Hrabia Edward był człowiekiem potwornym i nie mówię tego z przesadą. W sumie nie dość, że był człowiekiem potwornym, to także narcystycznym, obleśnym, egoistycznym, bezlitosnym oraz okrutnym. Ale oczywiście sam siebie postrzegał jako ósmy cud świata. Od kiedy stał się panem dworu dookoła zaczął panować chaos i strach. Służba, która od wielu lat mieszkała w naszym dworze, nagle zaczęła składać wypowiedzenia. Z początku nie wiedziałem co jest grane, dlatego postanowiłem dokładnie obserwować starszego brata. Tego co udało mi się zaobserwować, do dziś nie potrafię wyrzucić z pamięci. Edward zmuszał służbę do niemoralnego zachowania, w dodatku zastraszał ich, by nie pisnęli ani słowa. Nie będę opisywał tu ze szczegółami do czego był zdolny Edward, bo przeszło to ludzkie pojęcie. Dlatego zacząłem działać.
Pewnego zimowego wieczoru, gdy Edward wyszedł, zorganizowałem spotkanie z kamerdynerem, lokajami, służącymi oraz kuchennymi. Z grobową miną wyznałem im, że wiem co się dzieje tuż pod moim nosem, przeprosiłem, że podejmuje działania dopiero teraz i wyznałem im mój plan. Wszyscy patrzyli na mnie z prawdziwym przerażeniem, jednak zapewniłem ich, że gdy będziemy działać wspólnie, przywrócimy dawny porządek. Jedna z służących zaczęła płakać.
- Marto, o co chodzi?
- Ulżyło mi panie, tak bardzo mi ulżyło.
Wtedy zrozumiałem, że postępuję słusznie, mimo że był to mój brat, krew z krwi.

Tydzień później ciało hrabiego Edwarda zostało znalezione w jego gabinecie.
Przyczyna zgonu: samobójstwo.

Hrabia Edward był człowiekiem potwornym i nie mówię tego z przesadą. W sumie nie dość, że był człowiekiem potwornym, to także narcystycznym, obleśnym, egoistycznym, bezlitosnym oraz okrutnym. Ale oczywiście sam siebie postrzegał jako ósmy cud świata. Od kiedy stał się panem dworu dookoła zaczął panować chaos i strach. Służba, która od wielu lat mieszkała w naszym dworze,...

Tak jak wszyscy mieszkańcy Dworu była zakochana w rytuałach. Porządkowały rzeczywistość i ją samą. Szczególnie jeden z nich przypadł jej do gustu. Wstawała z samego rana, jeszcze przed pierwszym pocałunkiem słońca na niebie, dochodziła do granic dworu i szła dalej, dopóki nie doszła do jedynej w okolicy wierzby. Tam wtulała się w jej konar, gałęzie głaskały jej ramiona i wiedziała, że nic złego nie może ją spotkać. I nic nie spotkało. Ciężka choroba dotknęła natomiast drzewo. Wierzba jako potężny cud natury była obiektem granicznym, znajdując się częściowo na terytorium Dworu, a częściowo w miejscu, gdzie kończyła się Wioska, mająca samodzielny status. Tym samym, prawnie drzewo należało zarówno do Wioski jaki i Dworu. Wioska i Dwór od dawna się ścierały na wielu płaszczyznach - Państwo nie mogli znieść wszędobylstwa wieśniaków, a wieśniacy wywyższania się u Państwa. Teraz jednak mieszkańcy obu światów czuli, że dzieje się coś niedobrego, coś co dotyczy ich wszystkich - tak samo kochali wierzbę. Poczuli się ludźmi. Bez dodatkowych przymiotników. Wspólnie zdecydowali,że drzewo trzeba ściąć - żadna kuracja już mu bowiem nie pomoże. Uśmiercenie wierzby było ich rytuałem. Zjawili się wszyscy, a w trakcie pogrzebu działy się rzeczy niezwykłe. Stajenny ściskał lorda, a wieśniaczka całowała hrabinę. Nagle ustały bariery, a tożsamy język wybrzmiewał we wszystkich gębach. Odtąd nie było już sporów, a Wioska i Dwór wspólnie władały należnymi im dobrami.

