Najwspanialszy czas w roku – dzień Wigilii! Zapadał zmrok, zapalały się z sykiem lampy gazowe; choinka mrugała na rynku setkami świec, cicho padał śnieg, przez noc płynęła kolęda, a w zaułku mała zziębnięta dziewczynka sprzedawała zapałki...
Ludzie mijali ją z furkotem płaszczy, obojętnie.
Dziewczynka zachwycała się wystawami, ach, jak to pięknie i ciepło wygląda, a ten zapach indyka! Twarz ją paliła, palce wkrótce całkowicie ścierpły... ludzie mijali ją zakutani w szaliki, a z nieba spoglądała na nią Babcia, zamieniona w gwiazdę...
Mówili: nie baw się zapałkami bo się oparzysz! Ale było tak zimno... czuła jakby jej twarz powlekła cienka warstwa szronu, trudno było już ruszać oczami, zamarzała...wypadła jej ostatnia zapałka z ręki... nie miała siły się ruszyć... i...
I nagle buchnęła ogniem, jakby w jej żyłach płynął czysty napalm... Boże, wody, strażacy, ktokolwiek...! Łuna biła od niej z daleka, hej pasterze, przybieżajcie, wysoko w górę pętlił się czarny, gryzący ludzi w zmarznięte pyski dym, smolący parapety i okna wystawowe...
Przestraszyli się, że zapłonie od niej choinka, jak ona sypała iskrami dookoła! Jak skwierczało powietrze! Rozmywała się, falując od gorąca, a śnieg sypał na ich głowy z popiołem zmieszany...
Nie dało się jej nijak ugasić...rzucali w nią popcornem i kasztanami (które od razu się w jej ogniu piekły)... oto mała dziewczynka dołącza w fajerwerkach do orszaku niebios...

Najwspanialszy czas w roku – dzień Wigilii! Zapadał zmrok, zapalały się z sykiem lampy gazowe; choinka mrugała na rynku setkami świec, cicho padał śnieg, przez noc płynęła kolęda, a w zaułku mała zziębnięta dziewczynka sprzedawała zapałki...
Ludzie mijali ją z furkotem płaszczy, obojętnie.
Dziewczynka zachwycała się wystawami, ach, jak to pięknie i ciepło wygląda, a ten...

Był synem ubogich rodziców. Często zdarzało mu się dostać po głowie brudną ścierką do naczyń, niby nic – powiecie. Hirek, bo tak go wołali, znał pewne sposoby na zapomnienie o swoim upokorzeniu. Jego małe, pulchne rączki nieustająco układały na stole mozaiki z zapałek. Te o zielonych łebkach królowały najczęściej, rzadziej miał w rękach te o łebkach brązowych. Brał je po kolei do tłustej rączki i wąchał. Pachniały siarką, jak mawiała matka. Masz, pobaw się – wołała do Hirka. Patrzył tęsknie swoimi zielonymi, wielkimi jak u lalki, oczami. Jego wzrok zatrzymywał się na jej fartuchu, taki fioletowy, w małe kwiatuszki. Jak ładnie pachnie ta mama – myślał chłopiec
Więc kiedy podpalał pole, nie myślał o tym, że robi źle. Gęste kłęby czarnego dymu wiły się zdradziecko pośród zbóż. Opary pachniały siarką, pachniały słońcem. Czy mama była dumna z Hirka?
„Dwie osoby zginęły w pożarze pola uprawnego” – głosiły nagłówki szarych gazet. Ale Hirek nie umiał jeszcze czytać.

Był synem ubogich rodziców. Często zdarzało mu się dostać po głowie brudną ścierką do naczyń, niby nic – powiecie. Hirek, bo tak go wołali, znał pewne sposoby na zapomnienie o swoim upokorzeniu. Jego małe, pulchne rączki nieustająco układały na stole mozaiki z zapałek. Te o zielonych łebkach królowały najczęściej, rzadziej miał w rękach te o łebkach brązowych. Brał je po...

