadomo gdzie jesteśmy i kiedy wrócimy, jeśli w ogóle wrócimy.

- Weź przestań, zawsze byłeś pesymistą. Nie możesz chociaż raz myśleć pozytywnie?

- Mogę, jednak słyszałeś co mówią miejscowi o tych mokradłach?

- Nie słucham tych ludowych bzdur.

- Podobno błędne ogniki…

- No proszę Cię! Przecież udowodniono, że nie ma żadnych błędnych ogników. To robaczki i samozapalające się gazy.

- Według legend te ogniki prowadzą zbłąkanych wędrowców prosto w ogień.

- W ogień, nie w bagna?

- Tak, nie można na nie patrzeć, a tym bardziej za nimi pójść.

- Bezsensu, stary, wyobraź to sobie, przeklęty ogień żądający ofiar?
Szybciej bym się tu utopił niż spłonął w widmowym ognisko.

- Patrz tam coś się świeci!

- Myślisz, że dotarliśmy do drogi? Może pójdziemy w tamtą stronę?

- Nie, czekaj nie idź tam!

- On mnie wzywa…

- Jaki on piękny…

Dnia 19.06.2016 w pobliskim lesie w okolicy Biebrzy znaleziono spalone zwłoki dwóch osób. Nie wiadomo co było przyczyną tak drastycznego wypadku. Dowody wskazują, że ofiary weszły w rozpalone przez siebie ognisko. Patolodzy prowadzą dalsze badania w celu wyjaśnienia zdarzenia.

- Daleko jeszcze? Jest tu zimno, ciemno i mam wrażenie, że zaraz się utopię w tym bagnie!

- A nie mówiłem? Tak się kończy Twoje skracanie drogi… A teraz nie wiadomo gdzie jesteśmy i kiedy wrócimy, jeśli w ogóle wrócimy.

- Weź przestań, zawsze byłeś pesymistą. Nie możesz chociaż raz myśleć pozytywnie?

- Mogę, jednak słyszałeś co mówią miejscowi o tych mokradłach?

- Nie...

"Ogień".

1. Ciepło witam wszystkich zebranych,
szanownych panów i szanowne panie.

2. Swoim światłem i jasnością,
walczę dla was z nocną ciemnością.

3. Odbijam się w oczach zakochanych,
iskrami strzelam przy różnych piosenkach śpiewanych.

4. Nie jestem nowy wśród was,
ja byłem tu cały czas!

5. Zakochane pary, siedzą przytulone,
patrzą na siebie, patrzą w moją stronę.

6. Kim jestem i po co,
zaraz zapytacie?

7. Ogień jestem.
Dobrze mnie znacie.

8. Czasem coś niszczę,
czasem też coś dobrego stworzę.
(Szczególnie kiełbaski pieczone na dworze).

9. Czy boję się czegoś?!
Tylko swojej żony...

10. Tak! Dobrze, przyznaję!
Ja się boję Wody.

"Ogień".

1. Ciepło witam wszystkich zebranych,
szanownych panów i szanowne panie.

2. Swoim światłem i jasnością,
walczę dla was z nocną ciemnością.

3. Odbijam się w oczach zakochanych,
iskrami strzelam przy różnych piosenkach śpiewanych.

4. Nie jestem nowy wśród was,
ja byłem tu cały czas!

5. Zakochane pary, siedzą przytulone,
patrzą na siebie, patrzą w moją stronę.

...

Pożar.
Domu. Lasu.
Zakładów chemicznych?
Nie, to długie historie, przecież miała być krótka.