Tak jak wszyscy mieszkańcy Dworu była zakochana w rytuałach. Porządkowały rzeczywistość i ją samą. Szczególnie jeden z nich przypadł jej do gustu. Wstawała z samego rana, jeszcze przed pierwszym pocałunkiem słońca na niebie, dochodziła do granic dworu i szła dalej, dopóki nie doszła do jedynej w okolicy wierzby. Tam wtulała się w jej konar, gałęzie głaskały jej ramiona i...

Lawina słów, podniesione głosy. – Boże, zaczęło się. Odwieczna walka dobra ze złem to pikuś w porównaniu z bojami, jakie toczą ze sobą architekci i inżynierowie podczas realizacji projektu budowlanego – pomyślałam, przysłuchując się rozemocjonowanym uczestnikom spotkania.
- Pańskie rozwiązanie może i jest zgodne z podstawowymi normami budowlanymi, ale burzy bryłę architektoniczną budynku, a nade wszystko MÓJ artystyczny zamysł! – wyrzucił z siebie architekt Kowalski, opluwając przy tym z emocji rysunki swego rozmówcy. Nie znosił inżynierów i patrzył na nich z góry.
- Proszę wybaczyć, ale przy takiej rozpiętości podciągu słup jest konieczny – tłumaczył inżynier Kruk, myśląc jak bardzo nienawidzi tych wszystkich zadufanych w sobie specjalistów od weluru.
- To może trzeba zaprojektować większy podciąg – wywrócił oczami architekt.
- Nic to nie da, słup jest konieczny. No chyba że w magicznym świecie architektów konstrukcje same unoszą się w powietrzu – wypalił z nerwów Kruk. – I powiem Panu, że…
- Stop! – wtrąciłam się, bo nie mogłam już dłużej tego słuchać. – Jesteśmy tu, żeby dojść do porozumienia. Nie musimy pałać do siebie miłością, ale nie możemy zapomnieć, że mamy WSPÓLNY cel - projektujemy dziecięce hospicjum. Tym biednym dzieciom obojętne są bryły, słupy i podciągi. Schowajmy w kieszeń nasze ego i stwórzmy im przytulne miejsce! Tylko to się dla nich liczy.
Zapadła cisza.
- Zacznijmy więc od początku – architektowi zadrżał głos, a inżynier przytaknął mu ze smutnym uśmiechem.

Lawina słów, podniesione głosy. – Boże, zaczęło się. Odwieczna walka dobra ze złem to pikuś w porównaniu z bojami, jakie toczą ze sobą architekci i inżynierowie podczas realizacji projektu budowlanego – pomyślałam, przysłuchując się rozemocjonowanym uczestnikom spotkania.
- Pańskie rozwiązanie może i jest zgodne z podstawowymi normami budowlanymi, ale burzy bryłę...

Byłam wtedy jeszcze bardzo młoda i bardzo ambitna.Kiedy więc roznosiłam próbki twarożku między regałami supermarketu,czerwoną czapkę z daszkiem wcisnęłam głęboko na oczy i unikałam jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego.Tylko że w jego wypadku odwracanie wzroku nic nie dało.Niewyobrażalnie wyobciskane rurki z odsłoniętą kostką i pomarańczowe adidasy.Poznajcie mojego sąsiada z góry- nieodrodne dziecko swojej epoki,zakochanego w swoim facebookowym profilu,seksistowskiego i lalusiowatego gnojka z zapewne niepomiernie dzianymi rodzicami.
- Cześć sąsiadeczko!Teraz nie możesz udać,że mnie nie widzisz i nie słyszysz...

Losie...

Wieczorem,kiedy ledwo wpełzałam na swoje piętro objuczona wszystkimi dostępnymi w osiedlowej bibliotece powieściami Dostojewskiego i butelką promocyjnego wytrawnego wina,zobaczyłam na półpiętrze małą Ninę,tonącą we łzach.
- Bo poszłam do suszarni i drzwi się zatrzasnęły i nie mam klucza i tam się parówki gotują i mama mnie zabijeee!
Przez chwilę tępo wpatrywałam się w zamek,wiedząc,że mam tylko jedno wyjście.Przełknęłam czule pielęgnowaną dumę i pomaszerowałam pod „28“.
Kiedy tak grzebał w zamku swoimi narzędziami z mokrą łapką Niny na ramieniu,ja czytałam wypisane na jego koszulce cytaty z „Przyjaciół“,zastanawiając się jak do licha ciężkiego mam nim teraz gardzić.
- Siekierą pewnie byłoby szybciej,ale akurat pożyczyłem ją koledze. Ma czynsz do zapłacenia- rzucił przez ramię,uśmiechając się do „Zbrodni i kary“,którą nadal trzymałam w ręku.