-Diana...- kojący głos mojego mistrza przedarł się do wnętrza mojej podświadomości.- Już czas. On nie żyje i nic tego nie zmieni.
Spojrzałam mu w oczy i poczułam łzy rzewnie płynące po moich zaróżowionych od zimna policzkach. Spojrzałam na ciało ukochanego. Przykrywał go biały materiał, ale ja i tak mogłam dostrzec rysy jego twarzy. Te, które tak bardzo kochałam.
Mistrz podał mi pochodnię spychając tratwę na wodę. Ta dalej była przywiązana do brzegu, czekając na podpalenie i przecięcie sznura. Za sobą czułam spojrzenia wszystkich członków wspólnoty.
Ostatni raz spojrzałam wszystkim w oczy. Widziałam w nich żal. To była moja wina, że Chris nie żył.
Chciałam coś powiedzieć, ale nie umiałam wykrztusić słowa.
Podpaliłam tratwę, a z nią ciało mojego męża. Mistrz odciął linę, a ja w tym momencie podjęłam decyzję. Postawiłam stopę na płonącym stosie pogrzebowym. Czułam jak gorące języki ognia liżą moje ubranie zbliżając się do ciała. To koniec. Słyszałam krzyki zebranych, ale ja wiedziałam, że dopiero teraz doznam spokoju.

-Diana...- kojący głos mojego mistrza przedarł się do wnętrza mojej podświadomości.- Już czas. On nie żyje i nic tego nie zmieni.
Spojrzałam mu w oczy i poczułam łzy rzewnie płynące po moich zaróżowionych od zimna policzkach. Spojrzałam na ciało ukochanego. Przykrywał go biały materiał, ale ja i tak mogłam dostrzec rysy jego twarzy. Te, które tak bardzo kochałam.
Mistrz...

Było ciemno, Jack cały oblany potem leżał w łóżku z otwartymi oczami. W końcu zdecydował się wstać. Usiadł na krawędzi wyra, sięgną do szafki po papierosy. Po omacku namacał paczkę i zapalniczkę. Strzelił nieśmiertelną benzynówką, pojawił się mały płomyk, który zdawał się wysysać ciemność. Jack odpalił papierosa i mocno się zaciągnął.
- Cholera znów ten sen. - powiedział na głos, żar na papierosie tlił się powoli. A on znów myślał o Monie,o kobiecie której nie zdążył uratować. Znów wspominał tą chwilę gdy spotkał ją pierwszy raz. To była miłość od pierwszego wejrzenia niczym w Mistrzu i Małgorzacie i tutaj w cieniu również czaił się diabeł. Diabeł w ludzkiej skórze Garrick Wise. To przez niego zginęła Mona.

Jack zgasił papierosa w popielniczce i zaczął bawić się zapalniczką. Płomień to rodził się w wybuchu iskier, to gasł zostawiając po sobie ledwie wyczuwalny zapach benzyny i ledwo widoczne kontury ciasnej klitki która zastępowała mu dom. Jack wpatrywał się w ogień i planował zemstę. A jego nieśmiertelna Zippo miała mu w niej pomóc. W końcu zgasił płomyk i odłożył zapalniczkę, ale ogień wciąż szalał w jego oczach.

Było ciemno, Jack cały oblany potem leżał w łóżku z otwartymi oczami. W końcu zdecydował się wstać. Usiadł na krawędzi wyra, sięgną do szafki po papierosy. Po omacku namacał paczkę i zapalniczkę. Strzelił nieśmiertelną benzynówką, pojawił się mały płomyk, który zdawał się wysysać ciemność. Jack odpalił papierosa i mocno się zaciągnął.
- Cholera znów ten sen. - powiedział na...

- Nazywam się Ogień. Czesław Ogień. Pod osłoną nocy walczę ze złem i niegodziwością.Potrzebujesz pomocy? Zawsze jestem krok za tobą. Kryję się w mroku, unikam ludzkich spojrzeń, nie oczekuję żadnych podziękować. Zawsze gotowy do niesienia pomocy słabym i bezbronnym.
Zawsze we właściwym miejscu i o właściwym czasie.
Ja, samotny bohater...
- Czesiu, kolacja!
- ... nieustraszony jeździec sprawiedliwości...
- Kolacja!
- Nie teraz, mamo! Jestem zajęty!
- Ja ci dam "zajęty"! To ja stoję cały dzień przy garach, żebyś miał niewdzięczniku co do gęby włożyć, a ty tak mi się odpłacasz?! Zero szacunku dla własnej matki!
- ...mroczny mściciel...
- Czesiek! Masz pięć minut! Kolejny raz powtarzać nie będę!? I co ty tam robisz w po ciemku w swoim pokoju!? Wiesz, że od tego się ślepnie??! Ksiądz zawsze powtarza...
- Zaczynam zazdrościć Batmanowi, że był sierotą.
- Co tam mruczysz?!
- Nic, mamo. Już idę. Idę.