Zapałka.
Od potarcia draski do skręconego kawałeczka węgla.
Najpierw szmer, trzask, błysk, zapach siarki. Potem płomień maleje, uspokaja się, płonie równo. Pachnie parafiną i trochę drewnem. Najlepiej trzymać zapałkę główką w górę, wtedy będzie się palić najdłużej, trzeba tylko uważać, żeby nie zgasła, może odchylić nieco od pionu. Całkiem poziomo spali się szybciej, odwrócona główką w dół błyskawicznie, a do tego natychmiast poparzy palce. Ale im niżej główka, tym większy płomień. Tylko krócej. Zmieniając nachylenie można podziwiać jego wzrosty i malenia. I taniec. Zawsze taniec. Spokojny w zacisznym kącie, rozedrgany w otwartych drzwiach, rytmiczny w powiewie oddechu. Podążając za ostatkiem drewna wkrada się pomiędzy trzymające je długie paznokcie, liże je, opala. Znowu zapach siarki, tym razem z innymi domieszkami. Keratyna.
Z zapałki został tylko skręcony węgielek, żadnego niedopałka.

Kilkadziesiąt sekund wpatrywania się w ogień.

Wystarczy?
Na dzisiaj tak.
Leciutko przyciąć zwęglone końcówki paznokci. Nic nie widać, ale zapach i lekki ból będą przypominać jeszcze przez kilka dni.
Kiedy przestaną, można kolejną zapałkę trzymać w lewej dłoni. Potem nadzieja, że paznokcie prawej odrosną.
Pudełko zapałek przez zimę. Żeby wytrwać, żeby doczekać wiosny, żeby znów można było palić ogniska.

Zapałka.
Najkrótsza opowieść o ogniu.

Nie proście o dłuższe, nie kuście...

Pożar.
Domu. Lasu.
Zakładów chemicznych?
Nie, to długie historie, przecież miała być krótka.

Zapałka.
Od potarcia draski do skręconego kawałeczka węgla.
Najpierw szmer, trzask, błysk, zapach siarki. Potem płomień maleje, uspokaja się, płonie równo. Pachnie parafiną i trochę drewnem. Najlepiej trzymać zapałkę główką w górę, wtedy będzie się palić najdłużej, trzeba tylko...

- Więcej z lewej! Skierujcie na tamtą stronę drugi zastęp!- ktoś wydawał polecenia, reszta starała się ugasić pożar.
Iga stała i patrzyła jak dobytek jej życia zostaje pożerany przez ogień. Mąż stał obok i obejmował ją ramieniem. Nie płakała. Jeszcze do niej nie docierało co się dzieje. Słyszała jak trzeszczy drewno, a dym drażnił jej nos. Strażacy próbowali ratować cokolwiek, ale nie było szans- ogień pochłonął wszystko do fundamentów. Po parogodzinnej walce z żywiołem komendant podszedł do nich i ze współczuciem spojrzał na Igę.
- Jest mi naprawdę bardzo przykro. To najprawdopodobniej zwarcie instalacji. Dom był stary i drewniany, przy tych upałach wystarczyła jedna iskra...- dalej już nie słuchała.
Z jej piersi wydobył się przerażający jęk, wstrząsnęły nią spazmy płaczu. Całe życie mieszkała w tym domu, włożyła w niego swoje serce, a wystarczyło parę godzin, by cholerny żywioł go zniszczył. W tym domu wychowywała się jej matka, w tym domu wychowywała się ona i to w tym domu wychować miały się jej dzieci. Jednak tak nie będzie.
- Nie płacz. Jakoś damy sobie radę- mąż przemawiał do niej cichym głosem, głaszcząc ją uspokajająco po włosach.
A ona stała przed szczątkami jej najukochańszego miejsca na świecie, w kapciach i szlafroku, pozbawiona całego dobytku i ważnych dla nich rzeczy. Zostali bez niczego, musieli zaczynać wszystko od nowa. Jeden żywioł, jedna sekunda i wszystko zostało zniszczone. To wydarzenie, zostawi trwały ślad.

- Więcej z lewej! Skierujcie na tamtą stronę drugi zastęp!- ktoś wydawał polecenia, reszta starała się ugasić pożar.
Iga stała i patrzyła jak dobytek jej życia zostaje pożerany przez ogień. Mąż stał obok i obejmował ją ramieniem. Nie płakała. Jeszcze do niej nie docierało co się dzieje. Słyszała jak trzeszczy drewno, a dym drażnił jej nos. Strażacy próbowali ratować...