Byłam wtedy jeszcze bardzo młoda i bardzo ambitna.Kiedy więc roznosiłam próbki twarożku między regałami supermarketu,czerwoną czapkę z daszkiem wcisnęłam głęboko na oczy i unikałam jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego.Tylko że w jego wypadku odwracanie wzroku nic nie dało.Niewyobrażalnie wyobciskane rurki z odsłoniętą kostką i pomarańczowe adidasy.Poznajcie mojego sąsiada z...

-Straciliśmy sektor 7, właśnie spuszczamy kopułę.
-Co z ekipą medyczną?
-Są w buforze, kwarantana potrwa 24 godziny, jednak u połowy wystąpiły symptomy chorobowe.
-Jak sytuacja przedstawia się w kolejnych sektorach?
-Sektory 4,5,6 I 8 pod kopułą. Rozpoczęliśmy proces odkażania, brak ocalonych. Sektor 9 I 10 jakoś się trzymają. Zrzeszeni nakazali Elitom zamknięcie w prywatnych buforach. Jednak mamy problem z jedzeniem. Sektory odpowiedzialne za dostawę pożywienia zostały unicestwione, jedynie trójka jeszcze produkuje I wysyła jednak I tam sytuacja nie wygląda najlepiej. Za parę dni Elity zaczną głodować.
-A co z sektorem pierwszym I drugim?
-Właśnie to jest zastanawiające. Wykluczeni wykazują odporność na wirusa. Nie ma tam przypadków zachorowań, sektory funkcjonują normalnie, z danych wynika, że mają sporą nadprodukcję.
-Kanały komunikacji?
-Oficjalnie zamknięte, po Wykluczeniu tereny te zostały odizolowane. Jednak mamy na miejscu kogoś kto nas informuje o sytuacji.
-Będą chcieli nam pomóc? Obiecaj szczepionki, dostep do Iluzji, zwiększone markery przeżycia, przecież bez ich wsparcia Utopia się zawali.
-Nie chcą szczepionek, to prawdopodobnie one miały wpływ na odporność Elity I zwiększyły podatność na wirusa. Nie chcą też ingerencji genetycznej.
-To czego do cholery chcą?
- Równości, dostępu do wiedzy, zniesienia kordonu wojskowego I możliwości wolnego przemieszczania się wewnątrz sektorów.
- Zgadzam się. Otwórz bramy. I tak to koniec Utopii, niech chociaż ludzi uratują.

-Straciliśmy sektor 7, właśnie spuszczamy kopułę.
-Co z ekipą medyczną?
-Są w buforze, kwarantana potrwa 24 godziny, jednak u połowy wystąpiły symptomy chorobowe.
-Jak sytuacja przedstawia się w kolejnych sektorach?
-Sektory 4,5,6 I 8 pod kopułą. Rozpoczęliśmy proces odkażania, brak ocalonych. Sektor 9 I 10 jakoś się trzymają. Zrzeszeni nakazali Elitom zamknięcie w...

- Wystarczy na Pana spojrzeć. Tweedowa marynarka, spodnie w kant, buty na wysoki połysk. Proszę nas zrozumieć. Mamy swoje standardy i zobowiązania. Długo i ciężko pracowaliśmy na odpowiednią reputację i nie możemy podejmować niepotrzebnego ryzyka. Inaczej ludzie się od nas odwrócą. Każda wybrana przeze mnie osoba musi spełniać wyśrubowane kryteria.
- Rozumiem, ale proszę dać mi szansę. Wiem, że mogę stać się wartościowym członkiem tego zespołu.
- No dobrze. Zobaczymy, co da się zrobić, ale czarno to widzę… Jak się Pan nazywa?
- Jeremiasz Ksawery Konstanty Jeziorański-Niemirski herbu Sas…
- No nieeee…
-… ale wszyscy mówią mi Jerry….
- O! Widzi Pan! To już lepiej…
- … z wyjątkiem mojego lokaja.
- Eee, lokaja?! Idźmy dalej. Zainteresowania?
- Polowania na lisy, wyścigi konne, krykiet….
- Kobiety? Młode, seksowne, frywolne!?
- No wiem Pan! Gentleman nie rozmawia o TAKICH rzeczach.
- Ręce normalnie opadają… To może imprezy? Balangi nad basenem? Picie na umór? Jazda na maxa bez zahamowań?
- Jak każdy młody człowiek lubię się od czasu do czasu zabawić. W zeszłym tygodniu byłem w filharmonii, a w sobotę wybieram się na wystawę…
- No tak. Pozostaje mi zadać już tylko jedno pytanie : dlaczego chce Pan zostać nowym uczestnikiem „Warsaw Shore”?
- Myślę, że wniosę do tego programu powiew świeżości, a …
-Tak, dobrze. Dziękuję za przyjście, ale niestety…
- .. mój tatuś – Hrabia Niemirski- zainwestuje w produkcję milion złotych.
- Witamy na pokładzie! Już czuję, że dokonamy razem wielkich rzeczy. WIELKICH!