- Nazywam się Ogień. Czesław Ogień. Pod osłoną nocy walczę ze złem i niegodziwością.Potrzebujesz pomocy? Zawsze jestem krok za tobą. Kryję się w mroku, unikam ludzkich spojrzeń, nie oczekuję żadnych podziękować. Zawsze gotowy do niesienia pomocy słabym i bezbronnym.
Zawsze we właściwym miejscu i o właściwym czasie.
Ja, samotny bohater...
- Czesiu, kolacja!
- ......

Kucam przy drzewie. Podnoszę aparat - precyzuję ujęcie, ładnie go ustawiam, poprawiam ostrość... Piękne! Śliczny krajobraz wiejski przy zachodzącym słońcu. Uwielbiam takie momenty.
Spacerowałam sobie z uśmiechem na twarzy. Powoli robiło się zimno, dlatego zapięłam sobie kurtkę po szyję. Tak zamyślona wracałam do domu, aby potem wypić na spokojnie herbatę, a następnie ułożyć umęczoną myślami głowę na poduszce.
W pewnym momencie wytrącił mnie z równowagi krzyk. Musiałam opuścić swoją Krainę Wyobraźni, gdy usłyszałam po raz drugi wrzask. Odwróciłam głowę w tamtą stronę... i aż mnie zmroziło, zdębiałam. Na moich oczach płonął dom! Gdy w końcu otępiała ruszyłam się, spojrzałam na okno. Znajdował się tam chłopiec... i dym. Kasłał, błagał, wymachiwał rękoma, krzyczał. Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam pod 112. Wokół mnie zaczął robić się tłok. Ludzie byli przerażeni, a ja razem z nimi.
Spojrzałam jeszcze raz na dziecko, ale wtedy dostrzegłam ruch z tłumu. Jakiś mężczyzna wszedł do płonącego budynku! Nie było go kilka minut, a gdy wyszedł... Boże, on uratował życie temu chłopcu! Nie mogłam powstrzymać się, zrobiłam im zdjęcie. Rozpoznałam go... to jest jego brat! Takiej miłości nigdy nie widziałam. Płakałam, gdy tulił swojego młodszego braciszka. Cała rodzina zebrała się wokół nich.

Kucam przy drzewie. Podnoszę aparat - precyzuję ujęcie, ładnie go ustawiam, poprawiam ostrość... Piękne! Śliczny krajobraz wiejski przy zachodzącym słońcu. Uwielbiam takie momenty.
Spacerowałam sobie z uśmiechem na twarzy. Powoli robiło się zimno, dlatego zapięłam sobie kurtkę po szyję. Tak zamyślona wracałam do domu, aby potem wypić na spokojnie herbatę, a następnie...

Ostatnie promienie zachodzącego słońca oświetlały grupę. Światło delikatnie tańczyło na twarzach nadając im spokojny, nostalgiczny wyraz. Łagodziły surowe na co dzień twarze mężczyzn oraz kobiet. Dzień powoli odchodził do przeszłości.
Wraz z nastaniem mroku ludzie podeszli bliżej wody gdzie delikatnie kołysała się napełniona drewnem łódź. Mężczyźni przynieśli ciało dostojnego niegdyś wodza i delikatnie położyli go na łodzi. Kapłan podpalił stos pogrzebowy. Płomienie trawiły już pierwsze większe gałęzie oraz szaty wodza gdy ciszę przerwał donośny lament. Lemia, żona wodza przedarła się przez tłum wbiegając do wody i rzucając się na ciało męża. Wkrótce płomienie zaczęły trawić także jej ciało.
Każdy kto znał dzieje Lemii oraz Drakana wiedział jak głęboka była ich miłość. Jeszcze przed ślubem łączył ich płomienny romans. Czy dziwne więc było iż tak samo się skończył? Wszak nie potrafili sobie wyobrazić życie bez siebie.
Patrząc na płomienie członkowie plemienia czuli się jakby płonęło całe ich dotychczasowe życie. Zarówno dobre jak i złe czasy odchodziły powoli w niebyt robiąc miejsce nowym wspomnieniom. Z prochu starego świata wyłoniła się zupełnie nowa era.

Ostatnie promienie zachodzącego słońca oświetlały grupę. Światło delikatnie tańczyło na twarzach nadając im spokojny, nostalgiczny wyraz. Łagodziły surowe na co dzień twarze mężczyzn oraz kobiet. Dzień powoli odchodził do przeszłości.
Wraz z nastaniem mroku ludzie podeszli bliżej wody gdzie delikatnie kołysała się napełniona drewnem łódź. Mężczyźni przynieśli ciało...