Ogień. Miał w sobie coś, co od dawna go fascynowało.Odkąd przez przypadek zapalił papiery w koszu na śmieci i przyglądał się, jak czerwone jęzory pochłaniają jego zawartość, igrał z ogniem nie raz, nikomu nie zdradził tego, co robi. Zaczęło się od drobnych podpaleń. Składowiska drewna, kosze na śmieci...Raz o mało nie wpadł, gdy dla żartu podpalił lalkę siostry. Cudem wmówił rodzicom, że włosy lalki zajęły się przez przypadek od świeczki. Jednak wkrótce zauważył, że i to już go nie bawi. Potrzebował czegoś większego. Czegoś naprawdę ekscytującego. I wtedy ten durny sąsiad nadepnął mu na odcisk. Stary jak zwykle miał jakieś pretensje, ale tym razem przegiął. A zemsta będzie piękna.
Zapadł zmrok. Wszyscy szykowali się do snu, a on ze spokojem włamał się na podwórko starego i cicho pogwizdując, zaczął oblewać benzyną dom dookoła. Później odszedł na bezpieczną odległość, podpalił trzymany w ręku kij, z nasączoną szmatką zawiązaną na końcu i cisnął go przed siebie. Ogień pojawił się momentalnie, a on z bezpiecznej kryjówki patrzył na swoje dzieło. W jego oczach odbijał się ogień, a on sam dumny był z tego co zrobił. Uśmiechnął się pod nosem. I już wtedy wiedział, że na tym nie poprzestanie...

Ogień. Miał w sobie coś, co od dawna go fascynowało.Odkąd przez przypadek zapalił papiery w koszu na śmieci i przyglądał się, jak czerwone jęzory pochłaniają jego zawartość, igrał z ogniem nie raz, nikomu nie zdradził tego, co robi. Zaczęło się od drobnych podpaleń. Składowiska drewna, kosze na śmieci...Raz o mało nie wpadł, gdy dla żartu podpalił lalkę siostry. Cudem...

Ciemna noc. Księżyc w nowiu. Niebo gwieździste jak nigdy. Cisza przerywana wyciem wilków i pohukiwaniem sowy.
Młody chłopak o złamanym sercu siedzi na polanie. Spogląda w niebo. Nareszcie zapala zapałkę, po czym rozpala kłębek suchej trawy. Wsuwa ją pod sarannie ułożone gałązki. Ognisko płonie. Wrzuca na nie pomięty papier. Trawi go ogień. Języki ognia tworzą historię.
Każdy z języków to żołnierz walczący w bitwie. Zacięcie stają do walki, przeplatając się wzajemnie. Jeden pokonuje drugiego. Najjaśniejszy dzielnie staje do walki, by zatracić się w tej kotłowaninie.
Dokładane drwa zakłócają, harmonijną wojnę ognia. Ogień obejmuje to nowe gałązki i trawi je swą mocą. Ogniowi żołnierze kłębią się w walce.
Chłopak zasypia na trawie pod misą nieba.
Walka dobiega końca. Szelest ogniska cichnie. Języki ognia dogorywają w popiele. Krztuszą się by ucichnąć i zgasnąć. Wojna dobiegła końca. Nie ma zwycięzcy.
Papier, który spłonął tutaj, to list. List od ukochanej.
Miłość wygasła jak to ognisko. Poległa niczym waleczne języki ognia. Nic nie zostało. Miłości nie ma, a popiół rozwiał wiatr.

Ciemna noc. Księżyc w nowiu. Niebo gwieździste jak nigdy. Cisza przerywana wyciem wilków i pohukiwaniem sowy.
Młody chłopak o złamanym sercu siedzi na polanie. Spogląda w niebo. Nareszcie zapala zapałkę, po czym rozpala kłębek suchej trawy. Wsuwa ją pod sarannie ułożone gałązki. Ognisko płonie. Wrzuca na nie pomięty papier. Trawi go ogień. Języki ognia tworzą historię.
...

Łowcy ognia[bookLink]3686535|Łowcy ognia[/bookLink]

Łowcy ognia[bookLink]3686535|Łowcy ognia[/bookLink]

 [bookCover]3686535|Łowcy ognia[/bookCover]