- Wystarczy na Pana spojrzeć. Tweedowa marynarka, spodnie w kant, buty na wysoki połysk. Proszę nas zrozumieć. Mamy swoje standardy i zobowiązania. Długo i ciężko pracowaliśmy na odpowiednią reputację i nie możemy podejmować niepotrzebnego ryzyka. Inaczej ludzie się od nas odwrócą. Każda wybrana przeze mnie osoba musi spełniać wyśrubowane kryteria.
- Rozumiem, ale proszę...

- Zwariowałeś?!
- Ciszej kobieto – wysoki, dobrze zbudowany chłopak rozejrzał się po korytarzu, mając nadzieję, że nikt nie zwrócił uwagi na wściekłą Lydię.
- Nie zamierzam się z nimi ośmieszać, Shawn. Może najlepiej od razu się z nimi zaprzyjaźnijmy, co ty na to? – uniosła kpiąco swoje idealnie wyregulowane brwi.
- A ja uważam, że to może być nie głupi pomysł, z nimi mamy większe szanse. – wtrącił się chłopak z bujnymi włosami iw za dużej koszulce – Nie zaszkodzi zapytać.
Wszyscy, włącznie z naburmuszoną Lydią, podeszli do grupki studentów, stojących przy sali treningowej. Dziewczyny nie były tak mocno umalowane, nie miały na sobie markowych ciuchów i drogich butów, a chłopcy nie byli tak modnie ostrzyżeni.
- Cześć, jestem Shawn, a to jest Lydia i Josh – wskazał na nich po kolei – Chodzimy razem na zajęcia ze Street Dance – grupka popatrzyła niego pytająco – Chodzi o to, że naprawdę dobrze tańczycie, a nam brakuje kilku osób do pokazu na ten konkurs na Brooklynie i tak pomyśleliśmy, że może będziecie chcieli się do nas przyłączyć?
- Właściwie my już mamy swój układ na ten konkurs… – uśmiech zszedł z twarzy Shawn’a, kiedy usłyszał te słowa od rudowłosej dziewczyny - …ale prawdę mówiąc, też chcieliśmy was zapytać o to samo.
- Naprawdę? To świetnie, moglibyśmy połączyć te dwa układy i mielibyśmy szansę na wygraną!
- Zgoda – dziewczyna wyciągnęła rękę do Shawn’a – Ale jakby co kasą z wygranej dzielimy się po połowie.
- Nie ma sprawy. – uścisnęli sobie dłonie w geście zawarcia umowy.

- Zwariowałeś?!
- Ciszej kobieto – wysoki, dobrze zbudowany chłopak rozejrzał się po korytarzu, mając nadzieję, że nikt nie zwrócił uwagi na wściekłą Lydię.
- Nie zamierzam się z nimi ośmieszać, Shawn. Może najlepiej od razu się z nimi zaprzyjaźnijmy, co ty na to? – uniosła kpiąco swoje idealnie wyregulowane brwi.
- A ja uważam, że to może być nie głupi pomysł, z nimi mamy...