Patrząc na spokojny ocean skąpany w blasku księżyca, Mia wspomina wspólne chwile spędzone z Jacobem. Pamięta te żarliwe  obietnice składane sobie w każdy ranek, symbolem ich miłości był ogień, na każde spotkanie dawał jej zaploną świeczkę w kształcie serca mówiąc że ich miłość jest jak ten płomyk. Wszystko skończyło się gdy podczas wspólnego ogniska  gdy poznała jego żonę, w tamtej chwili jej świat się zawalił. To było zbyt piękne by było prawdziwe, myśli. Od kilku nocy stoi na klifie i patrzy w ocean, wspominając tamte chwile, nie mogąc sobie z nimi poradzić, dopiero teraz zrozumiała dlaczego ich miłość została porównania do płomyka, płomyk można szybko zgasić, zdmuchnąć , zakopać. Płomyk nie zostawia takich śladów jak ogień. Zrozumiała że jest tylko jeden sposób by zgasić ten żarliwy ogień miłości. Mia patrząc w bezchmurne niebo ściąga sweter i buty, stojąc na skraju klifu oddycha głęboko, rozkłada ręce, podjęła decyzję,  mrucząć pod nosem : Ogień zwalcza się wodą, skacze w mroczną toń oceanu pragnąc zapomnienia.

Patrząc na spokojny ocean skąpany w blasku księżyca, Mia wspomina wspólne chwile spędzone z Jacobem. Pamięta te żarliwe  obietnice składane sobie w każdy ranek, symbolem ich miłości był ogień, na każde spotkanie dawał jej zaploną świeczkę w kształcie serca mówiąc że ich miłość jest jak ten płomyk. Wszystko skończyło się gdy podczas wspólnego ogniska  gdy poznała jego żonę,...

Rok 3000.
Świat po Apokalipsie.
Skala zniszczeń nie do opisania.
Mróz -30 stopni.
Przeżyli nieliczni.
Skuleni siedzieli w jednej z ruin wokół miejsca, które za chwilę miało stać się ogniskiem.
Mężczyzna trzęsącą ręką wyciągnął zapalniczkę z kieszeni.
Bądź co bądź wdzięczny za to, że miał ją tamtego dnia przy sobie.
Jednak z grymasem na twarzy przysunął płomień do sterty książek ułożonej w metalowym koszu.
Pięć par rąk wyciągniętych w stronę ognia, pięć par oczu intensywnie wpatrujących się w płomienie z niewypowiedzianym na głos pytaniem: "co dalej?"

Rok 3000.
Świat po Apokalipsie.
Skala zniszczeń nie do opisania.
Mróz -30 stopni.
Przeżyli nieliczni.
Skuleni siedzieli w jednej z ruin wokół miejsca, które za chwilę miało stać się ogniskiem.
Mężczyzna trzęsącą ręką wyciągnął zapalniczkę z kieszeni.
Bądź co bądź wdzięczny za to, że miał ją tamtego dnia przy sobie.
Jednak z grymasem na twarzy przysunął płomień do sterty...

Czuję, że płonę. Od środka, od wewnątrz, od serca. Wiem, że NIM jestem. Wiem, że jestem ogniem, płonącą pochodnią palącą wszystko wokół siebie.

Od pierwszego dnia po wypadku, w którym spłonął mój dom. Jedyny dom, w którym czułem się dobrze. Sam o mało nie zginąłem. Lecz miałem szczęście w nieszczęściu... a może to też był pech.

Od tamtego momentu mogę zapalić wszystko z jedną myślą. Wystarczy, iż zapragnę, aby las spłonął i spłonie. Moja moc rośnie. A ja... mogą się stać bohaterem lub zbrodniarzem. Wciąż się waham, którą ze stron wybrać. Jestem pewny tylko w jednym aspekcie mojego życia - pragnę poznać przyczynę mojego wypadku, mocy po nim. Poznać sprawcę mojego nieszczęścia (a może szczęścia?). Porozmawiać z nim i zdecydować na następny krok.

Czuję, że płonę. Od środka, od wewnątrz, od serca. Wiem, że NIM jestem. Wiem, że jestem ogniem, płonącą pochodnią palącą wszystko wokół siebie.

Od pierwszego dnia po wypadku, w którym spłonął mój dom. Jedyny dom, w którym czułem się dobrze. Sam o mało nie zginąłem. Lecz miałem szczęście w nieszczęściu... a może to też był pech.

Od tamtego momentu mogę zapalić wszystko z...