- Może panie z ostatniego rzędu? Panie jeszcze nie zgłosiły się do niczego, prawda?
Blondynka w okularach zmarszczyła czoło i wygładziła eleganckie spodnie. Siedząca obok drobna dziewczyna poruszyła się niespokojnie.
- Malinowska i yyy...pani jest mamą Kuby? Pani Jeziorska?
Dziewczyna skinęła nieśmiało głową. - Tak, Jeziorska. – potwierdziła.
- W takim razie zapisuję panie jako odpowiedzialne za kostiumy do przedstawienia. No, to mamy już wszystko. Dziękuję za obecność na dzisiejszym zebraniu.
Wszyscy poderwali się z krzeseł, jakby usłyszeli szkolny dzwonek. Kobieta w drogich spodniach spojrzała groźnie na sąsiadkę. Dziewczyna była co najmniej dwadzieścia lat młodsza.
- Myślę, że możemy się złożyć i kupić coś gotowego w sklepie, nie mam czasu na takie dyrdymały, te zebrania to tylko zawracanie głowy.
Jeziorska poprawiła włosy związane w kucyk i wbiła wzrok w podłogę; wiedziała, że ta wyglądająca na bogatą kobieta próbuje oszacować jej wiek. Tak, urodziła dziecko przed maturą, Nigdy nie odniesie takiej kariery i nie kupi takich spodni.
- Nie wiem, proszę pani, takie stroje mogą być drogie? – zauważyła nieśmiało.
Malinowska zreflektowała się. Powinna była zauważyć, że tak młodej matki nie stać na duże wydatki.
- Ale może mogłabym coś uszyć? - spytała dziewczyna - Wie pani, mam trochę czasu po pracy i maszynę do szycia.
Elegancka kobieta uśmiechnęła się.
- Skoro pani ma czas i chęci, ja z radością kupię niezbędne materiały i razem coś wymyślimy.

- Może panie z ostatniego rzędu? Panie jeszcze nie zgłosiły się do niczego, prawda?
Blondynka w okularach zmarszczyła czoło i wygładziła eleganckie spodnie. Siedząca obok drobna dziewczyna poruszyła się niespokojnie.
- Malinowska i yyy...pani jest mamą Kuby? Pani Jeziorska?
Dziewczyna skinęła nieśmiało głową. - Tak, Jeziorska. – potwierdziła.
- W takim razie zapisuję panie...

Z wielką dumą szłam na rozdanie nagród z moim towarzyszem pracy, Waldkiem. Dyrektor namawiał nas na wzięcie udziału w konkursie i udało się. Wymyśliliśmy aplikację, która miała wspomóc naszych agentów w codziennej pracy. Ślęczeliśmy nad nią popołudniami, ale teraz wiem, że było warto. Trzy tysiące na głowę, to przecież dwie moje pensje! Już wiedziałam dokąd za nie pojadę. Rzym, moje marzenie od zawsze. Zaszliśmy na wielką salę, ustrojoną balonami, serpentynami i migającymi serduszkami z logo naszej firmy. Waldek poprawił muszkę i rozglądał się za numerem stolika, przy którym mieliśmy zasiąść. Ku mojemu zaskoczeniu nasz stolik znajdował się na tyle sali, ubogo zastawiony, w mało naświetlonej części i nie przewidywał więcej niż dwóch osób. Poczułam szpilę w sercu. Potem było już tylko gorzej. Każdy przechodził koło nas jakbyśmy świecili trądem. Słyszałam szepty mówiące o tym, że jesteśmy tylko asystentami. Widziałam jak Waldek powstrzymywał agresję. Nie wiem jakim cudem przetrwaliśmy godzinne wystąpienie prezesów korporacji, ale kiedy przyszła kolej na wręczenie nagród, uprzejmy prowadzący zaprezentował nas w taki sposób, jakbyśmy byli świniami wkraczającymi na salony. Tego było za wiele. Waldek wstał i chciał wyjść. Ja złapałam go za rękę i pełna determinacji wkroczyłam na scenę. Wyrwałam kolesiowi mikrofon i powiedziałam ze łzami w oczach:
- Po owocach ich poznacie, mówił Jezus, a wy jesteście zgniłymi jabłkami, którymi takie świnie jak my, karmią się w przedsionku swych obór.

Z wielką dumą szłam na rozdanie nagród z moim towarzyszem pracy, Waldkiem. Dyrektor namawiał nas na wzięcie udziału w konkursie i udało się. Wymyśliliśmy aplikację, która miała wspomóc naszych agentów w codziennej pracy. Ślęczeliśmy nad nią popołudniami, ale teraz wiem, że było warto. Trzy tysiące na głowę, to przecież dwie moje pensje! Już wiedziałam dokąd za nie pojadę....